ตอนที่ 1 : บังเอิญ
1
บังเอิญ
ดื้อดึง! ดื้อดึง! ดื้อดึง!
เสียงแจ้งเตือนจากแอพพิเคชั่นสีเขียวบนหน้าจอโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ขาดสาย ทำให้ร่างบางที่เพิ่งทิ้งตัวลงนอนบนเตียงได้ไม่ถึง 5 นาทีต้องขมวดคิ้วยุ่ง แต่ถ้าให้เธอเดาคงไม่พ้นเรื่องเมื่อตอนเย็นที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนเธอกลับมาถึงบ้านได้ไม่นาน
ดื้อดึง! ดื้อดึง!
ด้วยความรำคาญเธอใช่มือขวาคลำไปบนเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอด้วยระบบสแกนใบหน้าแล้วกดเข้าแอพพิเคชั่นนั้น
หน้าตาดี๊ดี (3)
Alkene : มีน!! เอมีน เป็นไงบ้างไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย ฉันบอกแล้วว่าให้รอพวกฉันก่อน!!
Ether : ใจเย็นคีน มีนมันคงไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก
Amine : ปลอดภัยดี
Ether : เห็นมั้ย!
Alkene : แกก็เป็นแบบนี้อะเทอร์ ให้ท้ายมีนมันตลอดมันต้องเจ็บตัวมากี่ครั้งแล้ว
Alkene : ต้องให้เกิดอะไรร้ายแรงขึ้นมาก่อนเหรอถึงจะเป็นอะไร ถึงจะเข้าใจ
Ether : ...
Amine : ขอโทษ...จะไม่ทำอีก
Alkene : พูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วยมีนไม่ใช่ดีแต่พูด
Alkene : ที่ว่าเพราะเป็นห่วงรู้ใช่มั้ย
Amine : อือรู้แล้วขอบคุณนะ
เป็นอีกครั้งที่เธอโดนเพื่อนสนิทอย่างแอลคีนว่าด้วยเรื่องเดิมๆ แต่เธอก็รู้ดีว่าเพื่อนเป็นห่วงและเธอก็ผิดเองที่รีบแล้วไม่รอพวกมัน
"เฮ้อ! "
เอมีนถอนหายใจหลับตาลงอีกครั้งแล้ววางโทรศัพท์ลงข้างตัว นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วในตอนที่เกิดเรื่อง
ก่อนหน้านี้สองชั่วโมง
"อาจารย์เรียกว่ะเดี๋ยวมานะ มีนแกรอก่อนนะอย่ากลับคนเดียว"
"ม..."
ไม่ทันที่เอมีนจะได้ตอบกลับแอลคีนก็รีบวิ่งขึ้นตึงเรียนไปก่อนแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอก แต่เธอมีธุระที่ต้องไปทำต่อ และมันจะไม่ทันแล้วด้วย ขอโทษนะคีนเธอขอไปก่อนแล้วกัน
"เทอร์ฉันไปก่อนนะจะไม่ทันแล้ว"
"เห้ยแต่ไอคีนมันบอกให้รอก่อน"
"ฉันก็อยากรอแต่มันไม่ทัน"
"นั้นฉันไปด้วย"
อีเทอร์เก็บของลงกระเป๋าอยากรวดเร็วทำท่าจะลุกตามเอมีนแต่โดนเอมีนห้ามเอาไว้ก่อน
"ไม่ๆ แกอยู่รอไอคีนมันเดี๋ยวมันโวยวายทิ้งมันไว้คนเดียว นะๆ "
"เออๆ ระวังตัวด้วยค่อยๆ ขึ้นรถอย่ารีบ"
"รู้แล้วๆ "
อีเทอร์ยอมนั่งลงที่เดิมตามคำขอของเพื่อนสนิทใช่ว่าเธอจะไม่เป็นห่วงเอมีน เป็นห่วงแต่ก็เข้าใจมันด้วยเหมือนกัน
เอมีนเดินออกมายืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ได้ไม่นานรถเมล์สายที่เธอรอก็มาจอดอยู่ตรงหน้า คนนับสิบคนรีบวิ่งไปขึ้นรถเพื่อที่จะได้มีที่นั่งก็อย่างที่รู้ๆ ไม่มีใครอยากยืน
"อ..อ๊ะ"
"นี่เธอ!! ไม่เป็นไรนะ"
ในวินาทีที่คิดว่ายังไงก็ต้องล้มก้นกระแทกพื้นเป็นแน่แต่ดันมีมือปริศนาที่ดึงเธอไว้เสียก่อนพร้อมกับเสียงหวานๆ ที่ถามไถ่กัน
แต่เมื่อได้สบตากับเจ้าของเสียงเอมีนก็ต้องตาโตเมื่อเห็นคนตรงหน้า..ไม่จริง! ทำไมคนอย่างเอไมด์ถึงได้...
"ไม่เป็นไรค่ะ..ขอบคุณค่ะ"
"ค่ะ วันหลังก็ระวังๆ หน่อยนะคะ คนเยอะเดี๋ยวจะล้มเอา"
"ค..ค่ะ"
เอไมด์ขมวดคิ้วยุ่ง มองคนตรงหน้าที่ก้มหน้าหงุดคุยกับเธอด้วยความสงสัย ทำไมต้องก้มหน้าหลบตาเธอด้วย?
"กลัวเราเหรอ เราไม่ทำอะไรเธอหรอก"
คำพูดของเอไมด์ทำให้เอมีนต้องรีบส่ายหัวไปมาพร้อมกับทำหน้าเหวอ กลัวอะไรไม่ได้กลัวเธอแต่เขิน ก็ดาราที่ชอบมายืนอยู่ตรงหน้าทั้งที่นี่น่า
ถึงจะใส่แว่นดำกับผ้าปิดปากไว้เธอก็ดูออกอยู่ดี ก็นัยน์ตายิ้มคู่สวยนั่น ดวงตาที่เธอชอบและหลงไหลนั้นกำลังมองมาที่เธอ ไหนจะมือนั้นที่จับแขนเธอไว้อีก เขินจะตายอยู่แล้ว
"ป..เปล่าเราแค่...เขิน"
"หือ? คุณรู้? "
เอไมด์เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เขิน? หรือคนคนนี้จะจำเธอได้กัน
"ค่ะ ถึงจะใส่แว่นใส่ผ้าปิดปาก แต่ฉันจำคุณได้ ไม่มีทางที่ฉันจะลืมดวงตาของคนที่ชอบได้หรอกค่ะ"
"คุณชอบฉัน? "
เอมีนไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าเป็นคำตอบแทนพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงไปจนถึงใบหูขาว เธอชอบคนตรงนี้จริงๆ แต่ไม่ได้ชอบแบบที่คนทั่วไปชอบดารา
"ใครๆ ก็ชอบคุณนิ่คะ"
"นั่นสินะ ขอบคุณค่ะ"
เธอยกยิ้มขึ้นน้อยๆ มองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างพิจารณา เขาเป็นคนตัวเล็กและผิวขาว สันกรามเด่นชัดริมฝีปากเป็นกระจับ ดูดีมากๆ แต่พอมองลงไปก็เห็นเข้ากับขาเทียมที่ข้างขวา
ขอโทษนะคะ ให้คนพิการนั่งได้มั้ยคะ เธอหันไปหาคนที่นั่งอยู่เพื่อขอความช่วยเหลือ และโชคดีที่เขายอมลุกเธอจึงให้คนตรงหน้าไปนั่งแทน
"ขอโทษนะคะที่ว่าคุณเอ่อ..."
"ไม่เป็นไรค่ะเราชินแล้ว จริงๆ อีกสองป้ายเราก็ลงแล้วค่ะ"
"ยังไงป้องกันไว้ก็ดีกว่านะคะ"
"ขอบคุณค่ะ"
เอมีนค่อยๆ เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างโดยมีเอไมล์คอยพยุงอย่างช้าๆ เธอหันออกไปมองนอกหน้าต่าง คนพิการเหรอนั่นสินะ ถ้าตอนนั้นเธอไม่วิ่งออกไปให้รถชนเธอคงไม่พิการ
ปัจจุบัน
17 : 00
เอมีนค่อยๆ ยันตัวขึ้นมานั่งก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้สายตาได้ปรับสภาพ มองไปที่นาฬิกาดิจิตอลตั้งโต๊ะที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะข้างทีวีพบว่าตอนนี้เย็นแล้ว สองเท้าลุกขึ้นยืนเดินไปที่ห้องครัวเปิดตู้เย็นดูก็เจอแค่ไข่ 2 ฟอง กับหมูนิดหน่อย หันไปข้างๆ เจอกับซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วถอนหายใจ
"กินมาม่าอีกแล้วสินะ..."
ไม่ใช่ทำอาหารไม่เป็นแต่มันขี้เกียจเกินกว่าจะหยิบกระทะขึ้นมาใส่น้ำมันผัดหมูในตอนนี้ วันนี้เธอมีธุระจึงลับก่อนเกิดอุบัติเหตุบนรถเมล์นิดหน่อยแต่ก็โชคดีได้เจอกับคนที่ชอบ พอลงจากรถเมล์ก็รีบไปจัดการธุระให้เสร็จแล้วกลับบ้าน กว่าจะถึงบ้านเล่นเอาเหนื่อยจนหน้าแทบมืด ไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้นจนต้องทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับไป วันนี้เธอจึงเรื่องที่จะกินอะไรง่ายๆ อย่างมาม่าใส่ไข่และหมูให้มันมีสารอาหารอย่างอื่นบ้างนอกจากแป้ง
ตึ้ง ตึ้ง
หน้าตาดี๊ดี (3)
Alkene : ทุกคนหมูกระทะกันหิวมาก
Ether : ไปๆ กำลังอยากพอดี
"หมูกระทะเหรอ ให้ตายสิทำไมไม่ทักมาให้เร็วกว่านี้ฉันต้มมาม่าไปแล้ว!! "
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอมีนน่าสงสารจังคร่า