ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คู่กัด คู่แข่ง คู่รัก (aokaga)
'เหอะ อย่างนายน่ะยังเป็นแสงให้เท็ตสึไม่ได้หรอก'
'....'
'แสงของนายมันยังอ่อนเกินไป'
'....'
'หึ ไม่สนุกเลยให้ตายสิ'
'....'
'นายน่ะมันกระจอก'และอาโอมิเนะก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงคำพูดอันแสนจะดูถูกให้กับคางามิ
เหอะ แล้วชั้นจะแสดงให้นายได้เห็น ชั้นจะทำให้นายยอมรับ เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ แล้วเราจะได้รู้กัน อาโอมิเนะ ไดกิ
.......................................................................................................................................................
วันอาทิตย์
เวลา18.45 น.
สนามบาสเก็ตบอล
เวลายามเย็นของฤดูร้อน ท้องฟ้าถูกย้อมให้เป็นสีแดงเพลิงดูน่าหลงใหล ที่สนามบาสเก็ตบอลแห่งนี้มี 3 ชีวิตกำลังยืนหอบหายใจอยู่อย่างอ่อนหล้า
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เสียงหอบหายใจ
"แฮ่ก เฮ้ออออ สนุกดีเนอะ แต่เหนื่อยอะ"ร่างสูงสีแดงเพลิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
"แฮ่ก นั้นสินะครับ แฮ่ก"มีร่างบางผมสีฟ้าเป็นคนสมทบ ทั้งที่ตัวเองก็แทบจะหมดแรง
"โอ๊ย เท็ตสึ นายจะหอบไปไหนเนี่ย นี่ชั้นอุตส่าห์เล่นเบาๆแล้วนะ"ร่างสูงผิวแทน ผมสีน้ำเงินว่าร่างบางที่ดูเหนื่อนเกินความจำเป็น
"แฮ่ก ผมไม่ได้แรงช้างสารเหมือนอาโอมิเนะคุงนะครับ"คุโรโกะพูดประชดใส่อาโอมิเนะ ทั้งที่เจ้าตัวนั้นแหละเป็นคนทำให้คุโรโกะมีสภาพแบบนี้
"นั่นดิ ชั้นว่าแกก็เล่นเกินไปนะ ดูสิคุโรโกะหอบซะขนาดนี้ แกยังเป็นมนุษย์อยู่รึป่าววะ อาโฮ่มิเนะ"คางามิเห็นด้วยกับคุโรโกะและแถมคำชื่นชม(รึเปล่า)มาให้ด้วย
"หุบปากไปเลย เจ้าบากะกามิ แหม จะโอ๋อะไรกันนักหนา ชั้นว่าเพราะแกนั้นแหละ เท็ตสึถึงดูเหนื่อยง่ายกว่าเดิม เมื่อก่อนไม่มีปริปากบ่นเลยสักนิด"และแน่นอนว่าอาโอมิเนะไม่ยอมถูกชื่นชม(?)อยู่ฝ่ายเดียวแน่ จึงสวนกลับมาทันที
และสงคราม(การเถียง)ระหว่างร่างสูงทั้ง 2 คนก็เริ่มต้นขึ้น
ยกที่ 1
เริ่มได้!
แก๊ง!!!
"อ้าว ไหงชั้นถึงผิดละ ชั้นว่าเมื่อก่อนแกเล่นหนักมากกว่า แรงก็ช้างสาร เคยถามคุโรโกะรึป่าวเถอะ ว่าเหนื่อยรึป่าว"
"ก็ต้องถามอยู่แล้วดิ! แต่ชั้นก็ไม่ได้โอ๋ขนาดแก!"
"ชั้นไม่ได้โอ๋ แค่'เป็นห่วง' ชัดมั้ย"
"หรออออ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย จะว่าไปถ้าเมื่อกี้แกไม่บอก ชั้นน่ะนึกว่าแกเป็น...."
"เป็นอะไร ห๊ะ"
"หึ คุณแม่ไง 55555"
"แก!! เจ้าอาโฮ่มิเนะ อย่าอยู่เลยยยยย"แล้วร่างสูง 2 คน(ที่โตแต่ตัวสมองไม่โตตาม)ก็เริ่มเกมส์วิ่งไล่จับ(หรือไล่เตะ)โดยคนหนีคืออาโอมิเนะ คนไล่คือ คางามิ และคนเฝ้ามองคือ คุโรโกะ
"หยุดนะโว้ย!!"
"ไม่หยุด หยุดให้โง่สิ"ร่างบางของคุโรโกะที่มองดูร่างสูง 2 คน วิ่งไล่กันไปมา(อย่างเพลิดเพลิน)เริ่มรู้สึกว่าถ้าหากทั้ง 2 คนยังวิ่งไล่กันไม่หยุดแบบนี้ พรุ่งนี้ได้ไปโรงเรียนไม่ไหวเพราะระบมกันแน่ๆ
"คางามิคุงครับ"
กึก
เพียงแค่คุโรโกะเอ่ยปากเรียกเบาๆ คางามิก็หยุดการวิ่งไล่(เตะ)อาโอมิเนะทันที
สิ้นสุดยกที่ 1 !
"ว่าไง คุโรโกะ"
"เห็นปะละ แค่เท็ตสึเรียกเบาๆแกก็หันขวับแล้ว คุณแม่ชัดๆ"
"หุบปากไปเลยนะ"
"เอ่อ ฟังผมหน่อยสิครับ"
"อ๊ะ โทษทีคุโรโกะ ว่าไงนะ"คางามิที่หันไปเถียงกับอาโอมิเนะรีบหันกลับไปหาร่างบางทันที เรียกรอยยิ้มมุมปากด้วยความพอใจจากอาโอมิเนะได้ไม่น้อย
หึ แบบนี้อะนะเรียกไม่โอ๋
"ผมว่าเรากลับกันดีกว่ามั้ยครับ ขืนวิ่งไล่กันไม่หยุดแบบนี้ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนไม่ไหวแน่ครับ"คุโรโกะกล่าวเตือน
"นั้นสิเนอะ พรุ่งนี้มีซ้อมเช้าซะด้วย ขืนไม่ไปโดนโค้ชฆ่าแน่"นึกถึงหน้าโค้ชสาวถ้ารู้ว่าเขาไปโรงเรียนไม่ไหวเพราะเมื่อยตัว.....แค่นึกคางามิก็ขนลุกดวยความสยอง
"จะว่าไปชั้นก็มี ซ้อมเช้าเหมือนกันแฮะ งั้นวันนี้พอแค่นี้ละกันเนอะ"
"อย่างแกน่ะ ไปซ้อมกับเขาด้วยเรอะ"
ยกที่ 2
เริ่มได้!
แก๊ง!!!
"เออ ชั้นเองก็มีความรับผิดชอบนะโว้ย"
"อ้อหรอ ชั้นนึกว่าในหัวแกมีแต่คำว่า 'กิน' ' นอน' แล้วก็'บาส' 3 คำซะอีก"
"ไม่ได้มีแค่นั้นโว้ยยยย"
"เรอะ แล้วมีอะไรอีกล่ะ ช่วยยกตัวอย่างมาสิ"
"ก็ 'ไมจัง' 'เซ็กส์' แล้วก็....." นายไง คำสุดท้ายอาโอมิเนะไม่ได้พูดออกไป
มันพูดออกไปได้ที่ไหนกัน
"โห คำดีๆทั้งนั้นเลยนะแก"
"เออ อย่างน้อยก็มี 5 คำแหละ"
"หรอออออ"
"อย่างกับแกดีนักแหละ"
"ก็ ดีกว่าแกละกัน"
เปรี๊ยะ
ราวกับมีสายฟ้าออกมาจากตาของอาโอมิเนะและคางามิ
เฮ้ออออออออ
คุโรโกะถึงกับต้องถอนหายใจ(ในใจ)อย่างเอือมระอา
ซื่อบื้อพอกันทั้งคู่เลยนะครับ ทั้ง 2 คน
"ถ้าเถียงด้วยสายตากันเสร็จแล้วก็ตามผมมานะครับ ผมไปก่อนล่ะครับ"พูดจบคุโรโกะก็คว้ากระเป๋า แล้วก้าวออกจากสนามบาสฯทันที
สิ้นสุดยกที่ 2 !
ผู้ชนะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ!!
"เฮ้ย เดี๋ยวคุโรโกะ รอชั้นด้วยยยยยย ฝากไว้ก่อนนะเจ้าอาโฮ่มิเนะ คุโรโกกกกกกะ"คางามิรีบกุลีกุจอคว้ากระเป๋าวิ่งตามคุโรโกะ แต่ก็ยังไม่ลืมหันมาส่งคำบอกลา(?)กับอาโอมิเนะ
อา คงต้องเปลี่ยนแล้วล่ะนะ จากคุณแม่เป็น...น้องติดพี่ดีกว่า
อาโอมิเนะยิ้มอย่างพอใจกับความคิดของตัวเอง แล้วอาโอมิเนะก็กลับหลังหันเพื่อเดินทางกลับบ้านของตนซึ่งอยู่คนละทางกับคางามิและคุโรโกะ
.
.
.
.
.
ในเวลาเดียวกัน
ทางฝั่งคางามิและคุโรโกะ
"ฮัดชิ้วว"
"เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ คางามิคุง"
"ไม่เป็นไรหรอก แต่แปลกแหะ อยู่ๆก็จาม"
"ฮะฮะ"
"หัวเราะอะไรน่ะ คุโรโกะ"
"เปล่าหรอกครับ แค่คิดว่าที่คางามิคุงจาม สงสัยเป็นเพราะมีใครบางคนกำลังคิดถึงน่ะครับ"
"อ่า งั้นหรอ"
ใครคิดถึงเราหว่า
และร่างสูงที่มีชื่อว่าคางามิ ไทกะก็ยังคงความซื่อบื้อได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
.......................................................................................................................................................
โรงเรียนเซย์ริน
เวลา 7.30 น.
โรงยิม
ตึง ตึง ตุบ ตุบ เอี๊ยด เอี๊ยด ตึง ฟุ่บ
เสียงลูกบาสที่กระทบกับพื้นโรงยิมและรองเท้ากีฬาอีกหลายสิบคู่ดังออกมาจากโรงยิมไม่ขาดสายมา
1 ชั่วโมงแล้ว
ปรี้ดดดดดดดดด
"เอาล่ะทุกคน พอได้แล้วล่ะ"สัญญาณนกหวีดและเสียงตะโกนจากโค้ชสาวโรงเรียนเซย์ริน ทำให้โรงยิมที่เมื่อสักครู่เต็มไปด้วยเสียงลูกบาสกระทบกับพื้น และเสียงรองเท้ากีฬา เงียบลงไปทันที แต่ถูกแทนที่ด้วยเสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงของสมาชิกในชมรมแทน
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
"เหนื่อยกันหน่อยนะ"
"แฮ่ก ฮู้ว ตารางฝึกช่วงนี้ใช้ได้เลยนี่ริโกะ แฮ่ก ถ้าปรับให้หนักขึ้นอีกหน่อยก็คงเป็นการฆาตกรรมได้เลยแหละ"
"แหม ช่วยไม่ได้นี่ เทปเปย์ไม่อยู่แล้ว เราก็ต้องฝึกการป้องกันกับรีบาวด์เพิ่มสิ"
"แต่ก็ไม่เห็นต้องหนักขนาดนี้เลยนี่"ฮิวงะ จุนเปย์อดบ่นตารางฝึกของโค้ชสาวไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าตั้งแต่คิโยชิไม่อยูตารางฝึกซ้อมนั้น...ช่างหนักหน่วงเสียเหลือเกิน
ใครไปตามคิโยชิกลับมาที
"แต่ว่านะจากตารางน่ะ ทุกคนพัฒนาขึ้นมากเลยนะ โดนเฉพาะคางามิคุงน่ะ"
"เอ๋ ผมหรอ...ครับ"คางามิถามอย่างงงๆ
"อื้อ มีเคล็ดลับอะไรรึเปล่า"
"เอ เคล็ดลับหรอ..."
'คางามิมา 1 on 1 กัน'
แปร๊ด
"หือ คางามิคุงเป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเชียว ไม่สบายหรอ"ริโกะถามด้วยความเป็นห่วงเมื่ออยู่ๆคางามิก็หน้าแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ
"อ เอ่อ เปล่าหรอก...ครับ คือ ขอตัวก่อนนะครับ"คางามิตอบอย่างตะกุกตะกัก แล้วกลับหลังหันเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที
ทำไมพอโค้ชถามเรื่องเคล็ดลับ เราถึงมีหน้าเจ้าอาโอมิเนะเข้ามาในหัวละ!
"เป็นอะไรของมันน่ะ"
"ไม่รู้สิ เอ๊ะ ชั้นต้องไปขอยืมเทปที่ชมรมวิดีโอนี่ ลืมซะสนิทเลย งั้นฝากดูแลทางนี้ด้วยล่ะจุนเปย์ ไปก่อนนะ"ว่าจบโค้ชสาวก็วิ่งจากไปทันที
"ตกลงมันเป็นอะไรนะ เจ้าคางามิ"
"คงกำลังหวั่นไหวอยู่น่ะครับ"
"เฮ้ย คุโรโกะ มาตอนไหนเนี่ย"ฮิวงะร้องอย่างตกใจ ที่อยู่ๆเด็กหนุ่มผมสีฟ้าก็โผล่มาด้านหลัง
"อยู่ตั้งแต่แรกแล้วครับ"
"เฮ้อ ก็หัดบอกกันล่วงหน้าหน่อยก็ได้...เออ ว่าแต่ไอ้กำลัง'หวั่นไหว'เนี่ยคืออะไรงั้นหรอ"
"หวั่นไหวก็คือหวั่นไหวนั้นแหละครับ"
"อะไรของนายเนี่ย"
"เอาเถอะครับ อีกไม่นานกัปตัน อ๊ะ ไม่สิ ทุกคนก็จะรู้เองนั้นแหละครับ"
"ห๊ะ?"
"หึ แต่ว่ามันก็ขึ้นอยู่กับเจ้าตัวด้วยแหละครับ ว่าจะรู้ใจตัวเองรึยัง"ใบหน้าของฮิวงะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ซึ่งแตกต่างจากคุโรโกะที่ถึงแม้ใบหน้าจะเรียบนิ่ง แต่แววตากลับแสดงถึง...
ความสนุก
เอาล่ะ ได้เวลาเริ่มเกมส์จับคู่แล้วสินะ
เฮือก!
อะไรกัน ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ
คางามิได้แต่นึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังคิดมากเกี่ยวกับเรื่องของความคิดตัวเองอยู่
ทำไมถึงมีหน้าอาโอมิเนะเข้ามาในหัวล่ะ ทั้งๆที่เรากับเจ้านั้นก็ไม่ถูกกัน ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า อ้ากก ทำไมต้องไปคิดถึงคนนิสัยแย่ๆแบบนั้นด้วยเนี่ย คนที่ปากเสียแบบนั้น คนที่ไร้สมองแบบนั้น คนที่เราเกลียดขี้หน้าขนาดนั้น คนที่...ดูเท่ห์ขนาดนั้น เอ๊ะเดี๋ยว เท่ห์อย่างนั้นหรอ!
ฉ่า~
ตึกตัก ตึกตัก
ตอนนี้หน้าของคางามิที่แดงอยู่แล้วกลับแดงขึ้นไปอีก แถมยังมีอาการใจเต้นแรงอีก
อ้ากกกกกก เป็นอะไรเนี่ยเรา
ในขณะเดียวกัน
โรงเรียนโทโอ
"ฮัดเช่ย ฮัดเช่ย ฮัดเช่ย"
"ไดจัง เป็นอะไรมั้ย ไม่สบายหรอ จามตั้ง 3 ครั้งติดเลยนะ"ผู้จัดการสาวถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเพื่อนสมัยเด็กของตนดูอาการไม่ค่อยดี
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ซัสซึกิ สงสัยจะมีคนนินทาล่ะมั้ง"
"โหหห แบบนี้คงไม่แค่นินทาแล้วล่ะมั้ง แต่ถ้าจะให้หาตัวคงยากหน่อย เพราะไดจังเผลอสร้างศัตรูเอาไว- งื้อ"
"ปากเสียนะยัย ซัสซึกิ"อาโอมิเนะหยิกแก้มโมโมอิแรงๆเป็นการลงโทษ
"อ้อ อั้นอู้ดอามอิงอี้ ไออังอะไออ้างอู้แอ่งไอ้เอ๊อะอะอาย(ก็ชั้นพูดความจริงนี่ ไดจังน่ะไปสร้างคู่แข่งไว้เยอะจะตาย)"โมโมอิพยายามพูดในขณะที่แก้มโดนดึงไว้อยู่ ผลปรากฏที่ออกมาคือ คำพูดที่เปล่งออกมานั้นฟังไม่รู้เรื่องเลยสักนิด แต่น่าแปลกที่อาโอมิเนะสามารถแปลออก!
"เยอะที่ไหนเล่า! ล่าสุดก็มีแค่ไอ้โรงเรียนมือสมัครเล่นนั้น แล้วก็..."
'หุบปากไปเลย อาโฮ่มิเนะ'
"ไดจัง เป็นอะไรงั้นหรอ"โมโมอิถามด้วยความแปลกใจเมื่อร่างสูงที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก เลิกหยิกแก้มเธอ แต่กลับยืนนิ่งไปแทน
"ป เปล่าหรอก ข ขอตัวแปบนึงนะ"
"เอ๋ อ้าว ด เดี๋ยวสิ ไดจัง"
อาโอมิเนะเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ไม่อย่ากให้ใครู้ว่าตอนนี้ตัวเอง...กำลังหน้าแดงอยู่
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ตอนนี้อาโอมิเนะรู้สึกว่าในอกเหมือนมีใครไม่รู้ไปตีกลองอยู่ในนั้น มันทั้งเต้นแรง แรงมากจนรู้สึกเจ็บ และดัง ดังมากจนกลัวว่าจะมีใครได้ยิน
บ้าเอ๋ย ช่วยเงียบลงหน่อยไม่ได้รึไงฟะ แล้วทำไมชั้นต้อง...นึกถึงเจ้าคางามิด้วยล่ะ! โอ้ยยย ไม่เข้าใจโว้ยยยยยยย!
เอาไงดีล่ะพอจะถามใครได้บ้างมั้ยเนี่ย อ๊ะ! จริงสิถ้าเป็นหมอนั้น...
แล้วอาโอมิเนะก็หยิบโทรศัพท์มือถือ พิมพ์ข้อความหาคนที่คิดว่าน่าจะช่วยเขาได้ทันที
.......................................................................................................................................................
เวลา 16.30 น.
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนเซย์ริน นักเรียนบางส่วนเริ่มทยอยกลับบ้าน แต่ก็มีบางส่วนที่ยังคงไม่ไปไหน
ยกตัวอย่างเช่นเด็กหนุ่มที่มีชื่อว่า คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ
เด็กหนุ่มผมสีฟ้ากำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ ไม่คิดจะสนใจร่างสูงที่กำลังนั่งคิ้วขมวดอย่างรอคอยว่าเมื่อไหร่ร่างบางจะเล่นกับโทรศัพท์เสร็จสะที
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ
"โว้ยยยยยย คุโรโกะเมื่อไหร่นายจะพิมพ์เสร็จซะทีเนี่ย ชั้นรอมาเกือบ 10 นาทีแล้วนะ แล้วเราจะไปเข้าชมรมตอนไหน หา!"ในที่สุดคางามิก็ทนไม่ไหว ตะโกนออกมาเสียงดันลั่น
"ใจเย็นๆสิครับคางามิคุง ผมพิมพ์เสร็จแล้วครับ อีกอย่างชมรมเข้าตอน 5 โมงนะครับ มีเวลาเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะ"
"ก็ชั้นอยากไปเร็วๆนี่"
"ครับ ครับ เข้าใจแล้วครับพ่อเสือบ้าบาส งั้นก็ไปกันเถอะครับ"
"เย้ ไปกันเลย!"คุโรโกะยิ้มบางๆ มองภาพร่างสูงที่ดูอยากไปชมรมเสียเหลือเกิน
เหมือนเด็กเลยนะครับ
.
.
.
.
.
โรงยิม
"มาแล้วววววว"
"ขอรบกวนด้วยนะครับ"
"ไง มาเร็วเหมือนเดิมเลยนะพวกนาย"ฮิวงะเอ่ยทักทาย เมื่อเห็นคุโรโกะและคางามิเข้ามาในโรงยิม
"โอ้"
"ครับ"
"เอ้า มาแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อซะสิ"
"รับทราบ/ครับ"ตอบรับคำอย่างพร้อมเพรียง แล้วคางามิกับคุโรโกะก็เดินไปที่ห้องล็อกเกอร์เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ในระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้ากันอยู่นั้น จู่ๆคางามิก็....
"เฮ้ยยยยย!!!!"ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
"เป็นอะไรไปครับคางามิคุง"
"ทำไมรองเท้าชั้นกลายเป็นแบบนี้ล่ะ"ร่างสูงพูดพร้อมกับชูรองเท้าของตัวเองขึ้นมา
ตอนนี้พื้นรองเท้าของคางามิขาดแหว่งออกมาทั้ง 2 ข้างเลย
"โอ้โห ไปทำอีท่าไหนให้มีสภาพแบบนี้ล่ะครับเนี่ย"
"งือT-T ไม่รู้ นายพอจะรู้มั้ยอะ"
"อ้าว คางามิคุงเป็นเจ้าของยังไม่รู้ แล้วผมจะรู้มั้ยล่ะครับ"
"แล้วชั้นจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย แบบนี้ก็ซ้อมไม่ได้แล้วน่ะสิ แถมคู่นี้..."อาโอมิเนะให้มาซะด้วย
"แย่จังเลยนะครับ คู่นี้ถ้าจำไม่ผิดอาโอมิเนะคุงให้มาใช่มั้ยครับ"
ฉึก
คางามิโดนจี้จุดเต็มๆ
มันอ่านใจคนได้รึไงฟะ
"ร เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ ที่สำคัญคือ ชั้นจะไปเอารองเท้าใหม่มาจากไหนดีล่ะ"
"นั้นสินะครับวันนี้ที่โรงเรียนโทโอ มีซ้อม โมโมอิซังไม่น่าจะว่างเอารองเท้ามาให้ด้วย อืมมมม..."
"ม ไม่มีทางอื่นเลยหรอ"
"อ๊ะ จริงด้วย"
"อะไรคุโรโกะ อะไร"
"เดี๋ยวผมขอให้อาโอมิเนะคุงมาช่วยนะครับ"
"เฮ้ยย! ทำไมต้องเป็นอาโอมิเนะด้วยล่ะ"
"เมื่อกี้ตอนอยู่ที่ห้องเรียน ส่งข้อความหากันอยู่น่ะครับ อาโอมิเนะคุงบอกว่าวันนี้ไม่ได้ซ้อม เพราะรองเท้าขาดน่ะครับ บังเอิญจริงๆเลยนะครับ"
แบบนี้มันก็บังเอิญเกินไปม้างงง
"งั้นเดี๋ยวผมบอกอาโอมิเนะคุงก่อนนะครับ จะได้ไปซื้อรองเท้าใหม่ด้วยกัน"ว่าจบคุโรโกะก็กดมือถือโทรหาร่างสูงผิวสีแทนทันที
"อ เอ่อ ด เดี๋ยว"
"ฮัลโหล อาโอมิเนะคุงหรอครับ"ไม่ทันที่ร่างสูงจะส่งเสียงค้านใดๆ คุโรโกะก็จัดการคุยกับอาโอมิเนะให้เสร็จสรรพ
"ครับ พอดีว่ารองเท้าของคางามิคุงขาดน่ะครับ ครับ ใช่ครับ ว่าจะฝากให้พาคางามิคุงไปซื้อรองเท้าใหม่หน่อยน่ะครับ ครับ ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ อาโอมิเนะคุง"
"ร เรียบร้อยแล้วหรอ"
"ครับ อีกสักพักอาโอมิเนะคุงจะมารับไปซื้อรองเท้าด้วยกันนะครับ"
"ม มารับเลยหรอ ม ไม่ต้องก็ได้มั้ง ชั้นเกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ อาโอมิเนะคุงเขาอยู่ที่ร้านเบอร์เกอร์เองครับ เดินมาแปบเดียวก็ถึงโรงเรียนแล้ว"
"เอ่อ.."
"ไปเตรียมตัวได้แล้วครับ อาโอมิเนะคุงมา จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปได้เลยไงครับ ส่วนเรื่องซ้อมเดี๋ยวผมจะบอกโค้ชให้ครับ"
"อ เอ่อ เอ้า! ก็ได้"
"ดีมากครับ"คุโรโกะยกยิ้มบางๆด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก ปล่อยให้ร่างสูงผมสีแดงเพลิงต้องยืนงงว่าทำไมร่างบางต้องยิ้มแบบนั้นด้วย
ทำไมรู้สึกว่ามันแปลกๆพิกลแฮะ สงสัยจะคิดมากไปมั้งเรา
.......................................................................................................................................................
เวลา 17.35 น.
ร้านขายรองเท้า
ตอนนี้คางามิและอาโอมิเนะกำลังอยู่ที่ร้านขายรองเท้าย่านชินจูกุ ทั้ง 2 คนใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อเดินทางมาถึงจุดหมาย
"นี่ อาโอมิเนะ ทำไมเราต้องมาไกลขนาดนี้ล่ะ แล้วทำไมต้องเป็นร้านนี้อีก"คางามิถาม เพราะตั้งแต่ออกมาจากสถานีรถไฟ อาโอมิเนะไม่คิดจะแวะร้านไหนเลย ทั้งที่ระหว่างทางก็เดินผ่านร้านรองเท้ามาตั้งหลายร้าน แต่ร่างสูงผิวสีแทนกลับเลือกร้านนี้
"เอาน่า อย่าเยอะได้มั้ย ก็ร้านนี้ชั้นมาประจำ ส่วนเรื่องราคาไม่ต้องห่วง ไม่แพง แต่คุณภาพน่ะอย่างนี้"พูดพร้อมชูนิ้วโป้งออกมา
"อ้อ หรอ"
"ช่ายยย แล้วก็นะ เวลาแกซื้อน่ะ ซื้อสัก 2-3 คู่ไปเลย ขาดอีกจะได้ไม่ต้องซื้อใหม่"
"คร้าบบ ทราบแล้วครับ"คางามิตอบรับคำแนะนำของอาโอมิเนะแบบส่งๆ แล้วก็เดินไปเลือกดูรองเท้าของตน
อ๊ะ สีสวยดีจังเลยแหะ
คางามินึกเมื่อเจอรองเท้ารุ่นที่ตัวเองใส่ประจำแถมสีของมันก็ถูกใจร่างสูงไม่ใช่น้อย สีหลักของตัวรองเท้าเป็นสีดำ แต่สีที่เป็นลายเสริมเป็นสีน้ำเงินและแดง
"เอาคู่นี้ละกัน"พูดพร้อมหยิบรองเท้ามา 2 คู่
"โอ้ยยย เสร็จรึยัง คางามิ"
"เสร็จแล้วว รอหน่อยไม่ได้ไง"
"แหม คนเขาอุตส่าห์ถามเพราะหวังดี แต่เห็นนายเดินเข้าไปเลือกนานแบบนี้ มันเหมือนกับ..."
"อะไร เหมือนอะไร"
"เหมือนผู้หญิงเลยไง 555"
"เหมือนบ้าอะไรเล่า!"
"ไม่เคยเห็นหรอ เวลาผู้หญิงซื้อของเลือกอย่างนึงทีนะ ไม่ต่ำกว่า 10 นาที ของนายเนี่ย... โห อีก 2 นาทีจะครบ 10 นาที เห็นแบบนี้ ไม่ค่อยจะเหมือนผู้หญิงเลยยย เนอะ"
"อึก"คางามิถึงกับเถียงไม่ออกเลยทีเดียว
"โห้ววว ถึงกับเงียบเลย"
"ช ช่างชั้นเถอะน่า ป ไปจ่ายตังค์ได้แล้ว จะได้กลับกันซะที"
"หึหึ โอเค ตามนั้น ครับ คุณนาย"
"อาโอมิเนะ!"
"55555"แล้วทั้งคู่ก็เดินมาจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์
"คางามิเอารองเท้านายมาสิ"
"ทำไมอะ"
"เอาเถอะน่า"คางามิต้องยื่นรองเท้าให้อาโอมิเนะอย่างช่วยไม่ได้
"ลุงครับ 4 คู่เท่าไหร่ครับ"
"เฮ้ย ทำอะไรของนายเนี่ย"
"ก็จ่ายตังค์อะดิ เห็นๆอยู่"
"เออ รู้ แต่ไม่เห็นต้องจ่ายให้ชั้นด้วยเลยนี่"
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ชั้นยินดี"พูดพร้อมหันมายิ้มสดใสให้คางามิ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
"อ อ้อ ง งั้นหรอ ขอบใจนะ"
"อื้ม"คางามิกล่าวขอบคุณเสร็จก็ต้องหันหน้าหนี ไม่ต้องเห็นหน้าตัวเองคางามิก็รู้ว่าหน้าตัวเองตอนนี้...ต้องแดงมากแน่ๆ
หลังจากเลือกรองเท้ากันเสร็จแล้วคางามิและอาโอมิเนะก็เดินออกจากร้านเพื่อไปสถานีรถไฟ ตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นพอสมควร ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าสดใส ตอนนี้ถูกย้อมด้วยจนกลายเป็นสีส้ม
"นี่คางามิ"
"หืม มีอะไรหรอ"
"ชั้นถามอะไรนายหน่อยดิ ขอคำตอบแบบตรงๆเลยนะ"
"อ โอ้ ได้ดิ"
"นายน่ะ...เคยชอบใครรึเปล่า"
ตึกตัก ตึกตัก
"ท ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"
"ก็แค่ถามเฉยๆน่ะ เพราะว่าตอนนี้ชั้น..."
"..."
"มีคนที่ชอบอยู่น่ะนะ"
อึก
พอได้ยินว่าอาโอมิเนะมีคนที่ชอบ คางามิก็รู้สึกว่าหน้าอกของตัวเองโดนรัดแน่นจนต้องเอามือทาบ มันทั้งรู้สึกเจ็บ รู้สึกจุก และคางามิไม่ชอบมันเลยสักนิด คางามิเลยได้แต่ก้มหน้าลง จึงไม่ได้เห็นว่าอาโอมิเนะแอบน้อยๆยิ้มที่มุมปาก
"ว่าไงล่ะ คางามิ"
"ม ไม่อะไม่มีหรอก"
"งั้นหรอ งั้นนายช่วยชั้นอีกนิดได้มั้ย"
"อะไรอีกล่ะ"
"ช่วยหันหน้ามาหน่อยสิ"
"หืม"คางามิยอมหันมาตามที่อาโอมิเนะร้องขอและ...
จุ๊บ
ตางามิถูกอาโอมิเนะจูบเข้าที่ริมฝีปาก
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
แม้จะเป็นจูบที่บางเบาและอาโอมิเนะถอนจูบออกไปแล้วแต่คางามิก็ยังใจเต้นแรง และยังรู้สึกได้ถึงรสจูบที่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก
"ชั้นชอบนายนะ"
"..."
"แล้วนายล่ะ คางามิ"
"..."
"นายชอบชั้นรึเปล่า นายรู้สึกเหมือนที่ชั้นรู้สึกรึเปล่า"
"..."
"ว่าไงล่ะคางามิ"
"อ อื้ม"คำตอบของคางามิทำให้อาโอมิเนะยิ้มกว้าง รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ฟอด
จนต้องหอมแก้มคางามิด้วยความเอ็นดู
"นี่ทำอะไรของแกเนี่ย"
"ทำอะไรล่ะ ก็หอมแก้ม แฟน ชั้นไง"
"ฟ แฟน เฟิน อะไรกันเล่า"
"อ๊ะ จริงสินะ ชั้นลืมบอกเรื่องนึงนี่นา งั้นบอกเลยละกัน...คบกับชั้นนะ ไทกะ"
"อ เอ่อ โว้ย"คางามิตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด แล้วรีบเดินหนีอาโอมิเนะทันที
"เดี่ยวสิไทกะ คำตอบล่ะ"
"ไม่ต้องมาถามทั้งๆที่ตัวเองรู้คำตอบแล้วเลยนะ!"
"ก็ชั้นอยากได้ยินนี่ น้าาาา บอกชั้นหน่อย"
"ไม่ต้องตามมาเลยนะเฟ้ย"
"บอกก่อนสิ แล้วจะเลือกตาม"
"ไม่เอา"
"งั้นก็ไม่เลิกตาม"
"ฮึ่ยยย เออ! คบก็คบ พอใจยัง"
"หึหึ อื้อ พอใจที่สุดเลย!"
ในบางครั้งการทะเลาะ ก็ไม่ใช่การทำให้คน 2 คนแตกแยกกันเสมอไป
ในบางครั้งการทะเลาะ ก็เป็นการทำให้คน 2 คนเข้าใจกันและกันมากขึ้นก็ได้
-END-
.......................................................................................................................................................
(แถม)
ย้อนกลับไปหลังจากตอนที่อาโอมิเนะมารับคางามิไปซื้อรองเท้าด้วยกันแล้ว
"นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงเลยนะคุโรโกะ"
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่ครับ กัปตัน"
"แต่ว่านะ ถึงกับลงทุนทำให้รองเท้าของคางามิพัง วางแผนกับอาโอมิเนะ ขอร้องกับโค้ช มันไม่เยอะไปหน่อยหรอ"
"ผมว่าไม่นะครับ สำหรับคนที่ซื่อบื้ออย่างคางามิคุง ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีทางรู้ใจตัวเองหรอกครับ"
"เฮ้ออออออ คนอย่างนายนี่มันเจ้าเล่ห์สุดๆไปเลยนะ"
"ขอรับคำชมอย่างไม่เกรงใจละกันนะครับ"คุโรโกะรับคำของฮิวงะด้วยรอยยิ้ม ในใจของเด็กหนุ่มก็หวังให้เพื่อนรักทั้ง 2 คน โชคดี
กลับมาผมคงได้ฟังข่าวดีนะครับ คางามิคุง อาโอมิเนะคุง
-TRUE END-
EDIT ค่าาาาาา(รอบที่ร้อยแล้ว)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น