คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เคสที่ 3 เมื่ออะไร ๆ ดีขึ้นการสูญเสียจะตามมา
เสที่ 3 เมื่ออะไร ๆ ีึ้นารสูเสียะามมา
หลัาที่พวเราทาน้าวันเสร็แล้ว ผม็อาสาเินไปส่อาารย์บยอนที่บ้าน ึ่็ห่าารบ้านผมไปแ่สอบล็อ
"อบใที่มาส่นะ นายลับบ้านไปไ้แล้วหล่ะ"
"รับ ยัไ็อบุนะรับ" ผมพูพร้อมโ้ให้
"อบุเรื่ออะไร ันยัไม่ไ้ทำอะไรให้เลยนะ"
"อบุ...ที่ะสอนผมไรับ อบุที่ยอมเป็นรูให้ผม"
"ั้นหรอ ทาัน็อบุเหมือนันนะ" อาารย์บยอนพูพร้อม้มให้ผมเล็น้อย
"อบุทำไมอะรับ?"
"ที่รับำสอนไหล่ะ ลับไปอาบน้ำนอนและอ่านหนัสือไ้แล้ว ไอิวสูแ่ถ้าไม่เหลา มัน็แ่นั้นแหละนะ" รูนั่นพูพร้อมับเินเ้าไปในบ้าน ในที่สุสิ่ที่ผมามหามาั้นาน ็ไ้เอสัที ทั้รอบรัวที่อบอุ่น ับรูที่รัเ็้วยใริ ่าาที่ผมเยเอมา รอบรัวที่ทำัวเป็นปลิแล้วูเินาผม ส่วนไอ้รูพวนั้นหน่ะหรอ! อย่าพูถึเลย
หลัานั้นผม็รีบเินลับมาที่บ้าน แล้วอาบน้ำ่อนะไปหยิบหนัสือเรียนมาทบทวนามที่อาารย์บยอนไ้บอไว้
"อูฮยอน? หนูทำอะไรอยู่หรอ?"
"อ่านหนัสือรับ เอ่อ…อบุนะรับ" ผมอบและอบุุยายที่เอานมมาให้ผม
"ไออิู~ เสียโมหมหลานยาย ไปโนอะไรมาเนี่ย"
"แผลเล็นิเียวเอ ไม่เท่าไหร่หรอรับ"
"อยู่เยๆ เี๋ยวยายทายาให้นะ *พู่ๆ" ุยายา้อนหน้าผมึ้นแล้วเอายามาทาให้ผม่อนะเป่าลเบาๆ
"อบุรับ อบุมาริๆ"
"หื้ม?"
"ผมไม่เยไ้ทาน้าวเ้า่อนไปเรียน ไม่เยไ้เิน่อนที่ะอ ไม่เยลับบ้านมาแล้วมี้าวให้ทาน และ็...ไม่เยรู้สึว่าบ้านมันน่าอยู่มานานี้้วย" ผมพูบอุยายเสียสะอื้น่อนะเ้าไปอที่เอว ึ่ยายเา็ลูบหัวผมไปพลาๆ
วัน่อมา
่วบ่าย
ห้อเรียน 5-C , โรเรียนมัธยมเฮวา
"นี่ๆ...นายอะ เป็นนัเรียนใหม่ใ่ป้ะ" ะที่ผมอ่านหนัสืออยู่ ็มีนัเรียนายนนึเ้ามาทัทาย านั่นท่าทาูสะเหล่อๆ ผมสีน้ำาลแห้เหมือนับ้นไม้ใล้าย แถมยััวสูอย่าับเสาไฟฟ้าอี
"็ใ่ มีอะไรหรอ"
"นายย้ายมาาโลหรอ"
"อืม…"
"ที่โลมีอะไรน่าสนใบ้าไหมอะ"
"…" -_-
"พวที่เที่ยว อิน เาบอว่าสาวโลสวยสุๆไปเลยใ่ป้ะ แล้วๆๆ เห้ย!...นายะไปไหนอะ" ผมรีบเินออารนั้นเพราะรำาที่เ้านั่นเ้าี้ผม นมารู้สึัวอีที ผม็มาโผล่ที่หลัโรเรียนะแล้ว ึ่็มาเห็นรุ่นพี่ลุ่มนึำลัมั่วสุมันอยู่ และเมื่อผมำลัะเินออารนั้น
"นี่!!! มึอะ มานี่ิ้ ทำไมไม่เยเห็นหน้า เ็ใหม่หรอ" รุ่นพี่นนึะโนเรียผมเ้าไป
"ถ้าไม่เยเห็น…็เลยะสั่ให้ทำอะไร็ไ้หรอรับ ไม่ไปโว้ย! ะลับห้อ"
"ไอ้เ็นี่ วนีนหรอวะ" รุ่นพี่พวนั้นสบถออมาแล้วเริ่มมาล้อมผมไว้
"ะเอาอะไร็ว่ามา ผมไม่มีเวลามาหรอนะ"
"ส่ัมาิ้ ถ้าไม่อยาเ็บัว"
"แล้วทำไม้อส่ให้อะ เ็บ่ารอีพหรอรับ? "
"เ้าใ่ายีนี่ ส่มาไวๆเถอะน่า ่อนที่ะเ็บัว" พี่พวนั้นเริ่มเ้ามาออผมไว้
"หรอรับ แล้วมีพี่นไหนเยมีใรระูหัไหมรับ ผมอบอเลยว่ามันเ็บมาๆเลยนะ แล้วรู้ไหม...ว่าารเอามือมาพาไหล่ผมนี่ มันพลามาเลยนะ สลบ!! " ผมพูพร้อมับับมือพี่นนั้นแล้วเา็ล้มลไปนอนับพื้น แล้วานั้น็...ไ้เวลาสนุแล้วสิ~
Seo-Teahwa Part :
หลัาที่ไอ้เ็โลมันวิ่หนีผมออมาาห้อ ผม็รีบออมาามหามัน..หายไปไหนวะ วิ่ไวะมั แ่เอาริๆมันเินนี่หว่า
"*อั่!! *โอ๊ย!! " สัพัผม็ไ้ยินเสียนร้อออมาเหมือนับว่าโนระทืบะั้นแหละ ึ่พอผมวิ่ามเสียไป ผม็พบับไอ้เ็โลที่ำลัอัพวรุ่นพี่อยู่ ไม่สิ! เาำลัใ้ทัษะหลบ แล้วปล่อยให้พวนั้นัันเอ
"ะพอรึยั ่อยันเอนน่วมแล้วนะ อยาไ้มาใ่มะ ย่าห์!!..เอาไป เอาไปื้อยาะ ผมไม่อยามีเรื่อึ้นห้อปรอ" ไอ้เ็โลนั่นยื่นเินให้พวรุ่นพี่ที่ลไปอับพื้น่อนะเินออมา
"เป็นอะไรรึเปล่าอะ"
"เี่ย!! ใหม! นี่นายแอบามันมาหรอ!?" ไอ้เ็โละโนออมาที่มาเอผมัรออยู่
"ะ..ะ..็ใ่นะ นายมาทำอะไรที่นี่อะ?"
"ันะมาทำอะไรที่นี่็เรื่ออัน…ถอยไป!"
"แล้วนายะออไปสภาพนี้หรอ…มานี่เลย เร็วๆ!"
"เห้ยๆ ะพาไปไหนเนี่ย ปล่อยนะเฟร้ย!! " ไอ้เ็โละโน่าเสียัและพยายามสลัผมให้หลุ แ่ผม็ลามันมาถึห้อพยาบาลนไ้
"โอ้ย!..เบาๆิ ถ้าะทำแผล็เบามือหน่อยไหมวะ"
"เอ่อ...อโทษรับ"
"เอาเถอะ...แล้วนายะมายุ่ทำไมเนี่ย หลายรอบแล้วนะนายอะ"
"็ัน...อยารู้ันายอะ" ผมพู้วยเสียเศร้าๆ
"นี่นาย...มีเพื่อนบบ้าไหมเนี่ย?"
"หึ...." ผมพูและส่ายหัวเบาๆ
"่ามันเถอะ…อโทษละัน แล้วนายื่ออะไรอะ"
"อ-แทฮวา แล้วื่อนายอะ"
"พั-อูฮยอน แล้ว็...อบในะ" านั่นพูำว่าอบใไ้หน้าาเย ผมหล่ะอย่าอบเลย
"เออนี่...ไ้่าวว่านายไอิวหนึ่ร้อยหสิบสอเลยหรอ"
"อือ"
"ั้น่วยสอนวิาเลให้เราหน่อยิ..นะๆ"
"นี่เราสนิทันนาถึั้นที่ทำอะไรให้ันไ้แล้วั้นหรอ -_-"
"เอ่อ…ั้นไม่เป็นไร"
"หลัเลิเรียนไปเอที่ร้าน้นำรับ ลาพ่อแม่ให้เรียบร้อยหล่ะ...ไปละ" อูฮยอนพู้วยหน้าาึๆอีรั้่อนะเินออไป ลมันเป็นนยัไันแน่วะเนี่ย
Park-Auhyun Part :
ทันทีที่ผมเินออมาาห้อพยาบาล ปาอผมมัน็ันยิ้มไม่หุบัที เนส์มือวาอผมบอว่าเหมือนว่าเ้านั่น็พอะไว้ใไ้อยู่แหละ
"นายมาทำอะไรที่นี่อะ? " อาารย์บยอนทัผมที่ำลัะเินสวนไป
"็มาห้อพยาบาลอะ มีอะไรหรอ? โอ้ย!! บอว่าอย่าีหัวไ"
"ูใ้ำพูสิ้ มันน่าไหมเนี่ย! แล้วนายะไปไหนอะ"
"็ลับบ้านนะ พอีมีิวให้เพื่อนอะ"
"ริหรอ…ีเลยเพราะะไ้ทบทวน แ่่อนลับ็ไปเอาแบบฝึหับนโ้ะัน้วยนะ"
"เยอะไหมอะนั่น ถ้าเยอะไม่เอานะ"
"ไม่เยอะหรอ ไปเอา...แล้ว็ลับไปไ้ละ" รูบยอนรีบผลัผมไปอีทา แล้วพอผมไ้เออเอสาร็รู้ทันทีว่ามันไม่ไ้่ายแน่ๆ และผม็เพิ่รู้สึว่าระาษมันน่าลัว็วันนี้
่วเย็น
บ้านอาหาร้นำรับ
"ลับมาแล้ว้าบ หื้ม..ทำอะไรอยู่หรอ? ลิ่นอะไรอะ…หอมั" ผมะโนถามยายหลัาที่เินเ้ามาในบ้าน
"็ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยอะ แล้วนี่ทำไมวันนี้แลับเร็วั"
"วันนี้ะมีเพื่อนมาิวหนัสือที่บ้านอะ ยายไม่ิอะไรใ่ไหมรับ?"
"มันะไปิอะไรหล่ะ ูพูสิ้!? แล้วะมาอนไหน" ุยายพูพร้อมับทำท่าะเอาระบวยฟาใส่ผม
"สัพั็ะมาแล้วหล่ะ อ่อ...นั่นไ พูยัไม่ทันะาำ"
"สวัสีรับ...ุยาย" แทฮวาเินเ้ามาพร้อมับสวัสีุยายผม
"ยายรับ…อ-แทฮวารับ ส่วนแทฮวา…นี่ยายันเอ" ผมพูแนะนำให้ทั้สอนรู้ััน
หลัานั้น ผมับแทฮวา็แยออมาอ่านหนัสือที่ม้านั่ใ้้นไม้หลับ้าน ผมไม่อลรายละเอียอะไรมาละันรับ เรื่ออผมับแทฮวานั้น…เราไปันไ้้วยีเลย ไอ้เ้านี่เป็นนพลัานล้นมาๆ ถึหัวะไม่ี แ่พอรู้อะไรแล้ว็ะอยทบทวนอยู่เสมอ นเอาริๆแล้วไอ้านี่็ทำไ้ีใ่ย่อยเลยแหละ
และไม่นานผมับอาารย์บยอน ็ไ้่วยันทำานวิัยส่ประวนไ้ที่หนึ่มา้วยแหละ ทำให้พวรูที่บลัฟผมไว้อน้นเทอม ่าหน้าเสียันยให่ ส่วนยายอผมหน่ะหรอ ีในแทบปิอยเลี้ยเลยหล่ะ
อ้อ...ะว่าไป ลุ่มรุ่นพี่ที่ผมไ้ไปมีเรื่อมานั้น ผม็ไ้อเราสบศึโยารพาไปทาน้าวที่ร้านอาหารอุยาย ะบอว่าพวพี่เาลับใ็ไม่แปลหรอ เพราะโนุยายเทศน์ไปนร้อไห้โฮันยให่ ึ่มัน็เป็นเวลานานเอามาๆที่ผมไ้อยู่ที่นี่และปรับัวเ้าับที่นี่ไ้
หนึ่ปี่อมา
ห้อวิัย , โรเรียนมัธยมเฮวา
*เสียเาะประู
"โย่วารย์ เรียผมมามีอะไรหรอ พอีผมะไปินิมับแทฮวา่อน่ะ" ผมรีบวิ่เ้ามาที่ห้อเพราะอาารย์บยอนส่้อวามเรียผมหาที่ห้อ
"อยู่มอหแล้ว็แ่ัวให้มันีๆหน่อย อะ...นี่ รับไปสิ" รูบยอนยื่นอเอสารให้ผม
"หืม...อะไรหรอ เห้ยริิ!!! ถามริ! ลับผมป้ะเนี่ย!?" ผมใหนัมาเมื่อเห็น้อวามในอเอสาร
"ริสิ ันหล่ะอยาะให้นายเห็นหน้าัวเอเมื่อี้ะมั พวนายสอนสอบ้อเียนทุนผ่านน่ะ…ทีนี้็เหลือแ่สอบสัมฯแล้วล่ะนะ" ^°^
"แล้วารย์ว่า..ผมวรเรียนอะไรีอะ"
"ันะไปรู้นายไหมอะ นายอบอะไร..นาย็ทำอันนั้นสิ"
"ผมอบอันอะ รับ้าทวหนี้ีมะ โอ้ย!!! ีทำไมเนี่ย"
"ไ้ทุนะิบี ะไปทวหนี้ เี๋ยว็ีให้หรอ นี่นายอะ...ันอยารู้มานานละ เมื่อปี่อนที่นาย่วยผู้หิท้อับัน นายทำยัไันแน่อะ?" อาารย์บยอนทำหน้าสสัย
"่อให้ผมพูหรือไม่พู ารย์็เ็บวามลับเป็นสินะ ั้น็อมือหน่อยสิรับ"
"หมายวามว่ายัไหรอ"
"ือว่า… ไอ้มือ้าวาอผม มีวามสามารถแบบนี้อยู่" ผม่อยๆเอามือไปประบฝ่ามืออาารย์บยอนไว้
"..."
"แล้ว็...ผมะสามารถเื่อมับร่าายอีฝ่ายไ้ รวมถึารสั่ให้ร่าายอีฝ่ายเป็นไปามที่ผมบอ เ่น ผมอยาให้อาารย์...ร้อไห้ออมา" ผมพูยัไม่ทันะาำ น้ำาออาารย์บยอน็ไหลออมาามที่ผมไ้พูไว้
"นี่นาย…ทำไ้ยัไอะ"
"นี่แหละรับ…ทำไมผมถึทำแบบนั้นไ้ และถึะยัไม่รู้ว่าทำไ้แ่ไหน แ่ผม็เรียนรู้ไ้เยอะแล้วหล่ะ" ผมพูอธิบายไปพร้อมับที่อาารย์บยอนยัยืนอึ้อยู่
"สุยอ..ไม่เื่อว่าะมีอยู่ริ"
"อะไรริอารย์หรอรับ"
"นี่ไ…รู้ัไหม อัลเบิร์ ไว์เอร์" อาารย์บยอนหยิบหนัสือมาาแล้วให้ผมูรูปผู้ายนนึ
"ไม่อะ เาเป็นใรหรอ?"
"โว้ะ! นนี้เาเป็นนที่ถูเารพมาๆในวารแพทย์เลยแหละ หมอที่อุทิศนแ่ารรัษา และูแลผู้นไม่ว่าะเป็นมิรหรือศัรู บาำราเล่าันว่าเามีฝ่ามือวิเศษที่สามารถรัษานไ้ เพราะในสมัยนั้นารแพทย์ยัไม่้าวหน้า พวเาเรียันว่า รีเฟล็ั่น (Reflection) "
"ว้าว ทำไมหมอนนี้เาหล่อเท่ั"
"อนนี้นายรู้แล้วใ่มะ ว่านายเหมาะับอะไร"
"อ่อ...ทวหนี้สินะ เอามือไปแะแล้ว็บอว่า ย่าห์!!! เอาัืนมา..แบบนี้ป้ะ *ฮ่าๆ"
"นายนี่นะ มีฝ่ามือีๆแบบนั้น ทำไมไม่ใ้ให้ถูหล่ะ นายรู้ไหมว่ามือวานั่นะ่วยใรไ้มาแ่ไหน" อาารย์บยอนพู้วยสายาทีู่าหวัสุๆ
"ั้นผมอิู่อนละัน ผมอัวไปินิม่อนละัน แถมวันนี้ไ้่าวว่ายายทำุ๋นี่โรไว้้วย..บายรับ" ผมรีบเินออมาาห้อ้วยรอยยิ้ม ในีวิอผมนั้น่าพบเออะไรมามามาย แถมยัใ้ีวิแบบเรื่อยเปื่อยับวามสามารถนี้ แ่อนนี้ผมรู้แล้วหล่ะ..ว่าผมะเลือเินบนเส้นทาไหน
สามเือน่อมา
่วเ้า
"ยาย!!! ทำไมไม่ปลุอะ..สายแล้วเนี่ย" ผมะโนึ้นมาเสียัพร้อมับรีบลุออาเีย แ่แปลที่วันนี้ยายันไม่ื่น่อนผม
"เี่ย!..ทำไมัวร้อนนานี้อะ ยายๆ! ไ้ยินผมไหม ยาย!!! " ผมะโนเรียยายนสุเสีย แ่ยายันไม่รู้สึัวเลย ในอนนี้ผมนั้นสิแเอามาๆ ผม้อรีบหาทาออ
"ารย์! ารย์รับ..ารย์ไ้ยินผมไหม! อนนี้ยายผมหมสิไป..เป็นอะไรไป็ไม่รู้"
"ว่าไนะ! อนนี้นายเรียรถพยาบาลรึยั"
"เรียแล้วรับ ผม..ผมวรทำไ่อนีอะรับ"
"นายั้สิ่อนนะ ไู้ารอบสนอรึยั ั้สิไว้นะ…ันำลัวิ่ไป"
"ูแล้วรับ ารอบสนออมือทั้สอ้าปิ เี๋ยวนะ! ไม่ริหน่า ารย์รับ!! ่วยยายผม้วย!! ่วยยายผมที!!" ผมร้อไห้ออมานสิแทบหลุหลัาที่ใ้มือวารวู
"อูฮยอน!! เิอะไรึ้นอะ เป็นยัไบ้า!!" อาารย์บยอนรีบวิ่เ้ามาแล้วูอาารยายผม
"มีเลือออในท้อยายเยอะเลย ยายผมะเป็นไรไหมรับ!!"
"ใเย็นๆ่อน ท้อพอแบบนี้ น่าะภาวะเลือออใน่อท้อ ้อรีบผ่าั่วน" หลัาที่อาารย์บยอนูอาารเบื้อ้นให้แล้ว ผม็่อยๆอุ้มยายออมาาบ้าน พอีับที่รถพยาบาลมาถึพอี
"นายะไปไหน!? ึ้นมาทำไม!?" อาารย์เอ่ยถามทันทีที่ผมพุ่ัวึ้นมาบนรถ
"ผมะไป้วยรับ ผม้อไปูยาย"
"นายะบ้าหรอ!? วันนี้มีสอบสัมภาษ์ทุนนะ ลไปแ่ัวแล้วรีบไปโรเรียนเลย!!"
"แ่ว่า..."
"ไม่มีแ่! นายไปทำหน้าที่อนาย ันะอยูู่แลรนี้เอ…เ้าใไหม!"
"รับ…็ไ้รับ ฝา้วยนะรับารย์" ผม่อยๆลมาารถและทำไ้แ่ภาวนาให้ยายไม่เป็นอะไร หลัานั้นผม็รีบแ่ัวเพื่อไปที่โรเรียน
่วสาย
หน้าห้อสัมภาษ์ , โรเรียนมัธยมเฮวา
"เห้ย! อูฮยอน มึเป็นอะไรวะเนี่ย ทำไมถึาแแบบนั้นอะ" แทฮวาเินเ้ามาทัผมที่อยู่ในสภาพทีู่ไม่ไ้เอาะเลย
"ไม่มีอะไรหรอ ว่าแ่...นายสอบไปรึยัอะ" ผมอบ้วยเสียเศร้าๆ
"ูสอบไปแล้ว เี๋ยวมึรอเาเรียละัน มึสู้ๆนะเว้ย!"
"แทฮวา...นายไปโรพยาบาลเฮวาหน่อยสิ ือ...ยายาเา...เ้าโรพยาบาลอยู่อะ นายไป...ูให้ันหน่อยสิ" ผมพูอร้อ่อแทฮวาทั้น้ำา
"เห้ย! ริหรอวะ? ั้นมึทำใีๆนะเว้ย เี๋ยวูรีบไปูให้"
"อบใมานะเว้ย อบใริๆ"
"เออ แ่ยัไมึ็้ออยู่สัมภาษ์ให้บนะ แล้วูะส่่าวมาให้!"
"อืม...เ้าใแล้วๆ" ผมพูอบใแทฮวา ่อนที่เาะรีบวิ่ออไปาที่รอสอบสัมภาษ์
"พั-อูฮยอน ิม-ฮวารั โบ-อามี เรียมัวสำหรับารสัมภาษ์นะะ" ทันที่เสียอเ้าหน้าที่ประาศ ผมในอนนี้สิแทบะหลุออมา ผมไม่มีสิมาพอที่ะโฟัสับารสัมฯนี้ไ้อีเลย ผมวระทำยัไีรับยาย
Byeon-Sullee Part :
หนึ่ั่วโม่อมา
หน้าห้อผ่าั , โรพยาบาลเฮวา
หลัาที่ันมาถึโรพยาบาล ัน็ไ้แ่นั่ภาวนาอยู่หน้าห้อผ่าั หวัใหุ้ยายาไม่เป็นอะไรไปมาว่านี้ เพราะไม่ั้นอูฮยอนไม่ไหวแน่ๆ ถึเาะูเป็นนเย็นาและไร้มนุษยสัมพันธ์ แ่เอาริๆแล้วเาลับอ่อนโยนและบอบบาว่าที่ิะอี
"อาารย์บยอน! *แห่ๆ ุยาย...ออูฮยอนเป็นยัไบ้าอะรับ" เสียอแทฮวาัึ้นพร้อมับที่เารีบวิ่เ้ามาหาัน
"ำลัเ้ารับารผ่าัหน่ะ ว่าแ่นายสอบเสร็แล้วหรอ? ทำไมถึไม่อยูู่อูฮยอนหล่ะ"
"เ้านั่นมันอยาให้ผมมาอะรับ อาารย์ไม่้อห่วเรื่อสอบอมันหรอ มันทำไ้อยู่แล้ว"
"ุลลี...มาทำไรแถวนี้อะลู" มีเสียทีุ่้นหูเ้ามาทัันา้านหลั
"พ่อะ! ือหนูมารอารผ่าัอนรู้ัอะ่ะ เห็นว่าหมอาเป็นแพทย์นำารผ่าั้วย"
"ั้น็เ้าไปู้วยันไหมหล่ะ พ่อว่าะไปูฝีมือหมอาหน่อยะหน่อย"
"ไ้หรอะ แทฮวา...นาย็เ้าไปู้วยันสิ"
"ไม่เป็นไรหรอรับ เี๋ยวผมรออูฮยอนอยู่ที่้านอีว่า อาารย์เ้าไปเถอะรับ"
"อืม...ไ้ ถ้าอูฮยอนมาถึแล้ว นายรีบโทรบอัน้วยนะ" หลัาที่ันุยับแทฮวาเสร็ ัน็เินามุพ่อไปยัห้อสัเุาร์ที่อยู่้านบนห้อผ่าั
ห้อสัเุาร์ , โรพยาบาลเฮวา
"ุพ่อะ นี่เป็นารผ่าัอะไรหรอะ"
"น่าะเป็นแผลในระเพาะอาหาร เลยทำให้มีเลือออมามาใน่อท้อ ารผ่าัน่าะไม่ยา แ่ที่น่าเป็นห่ว็ือ นไ้เป็นมะเร็ในลำไส้ ารผ่ารอบนี้...้อั้อนเนื้อออไปเลย" ุพ่อพูอธิบายให้ันฟั โยที่ารผ่าัรั้นี้เป็นารผ่าัแบบส่อล้อ เพื่อให้นไ้มีอาารเ็บแผลหลัผ่าัให้น้อยมาที่สุ หมอา่อยๆใ้ีมเลาะผัพืออ นระทั่...
*เสียเือนวามันเลือ
"หมอา เิอะไรึ้นอะ!! นายัโนเส้นเลือให่หรอ!" พ่อะโนถามลไป ึ่ในอนนี้ทีมแพทย์ในห้อผ่าัำลัเร่ทำารผ่าั่อ โยไม่สนใเลือที่ำลัไหลออมาาแผลที่เิึ้น
"หมอา! ทำไมนายไม่หยุเลือ่อนหล่ะ นายะ่านไ้รึไ!! " ันะโน่าลไปในห้อ สถานาร์ในห้อผ่าัเริ่มแย่มาึ้นเรื่อยๆ เหมือนหมอพวนั้นะพยายามผ่าเอา้อนเนื้อออ โยไม่สนใว่าวามันเลือไปถึไหนแล้ว ไอ้หมอพวนี้! มันทำอะไรันอยู่นะ
Park Auhyun Part :
หนึ่ั่วโม่อนหน้า
ห้อสอบสัมภาษ์ , โรเรียนมัธยมเฮวา
"ุพร้อมสำหรับารสัมภาษ์ไหมะ"
"รับ!? อ๋อ...รับ ผมพร้อมแล้วรับ เริ่ม...ไ้เลยรับผม" ผมเิอาารประหม่าเล็น้อย เพราะมัวแ่ัวลเรื่อเมื่ออนเ้า
"ั้นเริ่มที่ำถามแรนะ ุิว่าถ้าุไ้ทุนไปเรียน่อที่มหาวิทยาลัยั้นนำอโล ุอยาะเลือสาาอะไร และุะบอใรเป็นนแระ?"
"เอ่อ..ิว่า ผมะบอ...ยายรับ เพราะว่า...เพราะ..." ผมไม่สามารถอบำถามนี้ไ้่อ เพราะผมนั้นลับิถึแ่ภาพอผมับุยายที่ไ้ทำอะไร้วยันั้แ่ย้ายมาที่แทอน วามอบอุ่น วามผูพันธ์ วามห่วใยที่เรา่ามีให้ันนั้นมันมาเินว่าที่ผมะแทน่าไ้
"เป็นอะไรรึเปล่ารับ" รรมารอีนถามผม
"ือุยายผมำลัอยู่ในารผ่าัอะรับ ยัไผมอัวลับ่อนนะรับ และถ้าะัสิทธิ์ผม…ผม็ยินีรับ แ่ยัไ็อโทษ้วยนะรับ" ผมรีบโ้และวิ่ออมาาห้อสัมภาษ์ แล้วรีบรไปยัป้ายรถเมล์ทันที ผมิว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆที่ทำแบบนี้ ผมพยายามิว่าวรหันหลัลับไปสอบสัมภาษ์่อ แ่หัวใมันสั่ให้าอผมมันวิ่ไป้าหน้าอย่าเียว
หน้าห้อผ่าั , โรพยาบาลเฮวา
"แทฮวา! อนนี้เป็นยัไบ้าอะ" ผมเินเ้าไปถามแทฮวาที่ยืนรออยู่้าหน้า
"ไม่รู้อะ เ้าไปเป็นั่วโมละ เมื่อี้็เห็นมีพยาบาลวิ่ไปเอาเลือมา้วย ว่าแ่มึเถอะ...สอบเป็นไบ้าวะ"
"ันสละสิทธิ์อะ แล้ว็รีบมาที่นี่"
"มึว่าไนะ! มึะบ้าหรอ! สละสิทธิ์เนี่ยนะ"
"เออ! รู้หรอหน่าว่าทำอะไรอยู่ แ่ว่าัน...เลือไปแล้วนี่ ไม่ว่ายัไ...อนนี้ันเลือทาที่ีที่สุแล้ว" ผมหันไปอบแทฮวา้วยน้ำเสียริั ่อนที่เหล่าทีมานแพทย์ำลัเินออมาาห้อผ่าั
"ุหมอรับ! ุหมอือนที่รัษายายอผมใ่ไหม อนนี้ยายผมปลอภัยีแล้วใ่ไหมรับ!" ผมรีบวิ่เ้าไปถาม้วยวามร้อนรน
"นายเป็นาิอนไ้หรอ?"
"รับ..ผมเป็นหลานาย อนนี้ยายผมอยู่ที่ไหนหรอรับ!"
"็...พอีว่าเิปัหาระหว่าผ่าัหน่ะ ุยายอนาย็เลย...ไม่รอ ยัไหมออัว่อนนะ"
"เมื่อี้...ว่าไนะ! แ่ารผ่าั่อท้อเออะ ทำไมถึทำพลาไ้หล่ะ นี่นาย!! บอมาสิ! บอมาว่ามันไม่ริอะ! บอมา! พูสิ!..พูออมาสิ!!! " ผมเินเ้าไปึอเสื้อหมอนนั้นแล้วะอใส่้วยวามโมโหพร้อมับน้ำาที่ไหลมาไม่หยุ
"็บอแล้วไ! ว่ามันมีปัหา...ัน็เลยพลา นายไปสบสิอารม์่อนไป ใร็ไ้ไปามาินอื่นมาสิ้ ะไุ้ยรู้เรื่อว่านี้!"
"ผมนี่แหละาินเียวอเธอ!! แล้วสีหน้านี่มันอะไรันอะ ย่าห์!!...รู้สึผิบ้ารึเปล่าอะ! ห้ะ! " ผมะอพร้อมะพุ่เ้าไปัหน้าเ้าพวนั้น แ่แทฮวา็มารั้ผมไว้ไม่ให้พุ่เ้าไป
"นายะมาะอพวันแบบนี้ไม่ไ้หรอนะ! พวันอะทำีแล้ว นายิว่านอย่าพวันเป็นนยัไหรอ นายเป็นแ่นัเรียน ะมารู้ีว่าหมออย่าพวันไ้ยัไ!"
"ทำีหรอ!! ถุ้ย! พวนายั้ใผ่าริรึเปล่า! ถ้าพวนายั้ใริ เสแ่นี้มันไม่ยานัหรอ พวนายเป็นหมอประเภทไหนันอะ ทำผิแล้วออมาพูาแบบนี้หรอ!!"
"นี่นายทำัวอวีัเลยนะ นายเป็นหมอหรอ? นายิว่าัวนายเ่ั้นหรอ...็ไม่หนิ! นายมายืน่าันแบบนี้แล้วนายะไ้ยายนายืนมารึไ" หมอนนั้นยัพูาอวีไม่เลิ พร้อมับสีหน้าที่เยาะเย้ยอยู่ลอ
"ี!-บัล!-ย่าห์ (ไอ้!-เวร!-นี่!) "
"วุิภาวะทาอารม์อนาย่ำมาเลยนะเนี่ย เอาเป็นว่าถ้านายพิสูน์ไ้ว่าันั้ใหรือไม่ั้ใ ันะลอิๆูละัน" หมอนนั้นและพวเินผ่านหน้าผมไป ทิ้ให้ผมร้อไห้นแทบบ้าอยู่ับพื้น
"เอาุยายอผมืนมานะ!! เอายายอผมืนมา!!! ทำไม ทำไม!! ทำไมพวนายถึทำแบบนี้ พวนายเป็น...เป็นหมอริรึเปล่า พวนายทำแบบนี้ทำไม!" ให้ายสิ! อะไรัน! ไม่ริหน่า ผมร้อไห้ออมานแทบะาใ ผมไม่เยรู้สึอ้าว้า เียวาย และโหวนานี้มา่อน นแทฮวา้อเ้ามาประอผมไว้ นที่ผมรั! นที่ผมเารพ! นที่รัผมในแบบที่ผมเป็น ทำไมเา้อมาาไปันนะ และถ้าอนนั้นที่รรมารถามผมว่าโึ้นผมะเป็นอะไร ผมรู้แล้วหล่ะ ว่าผมะเป็น
.
หมอ
ความคิดเห็น