คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มีแรงเท่าไหร่ต้องใส่ให้สุด (2)
เพียะวันรับโทรศัพท์โยไม่ไ้ละสายาไปาหน้าออมพิวเอร์เมื่อเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่ไ้บันทึเอาไว้ แล้ว็้อลุาโ๊ะเพราะเป็นสายาพนัานส่อาหารที่เธอไม่ไ้สั่ หิสาวอยิ้มไม่ไ้เพราะพอะเาออว่าอาหารพวนี้ถูส่มาาใร
“แสั่มาทำไมเยอะแยะวะ” อรสาที่เป็นเพื่อนร่วมะารรม้ออยู่ทำานล่วเวลา้วยันถามึ้น เมื่อเห็นปริมาอาหารที่เพียะวันหยิบมาวาเรียรายบนโ๊ะ
“สั่มาเผื่อแไ ลัวไม่อิ่ม รีบ ๆ ินะไ้ทำานให้เสร็ อยาลับบ้านแล้ว”
“ลับเลยเหรอ ันะะวนแไปนั่ิน่อ ืนวันศุร์นะ ะรีบลับไปไหน” อรสาบ่นอย่าเสียาย
“วันนี้เหนื่อยอะ อาทิย์หน้าไ้ไหม” เพียะวันรีบบอปัเพราะมีนรออยู่
“็ไ้ พอีแหละ อาทิย์หน้าเินเือนออ เมื่อไหร่ันะถูราวัลที่หนึ่วะ ะลาออไปนั่ ๆ นอน ๆ อยู่บ้าน เหนื่อยัเลย” อรสาบ่นพลาเปิฝาล่ออาหารไป้วย
“อาทิย์หน้า็มีเ็ฝึานมา่วยแล้วน่า ผ่าน่วนี้ไปไ้าน็าลแล้ว เินหล้านใ้แป๊บเียว็หม ถ้าเหนื่อยพัสัหน่อย็หาย แ่นแล้วมันไม่หายนะเว้ย ทน ๆ ทำไป ไม่ไหวริ ๆ ็ลาพัร้อนไปนอนเล่นริมทะเลสัวันสอวัน”
“ลาพัร้อน็้อเียนเหุผล ันะบ้าาย แว่าถ้าันเียนเหุผลไปว่า ‘ร้อน’ เลยลาพัร้อน ะโนไล่ออไหมวะ” อรสาพูปนำ ทำเอาเพียะวันอหัวเราะไป้วยไม่ไ้
“็ไม่ถึับไล่ออหรอ แ่พีุ่้เรียุย แอยาุยับพีุ่้นานั้นเลย?” เพียะวันเยหน้ามอเพื่อนแล้วลั้นยิ้ม
“ไม่เอาอะ ห้อพีุ่้โรหนาว มันหนาวเพราะแเปิแอร์แรใ่ไหมวะ” อรสาวนุยไปินอาหารไป ทำให้บรรยาาศเร่เรียผ่อนลายลบ้า หลัาที่ทำานหนัันมาทั้วันแล้วยั้อทำานล่วเวลา่อนฟ้าเริ่มมืลแล้ว
“ันว่าหนาวเพราะเราเสียวสันหลัว่ะ หนาวเหมือนยืนอยู่บนยอเาหิมาลัย ทั้หนาวและเียวาย เวลาพีุ่้เินมาบอว่า ‘เพีย ามพี่เ้ามาที่ห้อิ’ ันี้นลุทั้ัว ะโนอะไรอีว้า...” เพียะวันพูพลาลูบแนราวับหนาวเหน็บอย่าที่พูริ ๆ ้ำยัเลียนเสียและท่าทาอหัวหน้าฝ่ายไ้เหมือนนอรสาหัวเราะลั่น ไม่้อเรใใรเพราะในสำนัานเหลือพวเธอเพียสอน
“นรไหนลุบ้าวะ นไอ้นั่น้วยเหรอ” อรสาหรี่าระิบระาบอย่าุน
“ลุหมอะ” เพียะวันรับมุแล้ว็หัวเราะไปับเพื่อน
สอสาวรีบิน้าวแล้วลับไปทำาน่อนเสร็่อนเวลาที่เพียะวันบอรวิวิศเอาไว้เล็น้อย
เพียะวันับรถไปส่อรสาที่สถานีรถไฟฟ้าแล้วรลับอนโมิเนียม เมื่อเปิประูเ้าไป็พบว่าแำลันิ่ิบเบียร์อยู่อย่าสบายใที่โฟาหน้าโทรทัศน์ เาพยัหน้าเรียเธอให้เินไปหาแล้วรั้เอวเธอไปนั่บนั
“หิวหรือเปล่า” รวิวิศถามพลามูลบนแ้มเธอแร ๆ
“ไม่หิว่ะ อบุที่สั่อาหารให้เพียับาลนะะ” หิสาวหอมแ้มเาอย่าเอาใ ่อะ้อหอหนีเพราะเาลาริมฝีปาลมาามลำอพร้อมับบเม้มอย่าหยอเย้า
“ถ้าผมไม่สั่ให้ ป่านนี้เพีย็ยัไม่ไ้ิน้าว” เาพูอย่ารู้นิสัยอเธอี
“็อยารีบทำานให้เสร็เร็ว ๆ ะไ้รีบลับมาหาุไะ” เพียะวันอออ้อนนที่ำลัปลระุมเสื้อเธอ้วยนิ้วเรียวล่อแล่ว หิสาวหยุมืออเาเอาไว้่อนที่ะเลยเถิไปมาว่านี้ “เพียออาบน้ำ่อนไ้ไหม เหนียวัวะแย่แล้ว่ะ ลัวุะเหม็น้วย”
“ไม่เหม็นเลย เพียหอมไปทั้ัว ผมอยาไ้เพียอนนี้ ทนมาั้แ่ลาวันแล้ว เพียใส่ระโปรัวนี้สวยมารู้ไหม” รวิวิศพูพลาเลื่อนมือเ้าใ้ระโปรัวสวยที่เาออปามมาสอรั้แล้วในวันนี้ แู่ท่าทาเหมือนะอยาปลเปลื้อมันออไปาัวเธอเสียมาว่า
“ั้น...อาบน้ำับเพียไหมะ” หิสาววน้วยน้ำเสียยั่วยวน รู้ว่าเาุิ่ายเพียใ หายอมปล่อยเลยามเลย ืนนี้เธออาไม่ไ้อาบน้ำเพราะเินไปเ้าห้อน้ำไม่ไหว ออาบสัรอบ่อนแล้วเาะหัโหมเท่าไร็ามใ
“ผมอาบแล้ว แ่อาบับเพียอีรอบ็ไ้” เาแสร้ถอนหายใทำเหมือนไม่เ็มใ แ่เพียะวันเห็นประายื่นเ้นไหวระริในวาอเา ายหนุ่มลุึ้นยืนแล้ว้มล้อนัวเธอึ้นมาอุ้มไ้อย่าสบาย ๆ แนแ็แรอเาเร็เพียเล็น้อยเธอ็ลอยหวือมาอยู่ในอ้อมแนว้า
“ถุยาล่ะะ” หิสาวเือนเมื่อไม่เห็นเาหยิบอุปร์ุมำเนิที่วาอยู่บนโ๊ะหน้าโฟา
“ในระเป๋าาเผมมีอยู่หิ้น ไม่พอ?” รวิวิศเลิิ้วถามยิ้ม ๆ เพียะวันัริมฝีปาแล้วุหน้าับอว้า หลบสายาหยอล้ออเาเสีย ไม่อยาให้อีฝ่ายไ้ใไปมาว่านี้
“ื้อมาเยอะแยะเียว่ะ ุะใ้อะไรนานั้น” เพียะวันบ่นอุบอิบ ใ่สายานับำนวนล่อที่วาระเะระะอยู่บนโ๊ะ
“นั่นสิ เพียะใ้านผมหนัอะไรนานั้น” เาพยัพเยิอย่าเห็น้วย
“ใรใ้ใรันแน่” หิสาว้อนวั ไ้ยินเสียหัวเราะเบา ๆ าเ้าออ้อมแน อที่เธอแนบบระเพื่อมเล็น้อย
“เพียไใ้ผม พอหมแร็นอนนิ่ ปล่อยให้ผมโยอยู่นเียว เหนื่อยะาย” ายหนุ่มพูพลา้าวยาว ๆ เ้าห้อน้ำ เพียะวันถูเาวาลบนพื้นอย่านุ่มนวล พร้อมับร่าสูที่ยับเ้ามาประินหลัเธอแนบับผนัเย็น ๆ
“เหนื่อย็หยุสิะ ใระไปว่า” เพียะวันเบือนหน้าหนีนที่ยิ้มรุ้มริ่มพลาพูเรื่อหน้าไม่อายไ้หน้าาเย
“็ัหวะนั้นมันหยุไ้ที่ไหนล่ะ แล้วเพีย็ห้ามผมเรื่อย ‘รวิา...อย่าหยุนะ’ เสียี้...หวานนลืมาย มีแรเท่าไหร่็้อใส่สุแหละ” เาอบหน้าาย ส่วนนที่โนแวเินนหน้าแ่ำ ็เาเลียนำพูเธอไ้เหมือนระทั่เสียระเส่ายามอยู่ในห้วอารม์พิศวาส
“อ้อ...ศุร์หน้าเพียไม่ว่านะะ นัาลไว้ว่าะไปเที่ยวัน” หิสาวรีบบอ่อนที่ะลืม
“แล้วะไม่ลับห้อเหรอ” รวิวิศมวิ้วอย่าไม่อบใ เพราะปิวันศุร์ะเป็นวันที่เามาอยู่ับเธอและส่วนให่ะ้าที่นี่ไปนถึวันอาทิย์ึ่อยลับบ้านัวเอ
“ลับสิะ แ่ึหน่อย”
“ถ้าเพียลับ ผม็ะมารอ” เาล่าวแล้วประบริมฝีปาูบเธอราวับะไม่ให้ปิเสธไ้อี หิสาวโอนอ่อนผ่อนาม สอแนยึ้นโอบรอบอเาเอาไว้เพื่อพยุัว ิประโปรถูรูลนสุ แล้วระโปรัวสวย็ร่วหล่นไปอบนพื้น พร้อมับ้นาำยำที่แทรเ้ามาระหว่าเรียวาอเธออย่าไม่ยอมให้เสียเวลาแม้วินาทีเียว
ความคิดเห็น