เก็บงาน ของป๋ม เเละออริ

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

EVA History
ประวัติของอีวา
                           สวัสดี..ฉันคือ อีวา เเมดเดิลซีน โจทย์บอกว่าอะไรนะ อ้อ! เล่าประวัติของฉันสินะ อะเเฮ่ม จะฟังเเล้วใช่ไหม..อืม..โอเค มาเริ่มกันเถอะ
______________________________________________________________________________________________________
10 years ago
                          เมื่อตอนที่ฉันยังอายุ 3 ขวบ ฉันอยู่กับแม่กันเค่สองคน เเม่ของฉันประกอบอาชีพเป็นเจ้าของร้านหนังสือ แม่ชอบเล่านิทานให้ฉันฟัง น้ำเสียงของเเม่ดูเหมือนคนที่กลั้นอะไรไว้อยู่ เเม่บอกว่า แม่แค่อินกับนิทานน่ะ แม่พูดออกมา น้ำเสียงของแม่เหมือนโกหกเพราะว่าในนิทานนั้นมันไม่มีบทดราม่าเลย ฉันเลยไม่ค่อยอยากพูดไป แม่ของฉันไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ไปหยิบหนังสือขึ้นมาใหม่  แล้วอ่านหนังสือให้ฉันฟังอีกครั้ง โดยใช้น้ำเสียงเดิม เเล้วก็ไม่มีบทดราม่าอีกด้วย แม่เป็นอะไรกันนะ ตอนนั้นฉันจำได้เเค่นั้นเองเเหละ เเหะๆ
7 years ago
                     ตอนที่ฉันอายุ 6 ปีเเล้ว ไปไหนก็มีคนบอกว่าหน้าเหมือนพ่อ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ภายหลังฉันเริ่มคิดแล้วล่ะ แม่ดูแลฉันดีมากกว่าก่อน กอดฉันก่อนไป แล้วเริ่มมีน้ำตามากขึ้น ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ในคืนหนึ่ง ฉันแอบเข้าไปในห้องของแม่ ฉันโด้ไดอารี่ส่วนตัวของแม่มาอ่าน นาทีนั้นฉันก็รู้ว่า 'พ่อทิ้งเราทิ้งเราไปแล้ว' เหมือนเสียงกระซิบ ฉันเปิดดูไดอารี่ของแม่ในอดีต
หน้าเเรก หน้าต่อไป จนมาถึงหน้าเกือบสุดท้าย มันทำให้ฉันรู้ว่า แม่ท้องไม่พร้อม....งงสิ ฉันแหละงง ฉันคิดว่าพ่อทิ้งแม่ไปด้วยเหตุผลดีๆ นี่อะไร นี่อะไร! เเค่ลูกเมีย ยังทำไม่ได้ แล้วชีวิตตัวเองกับเมียใหม่ล่ะ จะเหลือหรอ! ฉันร้องไห้ก่อนจะนำไดอารี่ไปเก็บที่เดิม   ฉันคิดว่าฉันจำได้เท่านี้เเหละนะ
2 years ago      
                        ตอนที่ฉันอายุ 11 ปี     ตอนนั้นความรู้สึกนั้น....ฉันรู้ว่ามันยังไม่จางหาย..ในหนังสือเล่มนั้น...มันเหมือนหนังสือเวทย์มนต์ดำที่ชักจูงผู้คนสู่ความมืดมิด.....ฉันว่าฉันไม่เซฟ......ฉันไม่ดูแลตัวเองเลย ที่ไงถึงได้ชักจูงสู่ความมืดได้

"เฮ้ย แก แกเป็นไรเปล่าวะ"เพื่อนเก่าของฉันพูดปลอบ ฉันเเค่ตอบเขาว่าไม่เป็นไร เเต่เขาก็มายุ่งกับฉันอีก จนทะเลาะกัน ฉันเผลอตบหน้าเขาไป จนถึงห้องปกครอง ทำให้เราตัดขาดกันอย่างสมบูรณ์ ถามว่าบอกแม่ไหม บอกเลย ไม่!

ก่อนมา

                     ก่อนหน้านี้ฉันอยู่บนเครื่องบิน บอกเลยว่าสายนี้มีอยู่แค่ไม่กี่คนที่มาเนี่ย โรงเรียนนี้มันรับแค่ 18 คนก็จริง ก็รู้อยู่ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่ว่าทำไมมีแต่พวกโหดๆอ่ะ ไม่จริงน่า ดูฉันสิแค่ตบหน้าเพื่อนถือเป็นคดีไหม ฉันอ่านหนังสือของโรงเรียนฆ่าเวลา จนมาจอดที่แห่งหนึ่ง ถึงแล้ว? ยังอ่านหนังสือไม่จบบทนำด้วยซ้ำ เร็ว? ฉันลากกระเป๋าของฉันมา แต่จะบอกอะไรให้นะ มันมีอุปสรรคเยอะเลยที่ต้องผ่านมา จนถึงปัจจุบันได้

        ________________________________________________________________________________________________         

               เอาล่ะจบไปแล้วกับโจทย์ที่ตั้งไว้ เอาเถอะ ฉันหวังว่าประวัติของฉันจะเป็นประโยชน์ให้คุณนะ //ยื่นหนังสือ//

มีอะไรอีกรึเปล่า ถ้ามีก็ทักมาเเล้วกันนะ

______________________________________________________________________________________________________