คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Girls like YOU : LOSS
ทุนบนโลนี้รับับวามริ
ที่้อเสียนที่รัไปไม่ไ้หรอ
หนึ่ในนั้น. . .
ือันเอ :(
“านยอลโอปป้า!!”แยอวิ่ไปรที่ถนนให้เร็วที่สุ
เท่าที่ำลัอัวเอมีอยู่อนนี้พอเธอำลัะเิน
ลไปบนถนน็มีนมาึัวเธอไว้
“แยออย่าไปเลยมันอันรายนะ”
“นายยุนิอย่าห้ามเราสิ”
“เราะไปหาานยอลโอปป้า”
“นายยุนิปล่อยนะ”
“ไม่ไ้แยอถ้าเธอเป็นอะไรไปอีนล่ะ”
“ถ้าะไป. . .”ยุนิเอื้อมมือไปับมือแยอ
“็ไป้วยัน”เาับมือแยอพาเินลบนถนน
พอเธอเอานยอลนอนอยู่ที่พื้นเธอึรีบวิ่ไปหา
านยอลแล้วประอเาึ้นมาหนุนที่ัอเธอ
ไว้่อนแยอน้ำาไหลออมาทั้สอ้าเมื่อ
เห็นานยอลเ็มไป้วยเลือที่หัวและที่ปา
เนื้อัวมีรอยถลอและเลือที่ไหลออมา
“านยอลโอปป้า”
“เป็นยัไบ้า่ะ”
“ห. .หายใไม่ออ”
“อทนนะะ”
“ถ้าทนไม่ไหวล่ะ แะอยู่่อไปไ้ไหม”
แยอส่ายหัวเป็นำอบให้ับเา
“านยอลฮยอรอ่อนนะอย่าหลับานะฮยอ”
“แยอ”
“ะ”
“พี่รัแนะ”านยอลพยายามยมือึ้นมา
เธอ็รับมือนั้นไว้
“แล่ะ. . .รั . .พี่หรือเปล่า”
“แรัานยอลโอปป้าเหมือนัน่ะ”านยอลไ้ยิน
แบบนั้น็ยิ้มให้แยอยุนิที่โทรหารถโรพยาบาล็
เห็นนสอนบอรัันเา็ึ้อยู่
ไม่น้อยนานยอลหลับาลสนิท
“านยอลโอปป้า!!”
“านยอลฮยอ!”ยุนิเห็นแยออเาเอาไว้
ึ่รถโรพยาบาล็มาถึพอีเา็เอาผ้าสีาวมา
ลุมร่าอานยอลไว้แล้วพาร่าอ
านยอลึ้นรถไปแยอะามึ้นไป้วยแ่
ยุนิ็ห้ามแยอไว้ถนนเส้นนั้นเป็นเส้นที่สบมารถ
ที่นเมื่อี้็หายไปเลยไม่สนใานยอลที่
ถูรถนไปอยู่ๆฝน็ลมาอย่าหนัยุนิะพา
แยอไปหาที่หลบฝนแ่เธอยัยืนอยู่นิ่
เาึเลือที่ะยืนเป็นเพื่อนแยอยุนิึเธอ
มาอไว้แยอ็ร้อไห้ออมามาว่าเิม
“ฮยอเาไปสบายแล้วนะ”
“สู้ๆนะแยอ”
“เธอผ่านมันไปไ้แน่ๆ”
“. . . .”
“เราไม่เ้าในายยุนิ”
“มันไวเินไป”
“เราัสินใบันเมื่อวานเอนะ”
“ทำไม”
“ทำไมถึเป็นยันี้”
“แ่อย่าน้อย็เยอยู่้วยมาไ้ั้สามปีนะ”
“ลอิถึวามทรำที่เยมีร่วมัน”
“วามทรำที่ี”
“ที่เยมอบให้ันและันสิ”
“แ!”
“านยอลโอปป้าใหมเลย”
“ทำอะไรอยู่หรอ”
“อยามีส่วนร่วม”
“ินสอเบอร์รี่อยู่่ะินไหม”
“อลูนึั๊บ”แยอหยิบให้านยอล
“อบุั๊บ”
“แิน้วยันสิ”
“็นี้ไแินอยู่”แยอี้มาที่สอเบอร์รี่ที่ถือในมืออยู่
“แมาินลูนี้้วยันสิ”านยอลพูะั
ลูสอเบอร์รี่ไว้ในปา
“โอปป้าะเล่นอะไระ”
“มาเถอะหน่า นะแ”
“็ไ้่ะ ยัไะ”
“็แมาใล้ๆหน่อย”
“พอไหมะ”เธอยับมาใล้ๆแล้วถาม
“ยัอีนิหน่อย”แยอ็ยับมาอี
“ไ้ไหมะ”
“โอเแล้วรับ”
“แล้วแ็ินสอเบอร์รี่ที่ปาโอปป้าไ”
“โอปป้าิอะไรอยู่ะเนี่ย”
“อยามีโมเมน์โรแมนิอ่ะ”
“น่ารัๆ”
“ให้วามร่วมมือนะ”
“วระให้ไหมเนี่ย”
“ถือว่าิมาไว้่อนนะะ”
“านยอลโอปป้า”
“แยออ่าาาินสอเบอร์รี่ันเถอะ~ ~”
แยอับานยอล่อยๆินทีละำๆนหม
แล้วานยอล็ูบที่ริมฝีปาอแยอ
“อืม หวานั”
“หมายถึริมฝีปานะ”
“โอปป้าอ่าาาเล่นอะไรเนี่ย”
“อะไรน่ารัะาย”
“อีสัลูไหม”
“ไม่่ะโอปป้า”
“ถ้ารู้ว่าะเล่นอะไรแบบนี้นะ”
“แไม่เล่น้วยหรอ”
“โอ้ อนหรอ”
“อย่าอนเลยนะแยออ่าา”
“็ไ้่ะ”
“เย้~ ~น่ารัที่สุ”
“นายยุนิ. . .”
“แยอ!!”เธอเป็นลมสลบไปในอ้อมออ
ยุนิเาึรีบให้แยอี่หลัแล้ววิ่ไปที่รถอ
เาแล้วี่ไปที่บ้านอแยอให้ไวที่สุ
“แยออทน่อนนะ”ยุนิเินไปเปิประูบ้าน
แล้วอุ้มแยอเ้าบ้านไปแล้วให้เธอนอนที่โฟา
“เสื้อเธอเปียหนิ”
“เอาไี”
“ถ้าไม่ไ้เปลี่ยนเี๋ยวปอบวมันพอี”
“เอาวะ”
“อโทษนะแยอันำเป็น”ยุนิหาผ้ามาปิัว
แยอแล้วยืนมือเ้าไป่อยๆถอเสื้อให้เธอ
่อนะหาเสื้อมาใส่ให้ใหม่
“ว่าะเสร็เล่นเอาหน้าแไปหลายรั้เลย”
“อโทษนะแยอถ้าไม่เปลี่ยนเธอ
อาะปวบวมไ้น่ะ”
“ไปหาอะไรให้ินหน่อยีว่า”ยุนิออไปนอ
บ้านอีรั้แล้วไปหาอาหารพอลับมาเา็เห็น
แยอฟื้นแล้ว
“แยอเป็นไบ้า”
“รู้สึไม่่อยสบายอ่ะ ปวหัวมาเลย”
“ถ้าั้นนอน่อนเลยเี๋ยวไปแะโ๊ใส่ามให้”
“ะไ้ินแล้วนอนพัผ่อน”
“อบในะนายยุนิ”
“อบุริๆ”ยุนิเินมาพร้อมับามโ๊สอาม
“ินันำลัร้อนๆเลยนะ”
“ร่าายะไ้อบอุ่น”
“เออแ่ินไหวไหม”
“ให้ป้อนนะ”ยุนิวาามอัวเอไว้้าๆ
แล้วหยิบามอแยอมานๆให้หายร้อนแล้ว
ใ้้อนัในปริมาที่พอีับ้อน
“ินนะ”
“นายรู้ไหมนายำลัทำเหมือน. . .”
“านยอลฮยอหรอ”
“นาย. .”
“ินเถอะนะ”
“เี๋ยวถ้านอนไป่อนะหิวนะ”ยุนิป้อนให้
แยอินเธอ็ินนหม
“นี้ยานะ”
“อบุนะ”
“นอนพัผ่อนเถอะ”
“ะไ้หายไวๆนะแยอ”แยอลุึ้นนั่บน
โฟาแล้วเินึ้นไปบนห้ออัวเอ
“ลับบ้านเลยแล้วันเรา”ยุนิถือหมวันน็อ
ออไปาบ้านและับออไปนถึบ้าน
“ไปเล่นน้ำมาที่ไหนเนี่ยโอปป้า”
“เปียไปหมเลย”
“เปล่าหรอไปาฝนเป็นเพื่อนนนนึมา”
“ใรน่ะ”เนนี่ถาม
“นนนึไ”
“ไม่มีใรที่ยุนิโอปป้าอยู่เป็นเพื่อน
อนาฝน”
“เนื่อา. . .”
“แยอออนนี่หรอ!”
“ถู้อแล้วร้าบบบ”
“ใ่ไปอยู่เป็นเพื่อนแยอมา”
“เาะอบาฝนแล้วมีเรื่อเศร้า”
“แยอเยบอว่ามัน่วยไ้”
“แล้วแยอออนนี่เศร้าเรื่ออะไร”
“านยอลฮยอถูรถน”
“ห๊ะ!! านยอลโอปป้าหรอ”
“เาเพิ่เป็นแฟนันเอนะ”
“ยัไปแสวามยินี้วยอยู่เลย”
“็นี้ล่ะเรื่อเศร้าอแยอ”
“โถ น่าสสารั”
“พี่ั้ใว่าะเป็นนรัษาแผลให้แยอ”
“ไม่ไ้หรอโอปป้าเ้าู้ะาย”
“อย่าหวัเลย”
“สสารแยอออนนี่มาว่าเิมอี”
“พี่เลิเป็นแล้วนะเ้าู้น่ะ”
“ทำให้ไ้ริเถอะ”
“เนพูรินะ”
“ไ้อยู่แล้วไม่้อห่ว”
“พี่ไปอาบน้ำล่ะเี๋ยวปอะบวมแล้วเนี่ย”
“ไปเี๋ยวนี้เลยโอปป้า”เนนี่ไล่ยุนิไปเา็
เินไปอาบน้ำที่ห้อแล้ว็เินมานั่ิเรื่ออ
แยอไปเรื่อยๆ
“แยอ! เธอออมาาฝนทำไมเนี่ย”ยุนิในวัยสิบห้า
ปีออมาพร้อมับร่มเพื่อาให้แยอ
“นายยุนิ”
“พ่อเราเสียแล้ว”
“ุอาเป็นอะไร”
“เรื่อบินที่มหาสมุทรแอแลนิ”
“นายยุนิ”แยออยุนิเอาไว้เนื่อ้วย
เพราะเสียใมาๆ
“แยอเสียใ้วยนะ”
“เธอผ่านมันไปไ้แน่ๆ”
“สู้ๆนะแยอ”
“เราไม่ไหวนายยุนิเรื่อนี้มันให่เินไป”
“แยัมีเราไยัุน้า้วยุน้ารัแนะ”
“แม่หรอ”
“ใ่ไแม่อแรัแนะ”
“ให้เราาฝนเป็นเพื่อนนะ”ยุนิเอาร่มออ
แล้วนั่ล้าๆแยอ
“ริ้วยสิ ทำไมำปลอบใมันถึเหมือนเิม”
“เหมือนเิมหมเลย”
“แยอัน้อทำยัไถึะแทนที่
านยอลฮยอไ้นะ”ยุนิถูวาม่วเ้า
รอบ่ำึเผลอหลับไป
เ้า่อมา
ยุนิื่นึ้นมา็รีบไปที่บ้านอแยอเพื่อรับไป
มหาลัย้วยันแ่เาลับเอเวนี้ะ่อน
“สวัสี่ะยุนิโอปป้า”
“รับ”ยุนิไม่สนใแล้วหันลับมาที่หน้าบ้าน
แยอ
“มาหาใรหรอะ”
“แ. . .”ยุนิำลัะพูแ่แยอ
ออมาาบ้านพอี
“นายยุนิมาทำไมแ่เ้าเลย”
“มารับไ”
“ป่ะไปันเถอะ”ยุนิับมือแยอแล้วพาเธอึ้น
มอเอร์ไ์ไปึ่มัน็เป็นภาพบาา
บาใให้ับเวนี้เอามาๆ
“นนี้หรอ แยอ”
อนสี่มาแว้วว
อมเมน์ ิ ม ันไ้
See you
NeverBack
ความคิดเห็น