ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    School War | แผนกล คนล้างโรงเรียน

    ลำดับตอนที่ #1 : Spacial Chapter : Chase Tag

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 15
      0
      21 มี.ค. 62





         ณ อาคาร mini sandbox ของรร. Alpha
         มีนักเรียนที่เป็นตัวแทนนักกีฬา School War นั่งคุยกันอยู่ภายในห้องประชุมของอาคารเล็กๆแห่งนี้และแล้วก็มีชายร่างสูงสันทัดไม่กำยำมากพรวดพราดเข้ามา

         "ทุกคนเล่น'ไล่จับ'กันเถอะ!!!"
         "ทำตัวเป็นเด็กไปได้สมิง" ชายหนุ่มร่างเท่ากันพูด
         "ใช่ ทำตัวให้โตๆหน่อยสิมีพี่แท้ๆแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ" น้องชายร่วมสายเลือดพูด
         "นี่ ฟังก่อนสิ" สมิงพูดพร้อมเขย่าตัวเพื่อนรักอย่างอัลฟาที่ได้ต่อว่าเขาคนแรก
         "พี่สมิง ผมว่าพี่แอบไปส่องเด็กที่สนามเด็กบ่อยเกินไปรึเปล่าครับ"
         "เป็นคุณหมีสินะ"
         "หยุดเลยนะไอ้ตาสองสีไอ้หัวม่วง ไอ้แฝดนรก" สมิงบอกให้โครม่าที่มีความคิดประหลาดกับบาร์คที่เสริมกันได้แบบเป็นปี่เป็นขลุ่ยให้หยุด
         "เป็นไงล่ะฮานะพี่ของฉันที่เธอปลื้มว่าเรียนเก่ง" น้องชายสุดที่รักของสมิงพูด
         "สงสัยจะเรียนหนักจริงๆนั่นแหละ"
         "น่าสงสารเธอจังที่ปลื้มคนแบบนี้"
         "อย่างน้อยพี่นายก็ไม่เหมือนนายน่า!!!" ฮานะขึ้นเสียงใส่
         "และฉันทำไมหรอ" น้องชายของสมิงถามกลับ แล้วฮานะจึงก้มหน้าเพื่อหลบหน้าสีชมพูเรื่อๆ แล้วพูดเบาๆว่า
         "ก็ช..."
         "เอาล่ะ! ฟังก่อนเว้ยโดยเฉพาะแกไอ้เซนต์" เขาดึงหูน้องของเขา
         "งือออ...น้องเจ็บนะ"
         "ทอแหลมมากน้องพี่" จากนั้นเขาจึงปล่อยมือออกจากหูของน้องเขา
         "คือแบบนี้เล่นไล่จับให้ Battle Field ไงโดยจะมีคนนึงเป็นปีศาจแล้วไล่ทุกคน ทุกคนต้องหนีออกไปในเวลาที่กำหนดไม่ก็ต่อสู้ด้วยวิชาของตัวเองแล้วก็ห้ามใช้อุปกรณ์การเรียนด้วยพอหมดเวลาปีศาจแพ้ถ้าจับได้มากกว่าครึ่งปีศาจชนะ แล้วก็ใช้ไลฟ์เบลท์ในการใช้ว่าถูกจับรึยังโดยจะบรรจุ 1 ชีวิตไว้และปีศาจบรรจุ 3 ชีวิตไว้ ถ้าปีศาจแตะที่ไลฟ์เบลท์ได้ถือว่าถูกจับและไม่สามารถช่วยได้จนกว่าปีศาจจะแพ้และเวลาที่เล่นจะให้เวลา 1 ชั่วโมง เอาล่ะเรามาหาปีศาจกันเถอะ" เมื่อเขาอธิบายเสร็จสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นคือ...ทุกคนรุมชี้ไปที่สมิงทั้งหมดเลยแต่เขานั้นชี้ไปที่อัลฟาเพื่อนของเขา
         "ฉ..ฉันหรอ"
         "ลงโค้ดใส่ฟิลด์ด้วย!" ทุกคนพูดพร้อมกัน
         "อยากจะกลายเป็นปีศาจซะตอนนี้เลยจริงๆจะได้จับพวกแกไปทรมาน" เขาแอบหงุดนิดๆ
         "เอาหนาพี่เป็นวิศวกรของพวกเราเลยนะ" น้องชายของเขาพูด
         "ครับๆ ท่านพี่ของน้อง"






         "เอาหล่ะมารวมกันที่สนามนี่นะแล้วฉันกดสวิทช์รันฟิลด์แล้ว เมื่อฟิลด์เจนเนอเรทเสร็จ ฉันจะนับ 1-20 แล้วให้ทุกคนวิ่งหนีในช่วงนี้ จากนั้นฉันจะไล่จับทุกคนแล้วก็ไม่มีการช่วยเหลือนะ ทุกคนรับทราบนะ" ทุกคนที่ฟังรับทราบตอบด้วยการพยักหน้า
         "Codes Run!" เขากดสวิทช์เพื่อรันโค้ดไปแล้วหลังจากนั้นพื้นที่ที่เป็นป่าได้ปรากฏออกมาจนกระทั่งพื้นที่นั้นสมบูรณ์
         "1 2 3..." ในระหว่างที่เขานับนั้นทุกคนที่ร่วมเล่นได้วิ่งกระจายตัวออกไปและบาร์คกับโครม่าได้รวมทีมกันเพื่อว่าจะได้ปลอดภัยกว่าอยู่คนเดียว
         "10!" สมิงนับเสร็จแล้วมองไปรอบๆจากนั้นก็
         "นายมัน... หึ"
         "รู้หนิว่าฉันไม่เคยหนีอยู่แล้วน่ะ" เสียงชายหนุ่มที่ชื่อว่า อัลฟา ได้เปล่งออกมา
         "งั้นเริ่มเลยแล้วกัน 'Electric Bolt' " เขาขว้างลูกบอลไฟฟ้าออกไปใส่อัลฟาเพื่อนของเขาแต่ไม่โดน
         ตู้ม!!! "ทำไมนายใช้ท่าที่ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ" อัลฟาถาม
         "ลองเชิงไง" จากนั้นสมิงได้พุ่งเข้ามาหาอัลฟาจากอีกด้านแต่ทว่า
         "เสียใจด้วยนะฉันต้องชนะ รังสีแกมม่า" เขาปล่อยรังสีแกมม่าจากตัวของเขาออกมาเพื่อให้สมิงเข้ามาใกล้ตัวไม่ได้และหมดสภาพไป
         [**การบาดเจ็บของเรื่องนี้จะถูกเปลี่ยนแปลงเป็นรู้แบบถูกไฟฟ้าช๊อตมีตั้งแต่ระดับที่เป็นไฟฟ้าสถิตจนถึงหมดสติแต่ไม่ถึงกับชีวิต**]
         "ท..ทำไมถึงหยุดล่ะ" อยู่ดีๆอัลฟาเกิดไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเขาถึงปล่อยรังสีแกมม่าได้ไม่ถึง 1 นาทีแล้วหยุดไป
         "ขอโทษนะ ฉันรู้วิธีเอาชนะรังสีของนายได้ยังไงล่ะ" สมิงพุ่งมาแตะไลฟ์เบลท์ของอัลฟา
         "ยังไง" อัลฟาทำหน้าสงสัยแล้วห้นหน้าไปทางเพื่อนของเขา
         "ก็...วิชาของนายคือฟิสิกส์ สาขานิวเคลียร์ และนายกำลังจำลองตัวเองเป็นธาตุอยู่ฉันเลยต้องใช้ไฟฟ้าไปทำให้ตัวธาตุเสถียรไงล่ะ"
         "แต่ว่า มันต้องใช้เยอะมากเลยนะ" อัลฟาพูด
         "เพราะแบบนี้ไงล่ะฉันถึงใช้ electric bolt ลงพื้นเพื่อให้บริเวณที่นายอยู่มีแต่ประจุแล้วจากนั้นก็วิ่งเข้าไปในตัวนายต้องที่จะจำลองตัวเองเป็นธาตุ"
         "หึ พลาดเองแหละที่ไม่ใช่ตรงมือดันไปใช้ทั้งตัว" อัลฟาส่งยิ้มให้เพื่อนของเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า
         "งั้นฉันไปต่อล่ะนะเพื่อนรัก" สมิงบอกอัลฟาแล้ววิ่งออกไป
         "จับคนแรกใน 5 นาทีสุดยอดเลย แต่ถ้าจับยากที่สุดคงเป็นเจ้าบาร์คกับโครม่าสินะแถมไปด้วยกันอีกต่างหากคงจะมีแผนกับเล่ห์เหลี่ยมเยอะเลยสินะ" เขาพูดขณะที่วิ่งตามหาคนอื่นอยู่





         ณ ขณะเดียวกัน
         "ถ้าตามหลักแล้วพี่อัลฟาจะไม่หนีแต่ถ้าพี่สมิงแพ้เกมนี้ก็จบไปแต่ถ้าไม่จบก็แปลว่าพี่อัลฟาถูกจับไปแล้วและไม่สามารถช่วยได้สินะและตามกฏคือต้องชนะเท่านั้นจะถือเป็นการช่วย" เซนต์บ่นพึมพัมคนเดียวขณะที่ออกห่างจากพี่ชายของเขาได้มากพอ
         "ถ้าตอนนี้พี่อัลฟาโดนจับก็มีโอกาสที่พี่สมิงจะเลือกสู้กับฮานะมากที่สุดเพราะเรื่องกำลัง" เซนต์เดินไปเรื่อยๆพร้อมกับบ่นไปจนกระทั่งเขาชนกับบางอย่างที่ขยับได้
         "จ๊าาากกกกก...อุบ!" เขาเดินชนกับฮานะเข้าแล้วฮานะจึงปิดปากเขาด้วยมือแล้วดันไว้กับต้นไม้แรงรวมถึงใช้ตัวของเธอดันไว้แบบแนบชิด
         "อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวก็โดนได้ยินหรอก"
         "งั้นเธอก็เลิกเอาตรงนั้นมากแนบกับตัวฉันสักทีสิ"
         (-///-) เซนต์มีอาการหน้าแดงออกมาหลังจากเขารู้ตัวว่าฮานะเอากายมาแนบชิด
         "บ..บ้า!!" (-///-)ฮานะหันไปพร้อมกับเอามือและแขนปิดบังส่วนโค้งของเธอ
         "ค..คือว่า ทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ" (-///-)
         "ก็ไม่เห็นหรอพืชแถวนี้สวยมากเลย ฉันไม่คิดว่า virtual battlefield จะทำได้สวยมากขนาดนี้"
         "ใช่ นุ่มนิ่มดีนะ" ฮานะหันมามองเขา
         "อ..เอ่อ ค..คือว่า คือว่าสวยดีนะ" (-///-)
         "หื่นกามที่สุด" (-///-)
         "ขอโต๊ดน้าาา" (T-T) (ไม่น่าเลยไอ้เซนต์ไอ้หื่นกาม)





    และในเวลาต่อมาโครม่าที่อยู่กับบาร์คได้วางแผนไว้ตามที่สมิงคิดไว้
         "นี่บาร์ค ถ้าเขาให้นายแยกตัวไปก่อนนะเดี๋ยวฉันจะรับมือเอง"
         "จะบ้าหรอ วิชาของนายมันระเบิดแบบฟิสิกส์นะ แถมมันแยกของเล็กๆแบบไฟฟ้าไม่ได้หรอกนะ" บาร์คพูด
         "ก็ฉันจะให้นายไปตลบหลังไง"
         "แหม...คงยากแล้วล่ะนะเพราะฉันแอบฟังหมดแล้วล่ะ" สมิงพูดขณะที่ยืนบนต้นไม้สูง
         "บ้าหน่า เนียนเกินไปแล้ว" บาร์คพูดพร้อมเหงื่อตก
         "ช่างเถอะ เปลี่ยนแผนเป็นรุมแล้วกัน" ปัง! บาร์คชี้นิ้วไปที่ต้นไม่ทำให้ต้นไม้แบ่งครึ่งทันทีและโค่นลงมาพร้อมสมิงที่เกาะอยู่ สมิงจึงตัดสินใจกระโจนพุ่งไปหาโครม่าทันที
         "รับไปซะ Elec..." ฟู่! บาร์คพ่นไฟใส่สีข้างของสมิงไปเต็มๆทำให้สมิงได้รับบาดเจ็บจากไฟฟ้าที่เปลี่ยนแปลงความเจ็บปวดจากไฟของบาร์ค
         "คิดว่าโดนฝังพลังธาตุ 4 เอาไว้แล้วจะเก่งกว่างั้นหรอ"
         "ก็ใช่น่ะสิ"
         "แบบนี้ก็น่าสนุกสิ ย๊ากกกก!" สมิงพุ่งไปหาบาร์คเพื่อที่จะใช้หมัดที่มีไฟฟ้าหุ้มอยู่ต่อยเข้าไฟเต็ม ส่วนบาร์คเตรียมรับมือโดยการที่จะแลกหมัดโดยการใช้หินจากพลังดินที่เขามีมาห่อหุ้มมือของเขาเพื่อจะต่อยให้แรงขึ้น
         "ย๊ากกกกก!!!"
         "ย๊ากกกกก!!!" ทั้งสองตะโกนออกมาและพร้อมที่จะแลกหมัดกันแล้ว ทางโครม่าเห็นท่าไม่ดีเพราะสมิงใช้มือซ้ายบาร์คใช้มือขวาและไลฟ์เบลท์ของบาร์คอยู่ตรงแขนซ้าย สมิงเหลือมือขวาเขาจึงสามารถจับไลฟ์เบลท์ของบาร์คได้ โครม่าจึงใช้พลังของเขาแบ่งต้นไม้ที่ใกล้สมิงที่สุดก่อนที่เขาจะถึงบาร์คแล้วให้ซีกต้นไม้นั้นแยกมาพุ่งชนสมิงและแน่นอนสำเร็จ
         "อั่ก!" สมิงโดนไปเต็มๆและสตั้นไปนานพอสมควร
         "หนีกันให้เวลาหมดดีกว่าแบบนี้รับมือยาก" โครม่าวิ่งหนีไปพร้อมบาร์ค แต่ทว่า
         "บาร์ควิ่งมาเร็วๆสิ" โครม่าพูด
         "มัน น..หนักอ่ะ" บาร์คดูเหมือนหนักตัวจริงๆและขยับไม่ได้ และโครม่าตาโตขึ้นเมื่อรู้ว่าสมิงยืนขึ้นมาแล้วพร้อมกับมีท่าทางที่น่ากลัวเหมือนดั่งปีศาจที่เขาได้รับบทอยู่
         "อย่าบอกนะว่านี่น่ะ..." โครม่าพูด
         "ใช่ นี่คือการปรับแรงโน้มถ่วงไงล่ะ"
         "บ..บ้าหน่า" บาร์คพูด
         "วิชานึงใช้หลายๆบทได้งั้นหรอ" โครม่าพูด
         "ใช่น่ะสิ มันอยู่ที่การฝึกและการใส่โค้ดเช่น ถ้านายใส่โค้ดวิชานี้ บทนี้นายก็จะใช้พลังบทนี้ได้รุนแรงกว่าฉันที่ลงแค่วิชาฟิสิกส์ได้ยังไงล่ะ" สมิงพูดและมันซ้อนความหมายเอาไว้ว่าการที่เก่งบทนี้มากๆจะสามารถใช้วิชาทุกแขนงได้ยาก แต่ในทางกลับกันคือถ้ามีพื้นฐานทุกบทจะสามารถพัฒนาทุกบทได้ดีกว่าคนที่เก่งแค่บทเดียว แล้วสมิงเดินเข้าไปหาบาร์คในสนามโน้มถ่วงที่ตัวเองสร้างและไม่สะทกสะท้านกับสนามโน้มถ่วงที่ตัวเองสร้าง
    แปะ! "ไปได้แล้ว ไปที่ห้องเก็บตัว" สมิงแปะที่ไลฟ์เบลท์ของบาร์คพร้อมปลดสนามโน้มถ่วงบริเวณและพูดกับบาร์ค บาร์คมองไปที่เพื่อนของเขาด้วยสายตาที่จริงจริงและโครม่ารู้สึกได้ถึงข้อความอะไรบางอย่างที่บาร์คส่งผ่านสายตา
         "เอาล่ะตานายแบบโครม่า จะสู้หรือยอมแพ้" เมื่อโครม่าได้ยินเขาจึงเดินเข้าไปหาสมิง
         "ผมขอยอมแพ้" โครม่าพูดออกมาทำให้บาร์คหันมามองพร้อมสายตาที่เบิกโพลงที่ไม่คิดว่าจะพูดยอมแพ้ โครม่าเดินเข้าไปใกล้สมิงและยื่นแขนขวาที่มีไลฟ์เบลท์ติดอยู่ไป ในขณะสมิงที่ถนัดซ้ายกำลังจะยื่นมือซ้ายไปแตะที่ไลฟ์เบลท์แต่โครม่านั้นใช้มือซ้ายของเขาแตะไปที่ไลฟ์เบลท์ของสมิงที่ติดอยู่บนแขนขวาของสมิงจนไลฟ์เบลท์กลายเป็นสีเหลืองจากที่เป็นสีดำตั้งแต่เรื่มต้น เขาเห็นแต่หยุดมันไม่ได้จึงทำให้สมิงสตั้นจากกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านตัวไปชั่วขณะแล้วโครม่าจึงให้วิชาของตัวเองแบ่งห้อนก้อนใหญ่ที่อยู่ใกล้มาชนกับสมิงแล้วเขาจึงรีบหนีไป
         "จะหนีไปไหนหรอ" โครม่าผงะกับเสียงของสมิงที่อยู่ใกล้ เมื่อเขามองที่แขนขวาของเขาเขาก็พบว่ามือเปื้อนฝุ่นของสมิงได้มาแตะที่ไลฟ์เบลท์ของเขาแล้ว เขาหันหน้าไปดูพบว่าสมิงมีรอยยิ้มที่น่ากลัวบนหน้าของเขา
         "ทำไม...กัน" โครม่าไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
         "ไปกันเถอะโครม่า" โครม่าเดินไปที่ห้องเก็บตัวกับบาร์คโดยดี
         "พี่อัลฟา ทำไม ถึง...เป็นแบบนี้ล่ะครับ" โครม่าถามอัลฟาที่นั่งรออยู่ในห้องมานานพอตัวแล้ว
         "นายก็รู้หนิว่าเค้าลงโค้ดฟิสิกส์เอาไว้ นั่นแหละสิ่งทำให้เขาเร็วและเงียบยังไงล่ะ"
         "ยังไงหรอ" ทั้งสองคนถาม
         "ก็การใช้การย้ายตัวเองด้วยไฟฟ้ายังไงล่ะ โดยการที่ให้ตัวเองเป็นประจุอีกแบบและให้อีกบริเวณเป็นประจุอีกแบบก็จะทำให้เกิดการเคลื่อนย้ายได้แล้ว"
         "อ๋ออออออ..."





         ณ จุดๆหนึ่งของสนาม
         "แย่แล้วล่ะ เหลือแค่เราสองคน" เซนต์พูด
         "งั้นเราควรวางแผนได้แล้ว"
         "ก็เธอนั่นแหละชมสวนอยู่ได้ สงสัยแต่กลอนจบแล้วมั้งเนี่ย" เซนต์เหน็บแนมฮานะ
         "ขอโทษค่ะท่านเซนต์"
         "ช่างเถอะมาวางแผนดีกว่าหน่า"
         "แผนอะไรก็พูดมาสิยะ" ฮานะแอบเคืองเซนต์ที่ไม่บอกแผนออกมาสักที จากนั้นเซนต์จึงบอกแผนไป จากนั้นฮานะวิ่งออกไปพอประมาณจากที่ที่เธออยู่โดยเซนต์บอกให้เธอนั้น 'เธอทำพื้นที่ป่าแห่งนี้ให้รกขึ้นมากๆโดยการสร้างหญ้าที่อยู่ในพื้นที่ป่าแห่งนี้เพิ่ม' 'จากนั้นล่ะ' 'ให้สร้างพืชกินแมลงขนาดใหญ่ออกมา เพราะวิชานี้จะเป็นการอธิบายเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตซะส่วนใหญ่ก็คือการมีผู้ล่าและผู้ถูกล่าและตอนนี้เราจะเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้ล่าแล้วจะล่าเขาโดยการอยู่แค่ในพื้นที่นี้เหมือนแมงมุมไงล่ะ'
    ฮานะสร้างพืชออกมาตามที่พูดออกมาหมดแล้วโดยพืชกินแมลงที่มีคือ กาบหอยแครงและหยาดน้ำค้างซึ่งกาบหอยแครงนั้นมีการจับเหยื่อที่ค่อนข้างไวและหยาดน้ำค้างก็มีส่วนที่เป็นน้ำกาวเหนียวๆกินหอมไว้ล่อเหยื่อและใช้น้ำนั้นแหละย่อยเหยื่อทั้งตัว





         ฝั่งสมิงนั้นเมื่อจัดการบาร์คกับโครม่าเสร็จเขาจึงเดินไปพร้อมกับคิดว่าน้องของเขาต้องแอบทำอะไรแน่ๆ จากนั้นเขาจึงคำนวณช่วงเวลาที่เริ่มเกม
         "อัลฟาเวลา 5 นาที บาร์คกับโครม่า 30 นาที เวลาเดินทางระหว่างกลุ่ม 1 คือ 5 นาที เหลือเวลาอีก 20 นาที ถ้าใช้เวลาหา 5 นาทีเราต้องจัดการสองคนนั้นภายใน 10 นาทีเพราะเราคำนวณโดยการกะเอาทั้งนั้นและแน่นอนว่าการที่ทิ้งอีกสองคนนี้ไว้จะมีโอกาสรวมกลุ่มและมีกับดักแน่นอนถ้าถึงพื้นที่" สมิงบ่นพึมพำกับตัวเอง
         "ย๊ากกกกก!!!" เสียงหวานของสาวน้อยวัยกำลังโตได้พุ่งเข้าหาสมิงโดยการจะแตะไปที่หลังของเขา แต่สมิงหลบได้ทันทีโดยการกระโดดหลบไปข้างหน้าแล้วหันหน้าไปหาฮานะและเขาคิดว่าไม่ต้องเสียเวลาหาตัวมากกว่านี้ แต่ในเวลาที่เขากระโดดไปนั้นเองมีบางอย่างอยู่ด้านหลังของเขา
         "Meteor strikes!!!" สมิงเห็นเซนต์อยู่ด้านหลังของเขาพร้อมจะใช้หมัดอุกาบาตของเขาจะมาต่อยที่หลังของสมิง สมิงจึงตัดสินใจกระโดดข้ามหัวพร้อมกับเตรียมตัวจะยิง electric bolt ออกไปแต่เมื่อเท้าเขาลงไปบนพื้นนั้น
         "นี่มัน หยาดน้ำค้าง!" สมิงไม่สามารถใช้วิชาได้เนื่องจากถูกติดจากน้ำเหนียวๆที่ให้พลังงานภายในถูกดูดไปให้พืชแทนจากนั้นกาบหอยแครงที่อยู่ใกล้เขามากัดส่วนต่างๆสมิง
         "อ๊ากกกก!!!"
         "ฮานะไปแตะไลฟเบลท์สิ" เซนต์บอกฮานะแล้วฮานะก็เข้าไปแตะที่ไลฟ์เบลท์เมื่อแตะไลฟ์เบลท์เสร็จไลฟ์เบลท์ของสมิงกลายเป็นสีชมพู แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
         "หึ!" สมิงก็ใช้มือของเขาแตะไปที่ไลฟ์เบลท์ของฮานะเช่นกันทำให้วิชาของฮานะมีกำลังอ่อนลงแต่ยังใช้ได้อยู่เพราะฉนั้นสมิงจึงดึงพืชที่ติดตัวเองออกแล้วจึงเดินไปใกล้กับน้องชายของเขาโดยที่ฮานะที่กำลังรู้สึกช็อคกับการที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้มองมาเลย
         "เซนต์น้องรัก..." เสียงอ่อยๆที่คุ้นเคยของพี่ชายทำให้เซนต์ขนลุก
         "จะสู้ก็สู้สิ"
         "สู้ได้หรอ ปกติซ้อมก็ไม่เคยชนะแล้วยังคิดจะสู้อีกหรอน้องรัก"
         "หยุดพูดคำว่าน้องรักได้แล้ว แต่ว่าตอนนี้พี่ก็เหลือแค่ชีวิตเดียวเหมือนกันฉนั้นก็มีสิทธิชนะได้"
         "งั้นหรอ พนันมั้ย"
         "ได้สิ ถ้าผมชนะพี่จะต้องเป็นคนรับใช้ผม 1 อาทิตย์"
         "ถ้าฉันชนะนายต้องเป็นเด็กดีของฉัน 1 สัปดาห์"
         "ไม่ได้เป็นหรอก starlight!" เซนต์ยิงแสงออกมาผ่านปลายนิ้วชี้ไปหาสมิง แต่สมิงหลบได้และกระโดดขึ้นเหนือหัวของเซนต์
         "Thunder strike!!!" สมิงสะสมไฟฟ้าตรงแขนของเขาแล้วจากนั้นจึงส่งไปหาเซนต์ที่อยู่ตรงพื้น เซนต์วิ่งหนีทันแต่ตัวเขากลับสั่นมากๆพร้อมใจของเขา
         "ตอนเด็กๆนายไม่ชอบฟ้าผ่า ฉันเลยเอามาเล่นกับนายไง" สมิงรู้สึกได้ถือไพ่เหนือกว่า
         "งั้นเจอแบบนี้หน่อยเป็นไง Pisces!" วงเวทย์ปรากฏออกมาภายในวงเวทย์มีลายของกลุ่มดาวปลาคู่ จากนั้นปลาคู่จึงออกมาพร้อมกับเชือกที่มัดปลาแม่ลูกทั้งคู่ไว้ แล้วปลาจึงออกไปมัดสมิงที่ลอยอยู่บนฟ้า
         "อย่าเอาของแบบนี้มามัดเลย recoil!" เขาใช้วิชาแบบเดียวกับโครม่าเพื่อที่จะแยกเชือกออกมา จึงทำให้เซนต์ค่อนข้างตกใจแต่ว่ารู้อยู่แล้วจึงหาทางรับมือใหม่กับสมิงที่ยังลอยตัวอยู่ระหว่างอากาศ
         "Meteor Shower!" เขาเลือกอะไรสักอย่างเพื่อให้ซื้อเวลาได้มากพอที่จะหนีและทำให้หมดเวลาลงได้ สมิงที่โดนเหล่าอุกาบาตพุ่งนับครั้งไม่ท้วนได้รับความบาดเจ็บจากกระแสไฟฟ้าจนเริ่มทนไม่ไหวแล้วเขาจึงคิดขึ้นมาได้ว่าแรงโน้มถ่วงเป็นสิ่งที่ทำให้อุกาบาตเหล่านี้ตกลงมาใส่เขา เขาจึงบังคับแรงโน้มถ่วงให้อุกาบาตเหล่านั้นพุ่งไปหาเซนต์ที่กำลังหลบหนีอยู่
         "บ้าเอ้ย! ลืมไปเลย Atmosphere!" เซนต์สร้างชั้นบรรยากาศขึ้นมาเพื่อป้องกันอุกาบาตเหล่านั้นที่สมิงควบคุมมาหาเขา
         "วิชาดาราศาสตร์มันดีอย่างนี้นี่เอง ค่อนข้าง powerful มากเลยแถมยังสวยงามด้วย" สมิงพูดเกี่ยวกับวิชาของน้องชายของเขา
         "ต้องการจะพูดถึงอะไร" เซนต์ขมวดคิ้ว
         "ต้องการจะพูดว่านายยังใช้มันไม่เป็นยังไงล่ะ Force Charge!!!" สมิงพุ่งเข้าไปใกล้เซนต์พร้อมที่จะต่อยไปที่ท้องของเซนต์
         "Scutu...!!!" (ไม่ทันแล้ว) "อั่ก!!!" เซนต์โดนหมัดของสมิงเขาไปเต็มๆตรงท้อง ทำให้ตัวเซนต์ลอยพุ่งไปด้านหลังของเขาจนไปติดกับต้นไม้ใหญ่ที่มีรากงอกขึ้นมาเป็นโพรงต้นหนึ่ง สมิงก้าวเท้าเข้ามาช้าๆอย่างผู้ชนะส่วนเซนต์ที่กำลังจุกเพราะไฟฟ้าไปกระจุกช๊อตอยู่จุดเดียวแล้วแผ่ไปทั่วร่างด้วยความแรงสูงอยู่นั้นเขาก็มองไปที่แขนตนเองแล้วระบุเวลาเหลือ 5 นาทีแต่ว่าเขากลับทำอะไรไม่ได้แล้ว สมิงคุกเข่าซ้ายที่ด้านนอกขาขวาของเซนต์แล้วคุกเข่าขวาระหว่างขาทั้งสองของเซนต์แล้วสมิงค่อยๆยื่นมือขวาจะไปแตะไลฟ์เบลท์ที่แขนซ้ายของเซนต์
         "ม..ไม่...น..นะ" เซนต์รู้สึกจุกมากแขนไม่สามารถขยับได้รวมถึงความคิดสกปรกที่จะยกเข่ากระแทกเป้าพี่ชายของตนเองยังไม่มีแรงกระทำทั้งที่สมิงก็เหลือชีวิตเดียวเท่ากัน
         "พ..พี่" ความสิ้นหวังมาถึงเซนต์ในอีกไม่ช้าเพียงแค่การแตะครั้งเดียวเท่านั้น
         "แค่พี่แตะแค่ครั้งเดียวเองไม่เป็นไรหรอกนะ หึๆๆๆๆ" สมิงหัวเราะดั่งพวกโรคจิตและเขาจะชนะในอีกไม่ช้า ในอีกไม่ช้า
         "มาเป็นทาสของพี่ซะเถอะ!"
         แปะ! "พี่นั่นแหละทาสของผม" ประโยคเด็ดรายวันของสมิงได้โผล่ขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับการที่ไลฟ์ปล่อยไฟฟ้าครั้งสุดท้ายบนแขนสมิงและเสียงนั่นเป็นเสียงน้องชายของเขา สายตายเบิกกว้างมองน้องชายที่อาการเจียนตายตรงหน้าแล้วจึงหันไปด้านหลัง แล้วสมิงจึงพบว่าน้องชายของเขานั้นมีสองคนอย่างไม่น่าเชื่อทั้งที่วิชาของเขาไม่มีเกี่ยวกับการแยกร่างเหมือนชีววิทยา
         "เป็นไปไม่ได้...!" ร่างกายของเขาอ่อนแรงพร้อมกับมือทั้งสองที่ยันพื้นคร่อมเซนต์ที่อาการเจียนตายเอาไว้ เขาเหงื่อตกเป็นหยดๆใหญ่จากหัวไหล่ออกจากใบหน้าลงสู่ตัวเซนต์ที่อาการเจียนตาย
         "ย..ยังไม่ร..รู้อีกหรอ..." เซนต์ที่นอนเจ็บพูด
         "ว่านี้คือ กลุ่มดาว Gemini" สมิงได้รับรู้ข้อมูลกลุ่มดาวจักรราศีกลุ่มนี้เข้าไปทำให้เขาตาเปิดโตและยอมรับทันทีว่าตัวเองได้แพ้ไปแล้ว
         "ลืมไปเลยนะ...ว่าฉันเคยชี้ดาวกลุ่มนี้ในนายดู แล้วก็จัดการฉันโดยใช้สิ่งที่ฉันสอนไป"
         "ขอบคุณนะครับ" เซนต์ที่ยืนอยู่ด้านหลังพูด
         "เย้!!!!!!!" ผู้ที่ถูกแตะไปร้องลั่นเมื่อทีมผู้ถูกล่าชนะ
         "มื้อนี้ฉันเลี้ยงเองที่ทำให้พวกนายลำบากนะ" อัลฟาผู้มีทุนทรัพย์อยู่พอตัวได้พูดขึ้นมา







         เมื่อทั้งหกคนเล่นเกมนี้เสร็จทั้งหกจึงเดินไปที่ห้องประชุมเพื่อที่จะไปรวมตัวกันอีกครั้งเพื่อที่จะคุยกันและวางแผนการซ้อในกาแข่งขันกับรงเรียนอื่นๆ แล้วจู่ๆก็มีคนเดินเข้ามา

         “ทำไมทุกคนเล่นแล้วไม่ชวนหนูอ่ะ!” หญิงสาวทร่ปรากฏออกมาคือ แอนนี่ น้องสาวของสมิงและเซนต์

         “เอ่อ…” ทุกคนนิ่งและไม่รู้จะตอบอย่างไรและเธอรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาเล่น School War กันอยู่

         “รู้ได้ไงหรอจ๊ะ แอนนี่” ฮานะถามด้วยความที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน

         “ก็ดูสิเหงื่อขนาดนั้นแถมใส่ชุดนักเรียนเล่นอีกถึงได้รู้ไงล่ะ” แอนนี่ตอบแล้วนึงทำหน้ายู่แล้วเดินออกไปจากห้อง

         ครืดๆๆๆ “อย่าเพิ่งงอนน้าา…” ทุกคนพร้อมใจพูดแล้วลุกจากเก้าอี้ไปหาแอนนี่เพื่อง้อ







         วันต่อมา ณ บ้านตระกูล Sagitta
         "พี่สมิง น้องอยากกินข้าวผัดอ่า..."
         "ครับๆ"
         "พี่ๆเมื่อกี๊แอนนี่โทรมาอ่ะว่าขอด้วย"
         "ครับๆ พี่จะทำให้น้องทั้งสองครับ"
         "พี่ตอนเย็นจัดห้องนอนให้ด้วยนะ"
         "จะร้องไห้แล้วน้าาาาาา...!!!" สมิงโดนใช้งานหนักหลังจากแพ้เกมส์-v'ตัวเอง นี่แหละคือโทษของการไม่คิดก่อนพูด      

         "ใช่เรอะะะะ!!!"


       


















    End Special Chapter.
















    คุยกันแป๊บสิ!

    สวัสดีครับ ตอนแรกตอนนี้เป็นตอนที่ผมตั้งใจจะลงนะครับ

    คือการลงตอนพิเศษก่อนก็เพราะอยากให้รู้ว่าเนื้อเรื่องจะประมาณไหน

    เพราะตอนแรกจะดำเนินไปช้านิดหน่อยกว่าจะได้มีพลังแบบนี้นะครับ

    ผมจะพยายามลงให้ได้สัปดาห์ละครั้งนะครับแต่ก็ช่วงนี้เป็นช่วงที่ว่างมาก

    เพราะว่าผมกำลังจะเข้ามหาลัยแล้วนั้นเอง หวังว่าจะติดนะ

    เจอกันตอนหน้าครับ "สียาอาเกน"


    CR.SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×