คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ข้อตกลง และความฝันในอดีต
Part 6
ในร้านอาหารหรูหราย่านกลางเมือง บรรดาผู้มีอันจะกินทั้งหลายต่างมานั่งรับประทานอาหารท่ามกลางแสงเทียนที่สาดส่อง ใบหน้าของแต่ละคนฉาบไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจในรสของอาหารและรสทางประสาทรับรู้ต่างๆ หากแต่มีเพียงมุมที่ดูจะสวยที่สุดของร้านเท่านั้นที่ไม่ได้มีบรรยากาศเช่นนั้นเลย
“คุณพ่อฮะ...........ข้าวฟ่างอยากกินกุ้ง คุณพ่อแกะกุ้งให้ข้าวฟ่างหน่อยได้ไหมฮะ”เด็กน้อยหน้าตาน่ารักราวกับเทวดาเอ่ยอ้อนผู้เป็นบิดา
“ได้ครับ เดี๋ยวพ่อแกะให้นะ”
“พี่กันครับ กินเยอะๆนะครับ วันนี้ก็โหมงานมาตั้งเยอะล้ว ภัทรกลัวว่าเดี๋ยวจะไม่สบาย”เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวเอ่ย พร้อมวางชิ้นปลาหมึกผัดไข่เค็มลงบนจานอีกฝ่าย
“ขอบคุณนะ น้องภัทร”ชายหนุ่มยิ้มหน้าบานแล้วส่งกุ้งให้ลูกชายตัวเอง
“เอ๋ คุณพ่อฮะ ข้าวฟ่างจำได้ว่าคุณครูบอกว่าไม่ควรกินปลาหมึกเยอะๆไม่ใช่หรอฮะ เพราะคอเยสเตอยอนมันสูง”
“ข้าวฟ่างพูดผิดแล้วครับ ต้องคอลเรสเตอรอลต่างหากครับ.....ที่อาภัทรตักให้คุณพ่อเนี่ยแค่ชิ้นเดียวเองครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ”นภัทรตอบกลับ แล้วอดสะใจนิดๆไม่ได้ที่เห็นเด็กน้อยนั่งหน้าแดงไม่พอใจ
“แต่ข้าวฟ่างว่าคุณพ่อกินผัดผักนี่ดีกว่านะฮะ ดีกว่าเยอะเลย”เด็กน้อยหยิบชิ้นผักใส่ในจานกันติทัตแล้วแอบยักคิ้วส่งให้อีกคน
“งั้นอาภัทรว่าข้าวฟ่างก็ควรจะกินผักด้วยนะครับ”นภัทนตักผัดผักส่งใส่จานเด็กน้อยทันที
“เอ่อ......คือ ข้าวฟ่าง....ไม่”นภัทรแอบอมยิ้มเมื่อเห็นเจ้าหนูน้อยจอมหวงพ่ออิดออดไม่ยอมกิน
‘เด็กๆ มันก็เหมือนกันหมดละหว่า..........ไม่ชอบกินผักอยู่แล้ว’
“อ้าว ข้าวฟ่างกินผักสิลูกจะได้แข็งแรง”กันติทัตพูด ข้าวฟ่างมองผู้เป็นบิดาแล้วอดน้อยใจไม่ได้ เข้าข้างกันดีเหลือเกินนะ
“All I want to do is find a way back into love I can't make….”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กันติทัตมองหน้าจอแล้วก็ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ ทิ้งให้ข้าวฟ่างกับนภัทรนั่งอยู่กันเพียงสองคน
“อาภัทรจะทำอะไรกันแน่.........มายุ่งกับพ่อข้าวฟ่างทำไม”เด็กน้อยกอดอก ใบหน้าที่เคยเคยยิ้มแย้มตลอดติดบึ่งตึง
‘หึหึ เจ้าหนูเริ่มออกลายแล้วซินะ’
“อาก็ไม่ได้ทำอะไรนิครับ อาแค่มาเรียนรู้งานกับพ่อข้าวฟ่างเท่านั้น”นภัทรนั่งจิบน้ำสบายๆ มือข้างขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋า
“อย่านึกว่าข้าวฟ่างไม่รู้นะ อาภัทรคิดจะจับพ่อข้าวฟ่างใช่ไหม!!!”ข้าวฟ่างตบโต๊ะเสียงดัง
“อาภัทรกับพ่อข้าวฟ่างเป็นผู้ชายทั้งคู่แล้ว อาจะไปจับพี่กันได้ไงจริงไหม”
“ข้าวฟ่างรู้นะว่าผู้ใหญ่นะไม่จำเป็นต้องรักเฉพาะผู้ชายกับผู้หญิง!!!อย่าทำเหมือนข้าวฟ่างโง่นะ”
“งั้นหรอ........แต่อาไม่ได้คิดจะมาแทนที่แม่ข้าวฟ่างซักหน่อย..........ข้าวฟ่างคิดไปเองต่างหาก”
“คิดว่าข้าวฟ่างจะเชื่อหรือไง........อย่ามายุ่งกับพ่ออีก......ไม่งั้นจะหาว่าข้าวฟ่างไม่เตือน ข้าวฟ่างจะทำให้อาอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้เลย คอยดู”นภัทรถอนหายใจ
“หวา......อาคิดว่าจะทำตัวดีกับข้าวฟ่างอยุ่แล้วนะ ข้าวฟ่างไม่น่ามาบังคับอาอย่างนี้เลย......เห็นไอ้นี่ไหม”นภัทรล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนกดปุ่มลงไป
““งั้นหรอ........แต่อาไม่ได้คิดจะมาแทนที่แม่ข้าวฟ่างซักหน่อย.......ข้าวฟ่างคิดไปเองต่างหาก… คิดว่าข้าวฟ่างจะเชื่อหรือไง........อย่ามายุ่งกับพ่ออีก......ไม่งั้นจะหาว่าข้าวฟ่างไม่เตือน ข้าวฟ่างจะทำให้อาอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้เลย คอยดู”ข้าวฟ่างเริ่มหน้าซีดเผือด.........หลงกลจนได้
“ถ้าคุณพ่อรู้จะเป็นไงนะ ว่าลูกชายที่น่ารักพูดจาข่มขู่คนแก่กว่าอย่างนี้”นภัทรยิ้มหวานส่งให้
“อาต้องการอะไรกันแน่”ข้าวฟ่างถามเสียงเครียด
“อาอยากให้ข้าวฟ่างดีกับอาก็แค่นั้น....อย่าขัดขวางเรื่องอากับคุณพ่อเลยนะ”
“อาให้สัญญาว่าอาจะไม่มาแย่งความรักของคุณพ่อไปจากข้าวฟ่างจริงๆนะ”นภัทรเอ่ยเมื่อเห็นเด็กน้อยทำหน้าไม่อยากตกลง
“ผมมีทางให้เลือกด้วยหรือฮะ”ข้าวฟ่างมองไปยังมือถือที่ยังอยู่ในมือนภัทร
“แต่จำไว้ ถ้าผมเห็นอะไรไม่ดีขึ้นมาละก็.........ถึงอาจะเปิดเจ้าเสียงนั้นให้คุณพ่อฟัง ผมก็ไม่สน”ข้าวฟ่างฮึดฮัดก่อนนั่งลงทานอาหารต่อ ทำเอานภัทรถอนหายใจอย่างโล่งอก
‘เคลียร์ไปได้อีกหนึ่งเสตจแล้วเรา’
“ขอโทษนะ รอกันนานรึเปล่า พอดีงานโครงการบ้านริมทะเลสาบเคลียร์ไม่เรียบร้อยนะ”สักพักกันติทัตก็เดินเข้านั่งทานต่อ ฝ่ายนภัทรก็ได้แต่ยิ้มพลางส่ายหัวอย่างไม่ถือสา
“แล้วคุณพ่อจะกลับไปทำงานต่ออีกรึฮะ”ข้าวฟ่างถาม
“อืม เดี๋ยวพ่อไปส่งข้าวฟ่างแล้วคงต้องวกกลับไปทำงานต่อนะ”
“หวา~~~”ข้าวฟ่างร้องด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“พี่กันครับ ผมว่าวันนี้พี่กันพักผ่อนไม่ดีกว่ารึครับ....งานนี้เห็นพี่ปาบอกว่ายังพอมีกำหนดเวลาอีกตั้งสองวันนิครับ”
“แต่ว่า...”
“นะครับ..........ปล่อยให้ข้าวฟ่างอยู่คนเดียวคงเหงาแย่”
“อืม งั้นเดี๋ยวเราไปส่งน้าภัทรแล้วกลับบ้านกันดีกว่าเนอะ”ข้าวฟ่างยิ้มหน้าบาน ทำเอาผู้ใหญ่อีกสองคนยิ้มตามไปด้วยทันที
////////////////////////////////////////////////////
“ข้าวฟ่างไม่ขอบคุณหรอกนะฮะ ที่อาภัทรช่วยเกลี่ยกล่อมพ่อ”เด็กน้อยพูดขึ้น นภัทรมองเด็กน้อยที่นั่งอยู่ในรถแล้วก็ต้องยิ้มเมื่อเห็นข้าวฟ่างหน้าแดงก่ำทั้งที่ยังคงความบึ้งไว้อยู่
“ไม่เป็นไรหรอก อาแค่อยากทำ พี่กัน ข้าวฟ่างไว้เจอกันใหม่นะครับ”นภัทรเดินลงจากรถแล้วโบกมือให้ รถคันใหญ่ค่อยๆเคลื่อนหายลับไปกับสายตา
“หึหึ เด็กเนี่ย เอาชนะใจง่ายดีแฮะ”
“How gentle is the rain, that falls softly on the meadow. Birds high up on...”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นภัทรที่กำลังนั่งเช็ดหัวหลังจากอาบน้ำเสร็จมองหน้าจอเล็กน้อยแล้วกดรับ
“ว่าไง ปั้น”
“ไม่ต้องมาว่าไงเลย มึงอะ!!!!.....”นภัทรรีบยกมือถือออกห่าง
“เบาๆน่า ปั้น หูเราจะหนวกแล้ว”
“เมื่อกลางวันมึงไปกินข้าวกับใครมา”ปั้นหรือนายภากรถามเสียงเครียด
“นายเห็น?”
“ใช่...........ทำไมมึงถึงไปนั่งกินข้าวหัวเราะยิ้มระรื่นกับนายกันติทัต.......มึงวางแผนอะไรอยู่กันแน่”
“.........”
“มึงก็รู้ว่าทำงี้มันมีแต่จะแย่ มึงจะทำทำไม”
“รินไม่ควรเจ็บอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ”ภากรส่ายหัวกับความดื้นรั้นของนภัทร
“แล้วมึงคิดว่าทำงี้รินมันดีใจละสิ?”
“......”
“เลิกซะ”
“ไม่!!!”
“อย่ามาดื้อน่า”
“มันสายไปแล้ว เราเริ่มมันไปแล้ว.........ผู้ชายคนนั้นกำลังหลงเรา....ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ไอ้ภัทร!!!มึงกำลังทำผิดอยู่รู้รึเปล่า”
“รู้.......แล้วเราจะไม่ให้ปั้นมาขัดขวางเราเด็ดขาด”
“โอเค.........ยอมแพ้มึงวะ......แต่มึงต้องให้กูคอยจับตาดูด้วย........กูไม่อยากให้มึงต้องถลำลึกเกิน เมื่อไหร่ที่มันเกินขอบเขต กูจะต้องหยุดมึง ถึงมึงจะไม่ยอมก็เถอะ....ถ้ามึงไม่ตกลง กูจะใช้อิทธิพลทั้งหมดที่มีอยุ่ตอนนี้หยุดมึง”นภัทรพยักหน้าเข้าใจ.........แหมก็เพื่อนเค้าออกจะเป็นลูกชายผู้มีอิทธิพลของประเทศใครจะขัดขืนได้
“เรารักปั้นจัง”
“อย่ามาพูดอะไรน่าขนลุกหน่า”
“จริงๆนะ ปั้นเป็นเพื่อนที่เรารักที่สุดเลยะละ”
“พูดอย่างนี้เดี๋ยวเจ้าปาล์มมันก็น้อยใจหรอก”ภากรหัวเราะเมื่อพูดถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งในกลุ่มของพวกเค้า
“ปาล์ม เค้าก็เป็นเหมือนกันนิน่า ว่าแต่กลับมายังไม่เจอปาล์มเลยเนอะ”
“เจ้าปาล์มมันยุ่งนะ ต้องไปช่วยพี่มันบริหารงาน ได้ยินว่าวันๆมันแทบไม่ได้นอนด้วยซ้ำมั้ง”
“อืม ปั้นเราเริ่มง่วงแหละ ไปนอนก่อนนะ”
“เออๆ .......มึงอย่าทำอะไรฝืนมากนะเว้ย กูเป็นห่วง”นภัทรยิ้ม อย่างน้อยเค้าก็ยังมีเพื่อนคอยให้กำลังใจเสมอ
“อืม ราตรีสวัสดิ์ ปั้น”นภัทรตัดบทสนทนาก่อนล้มตัวลงนอน หากแต่ยังคงคิดถึงเรื่องที่พูดกันเมื่อกี้
“ริน......ภัทรทำถูกรึเปล่านะ”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“นี่ พวกเธอชื่อไรกันอะ”เสียงทักทายหวานๆดังขึ้นทำให้บรรดาเด็กหนุ่มที่นั่งเล่นกันอยู่ที่โต๊ะเงยหน้าขึ้นมอง
“นี่ๆ!!!มองกันอยู่นั้นแหละ พวกฉันแค่อยากคุยด้วยเท่านั้นแหละ ชื่อไรกันบ้างอะ เราชื่อเม นี่ปาน แล้วก็ริน”เด็กหนุ่มผมสั้นเกรียนในชุดรด.มองเด็กสาวคนสุดท้ายผ่านเลนส์แว่นสายตาด้วยสายตาตกตะลึง เหมือนเด็กหญิงจะรู้ตัวเธอยิ้มให้เค้าเล็กน้อย
“เราปั้น นู้นไอ้ปาล์ม แล้วนี่ไอ้ภัทร พวกเธอมาจากร.ร.ไหนอะ”ภากรเมื่อคราวยังเด็กนั้นถามขึ้น
“ร.ร. ......นะ พวกเธอเด็กร.ร. xxxซินะ ร.ร.เราใกล้กันเลยเคยเห็นหน้านะ”เด็กสาวชื่อรินเอ่ยชื่อร.ร.หญิงล้วนชื่อดังของตนเองก่อนจะเอ่ยชื่อร.ร.ชายล้วนเอกชนของอีกฝ่าย
“เห็นพวกนายเรียนพิเศษเหมือนพวกเราหลายคอร์สเลย มาคุยด้วยนะ มีเพื่อนผู้ชายจะได้ปลอดภัยด้วย”
“อือ ก็ดี งั้นเย็นนี้เราไปหาของกินมาฉลองกันดีกว่า”ปาล์มเด็กหนุ่มที่ตัวสูงสุดเอ่ย นภัทรยังคงมองรินผ่านเลนส์แว่นของเค้าอย่างเลื่อนลอย.........นั้นคือ จุดเริ่มต้นระหว่างนภัทรและขจารินทร์ หากทั้งสองไม่เคยรู้เลยว่าหลังจากนั้นพวกเค้าจะต้องมาเจอโศกนาฎกรรมแห่งความรักและความแค้นที่ยังคงหาจุดสิ้นสุดไม่ได้.......
กริ๊งงงงงงงงงง!!!!!!!เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่น ดวงตารียาวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น นภัทรมองไปรอบๆสะบัดหัวอย่างมึนงง ก่อนสะบัดผ้าห่มออก ขาเรียวยาวเดินตรงไปยังช่องหน้าต่างโค้ง นภัทรนั่งลงริมหน้าต่าง ดวงตาเหม่อลอยนั้นแฝงไปด้วยความเศร้าโศก
“ริน......ทำไมรินต้องฆ่าตัวตายละ รินคงไม่เคยนึกถึงคนที่อยู่ข้างหลังอย่างภัทรเลยใช่ไหม”น้ำตาใสไหลลงมาเพียงหยดเดียวเท่านั้น แววตาอันเศร้าโศกถูกแทนที่ด้วยดวงตาอันเข้มแข็งทันที
“คุณแม่ขา น้ำผึ้งไม่อยากกินผักอะ”เด็กสาวบอกเสียงโอดครวญ
“เลือกกินอยู่นั้นแหละ ยัยผึ้งมิน่าถึงได้อ้วนอย่างเงี้ย”
“อะไรละ!!!อ๊ะ!!อาภัทร อรุณสวัสดิ์ค่า......เค้าไม่ได้อ้วนซะหน่อย!!!”
“อาภัทรอรุณสวัสดิ์ฮะ....เธอนะอ้วนจะตายเป็นหมูแล้ว ยี้ๆ”
“พอแล้วจ๊ะ เด็กๆ อรุณสวัสดิ์จ๊ะนภัทร”เสียงหวานใสท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของเด็กๆดังขึ้น นภัทรหันมามองพี่สะใภ้ก่อนยิ้มหวานให้
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่สา แล้วพี่วิชญ์กับคุณพ่อคุณแม่ละครับ”
“วันนี้วิชญ์กับคุณพ่อเค้ามีประชุมเช้าจ๊ะ ส่วนคุณแม่ออกไปทำบุญที่วัดนะจ๊ะ”นภัทรพยักหน้าเข้าใจก่อนนั่งลงบนโต๊ะอาหาร แล้วค่อยๆหั่นไข่ดาวที่เสริ์ฟตรงหน้า
“อ้าวแล้วใครจะไปส่งพวกเด็กละครับ”นภัทรถามขึ้น เนื่องจากปกตินราวิชญ์จะต้องไปส่งลูกทั้งสองก่อนไปทำงาน
“อ๋อ เรื่องนั้น..”ยังไม่ทันที่สุณิสาจะได้เอ่ยสิ่งใดต่อ เสียงกริ๊งหน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ที่มุ่งสู่ตัวบ้าน
“มาพอดี.....คือ คุณกันเค้าอาสามารับพวกเด็กๆไปร.ร.นะจ๊ะ เค้าบอกว่ายังไงเค้าก็ต้องไปส่งข้าวฟ่างแล้วเลยไปทำงานพร้อมภัทรอยู่แล้วด้วย”นภัทรมองคนที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนปรับให้เป็นปรกติแล้วลุกขึ้นต้อนรับผู้ที่ส่งยิ้มให้มาแต่ไกล
“สวัสดีครับคุณสา น้องภัทร”
“สวัสดีครับ พี่กัน เมื่อวานไม่เห็นพี่กันบอกเลยว่าจะมารับผม”นภัทรถามยิ้มๆ แต่ในใจรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกินที่ร่างสูงมาวุ่นวายกับเค้าเกินไป
“ก็พอดีพี่เห็นว่าข้าวฟ่างเค้าอยากมาเล่นกับน้ำค้าง น้ำผึ้ง พี่ก็เลยพามานะจ๊ะ”นภัทรเหลือบสายตามองเด็กน้อยที่ยืนอยู่เคียงข้างกันติทัต ข้าวฟ่างส่งสายตาตอบเค้าทันทีว่าไม่มีทาง
“หรือครับ อืม!แล้วนี่ทานอะไรมารึยังครับ”ชายหนุ่มยิ้มแย้มให้ ทำเอากันติทัตอดยิ้มตามไม่ได้
“ทานแล้วละ แต่ขอกาแฟพี่สักแก้วก็ดี มีเรื่องจะพูดด้วยนะ”นภัทรทำหน้าสงสัยก่อนหันไปบอกเด็กรับใช้ให้ไปชงกาแฟมาให้กันติทัต ในขณะที่สุณิสาต้อนเด็กๆให้ออกไปเล่นข้างนอกแทน
“มีอะไรหรือครับพี่กัน”นภัทรแกล้งนั่งให้ใกล้ชิดกันติทัตแล้วยิ้มหวานๆให้เป็นการโปรยเสน่ห์
“อะ เอ่อ คือ.....พี่จะพูดเรื่องเรื่องการประชุมที่แถวชะอำนะครับ พี่คิดว่าน้องภัทร คงต้องไปกับพี่ด้วย....ไปได้ไหมครับ?”กันติทัตมองท่าทางคิดหนักของร่างบางอย่างไม่สบายก่อนจะยิ้มแย้มออกเมื่อร่างบางพยักหน้าให้
“ครับ โอเค ไปวันไหน ไปกี่วันหรือครับ”
“เสาร์ อาทิตย์หน้านะครับ สามวันสองคืน”
“แล้วนี่เตรียมโรงแรมหรือยังครับ ช่วงวันหยุดอย่างนี้ ท่าไม่จองไว้ก่อนคงแย่”
“อ๋อ เห็นคุณปาบอกว่าจะกำลังหาอยู่นะ”
“งั้นพี่กันให้ภัทรหาได้ไหมครับ ภัทรมีโรงแรมคนรู้จักที่นั้น”
“แต่ว่าจะดีหรอ พี่ให้คุณปาเค้าไปหา...”
“นะครับๆ พี่กัน นภัทรอยากลองทำงานบ้างนี่ครับ”ร่างบางจับมือสากเขย่า พลางทำสีหน้าอ้อนวอน
“อะ อืม...โอเคครับ งั้นนภัทรก็ต้องไปพูดกับคุณปาเองนะครับ”นภัทรยิ้มให้ พลางเขย่งตัวเล็กน้อยจุมพิตที่แก้มของร่างสูง
“พี่กันน่ารักจริงๆเลย งั้นเดี๋ยวนภัทรไปเอากระเป๋าแปปนึงนะครับแล้วเดี๋ยวเราไปทำงานกัน”นภัทรเดินออกมาทันทีที่พูดจบ ปล่อยทิ้งให้กันติทัตนั่งลูบแก้มตัวเองอย่างเบลอๆ
“เอาละ โอกาสมาถึงเร็วๆจริงโชคดีชะมัด หึหึ หอมแก้มไปหน่อยก็คุ้ม”นภัทรพูดพึมพำเบาๆพลางเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้ว่าเงาเล็กๆจะทอดยาวอยู่แถวนั้น
“ชิ!!อาภัทรอย่าคิดว่าจะสมหวังไปเสียเลย”
“เฮ้!!!ข้าวฟ่างนายอยุ่ไหนอะ ออกมาได้แล้ว จะถึงเวลาต้องไปร.ร.แล้วนะ”เสียงเด็กน้อยน้ำค้างดังขึ้น
“เออๆออกไปแล้ว”ข้าวฟ่างออกจากที่ซ่อนเดินไปหาเด็กเจ้าของบ้านทั้งสอง
“นายเล่นซ่อนหาเก่งชะมัด แล้วนี่ไปซ่อนที่ไหนเนี่ย”
“ซ่อนที่ๆผู้ใหญ่เค้านึกไม่ถึงไงละ......แล้วคอยดูพวกผู้ใหญ่อะไม่มีทางจับฉันได้หรอก”น้ำค้างมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ ในขณะที่ข้าวฟ่างได้แต่ยิ้มให้......เสาร์อาทิตย์หน้าสนุกแน่ อาภัทร!!...
...........
...........................
..................................................To B Con.......
Neya : สวัสดีครับ หายไปนาน ขอโทษด้วย เป็นเพราะว่าช่วงที่หายไปนั้นมีสอบติดกันทุกอาทิตย์เลย กลัวจะทำข้อสอบไม่ได้ก็เลยอ่านหนังสือหนักมาก ไม่มีเวลามาอัพให้ ขอโทษนะที่ไม่ได้มาบอก หวังว่าทุกคนยังไม่ลืมเรื่องนี้กันนะครับ บางคนอาจจะเปิดเทอมแล้ว ตั้งใจเรียนกันนะครับ^^ อย่าลืมเม้นให้กันบางนะ
ความคิดเห็น