คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บุก!!!!
“อ้ะมากันแล้วเหรอคะ!ราบี้คุง..คันดะคุง”
“ไปทำอะไรกันมาเนี่ยตื่นสายจัง”โคมุอิ บ่นอุบอิบ
“อ้ะ..ไม่มีอะไรหรอกนอนดึกไปหน่อยน่ะเลยตื่นสาย แหะๆ”ราบี้เกาหัวพยายาม
พูดกลบเกลื่อน
“. . . . . . . . . . ”
“อ้ะคันดะคุงข้อมือไปทำอะไรมาครับ!??แดงเป็นรอยจ้ำเชียว”
“อ้ะ!ไม่มีอะไรหรอก..เอ๊ะอย่ายุ่งน่าเจ้างอก”
“ขอโทษครับ= A
“กินอะไรดีคันดะชั้นจะไปยกมาให้”ราบี้พูดเอาใจอย่างออกหน้า
“ไม่เป็นไรชั้นไปเองได้น่า”
“แหมๆ...งั้นยกให้ชั้นด้วยสิ”
“มีมือมีเท้าก็ยกเองสิครับ!ไอ่เจ้าบ้า”
คันดะพูดพร้อมเดินไปยังที่ตักอาหารอย่างไม่สบอารมณ์นัก ราบี้หัวเราะชอบใจ
ก่อนจะเดินตามหลังคันดะไปเลือกออาหาร ทั้ง อเล็น รินาริ โคมุอิ ต่างพากันงง
งวยกับการกระทำเหมือนงอนแฟนของคันดะและราบี้ที่ยิ้มชอบใจเหมือนชอบ
หยอกล้อยั่วโทสะของคันดะเป็นประจำ
“เอ่อ..พี่โคมิอุคะ..พี่ว่ามันแปลกๆมั้ย”
“พี่ก็ว่าหยั่งงั้นนะ=_
“อย่างกับเป็นคู่รักกันน่ะนะ”
เวลาผ่านไป5นาทีทั้งคู่ก็เดินมาพร้อมกับถาดอาหารและของหวานหลายอย่างบน
ถาดซึ่งดูๆแล้วเยอะจริงๆสำหรับคนจำนวนแค่นี้
“ราบี้คุงทานเยอะจังนะครับ...จะไหวรึครับ?”อเล็นกล่าวเชิงถาม
“อ้ะ..แน่นอนสิชั้นชอบอาหารวันนี้นะของโปรดชั้นทั้งนั้นเลยฮ่าๆ”
“กินอะไรเยอะแยะบ้ารึเปล่า”คันดะบ่นอย่างไม่สบอารมณ์เช่นเคย
“แหมก็จะได้มีแรงเยอะๆไง... ไม่ดีเหรอคันดะจัง ฮ่าๆ”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ...เจ้าบ้า=_
“ก็ได้ๆกินกันเถอะชั้นหิ้วหิว~~”
เป็นอะไร จู่ๆ ก็มาเอาอกเอาใจ
"นายอยากได้อะไรจากชั้นกันแน่" ถามเสียงเรียบๆ พร้อมกับหรี่ตามองใบหน้ายิ้มร่าของราวี่อย่างไม่ไว้ใจ
"ยูไง~"
พลั่ก!
เจอฝ่าเท้างามๆ หมายจะยันหน้าเข้าให้ หากแต่มือของราวี่หยุดไว้ได้ซะก่อน
"ใจร้อนจังเลยน้า~ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคืนนี้ได้สนุกกันแน่"
ใบหน้าของคันดะเริ่มขึ้นสีระเรื่อ
"เจ้าบ้า!! นายพูดอะไรออกมาวะ!!" เอ่ยพลางพยายามดึงเท่าตัวเองกลับออกมาอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่ยอมหลุดออกจากมือแกร่งนั่นเลย
"ปล่อยเดี๋ยวนี้!!" ร่างบางเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย และยิ่งหนักขึ้นไปอีกเมื่อเห็นอีกฝ่ายแย้มยิ้มยียวนให้
"ไม่ปล่อยหรอกน่า" หัวเราะหึๆเล็กน้อย ก่อนที่จะเอี้ยวตัวหลบเท้าอีกข้างที่กำลังจะมาพาดหน้า ส่งผลให้ร่างบางเสียหลักล้มลงกับพื้น แต่ยังไม่ทันที่ตัวจะกระแทก ราบี้ก็ยื่นมือเข้ามาดึงตัวเอาไว้ซะก่อน
"เกือบไปแล้วมั้ยล่ะยู" ร่างสูงถอนหายใจเฮ้อเล็กน้อยก่อนปล่อยมือออกจากคนตรงหน้า แล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่หู
"คืนนี้นะ" ยิ้มนิดๆก่อนวิ่งจากไป จนไม่ทันสังเกตุว่าคนที่โดนกระซิบที่หูเมื่อกี้หน้าขึ้นสีระเรื่อ
'คินนี้... ใครจะปล่อยให้มากัน!!!' คันดะตัดสินใจว่าจะล็อคประตูห้องตัวเอง... ไม่ปล่อยให้เจ้านั่นเข้ามาเด็ดขาด
ดวงหน้าสวยไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ดวงตาสีเข้มหยุดอยู่ที่ประตูห้องเรื่อยไป.... และความคิดก็วนกลับมาหาเจ้านั่นทุกครั้ง ว่าแล้วก็อดกัดฟันกรอดไม่ได้.... คอยดูนะจะไม่ปล่อยให้เข้าห้องเลยเชียว...
ก๊อกๆ...
เสียงเคาะสองครั้งติดกันที่แสนจะคุ้นเคย... น่าจะเป็นราวี่แน่นอน
"ไปให้พ้นน่า!!" คันดะก้มหน้าลงพยายามอ่านหนังสือที่มีอยู่ในมือ...
"ทำไมไม่เปิดล่ะยูจัง"
"ไม่อยากเปิดไม่ต้องมายุ่งนะเจ้าบ้า!"
"ได้!!งั้นชั้นจะใช้วิธีของชั้นล่ะน้า"
". . . . ."ไร้เสียงตอบรับจากยู
"แต่ชั้นไม่รับรองว่าห้องนานจะเหลือรึเปล่า"
"อ่ะ..!?"
"โอซึจิ...โคสึจิ.!มัง มั.."
"เห้ย..อย่านะ!!!เปิดก็ได้ว่ะ ฮึ้ย" คันดะกระแทกเท้าจ้ำอ้าวออกไปเปิดประตูให้ราบี้
เพราะกลัวห้องตัวเองพัง = A
"งี้สิว่าง่ายๆหน่อย^ ^"
"บอกแล้วว่ายังไงนายก็ไม่รอดหรอกยูจัง~!^ 0 ^"ราบี้ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
..........จูบแรก.........
ความคิดเห็น