คุณอาที่รักของปีศาจน้อย

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

“อืม จ๊วบ จ๊วบ”

“อืม อ่าส์”

“คุณเชษฐ์ เบา ๆ สิค่ะ”น้ำเสียงออดอ้อนของหญิงสาวดาราดัง เธอถูกชายหนุ่มดูดดึงหัวนมอย่างเมา

“แต่เธอก็ดูชอบมันนะ”ชายหนุ่มบีบ ขย้ำเต้านมใหญ่อย่างมันมือ

แก๊ก

ร่างบางของเด็กหนุ่มเดินเข้ามาในภายที่ทั้งสองกำลังเข้าได้เข้าเข็มหญิงสาวเห็นเด็กหนุ่มแต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยห้ามชายหนุ่มแต่อย่างไร

(เด็กนี้เข้ามาก็หน้าจะรู้ว่าพวกเรากำลังทำอะไรอยู่ ยังหน้าด้านเดินเข้ามาอีก”หญิงสาวนึกโกรธเด็กนั้นที่เข้ามา

“กรี๊ด คุณเชษฐ์ นั้นค่ะ”หญิงสาวทำทีเป็นตกใจชี้ไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในความมือชายหนุ่มหันกลับไปมองก็รีบลุกจากร่างหญิงสาวไปหาเด็กหนุ่มทันที

“อรัญเข้ามาทำไม”

“คุณอา ผมกลัว”ผมเดินเข้ามาใกล้เตียงด้วยตัวสั่นเทาจนชายหนุ่มที่กำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นก็หันมาสนใจผมทันที

“สลิณาคุณกลับไปก่อน ไว้วันอื่นค่อยว่ากัน”ชายหนุ่มไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งหน้าเสียอยู่บนที่นอน จากนั้นก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าจนเรียบร้อยแล้วกลับไปทันทีด้วยความโกรธ

“กลัวมากไหม”ชายหนุ่มอุ้มร่างบางออกมาจากห้องของเขากลับไปยังห้องนอนของผมแทน อาเชษฐ์รู้ว่าผมมีอาการตื่นกลัวยามฝนตกฟ้าร้องและวันนี้ก็มีพายุเข้าพอดี

“คุณอา ผมกลัว”ผมตัวสั่นไปทั้งตัว กอดร่างของอาแน่นเมื่อฟ้าผ่าลงมาเสียงดัง

“อาอยู่นี่ ๆ ไม่ต้องกลัวนะ”เชษฐ์กอดหลานชายแน่น เขาลืมไปว่าเด็กหนุ่มคงยังกลัวและฝั่งใจกลับเรื่องเมื่อตอนสิบขวบวันนั้นเป็นวันฝนตกหนักและครอบครัวของเพื่อนรักของเขาก็เกิดอุบัติเหตุมีเพียงเด็กน้อยรอดมาเพียงคนเดียวเพราะคนเป็นแม่กอดร่างลูกน้อยปกป้องไว้อรัญจึงรอดมาได้ เขาจึงรับเด็กน้อยมาดูแลจึงตอนนี้อายุสิบเก้าแต่อาการหวาดกลัวนั้นยังไม่หาย

ผมซุกใบหน้ารอยยิ้มร้ายอย่างมีชัยที่สามารถแยกอาของเขาออกมาจากผู้หญิงคนนั้นได้สำเร็จ เขาไม่ได้กลัวฟ้าร้องฟ้าผ่าอะไรนั้นหรอกมันเป็นเพียงข้ออ้างให้เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ชอบเท่านั้น อาการนั้นพอยิ่งโตขึ้นมาก็หายไปแล้วแต่เขาก็ใจอาการนี้เป็นข้ออ้างที่จะใกล้ชิดผู้ชายคนนี้ได้เสมอ

“จุ๊บ หลับได้แล้วมันดึกมากแล้วเดียวพรุ่งนี้อาจะไปส่งอรัญที่มหาลัยเอง”

“ครับคุณอา ผมรักอาที่สุดเลย”

“อาก็รักเราเหมือนกัน”ชายหนุ่มกอดร่างบางแน่นพรางสูดดมกลิ่นกายหอมของคนตัวเล็ก อะไร ๆที่สงบไปแล้วกับตื่นขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ต้องระงับเอาไว้

เช้าวันต่อมาเมื่อพายุฝนผ่านไปท้องฟ้าวันนี้จึงสดใสอรัญลุกขึ้นมาแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้า ร่างบางในชุดนักศึกมีผ้ากันเปื้อนกำลังทำอาหารอย่างขะมักเขม้น เชษฐ์ที่แต่งตัวในชุดทำงานใส่สูทราตาแพงเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารมองร่างบางที่อยู่ในเคาเตอร์ครัว

“คุณอานี่ครับอาหารและกาแฟ”ผมเดินยกอาหารเช้าและกาแฟวางตรงหน้าคุณอา

“ขอบใจ เราก็รีบมากินข้าวได้แล้ว ไม่เห็นต้องรีบลุกมาทำอาหารเช้าเลยปล่อยให้พวกแม่บ้านทำไปก็ได้”ชายหนุ่มพูดพรางยกแก้วกาแฟดื่ม

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากทำให้คุณอาได้ทาน”

“อืม”

ช่วงเช้าเป็นอะไรที่คนในกรุงเทพต้องเผชิญทุกวันคือรถติดเชษฐ์ขับรถไปสั่งร่างบางที่มหาลัยกว่าจะมาถึงเด็กหนุ่มก็เกือบเข้าเรียนไม่ทัน ก่อนร่างบางจะลงรถไปได้ส่งกล่องอาหารกลางวันไว้ให้ก่อนจะรีบขึ้นไปเรียนนัยต์ตาดำคมเข็มมองกล่องอาหารใบหน้ายกยิ้มภาพ ๆนึงก็ขึ้นมา 

ภาพที่ร่างบางกำลังทำอาหารสวมผ้ากันเปื้อนน่ารัก ๆหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเรียกเขามาสามี เชษฐ์ได้แต่สายหน้าสะบัดความคิดนั้นทิ้งไป

“คิดอะไรของมึงว่ะไอเชษฐ์ นั้นหลานมึงที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กนะโว๊ย”พอตั้งสติได้เขาก็รีบออกรถขับตรงไปยังที่บริษัทเขาทันที

แก๊ก มือหนาผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานก็ต้องแปลกใจกับหญิงสาวที่เข้ามานั่งในห้องทำงานเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“คุณมาที่นี่ทำไม”เมื่อคืนนี้เขาไล่เธอกลับไปและก็ไม่ได้ติดต่อกันเพราะเขาไม่ใส่ใจ

“ก็เมื่อคืนคุณทิ้งณาไปหาเด็กนั้นนิค่ะ”หญิงสาวเดินเข้ามากอดแขนชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“คุณณาปล่อยผมเดียวนี้และก็เลิกเรียกอรัญว่าเด็กนั้นด้วย”ชายหนุ่มดึงแขนหญิงสาวออกด้วยความไม่พอใจ

“แต่มันเข้ามาขัดจังหวะเราสองคนนะคะ เป็นแค่เด็กที่เข้ามาอาศัยในบ้านคุณแท้ๆกลับทำตัวเหมือนเจ้านาย”

“นี้คุณณาถ้าจะพูดเรื่องนี้ก็เชิญกลับไปและไม่ต้องกลับมาให้ผมเห็นหน้าอีก”เขาไม่พอใจสิ่งที่หญิงสาวพูดถึงเด็กน้อยของเขา

“คุณเชษฐ์ณาขอโทษ ณาผิดไปแล้ว”สลิณารีบขอโทษชายหนุ่มทันทีและนึกโมโหเด็กหนุ่มนั้นที่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็จะถูกขัดขวาง

“คุณกลับไปเถอะ ผมมีงานต้องทำอีกมาก”ชายหนุ่มเดินไปนั่งยังโต๊ะทำงานโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกเลย

“ก็ได้ค่ะ เอาไว้ณาจะมาหาคุณใหม่”หญิงสาวเดินออกจากห้องทำงานของแฟนหนุ่มที่เธอพึ่งคบได้ไม่นาน กว่าเธอจะเข้าตาของชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนนี้ได้ เธอจะไม่ให้อะไรมาขัดขวางอย่างแน่นอนรวมถึงเด็กหนุ่มคนนั้น

พอเรียนเสร็จผมก็รีบตรงกลับบ้านทันทีพอมาถึงก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังยืนทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อรู้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเธออยู่สลิณาก็หันมามองก็แสยะยิ้มให้เด็กหนุ่มทันที

“อ้าว อรัญกลับมาแล้วหรือจ๊ะน้ากำลังทำอาหารอยู่พอดี อีกไม่นานคุณเชษฐ์ก็จะกลับมาแล้วน้าเลยมาทำอาหารรอเขานะ อรัฐคงไม่ว่ากกันนะจ๊ะถ้าแฟนของอาเธอจะเข้ามาอยู่บ้านนี้”

“...”พอผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาดวงตาร้อนผ่าวรีบขึ้นไปยังห้องนอนทันที

“เธอไม่มีวันได้เชษฐ์ไปครอบครองหรอกอรัญ”เมื่อเห็นเด็กหนุ่มวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเธอก็สะใจกับชัยชนะครั้งนี้

ร่างบางปิดประตูเสียงดังทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนด้วยความรู้สึกเสียใจ การที่ชายหนุ่มพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านทำให้เขาเสียใจเป็นอย่างมากไม่ว่าเชษฐ์จะคบกับใครเขาไม่เคยพาพวกเธอมาบ้านเลยสักครั้ง ตอนที่สลิณาดาราสาวมาแนะนำตัวให้เขาได้รู้จักวันนั้นเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมากเหมือนโลกทั้งใบได้ทอดทิ้งเขาไป

“ไหนว่าอาจะอยู่ดูแลผมตลอดไปไง คนขี้โกหก”ผมหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ

“สลิณาคุณมาได้ยังไง”เชษฐ์ตกใจที่หญิงสาวมาที่บ้านเขาโดยไม่บอกกล่าวและเขาก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เธอมาที่นี่โดยที่เขาไม่อนุญาตหลายครั้งแล้วที่เธอทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของนั้นยิ่งทำให้เขาเริ่มไม่พอใจในตัวหญิงสาว

“ณาแค่อยากมาทำอาหารเซอร์ไพร์คุณเท่านั้นเองค่ะ เป็นการขอโทษที่ณาพูดจาไม่ดี”เธอมองชายหนุ่มด้วยความสำนึกผิด

“เห้อ คราวหลังห้ามเข้ามาในบ้านผมอีก ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในที่ ๆของผม”

“ค่ะ”

“แล้วอรัญละ”

“อยู่บนห้องค่ะ”

“อืม ยกอาหารขึ้นโต๊ะได้เลยเย็นมากแล้ว เดียวอรัญจะหิว”

“ค่ะ เดียวณาขึ้นไปตามอรัญให้นะคะ”

“ไม่ต้อง คุณอย่าเดินไปมาทั่วบ้านผมจะดีกว่าอยู่ในที่ ๆของคุณอย่ามาล้ำเส้นผมให้มาก”

ก๊อก ก๊อก

“อรัญอาหารเย็นเสร็จแล้วลงไปกินข้าวได้แล้วครับ”ชายหนุ่มเคาะประตูเรียกอยู่นานก็ไม่มีทีท่าจะเปิด

“...”

“อรัญ เป็นอะไรหรือเปล่าอาเข้าไปนะ”ไม่รอช้าเชษฐ์ไขกุญแจห้องเด็กหนุ่มเข้าไปทันทีด้วยความเป็นห่วง

“อะ คุณอา”ร่างบางพึ่งออกมาจากห้องน้ำในสภาพมีผ้าขนหนูผื่นเดียวพันไว้ที่เอวเขาร้องไห้อยู่สักพักพอตั้งสติได้ก็ลุกขึ้นอาบน้ำ

“อาเห็นว่าเราไม่ตอบเลยเข้ามาคิดว่าเราเป็นอะไร รีบแต่งตัวลงไปทานข้าวได้แล้ว”ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นผิวขาวใสอมชมพูคงเพราะพึ่งอาบน้ำอุ่นๆมาจึงทำให้ตัวแดงแบบนั้นทั้งยังเอวบางคอดนั้นหากไม่มีผ้านั้นบังอยู่เขาคงได้พุ่งใส่เด็กนั้นไปแล้ว

“ผมไม่หิวครับ คุณอาทานกับน้าณาไปเถอะครับ”สุ่มเสียงไม่พอใจของร่างบางทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวกำลังไม่พอใจอะไร

“ถ้าเราไม่อยากกินอาหารที่คุณณาทำ อย่างนั้นเราไปกินข้าวนอกบ้านกันไหม”

“ได้หรือครับ แล้วคุณณาเธอจะไปด้วยไหม”

“ไปแค่เราสองคน”

“จริงนะครับอา รักอาที่สุดเลย”ผมกระโดดสวมกอดคนตรงหน้าด้วยความดีใจจากนั้นก็รีบไปใส่เสื้อผ้าทันที

โดยที่ร่างบางไม่รู้เลยว่าคนเป็นอาต้องอดกลั้นมากแค่ไหนเมื่อถูกร่างนุ่มนิ่มที่ไม่ใส่เสื้อผ้าทั้งได้กลิ่นหอม ๆเจ้าตัวก็ยิ่งอยากจับมาฟัดให้จมเตียง

ชายหนุ่มเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกับร่างบางที่แต่งตัวน่ารักในเสื้อฮูทแขนสั้นกางเกงยีนขาสามส่วนพอหญิงสาวเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มแต่ในใจเธอไม่ยิ้มด้วยเมื่อเห็นมือหนาจับอยู่กับเด็กคนนั้น

“คุณเชษฐ์ อรัญ รีบมาทานข้าวเย็นกันเถอะค่ะเดียวอาหารจะเย็นเสียก่อน”หญิงสาวเดินมาคล้องแขนชายหนุ่มเพื่อจะพาไปยังโต๊ะอาหารแต่ร่างหนากลับไม่ขยับแม้แต่น้อยทั้งยังจับแขนเธออกอีกด้วยจนหญิงสาวหน้าเสีย

“คุณณาถ้าทานข้าวเสร็จแล้วกลับไปได้เลยนะครับ ผมกับอรัญจะไปทานข้างนอกสองคน”

“ได้ยังไงกันค่ะ ณาอุสาตั้งใจทำอาหารคุณเชษฐ์ทำแบบนี้กับณาไม่ได้นะ”สลิณาไม่พอใจกับการกระทำของชายหนุ่มทันที เธอมองเด็กหนุ่มด้วยความไม่พอใจมากขึ้น

“ไปเถอะอรัญ หลานอยากกินอะไรบอกอามาได้เลย”ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงที่ไม่พอใจของแฟนสาวจูงมือเรียวบางออกจากบ้านไปทันที

“คุณอาทิ้งแฟนแล้วไปกับผมแบบนี้ คุณน้าอาจไม่พอใจก็ได้นะครับ”ผมแสร้งทำเป็นเสียใจกับสิ่งที่ทำไป

“ไม่เป็นไรหรอกเราไปกันเถอะ”คนเป็นอาขยับเข้ามาใกล้ร่างบางมากขึ้น กลิ่นกายคล้างกุหลาบของอรัญที่หอมฟุ้งไปทั่วทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นดังเสียงดังจนกลัวเจ้าตัวจะได้ยินจึงรีบพารร่างบางขึ้นรถแล้วขับออกไป

สลิณายืนมองทั้งสองจากไปเธอกรีดร้องด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมากจากนั้นตรงเข้าไปยังห้องอาหารคว้าอาหารที่เธอเป็นคนทำไปเททิ้งแล้วกลับออกไปทันที

“ค่อยดูเถอะฉันเข้ามาเป็นนายหญิงของที่นี่ได้เมื่อไหร่ คนแรกที่ฉันจะเฉดหัวออกจากที่นี่คือเด็กเวรอย่างนายอรัญ”

เชษฐ์ขับรถพาร่างบางมากินอาหารริมน้ำเพราะเจ้าตัวอยากกินเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรพามากินอย่างเอาใจ เขารู้ว่าตัวเองทำให้อรัญไม่พอใจที่เอาคนนอกเข้ามาในชีวิตของพวกเขา

แต่เขาก็ไม่ได้จริงจังกับหญิงสาวคนนั้นมากเท่าไรเพียงแต่การเอาเธอมาอยู่ข้างกายเป็นการสร้างกระแสเท่านั้นและคนที่เขารักก็อยู่ตรงหน้านี้แล้วจะให้เขาไปสนใจใครที่ไหนได้อีก