วัยฝันบนเส้นทางรัก

อาเกทที่เผลอยืนมองไปยังคนๆหนึ่งที่นั่งก้มหน้าเขียนบางอย่างด้วยความตั้งใจอยู่ที่สวนในศาลาตรงนั้นะหว่างที่แพรพลอยมาทำรายงานกับน้องสาวเขาที่ออกไปซื้อของกินกับเพื่อนคนอื่น เขามองอยู่จนไม่รู้ว่ามีใครบางคนได้เดินมายืนข้างๆกว่าจะรู้เสียงก็ดังขึ้นพร้อมประโยคที่ทำให้เขาต้องหันกลับไปมองสีหน้าของคนพูด

“เด็กคนนั้นหลังจากจบมัธยมเธอจะไม่ได้เรียนต่อต้องออกมาหางานทำ”แม่หันกลับมามองเขาด้วยแววตาที่จริงจังและคำพูดที่เป็นเหมือนประกาศิต

“คนเราอะไรที่ต่างกันมากเกินไปจะหาความพอดีไม่เจอ คนที่ยืนบันใดขั้นเดียวกันถึงจะเห็นสิ่งที่เหมือนกันคือคนที่อยู่ในจุดเดียวกันเท่านั้น คนเราถ้าอยู่ในที่ๆไม่เหมาะกับตัวเองก็รังแต่จะทำให้อึดอัดใจกันไปทุกฝ่าย”

อาเกทไม่มีได้อะไรออกมาเพราะเขารู้สึกว่าแม่ต้องการให้เข้าฟังมากกว่าอยากได้ยินคำตอบจากเขา สายตาเขายังคงมองไปยังเธอคนนั้นที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังมีคนจ้องมองและพูดเรื่องเธออยู่จากตรงนี้ ในควมคิดเขารู้สึกเสียดายแทนเธอที่ต้องเสียโอกาสหลายๆอย่างไปโอกาสที่จะได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน เสียโอกาสที่จะได้เลือกสิ่งที่อยากทำ สนุกกับช่วงชีวิตวัยรุ่นก่อนวันเวลาจะผ่านไป คนเรามีช่วงเวลานั้นๆแค่ครั้งเดียว มันคงจะน่าเสียดายถ้าเราไม่ได้ใช้มัน

ความรักที่แตกต่างระหว่างฐานะ

อาเกทเป็นลูกชายคนโตที่เป็นความหวัังของครอบครัวทำให้ทุกการตัดสินใจและทุกก้าวเดินล้วนต้องผ่านการคิดและไตร่ตรองจากตนเองและครอบครัวทำให้ในบางครั้งเขาไม่สามารถตัดสินใจมันได้ด้วยตัวเองแม้กระทั้งความรัก

แพรพลอยเป็นเด็กสาวจากครอบครัวที่ยากจนต้องต่อสูงกินรนเพื่อความอยู่รอดทำงานทุกอย่างตั้งแต่ยังเรียนแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเธอจึงไม่สามารถเรียนต่อในไปได้อีกเธอเรียนจบเพียงชั้นม.6 ใช่ชีวิตเพื่อหาเงินช่วยเหลือคริบครัวต่อให้เป็นงานหนักเธอตั้งเป้าหมายว่าจะทำให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นจนได้เพื่อนที่่จริงใจและเขาคนนั้นหยิบยืนความช่วยเหลือมาให้