หลงแสงระวี

คุณหมอคนสวยจากไปแล้ว ทิ้งให้ธรรศมองตามจนประตูปิดปัง คมเดินสวนเข้ามาพอดี มองตามหลังคุณหมอที่ดูโกรธจัดอย่างสงสัย
“นายไปทำอะไรให้คุณหมอโกรธ ตอนเข้ามายังยิ้มอยู่เลย คนนี้ไงที่ผมบอกว่าเป็นคนช่วยนายตอนที่มาถึงโรงหมอ ที่ชื่อระวี...อะไรวะ ทำไมลืมอีกแล้ว” คมเกาหัวแกรก ๆ ทำท่าคิด
“ระวีรำไพ” เสียงพึมพำจากปากชายหนุ่มที่ยังคงมองไปทางประตูที่ปิดสนิทไม่วางตา
“ใช่ ชื่อนี้ละ เป็นไงล่ะนาย สวยเหมือนที่ไอ้คมว่าไหม เห็นนายมองตาค้างไปเลย”
“อืม โคตรสวย อยากได้ว่ะ” ธรรศรับคำในลำคอ ในหัวยังมีภาพเธอติดตรึง กลิ่นกายหอมกรุ่นยังติดในฆานประสาทมิรู้หาย ร่างกายร้อนผ่าวยากจะดับ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“ฉุดสิครับนาย แม่ไอ้หนูนี่ผมก็ฉุดมา พอเป็นเมียเราแล้วก็ไม่กล้ามีปากมีเสียงหรอก” คมแนะนำด้วยสีหน้าจริงจัง ธรรศถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“ไอ้เวร กูจะได้ติดคุกปะไร” ธรรศพลิกกายหันหลังให้ลูกน้องคนสนิท แล้วหลับตาลง ดุจริงนะแม่เสือสาว เขาชักจะติดใจ ที่ผ่านมาแค่เขาปรายตามองสาว ๆ ก็พร้อมจะมาสยบแทบเท้า เธอเป็นคนแรกที่ต่อต้านเขาขนาดนี้ ปากเก่ง ๆ นั่นถ้าครางเรียกชื่อเขาเสียงจะหวานแค่ไหนนะ ดี! ยิ่งพยศเขายิ่งชอบ อยากจะปราบเธอให้เข้ามาออดอ้อนเป็นลูกแมวน้อยแสนเชื่อง
“กูจะเอาให้ได้ ไอ้คมมึงคอยดู ไม่ว่าด้วยวิธีไหน” ธรรศหมายมาดกับลูกน้องคนสนิท
ธรรศให้คนไปสืบเรื่องของเธอคร่าว ๆ พอได้รู้ว่าเธอเป็นแพทย์ใช้ทุนที่นี่ และจะกลับไปเรียนต่อเฉพาะทางที่กรุงเทพฯ ในอีกไม่นาน แผนการต่าง ๆ ก็ราวกับจะเป็นรูปเป็นร่างลงตัวในทันใด กรุงเทพฯ หรือ? ดี เขาไม่ได้ไปนานแล้ว