คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชะอำ......การพบกันแห่งโชคชะตา
Part 7
กริ๊งงงงงงงงงง!!!!เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังสนั่น ทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงได้แต่ควานมือหาต้นตอแห่งเสียง
“ใครฟะ โทรมาแต่เช้าเลย.......ฮัลโหล”
“ยังไม่ตื่นนอนหรือ ปั้น”เสียงนุ่มๆของปลายสายทำให้ร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้น หากแต่ก็ยงไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน
“เออเดะ นี่มันเพิ่ง 7 โมงนะไอ้คุณชายนภัทร.......มีอะไร”นภัทรหัวเราะขำๆกับพฤติกรรมที่ชอบนอนตื่นสายของอีกฝ่าย ตั้งแต่เด็กยันโตป่านนี้แล้วก็ยังไม่เปลี่ยน
“ก็.......ปั้นมีโรงแรมอยู่ที่ชะอำ ใช่รึเปล่า?”ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนพึมพำตอบ
“เออ ทำไม”
“ช่วงอาทิตย์หน้านะ เราต้องไปประชุมที่ชะอำฝากจองห้องหน่อยซิ สองห้อง”คำตอบจากปลายสายทำเอาคนที่นอนอยู่หายง่วงเป็นปริบทิ้ง ลุกขึ้นมานั่งพลางขมวดคิ้ว
“มึงอย่าบอกนะว่า.....จะมากับ”
“ใช่อย่างที่ปั้นคิดนั้นแหละ........เราจะใช้โอกาสนี่แหละ ให้มันยิ่งหลงเรามากขึ้น.....แล้วมันจะได้รู้ว่ารินรู้สึกยังไงตอนโดนทิ้ง”
“มึงนี่น่า.......มึงก็ไม่รู้ว่ารินรู้สึกยังไงไม่ใช่หรอไง”
“ถึงเราไม่รู้.......แต่เราก็จำความรู้สึกตอนที่เราเสียรินไปได้เหมือนกันนะ.......”ภากรเกาหัวด้วยความเบื่อหน่ายพลางถอนหายใจ
“เออๆ.....เดี๋ยวจองให้ เอาห้องวีไอพีเลยมะ”
“ฮิๆ ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก........เอ่อ ปั้น......ปั้นไปด้วยกันนะ”
“เฮ้ย!!!!เกี่ยวไรกะกูอะ”
“ก็สองคนดีกว่าคนเดียวนี่หน่า......ไหนๆก็ไหนๆแล้วก็ไปแสดงตัวไปเจ้าของโรงแรมซะหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรไม่ใช่หรือไง”
“ไม่ถามก่อนหรือไงว่ากูว่างเปล่า”
“เรารู้ว่าปั้นเลื่อนงานได้”ภากรหัวเราะใส่โทรศัพท์เสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆเออๆ มึงนี่ไม่เลิกซะทีนะ ไอ้นิสัยอะไรก็ต้องให้ได้ดั่งใจเนี่ย......ถามจริง เอากูไปเนี่ยจะช่วยอะไรมึงได้”นภัทรอมยิ้ม
“ไม่รู้สิ......อาจจะเอาไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กละมั้ง ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมา”
“ห๋า.....เมื่อกี้ว่าไรนะ”
“ไม่มีอะไรหรอก อืม เดี๋ยวเราต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยววันเสาร์เจอกันที่ชะอำนะ”
“เออๆ.....ดี กูจะได้นอนต่อ”ภากรวางสายจากนภัทรไปแล้วก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง พลางนึกถึงคำพูดนภัทรเมื่อสักครู่
“พี่เลี้ยงเด็ก......หมายความว่าไงวะ”
////////////////////////////////////////////////////////////////
“คุณพ่อฮะ ให้ข้าวฟ่างไปด้วยไม่ได้เหรอไงฮะ”ข้าวฟ่างส่งสายตาวิ้งๆไปให้ยังกันติทัต หากแต่ชายหนุ่มรีบเบือนหน้าหนีสายตานั้นกลัวจะใจอ่อนทันที
“ข้าวฟ่างครับ.....พ่อไปทำงานนะครับ เอาเราไปด้วยไม่ได้หรอก ระหว่างพ่อทำงานเราจะอยู่กับใครละ”
“ข้าวฟ่างนั่งเล่นอยู่ในห้องพักก็ได้นะฮะ.....ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยพาข้าวฟ่างไปเที่ยวเลยนะฮะ”ข้าวฟ่างแกล้งทำน้ำเสียงน้อยใจ พลางหันหลังให้ ทำเอาคนเป็นพ่อหัวใจหล่นวูบ
“ข้าวฟ่าง....”กันติทัตดึงเด็กน้อยเข้ามากอด พลางลูบผมนิ่มเบาๆ บรรจงจูบลงบนแก้มหนูน้อยทั้งสองข้าง
“พ่อขอโทษนะ ที่ไม่ค่อยมีเวลาให้.....พ่อสัญญา หลังจากงานนี้พ่อจะพาไปเที่ยวสวนสนุกนะ”
‘ไม่ไปคราวนี้จะมีประโยชน์อะไร เรื่องอะไรข้าวฟ่างจะให้โอกาสอาภัทรใกล้ชิดพ่อกันละ’ข้าวฟ่างคิดในใจ แต่ก็แกล้งทำหน้าเศร้าแล้วพยักหน้าเข้าใจ.......เมื่อแผนเอไม่ได้ผลก็ต้องแผนบีละ!!!!
แล้วเช้าวันออกเดินทางก็มาถึง กันติทัตก้มลงไหว้มารดาที่ตัก แล้วลุกยืนขึ้น ดวงตาสีดำกวาดตามองไปรอบๆแล้วกลับมาหยุดตรงหน้าผู้เป็นมารดาก่อนเอ่ยถามขึ้น
“แล้วข้าวฟ่างละครับ คุณแม่”
“เฮ้อ!!!ก็เราไม่ยอมให้ตามไป ป่านนี้คงยังนอนงอนอยู่บนห้องละมั้ง”
“ผมก็อยากพาแกไปด้วยนะครับ.......แต่ติดตรงว่าผมไปทำงาน ไม่มีใครดูแลให้ได้ด้วย”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแม่ดูให้เอง รีบๆไปเถอะ กว่าจะถึงคงอีกนาน แล้วจะขับรถไปเองจริงๆหรือลูก.....คนขับรถบ้านเราก็มี จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมขับเองสะดวกกว่า.....ยังไงก็ฝากข้าวฟ่างด้วยนะครับ ผมลาละครับ”กันติทัตเดินไปขึ้นรถ เมื่อนั่งลงตรงที่นั่งคนขับ ก็อดหันไปมองทางหน้าต่างบนห้องของลูกชายไม่ได้
“สงสัยข้าวฟ่างคงจะงอนจริงๆ....ขอโทษนะ วันหลังพ่อจะพาลูกไปด้วยจริงๆ”กันติทัตพูดพึมพำก่อนขับรถออกมา....
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่กัน”เสียงทักทายหวานๆดังขึ้น เมื่อร่างสูงเปิดประตูรถออกมา กันติทัตยิ้มรับแล้วพูดทักทายกลับไป
“อรุณสวัสดิ์ครับน้องภัทร แล้วคุณลุงคุณป้า เจ้าวิทย์หละครับ?”
“ออกไปเที่ยวกันแต่เช้าแล้วละครับ ภัทรว่าเรารีบไปกันดีกว่านะครับ กว่าจะถึงที่นู้นก็อีกนาน”ร่างสูงพยักหน้ารับคำ ก่อนเปิดประตูข้างคนขับให้อีกฝ่ายได้ขึ้นไปนั่งแล้วย้อนกลับมานั่งที่คนขับอีกครั้ง
“แล้วข้าวฟ่างละครับ......ไม่มาด้วยหรือครับ”นภัทรถามขึ้นเมื่อไม่เห็นเด็กน้อยตัวกวนคนเดิม
“อ๋อ....มาไม่ได้หรอก ก็เรามาทำงานกันนี่น่า.....”กันติทัตตอบโดยไม่หันมามอง ตายังคงจ้องอยู่บนถนนที่ตนขับอยู่
“หรอครับ ป่านนี้ไม่งอนแย่แล้วหรือครับ”
“หึหึ.....น้องภัทรนี่พูดเหมือนเห็นเลยนะ.....”กันติทัตหัวเราะออกมา
กึก!!!.......เสียงบางอย่างดังขึ้นเบาๆ ทำเอานภัทรที่นั่งอยู่เงียบๆมาเป็นเวลานานแล้ว เนื่องจากไม่มีเรื่องคุยสงสัยหันไปมองด้านหลัง กันติทัตเห็นร่างเล็กมองไปทางด้านหลังก็ถามขึ้น
“มีอะไรหรือ น้องภัทร”
“เปล่าครับ เมื่อกี้ผมเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง”
“งั้นหรือ......สงสัยของที่เบาะหลังตกละมั้ง”
“คงงั้นละครับ......ว่าแต่อีกนานไหมครับกว่าจะถึง”
“อีกชั่วโมงก็คงจะถึงแล้วละ......เหนื่อยหรือ”กันติทัตหันมามองแวบหนึ่งด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับ.....ผมน่าจะถามมากกว่าว่าพี่กันเหนื่อยหรือเปล่า เปลี่ยนกันขับไหมครับ”กันติทัตส่งยิ้มมาให้พลางส่ายหัว
“ไม่ต้องหรอก พี่ขับไหวแต่ขอแวะปั๊มตรงนั้นหน่อยละกันนะ”ร่างบางพยักหน้า ร่างสูงจึงแวะเข้าปั๊มข้างทาง ทางด้านร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่ร่างบางก็เดินเข้าร้านค้าเพื่อหาน้ำดื่มแก้กระหาย โดยไม่มีใครสังเกตว่าด้านหลังที่ว่างเปล่าเมื่อกี้มีแขนขาวๆโผล่ออกมา!!!
“เฮ้อ!!โล่งจริงๆ.........โอ๊ะ ขอบคุณจ๊ะ น้องภัทร”กันติทัตรับแก้วน้ำดื่มที่ร่างบางส่งให้มาดื่มเล้กน้อยก่อนส่งคืนให้พร้อมกับรอยยิ้ม ในขณะที่ร่างบางเองก็ส่งยิ้มการค้าให้เช่นกัน
“แล้วโรงแรมที่ภัทรจองอยู่ตรงไหนละ ใกล้กับที่ๆเราไปประชุมใช่ไหม”ร่างสูงที่กำลังคาดเข็มขัดถามขึ้น
“ครับ.....ห่างกันไปนิดหน่อย.........อ๊ะพี่กันฮะ น้ำเมื่อกี้เปื้อนเสื้อพี่นี่ครับ”ร่างสูงก้มลงไปมองก่อนพยักหน้า
“นั้นสิ เดี๋ยวพี่เช็ดก่อน รถพี่วางกล่องทิชชู่ไว้เบาะหลังนะ.........เฮ้ย!!!!”ร่างสูงอุทานลั่นเมื่อควานมือไปด้านหลัง แทนที่จะเจอเบาๆเย็นๆกลับเป็นความนุ่มนิ่มอุ่นๆของเนื้อคน
“ข้าวฟ่าง!!!!”
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ก๊อกๆๆ!!!....เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้นมาพลางเอ่ยเสียงนุ่ม
“เข้ามาสิ”ทันทีที่สิ้นเสียง ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับการก้าวเข้ามาของหญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมง
“บอสคะ แขกของบอกเข้าเช็คอินแล้วคะ............กำลังรออยู่ที่ล็อบบี้ข้างล่างจะลงไปเองหรือว่าจะเชิญขึ้นมาคะ”
“เดี๋ยวฉันลงไปเอง คุณอยู่เคลียร์งานให้ผมก่อนละกัน คงอีกนานกว่าผมจะกลับ”ชายหนุ่มคลายเน็คไทเล็กน้อยแล้วก้าวเดินออกไป กดลิฟท์สำหรับผู้บริหารลงไปยังชั้นล่างทันที
ติ๊ง!!!เสียงบอกถึงการหยุดระบบทำงานของลิฟท์ดังขึ้น ก่อนบานประตูสีทองจะเปิดออก ตามด้วยกรงเหล็กแกะสลักเป็นเถาวัลย์เปิดตามอีกชั้น ร่างสูงก้าวออกมาทันที พลางสอดส่ายสายตาไปยังรอบๆก่อนหยุดลง รอยยิ้มพรายปรากฎขึ้นทำเอาหญิงสาวแถวนั้นเหลียวมองกันไปหมด
“เฮ้!!!!ไอ้ภัทร.....เป็นไง เดินทางลำบากเปล่าวะ”เจ้าของชื่อหันมามองคนเรียก รอยยิ้มหวานก็ปรากฏเช่นกัน
“ปั้น......เดินทางไม่ลำบากหรอก รอนานรึเปล่า..........เอ่อ ปั้น เราลืมแนะนำไปนี่คุณกันติทัต ไชยกมลกาล ประธานกลุ่มบริษัท ARPO เจ้านายเราเอง.....”เสียงนุ่มหูที่ทักทายในตอนแรกกลับดูเย็นชาเมื่อแนะนำให้เค้ารู้จักกับอีกบุคคลหนึ่ง......ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะอะไร....
“สวัสดีครับ”ภากรเอ่ยทักทาย ในขณะที่อีกฝ่ายส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้.......ยิ้มที่ดูอบอุ่นเสียจนเค้ายังคิดเลยว่าน่าแปลกว่าคนอย่างนี่หรือที่ทำให้หญิงสาวอีกคนเจ็บช้ำขนาดฆ่าตัวตายได้
“ส่วนนี่ ภากร อุดมพิพัฒน์.......เพื่อนผมเจ้าของร.ร.นี้ครับพี่กัน”
“สวัสดีครับ โรงแรมคุณสวยมากครับ”
“ขอบคุณครับคุณกันติทัต”
“เรียกผมเหมือนน้องภัทรก็ได้ครับ”
“โอเคครับ งั้นเรียกผมว่าปั้นก็ได้ครับ พี่กัน”ภากรยิ้มทะเล้นๆให้ ทำเอาร่างสูงใหญ่หัวเราะในความเป็นกันเอง
“คุณพ่อฮะ”เสียงเล็กๆดังขึ้นข้างตัวของกันติทัต สายตาของภากรเบนไปทางด้านล่างเล็กน้อยก่อนจะสบกับสายตาหวานๆของคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม
“อ๋อ!!!ใช่......น้องปั้นนี้ข้าวฟ่างลูกชายพี่เอง..........ข้าวฟ่างครับ ไหว้อาเค้าสิ”กันติทัตอุ้มเด็กน้อยขึ้น ข้าวฟ่างมองคนตรงหน้าแล้วค่อยๆเอียงคอพร้อมส่งยิ้มที่ดูใสซื่อให้
“สวัสดีฮะ คุณอา.....ยินดีที่ได้รู้จักฮะ”
“สวัสดีจ๊ะ......มาทำงานกับคุณพ่อหรือ”
“ฮะ........ข้าวฟ่างมาช่วยคุณพ่อทำงาน”พูดจบก็หัวเราะคิกคัก..........น่ารัก ภากรยิ้มอย่างสดชื่นกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแสนน่ารักนั้น หากไม่มีใครสังเกตว่า นภัทรกำลังแอบขนลุกอยู่ด้านหลังกับการแสดงละครอันแสนเก่งของเจ้าตัวเล็ก
“ที่จริง ตอนแรกพี่ก็ไม่ได้กะจะเอาลูกมาด้วยหรอกนะ แต่ว่าข้าวฟ่างแอบขึ้นรถตามมาถึงกลางทางนะสิ จะย้อนกลับก็ไม่ได้”ข้าวฟ่างหันมามองหน้าผู้เป็นพ่อแล้วทำน้ำตาคลอ
“ข้าวฟ่างเหงานิฮะ คุณพ่อไปทำงานเสาร์อาทิตย์ไม่มีเวลาให้ข้าวฟ่างเลย”
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะ พ่อไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย เงียบซะคนดี”กันติทัตรีบปลอบลูกชายแสนหวง ในขณะที่ภากรก็อดที่จะสงสารเด็กตัวน้อยๆไม่ได้
“พี่กันครับ ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ.............ระหว่างที่เราทำงานให้ปั้นเค้าดูแลข้าวฟ่างก็ได้.......ปั้นเค้าเต็มใจดูแลอยู่แล้วเนอะ”นภัทรส่งรอยยิ้มให้ภากร ซึ่งคงอ่านได้ไม่พ้นว่า เค้าต้องดูแลเจ้าตัวเล็กนี่อย่างไม่มีข้อแม้.......
“ครับ ผมจะดูแลข้าวฟ่างให้ก็ได้นะครับ.......ว่าไงข้าวฟ่าง เดี๋ยวตอนคุณพ่อทำงานมาเล่นกับอาดีกว่าเนอะ”ภากรก็ต้องตะลึงเมื่อใบหน้าของข้าวฟ่างบูดบึ้งเพียงแวบเดียวที่ให้มาสบตาเค้าก่อนกลับเป็นยิ้มแย้มเหมือนเดิม แต่ดวงตาคู่สวยนั้นกลับไม่ได้ยิ้มไปด้วยแม้แต่น้อย
“แต่ว่า.......ข้าวฟ่างอยากไปทำงานกับคุณพ่อ”
“จะได้ไงละ......พ่อทำงานนะครับ อยู่กับอาปั้นนั้นแหละ.......งั้นตั้งแต่เย็นนี้ฝากด้วยนะปั้น”กันติทัตเอ่ย ภากรพยักหน้ารับ ก่อนที่สองพ่อลูกจะแยกย้ายเข้าห้องของตนเองไป
ทางด้านนภัทรก็ลากแขนเพื่อนรักเข้าไปยังห้องที่เค้าจองเอาไว้ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงกว้าง รอให้เพื่อนซักถามในสิ่งที่สงสัย
“ท่าทางนายกันติทัตดูไม่เหมือนคนเลวเลยนะ............มึงว่ามึงแน่ใจแล้วหรือไงที่จะแก้แค้นให้ริน พวกเราอาจเข้าใจผิดอยู่ก็ได้”ดวงตาเรียวคมกริบมองตรงมายังคนถาม
“งั้นปั้นว่าทำไมรินถึงฆ่าตัวตายละ........ถ้าไม่ใช่เพราะหมอนั้นมันทำให้รินเสียใจ”
“กูไม่รู้เหมือนกัน..........แต่ถ้ามึงแก้แค้นแล้วลูกเค้าละวะ......ข้าวฟ่างออกจะเป็นเด็กดี แกจะสร้างรอยแผลให้เด็กหรือไง”นภัทรหัวเราะทันทีที่ภากรพูดจบ ทำเอาเจ้าของคำถามถึงกับงง
“ปั้นคิดผิดแล้วหละ ถ้าปั้นอยู่กับเด็กคนนั้นก็จะรู้ว่าเด็กคนนั้นเหมือนเรามาก โดยเฉพาะนิสัยสองด้านหนะ”
“เห๋!!!ไม่จริงมั้ง.........มีอย่างมึงอีกคนเนี่ยไม่ไหวนะ..........ใครเป็นศัตรูกับเมิงอะซวย ตามจ้องล้างจองผลาญไม่เลิก”
“จริงๆ นิสัยส่วนนั้นก็เหมือนเรานะปั้น”
“งั้นก็แย่วะ รู้แล้วมึงยังจะไปทำพ่อเค้าอีก ไม่กลัวคนลูกมาล้างแค้นหรอไง”นภัทรส่ายหัว
“เราถลำลึกลงมาแล้วละปั้น ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง ชีวิตเราคงสงบสุขไม่ได้.........ถ้าข้าวฟ่างจะแค้นก็มาลงกับเราเถอะ......เรายอม”ภากรถอนหายใจพลางตบบ่าเพื่อน
“เออๆ เอาน่า อย่าคิดมาก นอนซะ เย็นนี่มึงต้องไปงานเลี้ยงประชุมอีกนิ เดี๋ยวจะไม่มีแรง กูไปหละ”นภัทรยิ้มให้ก่อนล้มตัวลงนอน
“ปั้นก็นอนซะละ เย็นนี่ต้องรบกับข้าวฟ่างแหงๆ.........เด็กนั้นอะไม่ธรรมดาเลยนะ”ภากรหัวเราะดังลั่นก่อนส่ายหัว
“ไม่มีทาง ฉันไม่แพ้เด็กหรอกน่า”
“แล้วนายก็จะรู้เอง”นภัทรพูดแล้วปิดเปลือกตาลง ในขณะที่ภากรหันมาห่มผ้าให้
“ฝันดีนะ ไอ้ภัทร”พูดจบก็ค่อยเดินออกจากห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ............
ทางด้านฝ่ายของข้าวฟ่าง เมื่อผู้เป็นพ่อเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกโมโหที่มีคนมาขัดแผนการณ์ของตน
"อาภัทรนะอาภัทรฉลาดนัก เล่นเอาเพื่อนมากันท่า......หึ คอยดูเถอะ เย็นนี่จะเล่นซะให้หัวปั่น ไม่กล้ามายุ่งกับข้าวฟ่างอีกเลย......เชอะ"เด็กน้อยบ่นงึมงำ นึกคิดแผนในใจ.....แต่ใครจะรู้เท่าเทพีแห่งโชคชะตาว่าแค่ทั้งสองได้เจอหน้ากันนั้น ชะตาชีวิตก็ได้เปลี่ยนไปแล้วตราบนิรันด์....
............
...................................
.........................................................To.....B....Con
ความคิดเห็น