คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กลับบ้าน..
Part 2
กิ๊งก๊องๆ!!!! เสียงกริ๊งที่ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มผิวเข้ม ดูกร้านแดดเดินไปดูที่รั้วบ้านแล้วก็ต้องมองอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นคนที่กดกริ่งนั้นเป็นคนที่เค้าไม่รู้จักมักคุ้น
“เอ่อ.......มีธุระอะไรกับที่นี้หรือครับ”ชายหนุ่มถาม อีกฝ่ายมองหน้าเค้าสักพักแล้วเอ่ยขึ้น
“นายมาอยู่ใหม่ซินะ........เปิดประตูให้ทีซิ ฉันเป็นลูกเจ้าของบ้านหลังนี้นะ”ชายหนุ่มคนแรกจ้องมองอีกฝ่าย แล้วก็ต้องส่ายหัว
“เปิดไม่ได้หรอกคุณ......อย่ามาอ้างดีกว่า ลูกเจ้าของบ้านหลังนี้เค้าเรียนอยู่เมืองนอก อีก2-3 เดือนนู้นถึงจะกลับ แถม.........หน้าของคุณก็ไม่เหมือนลูกชายเค้าซักหน่อย ผมเคยเห็นในรูปอย่ามาแอบอ้างกันเลย มีอะไรกับที่นี่กันแน่ ไม่พูดความจริงละก็ ผมจะแจ้งตำรวจนะ”ชายหนุ่มพูดขู่หวังให้อีกฝ่ายกลัว หากไม่เป็นเช่นนั้น ชายหนุ่มร่างโปร่งบางกลับยิ้มขำๆ พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“แม่หรอฮะ.......ตอนนี้ลูกชายแม่มาอยู่ที่หน้าบ้านแล้วนะ ให้คนมาเปิดประตูหน่อยซิครับ”ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงก่อนส่งยิ้มให้อีกคนที่ยืนตัวแข็งเพราะงงกลับสิ่งที่ร่างโปร่งทำ
“คุณหนูขา!!!!! คุณหนู!!!”ร่างท้วมอวบอ้วนของหญิงวัย50ต้นๆ คนหนึ่งวิ่งตรงมายังรั้วบ้านทันที ก่อนสอดส่ายสายตาไปรอบๆ
“คุณหนูอยู่ไหนละ!!! หา!!!เจ้าพล เห็นบ้างไหม”ชายหนุ่มเจ้าของชื่อพยักเพยิดไปทางด้านร่างบางที่ยังยืนยิ้มอยู่นอกรั้ว
“คนนี้รึเปล่าป้านวล”ป้านวลหันไปมองตามที่เจ้าพลบอกก่อนส่ายหน้า
“หูย!!!ไม่ใช่หรอก......คุณหนูถึงจะหน้าหวานไปหน่อยนะ แต่ก็ไม่ขนาดนี้....”
“แหมป้านวล........ภัทรก็หน้าตาอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ป้านวลไม่สังเกตเองหรือเปล่าจ๊ะ”ป้านวลทำตาโตขึ้นทันที
“คุณหนูนภัทร!!!!”
“จ๊ะ ป้านวล ภัทรเอง เปิดประตูให้ภัทรหน่อยสิ”ป้านวลรีบหันไปสั่งเร่งให้ทางเจ้าพลคว้ากุญแจมาเปิด แล้วตัวเองก็รีบเดินหานภัทรทันที
“นวลแทบจำคุณหนูไม่ได้เลย จากไปเสียนาน”
“ภัทรก็กลับมาให้ป้านวลเห็นแล้วไงครับ ว่าแต่ผมว่าผมไปหาคุณแม่ก่อนดีกว่านะครับ ป่านนี้คอยแย่แล้ว”
“อุ๊ย!!!นั้นสิ นวลก็ลืมไป ไปคะ รีบขึ้นไปหาคุณหญิงท่านก่อนเถอะคะ กระเป๋าเดี๋ยวให้เจ้าพลถือไปก็ได้คะ”
“งั้นฝากด้วยนะครับ”นภัทรพูดแล้วรีบเดินตรงไปยังคฤหาสถ์หลังใหญ่ท่ามกลางอาณาบริเวณอันกว้างขวางทันที
“นี่ป้า.......ทำไมคุณนภัทรแกไม่เหมือนในรูปเลยละ”พลถามขึ้น
“สงสัยแกติดการแต่งกายที่นู้นมามั้ง.......ช่างเรื่องเจ้านายเถอะ รีบเอากระเป๋าคุณหนูไปไว้บนห้องซะ ฉันจะรีบไปทำอาหารฉลองคุณหนูกลับมา”พูดจบป้านวลก็ไม่รอให้ซักถามต่อ เดินลิ่วตรงไปยังคฤหาสถ์ส่วนที่เป็นครัวทันที
“คุณแม่ครับ”เสียงหวานเอ่ย ทำเอาคุณหญิงมนัสวีร์ที่นั่งรอคอยลูกชายสุดที่รักรีบผุดลุกทันที
“ตาภัทร!!!!นี่ลูกหรือเนี่ย........ลูกเปลี่ยนไปเยอะเลยนะจ๊ะ”นภัทรอมยิ้มขำๆ วันนี้เค้าได้ยินคำว่าเปลี่ยนไปบ่อยแค่ไหนกันนะ
“แม่ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”เค้าพูดพลางหอมแก้มผู้เป็นมารดาดั่งที่เคยทำ
“อย่ามาชมคนแก่หน่อยเลย แล้วนี่ทำไมรีบกลับละลูก”
“พอดี ช่วงนี้ว่างนะครับ เหลืออีกหลายเดือนถึงจะบินกลับไปรับปริญญาบัตรที่นู้นเลยกลับมาให้แม่หายคิดถึงไงครับ”นภัทรกล่าวอ้อนๆแล้วก็มีเสียงคนเดินลงบันไดลงมาเรื่อยๆ
“แม่ครับ ผมได้ยินว่าเจ้าภัทรกลับมาแล้วหรือครับ”เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น เสียงอันคุ้นเคยทำให้นภัทรต้องหันกลับไปมองด้วยรอยยิ้ม
“พี่วิชญ์ พี่สา”
“เฮ้ย!!!!เจ้าภัทร นี่แกจริงหรอเนี่ย ทำไมเปลี่ยน....”
“พอเถอะครับพี่ วันนี้ผมฟังคำนี่บ่อยจัง”หญิงสาวหน้าตางดงามที่ยืนอยู่เคียงข้างชายหนุ่มหัวเราะเบาๆจนทำเอาคนที่โดนขัดหน้างอ
“สา หัวเราะวิชญ์หรอ”สุณิสาเงยหน้าพลางยิ้มหวานให้
“โธ่วิชญ์ก็.......ว่าไงจ๊ะ ภัทร สบายดีไหม?”
“สบายดีครับพี่สา แล้วพี่วิชญ์ พี่สาละครับ”
“สบายดีอยู่แล้วละ ไหนๆไม่เห็นพาแฟนกลับมาบ้านสักคน เสียทีจริงๆอุตส่าห์ไปเรียนถึงอังกฤษ”
“นราวิชญ์......น้องไม่พาใครกลับมาก็ดีแล้ว ยังจะไปแซวน้องยังงั้นอีกนะเรา”คุณหญิงมนัสวีร์บ่นลูกชายคนโต ทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับคอย่น
“โธ่ แม่ก็....”
“ไม่ต้องมาโธ่เลย......แล้วตาน้ำค้างกับยัยน้ำผึ้งละหนูสา”ผู้เป็นมารดาถามลูกสะใภ้คนโปรดเสียงอ่อนโยน
“ให้คนไปตามแล้วคะ เดี๋ยวก็คงมา”
“คุณแม่ขา.......พี่น้ำค้างแกล้งน้ำผึ้งคะ”เสียงใสๆร้องก่อนที่ตัวจะมาถึงเสียอีก เด็กหญิงวัยหกขวบวิ่งตรงมายังโถงกลางแล้วก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่ด้วย
“แค่นี้ทำเป็นฟ้องนะยัยผึ้ง โด่.....”เด็กชายวัย 8 ขวบพูดพร้อมก้าวเท้าเข้ามา แล้วก็ต้องชะงักเช่นน้องน้อยของเค้า
“ไง น้ำค้าง น้ำผึ้งโตขึ้นมากนะเราสองคน”นภัทรยิ้มทักทายเด็กทั้งสองที่ยังทำหน้างงๆอยู่
“เอ้า จำหน้าอาภัทรกันไม่ได้แล้วหรือเด็กๆ”สุณิสาดันหลังเด็กน้อยทั้งสองเข้าไปใกล้ร่างเพรียว
“อาภัทร!!!จริงๆหรอฮะ”เด็กหนุ่มถามขึ้น นภัทรพยักหน้าส่งให้
“อาภัทร!!!!”เด็กชายโถมเข้ากอดร่างโปร่ง ในขณะที่เด็กสาวยังไม่กล้า
“จำอาภัทรไม่ได้หรือลูก”นราวิชญ์ถามบุตรสาวคนหลัง ซึ่งเธอก็พยักหน้ายอมรับ
“สงสัยตอนนั้นยัยน้ำผึ้งจะเด็กเกินเลยจำไม่ได้ อย่าถือสาหลานเลยนะจ๊ะ ภัทร”
“ไม่เป็นไรครับ มา น้ำผึ้งมาให้ อากอดให้หายคิดถึงหน่อยสิ”เด็กสาวเดินกล้าๆกลัวๆเข้าไปกอด นภัทรยิ้มอย่างชื่นใจ
“ตาภัทร อย่าเพิ่งเล่นกับหลานเลยนะลุก กลับมาเหนื่อยๆ รีบๆไปอาบน้ำเสียดีกว่า แล้วค่อยลงมาเล่นกับหลาน”
“โอเคครับแม่........งั้นเดี๋ยวอาไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวอาลงมาเล่นด้วย มีของฝากให้เราสองคนด้วยนะ”เด็กๆต่างพากันดีใจรีบดันหลังอาหน้าหวานขึ้นห้อง ภาพที่เห็นนั้นสร้างรอยยิ้มให้กับบุคคลในบ้านได้อย่างดีทีเดียว
///////////////////////////////////////////////////
แกร๊ก!!!!นภัทรเปิดประตูห้องนอนของเค้า แล้วมองไปรอบๆ.....ป้านวลคงมาทำความสะอาดแล้ว นภัทรคิดในใจ แล้วเปิดประตูตู้สีขาวกรอบทองเพื่อค้นหาผ้าและเสื้อ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป เสียงน้ำดังออกมาสักระยะก่อนจะถูกไขปิด ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู เผยให้เห็นร่างโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตบางๆสีฟ้า มือข้างหนึ่งเช็ดปอยผมสีน้ำตาลเข้มอย่างเบามือ ส่วนอีกข้างก็กำคอนเทคเลนส์ไว้
นภัทรวางคอนเทคเลนส์บนโต๊ะแล้วหันไปคว้าโน๊ตบุ้คที่เค้าเอากลับมาด้วยเปิดออก ระหว่างรอรันโปรแกรมนั้นเค้าก็หยิบแว่นตาสีชาไร้กรอบขึ้นใส่แทน
“เราจะเริ่มจากไหนดีนะ”นภัทรพูดกับตัวเอง ก่อนลงมือพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป
“คำว่า ไฮโซ ละกัน”นภัทรคีย์คำที่ต้องการลงบนโปรแกรมเสิร์ทยอดนิยม แล้วมองไปตามสิ่งที่หน้าจอขึ้นรูปมาให้
“อยู่ไหนนะ......”นภัทรนั่งไล่สายตาไปตามรูปต่างๆ แล้วก็สะดุดกึกกับรูปหนึ่งจึงรีบคลิ๊กเข้าไปทันที
“นายกันติทัต ไชยกมลกาล ประธานหนุ่มกลุ่มบริษัท ARPO เปิดตัวรีสอร์ทแห่งใหม่ ติดทะเลงามขึ้นชื่อของไทย.....”นภัทรอ่านเรื่อยๆ แต่สายตายังคงไม่ละไปจากใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา
“ฮึ ในที่สุด ฉันก็เจอแกจนได้ แกอย่าหวังได้มีความสุขเลยถ้าฉันยังอยู่”ใบหน้าของนภัทรเหี้ยมขึ้นอย่างน่ากลัว
ก๊อกๆๆ!!!!!เสียงเคาะประตู ทำเอาร่างบางที่นั่งจมอยู่ในความคิดตัวเองถึงกับสะดุ้ง
“คุณหนูนภัทรคะ.........เสร็จหรือยังคะ นวลเตรียมอาหารพร้อมแล้วคะ ลงมาทานเถอะคะ”
“ครับ ป้านวล เดี๋ยวภัทรลงไป”นภัทรหันมาปิดโน๊ตบุ๊ค แล้วเดินตามป้านวลที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้องลงไปทานอาหารเย็น....
“พ่อละครับ แม่”นภัทรถามขึ้นเมื่อไม่เห็นนายเดชพนต์ ประมุขแห่งบ้านธัญญวิสุทธิกุลแห่งนี้นั่งร่วมอยู่บนโต๊ะอาหาร
“พ่อเราเค้าติดประชุมกับทางบริษัทนะลูก”นภัทรพยักหน้าเข้าใจก่อนลงมือกินข้าวเงียบๆ
“ภัทร พรุ่งนี้ไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิจ๊ะ ไหนๆลูกก็กลับมาแล้ว จะได้พาไปให้เพื่อนๆแม่รู้ซะหน่อย”นภัทรมองหน้ามารดาอย่างกลัวๆ เค้าละไม่ชอบเลยเวลามารดาพาไปที่งานเลี้ยงไฮโซพวกนั้น เค้าชอบนอนอ่าหนังสืออยู่บ้านมากกว่า
แต่เมื่อเค้าจะอ้าปากเพื่อเอ่ยขอตัวไม่ไปด้วยก็ต้องชะงัก แล้วพยักหน้าตกลง ทำเอามารดายิ้มแก้มแทบปริ
“หืม!!!นอกจากหน้าตาแกจะเปลี่ยนแล้ว นิสัยแกยังเปลี่ยนด้วยอีกหรอเนี่ย”นราวิชญ์เอ่ยแซวขึ้น
“ตาวิชญ์!!! น้องเค้าไปก็ดีแล้ว อย่ามาตีรวนให้น้องเค้ากลับคำซิ”คุณหญิงมนัสวีร์ว่า ทำเอาคนอื่นๆในโต๊ะหัวเราะครืน
ทางฝั่งนภัทรนั้นก็ยิ้มแย้มเช่นกัน แต่รอยยิ้มนั้นไม่มีใครรู้ว่าภายในนั้นร่างโปร่งได้คิดแผนบางอย่างขึ้น หลังจากอาหารค่ำมื้อนั้นได้ผ่านพ้นไป นภัทรก็นั่งเล่นกับบรรดาหลานสักพัก ก่อนขอลาขึ้นห้องด้วยเหตุผลว่ายังปรับเวลาไม่ได้ ขอพักผ่อน หลังจากประตูห้องปิดลง นภัทรเปิดโน๊ตบุ๊คอีกครั้งแล้ว เสียบสายเครื่องปริ๊นเข้าเชื่อมต่อ สั่งงานให้เครื่องเดินเป็นเสียงแกร๊กๆ เบาๆ
“งานปาร์ตี้พรุ่งนี้ หวังว่านายคงจะมานะ..........นายกัตติทัต”นภัทรคว้ารูปที่ปริ้นออกมา รอยยิ้มหวานที่ดูน่ากลัวปรากฏบนหน้าอันสวยงามเมื่อยามจับจ้องรูป ก่อนใช้ปลายคัตเตอร์กรีดเบาๆที่ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังแย้มยิ้มอยู่นั้นเอง......
.........
...................
................................To B Con...
Neya : สวัสดีครับ กลับมากับเรื่องใหม่ของNeya เรื่องนี้เป็นออริจินอลเรื่องแรก ฝากกันไว้หน่อยนะครับ จะเอามาลงให้อ่านบ่อยๆ(ถ้าทำได้นะ) อ่านกันให้สนุกนะครับ เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะครับ^^..
ความคิดเห็น