ตอนที่ 2 : อีกครั้ง
2
อีกครั้ง
"ไงกว่าจะมานะไมด์"
"จริงฉันกับไคน์รอแกตั้งนาน"
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในร้านยังไม่ทันที่ก้นจะได้สัมผัสกับเก้าอี้ แอลไคน์ และ อัลคาไรน์ เพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนที่เธอมีก็บ่นเธอยกใหญ่
"ก็รถมันติด อีกอย่างเอสมันก็ยังไม่มานิ่"
เอไมด์ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม ตั้งแต่มาถึงเธอยังไม่เห็นเอสเทอร์ นั่นก็หมายความว่าเธอไม่ใช่คนสุดท้าย
"ไอเอสมันรอแกจนไปที่อื่นละ"
"ใช่มันรอแกจนปวดขี้ป่านนี้ตกส้วมไปแล้วมั้งนานเหลือเกิน"
"ดูพูดจา ถ้าแฟนคลับแกได้ยินคงสำลักน้ำตาย แอลไคน์"
เธอมองบน มองเพื่อนสองคนที่ร่วมมือกันโยนความผิดมาให้เธอแทนที่จะโทษรถเมล์ที่ขับช้าทำให้เธอมาสาย
"แล้วไง ไม่มีใครได้ยินสักหน่อย แล้วก็นะไมด์ รถอะชื้อมาหลายล้านขับบ้างเถอะ"
"จริง รถหลายสิบล้านของแกตอนนี้เหมือนของในตู้โชว์ ที่ตั้งไว้เฉยๆให้ฝุ่นเกาะเล่น เอามาขับบ้านเถอะ ไม่ใช่เอาแต่นั่งรถเมล์ ถ้าไม่อยากขับก็เอามาให้ฉัน"
แอลไคน์บ่นและอัลคาไรน์เสริม ทำไมพวกเพื่อนๆถึงได้ดูสนใจกับการใช้รถของเธอนัก
"แล้วทำไมล่ะฉันสะดวกแบบนี้ ก็เหมือนแกแหละ ชื่ออัคาไลน์ แต่เปลี่ยนเป็นอัลคาไรน์"
เอไมด์บ่น มีอย่างที่ไหนพ่อแม่ตั้งให้ดีๆแต่ดันไปเปลี่ยนเองเพราะไม่ชอบ
"ก็ตัวรอเรือมันสวยกว่านิ่"
อัลคาไรน์ยิ้ม แล้วนั่งม้วนผมเล่น ซึ่งมันขัดกับใบหน้านิ่งๆของหล่อนที่ดูเหมือนนางร้ายมากกว่านางเอก จนบ้างครั้งเธอก็แบบแซ็วไม่ได้ว่า ไม่ลองเปลี่ยนไปเล่นบทนางร้ายบ้างเหรอเผื่อจะรุ่ง
และแน่นอนเจ้าหล่อนก็ตอบกลับมาว่า 'เป็นนางเอกก็รุ่ง เพราะฉันสวย'
"มาแล้ว โทษทีท้องเสีย"
"นั้นเข้าเรื่องเลยนะไมด์มันก็มาแล้ว นี่เราเลทมามากแล้วด้วย"
แอลไคน์พูดพลางหยิบเอกสารขึ้นมาบนโต๊ะแล้วเปิดออกให้เราสี่คนได้เห็นกันทั่วหน้า
"นี่มัน..."
"ใช่ มันเป็นสิ่งที่แกต้องไปค้นคว้าและเข้าใจมันไมด์ และใช่แกด้วยไรน์ ถ้าแกอยากได้บทนี้"
สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเธอก็คือ เอกสารรายละเอียดเกี่ยวกับบทละครเรื่องหนึ่ง และพวกเราทั้งสี่คนเป็นผู้ถูกเลือกที่จะได้ไปคัดบทเป็นนางเอกของเรื่อง
ที่เดินไม่ได้ และ เหตุผลที่แอลไคน์เรียกชื่อเธอกับอัลคาไรท์แค่สองคนนั้นเพราะว่า ตั้งแต่เห็นข้อความทั้งหมดบนหน้ากระดาษเอสเทอร์ก็ส่ายหัวปฏิเสธทันที เป็นการบอกว่าไม่เอา ส่วนตัวหล่อนเองก็พอจะเดาออกว่า ไม่สนใจเช่นกัน
"ฉันว่าจะไม่เอานะ เพราะช่วงนี้งานเยอะแล้ว"
"อ้าวนั้นก็เท่ากับฉันต้องรับสิ"
เธอบ่น ถ้าอัลคาไรน์ไม่เอาก็หมายความว่าเธอต้องรับบทนี้ เพราะไม่มีตัวเลือกแล้ว
"ใช่ แต่ถ้าแกไม่อยากเล่นแกก็แค่ปฏิเสธ เดี๋ยวทางนั้นก็หาคนใหม่เอง"
แอลไคน์พูดพร้อมกับดื่มกาแฟอย่างไม่ใส่ใจ ซึ่งมันก็จริง ถ้าเธอไม่เอาก็แค่ปฏิเสธไป
"อืม...ขอคิดดูก่อนแล้วกัน"
เหตุผลที่เธอลังเลน่ะเหรอ เพราะมันเป็นบทที่ไม่เคยเล่นน่ะสิ มันดูท้าทายสำหรับเธอ และอีกอย่างเธอนึกถึงคนคนหนึ่งที่บังเอิญเจอบนรถเมล์เมื่อวานนี้ เพราะนางเอกในเรื่องดูคล้ายเธอคนนั้น
เธอคนนั้นจะดูเรื่องที่เธอแสดงมั้ยนะ เพราะดูแล้วเขาน่าจะเป็นแฟนคลับเธอ
"โอ๊ะ!"
"ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
เอ๊ะเธอคนนี้ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าคนที่เดินชนเธอเป็นใคร เขาพยายามพยุงตัวเองให้ยืนเหมือนคนปกติที่สุด และใช่ฉันรู้ว่าทำไม ไวเท่าความคิดฉันเสนอตัวเข้าไปช่วยพยุงทันที
"ข..ขอบคุณค่ะ"
"เจอกันอีกแล้วนะคะ"
"คะ?"
"ไหนว่าต่อให้ใส่หมวกสวมแว่นก็จำกันได้ไง น่าน้อยใจจังค่ะ:)"
คำพูดกับใบหน้าไม่ได้ตรงกันสักนิด ปากบอกน้อยใจแต่เขากับยิ้มให้เธอ เอมีนขมวดคิ้วมองคนตรงหน้านิ่งๆ มองผ่านเลน์เเว่นกันแดดแล้วยิ้มออกมา
"คุณเอม.."
เอไมด์สะดุ้งเธอรีบยกมือขึ้นปิดปากคนตรงหน้าแล้วพยายามพาเขาไปที่อื่น ไปในที่ลับตาคน และโชคดีของเธอที่เขายอมเดินตามเธออย่างว่าง่าย
"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ"
"ขอโทษค่ะ แต่ฉันกลัวคนรู้"
"อ๋อ เรื่องนั้นฉันขอโทษค่ะไม่ทันระวัง" เอมีนก้มหัวลงเป็นการขอโทษก่อนจะมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านคงไม่เป็นที่สะดุดตาเท่าไหร่ ซึ่งเอาเข้าจริงมันก็เป็นผลดีกับตัวเธอเอง เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากให้ใครมาสังเกตเห็นขาเธอเท่าไหร่ เพราะเธอเกลียดสายตาที่คนพวกนั้นชอบมองเธอเวลารู้ว่าเธอพิการ
"ไม่เป็นค่ะฉันเองก็พาคุณมาโดยไม่ได้ถามก่อนเหมือนกัน ว่าแต่คุณว่างมั้ย"
"คะ?"
"ฉันอยากจะชวนคุณไปดื่มกาแฟด้วยกันสักถ้วยน่ะค่ะ"
ดื่มกาแฟ? กับเธอ? นี่เขาคิดอะไรอยู่เป็นถึงดาราดังแต่มาชวนคนอย่างเธอไปดื่มกาแฟนี่นะ แต่โอกาสอย่างนี้ก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆ เธอจึงตอบตกลงไปแบบงงๆ
ร้านกาแฟ
แล้วเธอก็กลับมาที่ร้านนี่อีกครั้งทั้งๆที่เพิ่งออกมาได้ไม่นานแท้ๆ
"ขอห้องส่วนตัวค่ะ"
"เชิญทางนี้ค่ะ"
ข้อดีของร้านกาแฟที่นี่คือมีห้องส่วนตัวมันถึงได้กลายเป็นร้านประจำของเธอกับเพื่อนๆ
"จะรับอะไรดีคะ"
"คุณ..จะดื่มอะไรคะ"
เมไมด์หันไปถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอยกเมนูขึ้นมาดูก่อนจะชี้บอกพนักงาน
"ส่วนฉันขอลาเต้เพิ่มนมค่ะ"
"รอสักครู่นะคะ"
หลังจากพนักงานเดินออกไปได้ไปนานเธอก็ถอนหายใจออกมา โชคดีที่พนักงานจำเธอไม่ได้
"คุณเอไมด์มีอะไรหรือเปล่า"
"อ๋อ..คือ ก่อนอื่นคุณชื่ออะไรคะ"
"คะ?"
"คือฉันยังไม่รู้ชื่อคุณเลย ก็เลย..
เอไมด์เกาแก้มอย่างเขินๆ มันจะดูแปลกมั้ยนะที่อยู่ๆเธอก็ชวนคนที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งที่สองมาดื่มกาแฟทั้งๆที่ยังไม่รู้จักกัน ขนาดชื่อยังไม่รู้เลย
เอมีนมองคนตายิ้มตรงหน้าแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไม่ว่าจะผ่านหน้าจอทีวีหรือความเป็นจริง เขาก็ทำให้เธอยิ้มได้ตลอดทั้งๆที่เธอเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม
ใครจะไปเชื่อล่ะว่าอยู่ๆเธอจะได้มานั่งดื่มกาแฟกับดาราที่ชอบแบบสองต่อสองแบบนี้ แถมเขายังถามชื่อเธออีก ถ้านี่เป็นความฝันเธอก็คงไม่อยากจะตื่น
"เอมีนค่ะ ฉันชื่อเอมีน จะเรียกมีนก็ได้"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณมีน"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชื่อก็คล้ายๆกัน เป็นเนื้อคู่กันหรืปล่าว