คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นของความแค้น!!
Part 1
“ภัทร....รินรักภัทรนะ”เสียงหวานของใครบางคนทำเอาคนฟังยิ้มออกมาบางๆ
“อืม ภัทรรู้ ภัทรก็รักริน”
..........................
...............
...
“ภัทร.......เราเลิกกันเถอะ”
“ริน!!!!รินพูดอะไรนะ.......ทำไม!!!!รินพูดอย่างงั้น”
“รินมีคนใหม่แล้ว เราเลิกกันเถอะนะ”
“ไม่นะ ริน........ภัทรรักรินนะ......ริน!!!”
.........................
.............
.......
...
กริ๊ง!!!!!กริ๊ง!!!!เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นสนั่นไปทั่ว ก่อนแขนยาวๆจะกดมันอย่างแรงทำให้มันเงียบเสียงลงทันที ชายหนุ่มร่างเพรียวบางลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆห้องสีขาวสะอาดแล้วขยี้ตัวเองช้าๆ
“ฝันหรือเนี่ย..........เฮ้อ!!!รู้สึกยังกะย้อนกลับไปตอนนั้นจริงๆเลยแฮะ”นภัทร หนุ่มน้อยร่างโปร่งบาง คว้านาฬิกาปลุกตัวดีไปดูแล้วสะบัดผ้าห่มลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟันตามปรกติของทุกวัน
“อยู่ๆดี ทำไมฝันถึงรินได้นะ ทั้งที่เลิกกันไปตั้งเกือบสองปีแล้วแท้ๆ”นภัทรพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง พลางคนถ้วยกาแฟไปช้าๆ
ยามเช้าในอังกฤษยังคงเป็นเหมือนทุกวัน หากวันนี้จะพิเศษหน่อยก็ตรงที่แสงอาทิตย์สามารถสาดส่องลงมาได้เต็มที่ท่ามกลางอากาศหนาวเช่นนี้ ทำให้ร้านรวงต่างๆไม่รอช้า จัดเทอเรียข้างนอกให้บรรดาแขกได้นั่งตากแดด ซึ่งนภัทรเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นเดียวกัน
เค้านั่งจิบกาแฟมองบรรดาเด็กๆที่ขี่จักรยานบ้าง มินิสกูตเตอร์บ้าง เพื่อไปโรงเรียน ใช่ว่าวันนี้ตัวเค้าเองจะว่างเพราะต้องไปเสนอพรอสเพอโซด์กับซูเปอร์ไวเซอร์ของเค้าที่โดนเพื่อนเรียกว่าจอมโหดเช่นเดียวกัน แต่มันยังไม่ถึงเวลาเค้าจึงมานั่งเล่นข้างนอกรอเวลาเช่นนี้
“How gentle is the rain, that falls softly on the meadow. Birds high up on the trees, serenade the clouds with their melodies”เพลง A Lover’s concerto ดังขึ้นแผ่วๆ นภัทรจึงหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นอยู่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมันขึ้นชื่อเพื่อนรักของเค้าที่เมืองไทย
“ฮัลโหล ว่าไง ปั้น มีอะไรรึเปล่าแปลกนะที่นายโทรหาเนี่ย”
“ไม่ไงแล้ววะ ไอ้ภัทร.......มึงรู้เรื่องรินหรือยัง”ชื่อของรินทำให้นภัทรรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงชอบกลขึ้นมาทันที
“รินเป็นอะไร ปั้น!!!”เสียงของปั้นเพื่อนรักของเค้าอึกอักไป ทำให้นภัทรยิ่งร้อนรนเข้าไปมากกว่าเดิม
“ริน......เอ่อ ริน.......”
“รินทำไม ปั้น!!!!!”
“ริน เอ่อ.......ตายแล้ว รินเค้าฆ่าตัวตายโดยการโดดตึก…..เฮ้ย!!!ภัทร เป็นไรเปล่า ภัทร!!!”เสียงของปั้นช่วงด้านหลัง นภัทรไม่ได้ยินเสียแล้ว เค้ารู้เพียงว่า ริน.........ตายแล้วเท่านั้น
////////////////////////////////////////////////////
“เที่ยวบิน โบอี้ xxxx ลอนดอน ประเทศอังกฤษ สู่ กรุงเทพ ประเทศไทย ใกล้จะถึงแล้วขอให้ท่านผู้โดยสารรัดเข็มขัด นั่งอยู่กับที่ด้วยคะ ขอบคุณที่ใช้บริการของเรา”แอร์โฮสเตสสาวกล่าวเป็นเสียงภาษาอังกฤษ ก่อนเครื่องบินลำใหญ่จะค่อยๆร่อนลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิอย่างช้าๆ
นภัทรก้าวลงจากเครื่องบิน แล้วไหลไปตามผู้โดยสารมากมาย ขนสัมภาระตัวเองจากสายพานแล้วเดินมาที่ประตูทางออก สายตาสอดส่องหาใครบางคนตลอดทาง แล้วก็โล่งใจเมื่อเจอคนที่ตนรอคอยอยู่
“ไง......ไม่เจอกันนานไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”นภัทรสะกิดชายหนุ่มผิวเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตากวนๆมองคนที่มาทักอย่างแปลกใจ
“ขอโทษนะครับ เอ่อ”
“เฮ้!!!!ปั้น เราไปเรียนเมืองนอกแค่ 4 ปี นายจำเราไม่ได้แล้วหรอ”นภัทรมองสีหน้าของเพื่อนรักอย่างขำๆ......ก็เมื่อมันอ้าปากหวอ ทำตาเหลือกอย่างนี้เค้าจะไม่ขำได้ไง
“ไอ้ภัทร!!!!.......มึงจริงๆหรอเนี่ย!!!!......มึงเปลี่ยนไปมากจริงๆ จำไม่ได้เลยวะ”ปั้นพูดขึ้น พลางมองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เปลี่ยนตรงไหน?”นภัทรทำหน้าเหรอหรา จนปั้นรู้สึกอยากเอารูปอดีตกับปัจจุบันของนภัทรมาเทียบให้ดู
“ก็แกไม่ใส่แว่น เปลี่ยนสีผมเป็นสีน้ำตาลเข้ม เปลี่ยนการแต่งตัวแล้วก็หลายๆอย่างนะ”
“คงจะจริง”นภัทรสำรวจตัวเอง
“แล้วนี่เราจะไปกันพร้อมกับสัมภาระมโหฬารของมึงเรอะ”
“อ้าว!!!!ปั้นไม่ได้เอารถมาหรอ”
“ก็เอามาละนะ.......นี่แสดงว่ามึงจะให้กูไปส่งมึงที่บ้านด้วยใช่ไหมเนี่ย”นภัทรพยักหน้ายิ้มๆ
“กูไม่ใช่คนขับรถมึงนะ”ปั้นโวยวายเสียงดังจนนภัทรรีบจุ๊ปากไว้
“เอาน่านะ ปั้น ไปส่งเราหน่อย”
“เออๆ ก็ได้”นภัทรยิ้มให้ก่อนเดินลากสัมภาระตามปั้นไปยังประตูทางออกทันที
“ว่าแต่มึงเนี่ยไม่เปลี่ยนไปเลยนะ พูดจาเพราะไงก็ยังเป็นแบบนั้น”ปั้นพูดขึ้นขณะขับรถ
“หึหึ เราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่ให้แก้ไขไงก็ไม่ได้หรอก”
“นั้นสินะ......ว่าแต่มึงเตรียมใจพร้อมแล้วหรือที่จะไปเจอรินนะ”นภัทรเงียบไปสักพัก ดวงตาของเค้ายังคงดูเจ็บปวดร้าวรานเมื่อเอ่ยถึงคนรักเก่า
“ใช่ อย่างน้อยเราก็อยากคุยกับเค้านิดหน่อย ถึงเค้าจะ......”นภัทรพูดข้อความหลังจากนั้นไม่ออก รู้สึกตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน แต่ความรักที่เค้ามีให้ขจารินนั้นถึงผ่านมาสองปีที่เลิกกันก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลยสักนิด
“เออ....โทษทีวะ มึงคงยังไม่พร้อมทำใจเท่าไหร่ อย่าคิดมากเลยวะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ปั้นเราไม่เป็นไรแล้วละ........แค่เราไม่ค่อยอยากเชื่อนะว่าเค้าจากไปแล้ว”หลังจากพูดจบ นภัทรก็นั่งเงียบไปตลอดทาง ซึ่งทางปั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน
เสียงล้อรถบดลงบนถนนหยุดลงทำให้นภัทรรู้ว่าถึงที่แล้ว เค้าจึงค่อยๆเปิดประตูลงมา ยืนมองไปรอบๆ
“ทางนี้ ตามข้ามา”ปั้นกวักมือเรียกแล้วพานภัทรไปมุมๆหนึ่ง ที่นั้นประดับตกแต่งพื้นอย่างสวยงามด้วยหินอ่อน หากแต่กลับตั้งเป็นรูปโกฎเคารพไว้หลายอัน แสดงถึงฐานะของผู้ปลุกสร้างแต่ละคน นภัทรนั่งลงที่หน้าโกฏอันหนึ่งมองรูปที่ติดไว้ น้ำตาใสไหลลงมาเพียงหยดเล็กๆ
“ริน นภัทรมาแล้วนะ......แฮร์รี่ของรินมาแล้วนะ ขอโทษนะที่เรามาช้า หวังว่ารินคงไม่โกรธเรานะ”นภัทรมองภาพยิ้มแย้มที่แปะอยู่ ดวงตาทั้งสองชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา
“เอ้านี่ จุดบอกรินหน่อยสิว่าแกมาแล้ว”นภัทรหันมามองสิ่งที่ปั้นยื่นให้ ก่อนจะรับไปผนมมือแล้วปักลงกระถางธูป
“ขอให้รินพักผ่อนให้สบายนะ ทุกสิ่งที่เคยทำกับภัทรไว้ ภัทรอโหสิให้นะ......วันนี้ภัทรต้องกลับก่อน ไว้วันหลังภัทรจะมาอีกนะ”
นภัทรพูดจบก่อนลุกขึ้นยืนเช็ดน้ำตาของเค้าออก แล้วเดินตรงไปที่รถโดยมีปั้นตามมาไม่ห่าง
“ปั้น..........รินตายได้ยังไงหรอ”นภัทรถามขึ้นระหว่างที่เค้านั่งรถเพื่อจะกลับบ้าน
“รินกระโดดลงมาจากคอนโดที่เค้าพักตอนอยู่มหาลัยนะ......”ปั้นตอบเสียงราบเรียบ
“ทำไมรินถึงฆ่าตัวตาย......ปั้นรู้ไหม”
“ว่าแล้วว่ามึงต้องถาม.....อยู่ในเก๊ะตรงหน้ามึงอะ จดหมายลงตายของริน”นภัทรรีบหยิบจดหมายออกอ่านทันที
“ชีวิตนี้หากไร้รัก ไร้อนาคต ไร้หนทางที่จะอยู่ต่อไป ขอจากไปเสียดีกว่า.........นี่มันหมายความว่าไงอะ ปั้น”นภัทรถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
“รินเค้านะ........พอแกไปอังกฤษเพื่อไปต่อมหาลัย ได้สักปีเค้าก็เริ่มมีผู้ชายคนหนึ่งไปรับไปส่ง จนพอพวกเราอยู่ปีสองกันเค้าก็ขอเลิกกับแก ช่วงนั้นเราต่างแอนตี้รินที่ทิ้งแกไปจนไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับริน......มารู้อีกทีเค้าก็ไปซะแล้ว”ปั้นพูดอย่างเศร้าๆเหมือนว่าเป็นความผิดตัวเหมือนกัน
“ฉันคิดว่า ไอ้หมอนั้นที่วนเวียนมารับมาส่งรินนั้นแหละคือสาเหตุ”
“ทำไมถึงคิดงั้นหละ”นภัทรถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เพราะช่วงงหลังๆเนี่ย รินมันไม่ค่อยมาเรียน มาเรียนบางทีนายคนนั้นก็ไม่มารับมาส่งบ่อยเหมือนเคย.....แถมบางทีวันๆรินมันก็เอาแต่นั่งเหม่อ ฉันเลยคิดว่าน่าจะเพราะหมอนั้นแหละ”
นภัทรกำกระดาษแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว พลางนึกสงสัยว่าใครกันที่ทำให้รินที่เค้ารักต้องฆ่าตัวตาย
“แล้วปั้นรู้ไหมว่ามันเป็นใคร”ปั้นหันมามองหน้านภัทรอย่างสงสัยเพราะปรกติเค้าไม่เคยเห็นนภัทรพูดคำไม่ค่อนสุภาพอย่างคำว่า”มัน”บ่อยนัก
“รู้แต่หน้าวะ.......นี้ไงกูเคยแอบถ่ายมันไว้ กะให้มึงดูตอนกลับมาว่ามันแย่งรินไปจากมึง”นภัทรคว้าโทรศัพท์มาดู พลางจดจำใบหน้านั้นอย่างขึ้นใจ
“หน้าคุ้นๆนะ....เป็นพวกไฮโซรึเปล่า”
“คงงั้นวะ กูว่าเคยเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์แวบๆนะ ทำไมหรอ”นภัทรยังคงเงียบกริบ
“แกอย่าบอกนะแกจะไปทำอะไรมัน ไอ้ภัทร”
“อย่างเราจะไปทำอะไรเค้าได้ละ ปั้น”นภัทรพูดเสียงเย็น หากแต่ปั้นมองหน้าก็รู้ว่าเพื่อนต้องวางแผนอะไรไว้อยู่แน่นอน
“เอาเถอะวะ.......รินมันตายไปแล้วอย่าไปทำอะไรอีกเลยนะ กูขอร้อง”
“อ๊ะ!!!!ถึงแล้วขอบใจนะปั้นที่มาส่ง แล้วเราจะโทรไปหานะ”นภัทรรีบขนสัมภาระลงจากรถ ปั้นจึงได้แต่ส่ายหัว
“ภัทรเอ๋ย.....ขออย่าให้มึงทำอะไรเลยกูละกลัวใจมึงจริง”
“ขอโทษนะปั้นที่เราคงสัญญาไม่ได้........ใครทำอะไรมันก็ควรได้รับผลกรรมไม่ใช่หรอ”นภัทรพูดกับตัวเอง ใบหน้าของเค้ายังคงเย็นชาหากแต่หัวใจของเค้ากลับรุ่มร้อนไปด้วเพลิงแค้นที่ไม่มีทางดับได้ง่ายๆอย่างแน่นอน
.........
...................
...............................To B Con...
ความคิดเห็น