ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันหนึ่งของปลายฝนต้นหนาว
เช้าวันที่ 7 พฤศจิกายน อากาศภายนอกศาสนจักรดูแจ่มใสมากวันนี้เป็นวันที่
หิมะโปรบปรายเล็กน้อยไม่มีพายุแต่อย่างใด เข้าสู่ฤดูหนาวเสียที หลังจากที่ต้นเม
เปิ้ลสีส้มสวยโปรยใบออกจากต้นเป็นใบสุดท้าย. . .
“พี่คะหัดเก็บของบ้างสิคะ...ถ้าหนูเดินเหยียบอย่ามาว่ากันนะคะ!”รินาริพูดอย่าง
เคืองพี่ชายตนเองเล็กน้อย
“งานพี่เยอะนี่ดูสิวันๆพี่จะปวดหัวตายอยู่แล้ว”โคมุอิ กล่าวตอบอย่างหัวเสีย
“ตามใจแล้วกันค่ะหนูไปทำงานต่อแล้วนะ”
“เฮ้อ..”โคมุอิถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“อ้ะ!..อเล็นคุง”
“ครับรินาริจัง?”
“ช่วยไปปลุกราบี้หน่อยสิคะป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นเลย”
“อ่า..ได้ครับ”
“ขอบใจจ๊ะ!”
“ก๊อก . .ก๊อก ..ก๊อก ...”
“เอ่อ..ขอโทษนะครับคุณราบี้..”
“แอ๊ด...ดด..ด”
“O_o!!!??อ้ะ..O///O;ทำอะไรอยู่เหรอครับเนี่ยทำไมแต่ตัวแบบนี้ครับ”
“อะ..อเล็นคุงเองเหรอ…อ๋อไม่มีอะไรหรอกแหะๆพอดีเล่นเป่ายิงฉุบแก้ผ้ากันคันดะ
คุง..”
ราบี้กลบเกลื่อนโดยทันใด . . .
“อ้ะ!คันดะคุงก็อยู่ด้วยเหรอครับ?”
“เอ่อ..อยู่ซิ ๆ กำลังสนุกเลยมาเล่นด้วยกันมั้ยอเล็นคุง!^0^”
“ไม่เป็นไรล่ะครับ..เกรงใจ แค่คุณรินาริให้มาตามลงไปน่ะครับ^^;”
“อ่าเดี๋ยวชั้นลงไปนะขออาบน้ำแต่งตัวก่อน”
“ครับผม. .”
“..ตึกตักตึกตัก”
“เฮ้อเกือบไปแล้ว...”
“ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยอเล็นคุงน้าอเล็นคุง”
ราบี้เปรยออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะคันดะ ..จัง ฮิฮิ”
“ปล่อยชั้นก่อนเซ่เจ้าบ้า!!”
“ไว้จะปล่อยให้ตอนหลังนะจ๊ะเจ้าแมวน้อย^ _^”
“เฮ้ ~! ! ! > [] < ”
“เงียบๆสิเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดความลับของนายจะแตกเอาได้ง่ายๆนา!”
ราบี้หยิบผ้าเช็ดตัวและเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์เข้าห้องน้ำไปและไม่นาน
เสียงของน้ำก็ดังขึ้นสักพักเป็นเวลา15นาที แล้วเจ้าของร่างสูงสมส่วน ก็ออกมาจาก
ห้องน้ำทั้งๆที่ยังเช็ดน้ำออกจากตัวไม่หมดผมสีส้มเพลิงเปียกน้ำแนบชิดติดกับแก้ม
ขาวผ่องอมชมพู บ่งบอกได้ว่าอาบน้ำที่มีอุณหภูมิสูง คงเพราะว่ามีควันละอองลอย
ออกมาเล็กน้อย ร่างสูงเพรียวผมยาวรัตติกาลสะดุ้งเฮือกออกจากภวังค์ซึ่งเมื่อกี้
เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่
“คิดอะไรอยู่เหรอคันดะจัง”
“ปะ..เปล่าไม่มีอะไรปล่อยชั้นสักที!”
“ใจร้อนจังเมื่อกี้ชั้นเกือบจะหม่ำนายสำเร็จแล้วนะ..~!”
“ฮึ้ย..พูดอะไรเจ้าบ้าปล่อยชั้น>[]<”
“ช่างเถอะไว้คราวหน้านายไม่รอดหรอกคันดะจัง ฮิฮิ”
ราบี้แก้มัดเชือกผ้าที่ผูกข้อแขนสองข้างไว้ที่หัวเตียงออก ทำให้เกิดมีรอยแดงเป็น
จ้ำที่ข้อมือดูน่าเอ็นดูแต่ก็จะทำอย่างไรได้เข้าตัวคิดว่าถ้าไม่มัดคงมีหวังโดนฆ่าตาย
คาเตียงแหง
“ลงไปกินข้าวกันนะ”
ราบี้พูดพร้อมกับโน้มตัวลงจูบที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของคันดะอย่าวรวดเร็ว ทำให้
เจ้าตัวผู้ถูกกระทำหน้าแดงเป็นสตอว์เบอรี่ ดูน่ารัก(น่ากิน โฮลกกกกก!)
คันดะพลักราบี้ออกและวิ่งไปยังประตูอย่างรวดเร็ว และก็เปิดออกไป ราบี้ยิ้มกริ่ม
ด้วยความพอใจของการกระทำเจ้าของร่างเพรียวผมยาวสลวยรัตติกาล และก็เดิน
ตามไปยังห้องอาหาร
หิมะโปรบปรายเล็กน้อยไม่มีพายุแต่อย่างใด เข้าสู่ฤดูหนาวเสียที หลังจากที่ต้นเม
เปิ้ลสีส้มสวยโปรยใบออกจากต้นเป็นใบสุดท้าย. . .
“พี่คะหัดเก็บของบ้างสิคะ...ถ้าหนูเดินเหยียบอย่ามาว่ากันนะคะ!”รินาริพูดอย่าง
เคืองพี่ชายตนเองเล็กน้อย
“งานพี่เยอะนี่ดูสิวันๆพี่จะปวดหัวตายอยู่แล้ว”โคมุอิ กล่าวตอบอย่างหัวเสีย
“ตามใจแล้วกันค่ะหนูไปทำงานต่อแล้วนะ”
“เฮ้อ..”โคมุอิถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“อ้ะ!..อเล็นคุง”
“ครับรินาริจัง?”
“ช่วยไปปลุกราบี้หน่อยสิคะป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นเลย”
“อ่า..ได้ครับ”
“ขอบใจจ๊ะ!”
“ก๊อก . .ก๊อก ..ก๊อก ...”
“เอ่อ..ขอโทษนะครับคุณราบี้..”
“แอ๊ด...ดด..ด”
“O_o!!!??อ้ะ..O///O;ทำอะไรอยู่เหรอครับเนี่ยทำไมแต่ตัวแบบนี้ครับ”
“อะ..อเล็นคุงเองเหรอ…อ๋อไม่มีอะไรหรอกแหะๆพอดีเล่นเป่ายิงฉุบแก้ผ้ากันคันดะ
คุง..”
ราบี้กลบเกลื่อนโดยทันใด . . .
“อ้ะ!คันดะคุงก็อยู่ด้วยเหรอครับ?”
“เอ่อ..อยู่ซิ ๆ กำลังสนุกเลยมาเล่นด้วยกันมั้ยอเล็นคุง!^0^”
“ไม่เป็นไรล่ะครับ..เกรงใจ แค่คุณรินาริให้มาตามลงไปน่ะครับ^^;”
“อ่าเดี๋ยวชั้นลงไปนะขออาบน้ำแต่งตัวก่อน”
“ครับผม. .”
“..ตึกตักตึกตัก”
“เฮ้อเกือบไปแล้ว...”
“ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยอเล็นคุงน้าอเล็นคุง”
ราบี้เปรยออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะคันดะ ..จัง ฮิฮิ”
“ปล่อยชั้นก่อนเซ่เจ้าบ้า!!”
“ไว้จะปล่อยให้ตอนหลังนะจ๊ะเจ้าแมวน้อย^ _^”
“เฮ้ ~! ! ! > [] < ”
“เงียบๆสิเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดความลับของนายจะแตกเอาได้ง่ายๆนา!”
ราบี้หยิบผ้าเช็ดตัวและเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์เข้าห้องน้ำไปและไม่นาน
เสียงของน้ำก็ดังขึ้นสักพักเป็นเวลา15นาที แล้วเจ้าของร่างสูงสมส่วน ก็ออกมาจาก
ห้องน้ำทั้งๆที่ยังเช็ดน้ำออกจากตัวไม่หมดผมสีส้มเพลิงเปียกน้ำแนบชิดติดกับแก้ม
ขาวผ่องอมชมพู บ่งบอกได้ว่าอาบน้ำที่มีอุณหภูมิสูง คงเพราะว่ามีควันละอองลอย
ออกมาเล็กน้อย ร่างสูงเพรียวผมยาวรัตติกาลสะดุ้งเฮือกออกจากภวังค์ซึ่งเมื่อกี้
เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่
“คิดอะไรอยู่เหรอคันดะจัง”
“ปะ..เปล่าไม่มีอะไรปล่อยชั้นสักที!”
“ใจร้อนจังเมื่อกี้ชั้นเกือบจะหม่ำนายสำเร็จแล้วนะ..~!”
“ฮึ้ย..พูดอะไรเจ้าบ้าปล่อยชั้น>[]<”
“ช่างเถอะไว้คราวหน้านายไม่รอดหรอกคันดะจัง ฮิฮิ”
ราบี้แก้มัดเชือกผ้าที่ผูกข้อแขนสองข้างไว้ที่หัวเตียงออก ทำให้เกิดมีรอยแดงเป็น
จ้ำที่ข้อมือดูน่าเอ็นดูแต่ก็จะทำอย่างไรได้เข้าตัวคิดว่าถ้าไม่มัดคงมีหวังโดนฆ่าตาย
คาเตียงแหง
“ลงไปกินข้าวกันนะ”
ราบี้พูดพร้อมกับโน้มตัวลงจูบที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของคันดะอย่าวรวดเร็ว ทำให้
เจ้าตัวผู้ถูกกระทำหน้าแดงเป็นสตอว์เบอรี่ ดูน่ารัก(น่ากิน โฮลกกกกก!)
คันดะพลักราบี้ออกและวิ่งไปยังประตูอย่างรวดเร็ว และก็เปิดออกไป ราบี้ยิ้มกริ่ม
ด้วยความพอใจของการกระทำเจ้าของร่างเพรียวผมยาวสลวยรัตติกาล และก็เดิน
ตามไปยังห้องอาหาร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น