ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ (takamido)
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....ที่หมอนั้นเข้ามาในชีวิตของเรา
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....ที่หมอนั้นอยู่เคียงข้างเราเสมอ
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....ที่หมอนั้นเรียกชื่อของเราอย่างสนิทสนม
แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....ที่เรารักหมอนั้นเข้าแล้ว
...............................................................................................................................
เวลา 7.30 น.
โรงเรียนมัธยมปลายชูโตคุ
เช้าวันจันทร์อันสดใสของใครหลายๆคน แต่คงไม่ใช่กับเขาคนนี้แน่ๆ เขาที่ว่าก็คือ
ทาคาโอะ คาซึนาริ point guard ฝีมือเยี่ยมของชูโตคุ คนที่เป็นเจ้าของ hawk eyes ที่สามารถมองเห็นคนที่จืดจางมากๆ อย่างคุโรโกะ เท็ตสึยะมาแล้ว อีกทั้งยังเป็นคนที่มีอารมณ์ดี สดใสอยู่เสมอ แต่ในวันนี้เขากลับไม่มีอารมณ์จะสดใสเหมือนทุกวันซะแล้ว
ทำไมเขาถึงไม่อารมณ์ดีเหมือนทุกวันน่ะหรอ ก็คงจะเป็นเพราะร่างสูงที่กำลังเดินนำหน้าไม่คิดจะสนใจเขาอยู่นี่แหละ
"ชินจัง โกรธชั้นหรอ"
"...."
"ชินจางงง"
"...."
"ชินจางงง นี่ชินจัง ชินจัง อย่าเงียบสิ นะ นะ ชินจังคุยกับชั้นหน่อยสิ นี่ ชินจางงง"
"...."ไม่มีการตอบรับจากร่างสูงเรือนผมสีเขียว มีเพียงการขยับแว่นด้วยมือที่มีผ้าพันแผลเท่านั้น
ใช่ตอนนี้เขาน่าจะกำลังทำให้ มิโดริมะ ชินทาโร่ เพื่อนสนิทและคู่หูของเขา โกรธ อยู่ แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ
ชินจาง โกรธชั้นเรื่องอะไรเนี่ย
ทางด้านมิโดริมะ ถึงจะไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่แต่เขาก็คิดว่าตอนนี้เขากำลังโกรธทาคาโอะ ถ้าถามว่าเพราะอะไรล่ะก็ คงต้องย้อนกลับไปที่เหตุการณ์เมื่อเช้านี้
.
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน
เวลา 6.30น.
บริเวณใกล้ๆหน้าบ้านของมิโดริมะ
กึก กึก กึก
เสียงตะกุกตะกักของจักรยานคันกระทัดรัดซึ่งมีรถลากอยู่ด้านหลัง ที่ตอนนี้กำลังค่อยๆขึ้นเนินอยู่อย่างช้าๆโดยมีpoint guard ของทีมชูโตคุเป็นคนปั่น
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เสียงหอบหายใจของทาคาโอะ
"แฮ่ก ชินจังเนี่ยน้า~ จะโชคดีไปไหนเนี่ย แฮ่ก ไอ้เรื่องเป่ายิงฉุบเนี่ย แฮ่ก ไม่เคยแพ้เลย แฮ่ก เฮ้อ~"
ทาคาโอะบ่นกับตัวเอง
"ฮึบ สู้โว้ยอีกเดียวจะลงเนินแล้ว"
กึก กึก กึก
ฟิ้ว~~
เสียงจักรยานลงเนินด้วยความเร็วแสง(?)
"ฮ่า ฮ่า~ มันส์พ่ะย่ะค่ะ"
เอี๊ยดดด
และหยุดลงอย่างสวยงามหน้าที่หน้าบ้านของมิโดริมะ ทาคาโอะลงจากจักรยานเพื่อกดกริ่ง
กิ้งก่อง~กิ้งก่อง~
ทาคาโอะกดกริ่งที่หน้าบ้าน ไม่ถึงอึดใจประตูก็เปิดออก พร้อมกับ...
"อ้าว อรุณสวัสดิ์จ้า~ทาคาโอะคุง มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ"เสียงทักทายอันอบอุ่นจากคุณนายบ้านมิโดริมะ
"อรุณสวัสดิ์คร้าบ คุณป้า ชินจังล่ะครับ"
"คงอาบน้ำอยู่น่ะ เข้ามารอในบ้านก่อนละกันนะ ทาคาโอะคุง"
"ขอรบกวนด้วยนะคร้าบบบบบ"
"ตามสบายเลยนะ ว่าแต่กินข้าวมารึยังจ๊ะ"
"เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณที่ชวนนะครับคุณป้า"
"หรอ งั้นเดี๋ยวป้าไปยกขนมกับชงชามาให้ละกันเนอะ"
"ขอบคุณครับ"ในระหว่างที่รอ ทาคาโอะก็สังเกตห้องรับแขกบ้านของมิโดริมะเหมือนอย่างทุกวัน
หืม อะไรน่ะ
ทาคาโอะนึกสงสัยเมื่อเห็นกล่องของขวัญใบน้อยๆที่วางอยู่ข้างTV ร่างกายไวเท่าความคิด ลุกขึ้นและตรงไปยังกล่องใบนั้นทันที
"หืม ห่อสวยจังน้า"ทาคาโอะ ยกกล่องของขวัญใบน้อยนั่นขึ้นมา ตัวกล่องห่อด้วยกระดาษสีขาวมีลายเมื่อสะท้อนแสงผูกด้วยริบบิ้นสีน้ำเงิน
ของชินจังหรอ?
ทาคาโอะจับกล่องพลิกไปพลิกมาเพราะลายของกระดาษกับสีโบว์ช่างถูกใจเขาจริงๆ
"ทำอะไรอยู่น่ะ ทาคาโอะ"ทาคาโอะถึงกับสะดุ้งโหยง จึงค่อยๆวางกล่องลงแบบเนียนๆ
"เปล่านี่ ชินจัง อรุณสวัสดิ์นะ ว่าแต่กล่องเนี่ยอะไรหรอ ของใครอะ"หันกลับมาพร้อมกับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เอ่ยอรุณสวัสดิ์เหมือนทุกวัน เหมือนเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ทำอะไร แถมชี้กล่องของขวัญแววตาถามประมาณว่า'พึ่งจะเห็นกล่องเมื่อกี้ เลยลุกมาดู มันคืออะไรหรอ'อีกต่างหาก
"น นั่นมัน"มิโดริมะตอบแบบตะกุกตะกัก เมื่อรู้ว่าทาคาโอะเห็นกล่องแล้ว
"มัน....?"
"เอ่อ...คือว่า..มันก็เป็นกล่องของขวัญนี่ นาโนะดาโยะ"
"อันนั้นชั้นรู้อยู่แล้วน่า ชินจังก็.. รู้ด้วยแหละว่าเป็นของนายอะ ที่อยากรู้น่ะคือชินจังจะเอาให้ใครตะหากเล่า"
ทาคาโอะถามแบบเอือมระอาผสมหงุดหงิด(?)แน่นอนเขาคงหงุดหงิดแย่ถ้ารู้ว่ามิโดริมะเตรียมมันไว้ให้คนอื่น
มันเป็นใคร
"เอ่อ..."
"...?"
"..คือว่า"
"ว่าไงชินจัง"
"เป็-"
"อ้าว ชินทาโร่ลงมาแล้วหรอ"
ก่อนที่มิโดริมะจะ(หาขออ้าง)ตอบว่ากล่องของขวัญใบน้อยนั้นเป็นของใคร เสียงของคุณนายบ้านมิโดริมะก็ดังขัดขึ้นมาก่อน
"ครับแม่"ขอบคุณที่เข้ามาถูกเวลามากๆเลยครับ นึกขอบคุณมารดาตัวเองในใจ
"งั้นก็ไปทานข้าวเช้าเลยนะจ๊ะ ทาคาโอะคุงจะได้ไม่รอนาน"สั่งกับลูกชายด้วยรอยยิ้ม
"ทราบแล้วครับแม่"แต่ก่อนที่ร่างสูงผมสีเขียวจะก้าวออกจากห้อง ขาเรียวยาวก็กลับหลังหันก้าวยาวไปหยิบกล่องของขวัญแล้วออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
"เป็นอะไรของเขาเนี่ย อ้อ ทาคาโอะคุงนี่น้ำชากับของว่างนะ"กล่าวพร้อมกับวางถาดน้ำชาลงบนโต๊ะ น้ำชากลิ่นหอมอย่างผ่อนคลายที่วางคู่กับแอปเปิ้ลสดๆที่ปอกเป็นรูปกระต่ายดูน่าทาน
"ครับ ขอบคุณมากนะครับคุณป้า"ตอบรับด้วยคำขอบคุณอย่างรู้สึกเซ็งๆ
ทั้งที่เกือบจะได้คำตอบแล้วแท้ๆ
แต่ทาคาโอะก็ได้แต่คิดในใจเท่านั้น
"จ้า งั้นป้าขอตัวนะ"
"ครับ"
ครืด ปึง
เสียงเลื่อนปะตูปิดลง
"เฮ้อออออออ~"ทาคาโอะถอนหายใจและทิ้งตัวลงเบาะนั่งอย่างช่วยไม่ได้
ในระหว่างที่รอร่างสูงผมสีเขียวทาคาโอะก็เอาแต่คิดถึงเรื่องกล่องของขวัญใบน้อยอันนั้น
ชินจังจะเอาไปให้ใครกันน้า ที่โรงเรียนก็ไม่เห็นสนิทกับใครสักคน มีชั้นอยู่คนเดียวนี่ เอ๊ะ แต่จะว่าไปชินจังก็ฮอตในหมู่พวกผู้หญิงอยู่นะอาจจะเป็นพวกเธอก็ได้ อ๊ะ จะว่าไปที่ชมรมรุ่นพี่บางคนก็สนใจหมอนี่เหมือนกันนี่
ยิ่งคิดทาคาโอะก็ยิ่งกัดฟันกรอด กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
ชินจังเป็นของชั้นคนเดียว
"ทาคาโอะ ชั้นเสร็จแล้วนะนาโนะดาโยะ"แต่ก่อนที่ทาคาโอะจะกำมือแน่นจนแหลกไปซะก่อน เสียงของร่างสูงผมสีเขียวก็ดังขึ้นมา
"อ อ้อ หรอ งั้นไปโรงเรียนกันเถอะชินจัง"
"อือ"ทั้งคู่จึงเดินออกจากห้องรับแขกเพื่อออกเดินทางไปโรงเรียน
"ไปละนะครับ"มิโดริมะตะโกนบอกมารดาเหมือนกับทุกเช้า
"ไปดีมาดีน้า ชินทาโร่"และก็ได้คำตอบรับที่เหมือนกับทุกเช้าเช่นกัน
"แล้วเจอกันคร้าบบ คุณป้า"
"จ้าา ฝากดูแลชินจังด้วยนะจ๊ะ ทาคาโอะคุง"
แกร็ก ปึง
เสียงปิดประตูหน้าบ้าน
"เชิญเลยชินจัง วันนี้ตาชั้น"เหมือนอย่างทุกทีนั่นแหละน้า ทาคาโอะคิดอย่างหงอยๆ เพราะไม่มีวันไหนหรอกที่มิโดริมะจะเป็นคนปั่น
มิโดริมะขึ้นไปนั่งประจำที่
"เรียบร้อยนะชินจัง"ทาคาโอะหันมาเช็คความเรียบร้อยของมิโดริมะอีกที
"อืม"
"โอเค งั้นก็ ไปละน้าาา"เมื่อเห็นว่ามิโดริมะเรียบร้อยดี ไม่มีทางบุบสลาย(?)จึงเริ่มปั่นเพื่อเดินทางไปโรงเรียน
"...."
"...."
ในระหว่างเดินทางไม่มีบทสนทนาระหว่างมิโดริมะและทาคาโอะเลย
"เอ่อ ชินจัง"จนในที่สุดทาคาโอะทนไม่ไหวอีกต่อไป
แบบนี้มันอึดอัดเกินไปแล้ววววววว
"หืม"แต่ก็มีเพียงเสียงตอบรับในลำคอของมิโดริมะเท่านั้น
"เอ่อ กล่องของขวัญใบนั้นน่ะ จะเอาไปให้ใครหรอ"
"...."
"ชินจังจะเอาไปให้สาวที่ไหนหรอ"
"หมายความว่าไง"
"แหม ชั้นแค่ล้อเล่นเอง ไม่ต้องเสียงแข็งขนาดนั้นหรอก"
"แต่ว่าน้าา ระวังไว้หน่อยก็ดีนะชินจัง"
"เรื่องอะไร นาโนะดาโยะ"
"เรื่องของขวัญนี่แหละ"
"...?"
"ถ้าโดนปฏิเสธขึ้นมาก็ช่วยไม่ได้อะนะ คนแบบนายใช่ว่าจะมีคนทนได้นานนักหรอก 5555"
"...."
"อยากรู้จริงๆน้า ถ้าชินจังไม่มีชั้นจะเพื่อนสนิทรึป่าวหนอ 55"
"...."ทาคาโอะพูดติดตลก ตามนิสัย แต่ว่าคำพูดนั้นทำให้มิโดริมะเงียบไปทันที
หืม แปลกแฮะ ปกติต้องสวนกลับมาแล้วนี่นา
ทาคาโอะนึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้หันกลับมามอง
สงสัยจะอายล่ะมั้ง
ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที ทาคาโอะและมิโดริมะก็มาถึงโรงเรียน ทาคาโอะปั่นรถมาจอดไว้ที่ลานจอดจักรยานของโรงเรียนก่อนจะลงจากจักรยานเพื่อหยิบกระเป๋าและเดินไปพร้อมมิโดริมะ แต่ทาคาโอะก็ต้องแปลกใจอีกรอบ เพราะนอกจากมิโดริมะจะลงจากรถลากทันทีที่จอดแล้ว ยังเดินนำหน้าไม่รอเขาอีก ทั้งที่ปกติจะลงมายืนถือกระเป๋ารอเขา แต่วันนี้กลับเดินหนีไปเลย แถมไม่คิดจะหยิบกระเป๋าให้อีกต่างหาก
เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๋ ชินจัง....ทำไมถึง...อย่าบอกนะว่า..'โกรธ'หรอ แต่...แล้วโกรธเรื่องไรล่ะเนี่ย!!!!!!
.......................................................................................................................................................
กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน
โอ๊ยยยยยยยยย นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ชินจังโกรธเรื่องอะไรอ่าาาาา
ทาคาโอะถึงกับปวดหัว
พึ่งรู้สึกว่าตัวเองโง่ก็วันนี้แหละ
นึกด่าตัวเองในใจ
ใจเย็นๆนะทาคาโอะ ชินจังอาจจะแค่โกรธนิดหน่อยเดี๋ยวแปบเดียวก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว อย่าคิดมาก อย่าคิดมาก!
แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ทาคาโอะคิด มิโดริมะไม่พูดกับทาคาโอะเลยตั้งแต่เข้าชมรมตอนเช้า คาบแรกจนก่อนคาบพักกลางวัน ตอนพักมิโดริมะก็หนีไปกินข้าวคนเดียว ตลอดคาบบ่ายจนเลิกเรียน และตอนนี้เข้าชมรมตอนเย็น มิโดริมะก็ไม่พูดกับทาคาโอะสักคำ ขนาดสมาชิกในชมรมยังรับรู้ได้
โกรธกันอยู่
โกรธกันอยู่แน่ๆ
โกรธกันอยู่สินะ
เสียงความคิดของสมาชิกในชมรมบาสโรงเรียนชูโตคุ
ถึงกับเกิดการสุมหัวประชุมกันเลยทีเดียว
"นี่ตกลงไอ้ 2 คนนั้นมันโกรธกันจริงๆสินะ"สมาชิกหมายเลข 1
"เนอะ ชั้นก็ว่างั้น"สมาชิกหมายเลข 2
"แต่เมื่อเช้ายังดูปกติอยู่เลยนี่ รึว่าชั้นไม่สังเกตวะ"สมาชิกหมายเลข 3
"ไม่ใช่แค่แกหรอกขนาดชั้นยังดูไม่ออกเลย พึ่งจะดูออกเมื่อกี้เอง"สมาชิกหมายเลข 4
"นี่ชั้นได้ยินมาว่า ตอนกลางวันไอ้ 2 คนนั้นมันไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันนะ"สมาชิกหมายเลข 5
"จริงดิ!!!"เสียงสมาชิก 1 2 3 และ 4
"จริงพวกเพื่อนในห้องของเจ้าพวกนั้นบอกมา"สมาชิกหมาเลข 5
"แบบนี้มันหนักเกินไปแล้วนะเฮ้ย"สมาชิกหมายเลข 1
"เออ นั้นดิปกติตัวนี่แทบจะติดกันเป็นปาท่องโก๊ แต่นี่แบบ...ชักไม่ดีแล้วนะ"สมาชิกหมายเลข 2
"อืม นั่นสิ"เสียงสมาชิกหมายเลข 1 3 4 และ 5
"เฮ้ย ไอ้ที่สุมหัวกันตรงนั้นน่ะ ทำอะไรกันอยู่ ห๊าาาาา"
แต่ก่อนที่เหล่าสมาชิกที่สุมหัว(นินทา)พูดคุยกันอยู่จะคิดกันไปไกลกว่านั้นก็มีเสียงของบุคคลปริศนาดังขัดขึ้นมาซะก่อน
เฮือก!
"ร รุ่นพี่มิยาจิ"เสียงของสมาชิกทุกคน(ที่กำลังสุมหัวกันอยู่)
"ว่างกันนักใช่มั้ยพวกเอ็ง"เสียงของมิยาจิ คิโยชิรุ่นพี่สุดโหด(ผู้คลั่งไคล้สับปะรดและสาวน้อยมิยุมิยุ)นั่นเอง
"ป เปล่าครับรุ่นพี่"
"งั้นก็แยกย้ายสิฟะ"
"ครับผม"ตอบรับคำกันอย่างพร้อมเพรียง
"เอ่อ จะว่าไป รุ่นพี่ครับผมขอถามอะไรนิดนึงได้มั้ยครับ"ก่อนที่จะแยกย้ายก็มีสมาชิก(กล้าตาย)คนนึงขัดขึ้นมาซะก่อน
"ไร มีไรอีก"
"รุ่นพี่พอจะรู้รึเปล่าครับว่า..."
"ว่า...?"
"มิโดริมะกับทาคาโอะ 2 คนนั้นเขาโกรธกันอยู่"
"หืม?"มิยาจิเลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนมองไปที่มิโดริมะและหันไปมองที่ทาคาโอะ
"มันโกรธกันอยู่หรอ"
แป่ว~
ไม่รู้จริงดิ
สมาชิกทุกคนถึงกับอึ้ง
"เออ ครับ ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น แล้วรุนพี่คิดว่ายังไงครับ"
"อืม"
"...."
"ก็...ไม่เห็นเป็นไรนี่"
อ้าวววววววว
"ท ทำไมเป็นอย่างนั้นละครับรุ่นพี่"สมาชิกหมาเลข 1 ถามอย่างสงสัย
"นั้นสิครับ บรรยากาศออกจะมาคุซะขนาดนั้น"สมาชิกคนอื่นๆเมื่อเห็นว่าเพื่อนกล้าถามก็กล้าตาม
"ก็มันไม่เป็นไรจริงๆนี่"
"ย ยังไงหรอครับ"สมาชิกหมายเลข 3 ถาม
"อืม"
"...."
"ก็เท่าที่ชั้นเห็นอะนะ ถึงแม้ว่าเจ้า 2 คนนั้นจะโกรธกันอยู่ แต่อย่างน้อยเจ้าพวกนั้นก็รู้จักแยกแยะ แยกแยะว่าตอนนี้คือเวลาอะไร......"
"...."
"ถึงแม้ว่าอาจจะโกรธกันอยู่แต่ตอนนี้คือเวลาซ้อมไม่ใช่เวลามาโกรธกัน เจ้าพวกนั้นก็ซ้อม แถมยังดูตั้งใจซ้อมเหมือนทุกวันด้วย เพราะงั้นชั้นถึงไม่ห่วงไง"
"...."
"เดี๋ยวก็คืนดีกันเองแหละ เจ้าพวกนั้นมันเก่งอยู่แล้ว ไม่เหมือนใครบางคนแถวๆนี้หรอก นินทาเขาไม่พอ ไม่คิดจะซ้อมอีก"
ฉึก ฉึก ฉึก
ความรู้สึกซึ้งๆที่เหล่าสมาชิกนึกประทับใจในคำพูดที่มิยาจิพูดออกมาก่อนหน้านี่หายไปในทันที
โคตรทำร้ายเลยอ่าาา
และการสนทนาเรื่องมิโดริมะและทาคาโอะก็จบลงโดยสมาชิกทุกคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน
.
.
.
.
ปรี้ดดดดดดดดดด
"เอาล่ะทุกคน วันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้มีซ้อมเช้านะ อย่าลืม เอ้า! แยกย้ายได้"
"ขอบพระคุณมากครับ"แล้วสมาชิกทุกคนก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ก็มีสมาชิกอยู่ 2 คนที่ยังไม่ไปไหน
"...."
"...."
"อ เอ่อ วันนี้ชินจังจะอยู่ซ้อมอีกหน่อยหรอ"
"อืม"
"ชั้นอยู่ด้วยได้มั้ย"
"อืม"
"...."
"...."
เงียบ
โอ๊ยยยยยยยยย ชั้นจะไม่ทนอีกแล้วน้าาาาาา
"ชินจัง ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ"
"หืม เรื่องอะไรเรอะ นาโนดาโยะ"
"ชินจัง นายไม่พูดกับชั้นเลยนะ ไม่พูดเลยตั้งแต่เช้าแล้ว"
"...."
"ชินจัง ชั้นน่ะไม่รู้ว่าชินจังโกรธชั้นเรื่องอะไร ชั้นยอมรับเลยว่าชั้นโง่ แต่ว่าชินจังนายรู้มั้ย ชั้นน่ะกังวัลนะ กังวัลมากๆเลย เพราะงั้นขอร้องล่ะ ช่วยบอกชั้นทีเถอะนะ"
ทาคาโอะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่น จ้องมองไปในดวงตาสีมรกตของมิโดริมะ แววตาฉายแววเจ็บปวดและร้องขอ
"...."ไม่มีคำพูดออกจากปากของมิโดริมะ ใบหน้าของมือชู้ต 3 แต้มแห่งชูโตคุยังนิ่งไม่เปลี่ยนแปลงแต่แววตา......เกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว
"นะ ชินจังบอกชั้นที"
"...."
"ชินจัง..."
"...."
"ชินจังเกลียดชั้นแล้วสินะ"
"ไม่ได้เกลียดนะ!"มิโดริมะรีบสวนกลับ
"ช ชินจัง"
"ไม่ได้เกลียด ไม่มีทางเกลียดอยู่แล้ว นาโนะดาโยะ"
"...."
"ก็แค่ แค่น้อยใจเท่านั้นเอง"ปลายคำพูดนั้นแผ่วเบา แต่ทาคาโอะก็ยังได้ยิน
"ชินจัง อึก ชินจางงงงง"แล้วทาคาโอะก็พุ่งเข้าไปกอดมิโดริมะทันที
"อ๊ะ เดี๋ยวทาคา-"
ตุบ
ตอนนี้ร่างของทั้งสองก็ลงไปนอนกอดกันที่พื้นโรงยิม โดยมิโดริมะอยู่ด้านล่าง มีทาคาโอะกอดคร่อมทับอยู่ด้านบน
"น นี่ ทาคาโอะ ล ลุกสิ แล้วก็ปล่อยชั้นได้แล้ว นาโนะดาโยะ"
"ไม่เอา!"ทาคาโอะพูดอย่างเอาแต่ใจ
"ทาคาโอะ"
"ไม่ปล่อยหรอก"
"...."
"ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อยหรอก"
"...."ทาคาโอะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับมิโดริมะ
"ก็ชินจังน่ะ...เป็นของชั้นนี่"
/(//°///°//)/
ตอนนี้หน้าของมิโดริมะแดงก่ำยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว เลยหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาทาคาโอะ ผิดกับทาคาโอะที่รู้สึกว่าภาพข้างหน้าเขานั้น......
อ๊าาา น่ารัก น่ารักเกินไปแล้วน้าาาาาา
"นี่ ชินจัง"
"อ อะไร นาโนะดาโยะ"มิโดริมะถามอย่างตะกุกตะกักแต่ก็ยังไม่หันมา ทาคาโอะเลยจับหน้าของมิโดริมะให้หันมาหาตน ทาคาโอะค่อยๆโน้มหน้าลงไปหามิโดริมะ จนหน้าผากชิดกัน ตอนนี้ใบหน้าของทั้ง 2 ใกล้กันมาก ใกล้มากจนสัมผัสถึงลมหายใจและเสียงหัวใจของกันและกัน
"รักนะ"แล้วริมฝีปากของทาคาโอะก็ทาบทับลงบนริมฝีปากบางของมิโดริมะ ในตอนแรกมิโดริมะเบิกตากว้างด้วยความตกใจอยากจะผลักทาคาโอะออก แต่ร่างกายกลับหมดแรงเสียดื้อๆ เมื่อขัดขืนไม่ได้ ร่างกายจึงเป็นไปตามทาคาโอะอย่างช่วยไม่ได้ เริ่มแรกอ่อนหวานและเบาบาง แต่หลังจากนั้นย่อมร้อนแรงและเร่าร้อนขึ้นเสมอ เมื่อทาคาโอะสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากหวาน ลิ้นร้อนกวาดทั่วโพรงปากของมิโดริมะ ตวัดลิ้นของมิโดริมะมาเกี่ยวกับลิ้นของตน
"อื้อ...อ๊ะ...อื๊ม"มิโดริมะทุบหลังทาคาโอะเมื่อเริ่มรู้สึกว่าอากาศในปอดของตนเองเริ่มจะหมดลง ทาคาโอะค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากหวานอย่างอ้อยอิ่งปนเสียดาน
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
"นี่ ชินจัง"
"แฮ่ก หืม"
"ชั้นบอกไปแล้วนะว่าชั้นรู้สึกยังไง"
"...."
"ถึงตาชินจังแล้วนะ"
"่(0////0)"
"ว่าไงละชินจัง"
"อ เอ่อ คือ"
"หืม"
"ร รัก"มิโดริมะพูดอย่างแผ่วเบาแต่ทาคาโอะก็ยังได้ยินชัดเจน ถึงทาคาโอะจะได้ยินอย่างชัดเจน แต่เพราะเห็นปฏิกิริยาน่ารักแบบนั้น จึงอยากกลั่นแกล้งเข้าไปใหญ่
"เหหหหหห ว่าไงนะชินจัง ชินจังพูดเบาอะ ชั้นเลยไม่ได้ยิน"
"อึก รัก"มิโดริมะพูดเสียงดังขึ้นมาอีกหน่อย
"ว่าไงน้าาา ชินจังไม่ได้ยินอะ"
"รักยังไงเล่า! ชั้นรักนาย มิโดริมะรักทาคาโอะ พอใจรึยัง!"เมื่อทนโดนแกล้งไม่ไหวอีกต่อไป มิโดริมะตะโกนออกมาเสียงดังลั่นอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อตะโกนจบ มิโดริมะหน้าแดงก่ำจนต้องเอามือปิดหน้า
"โอ๋ โอ๋ ขอโทษน้าชินจัง ชั้นไม่แกล้งแล้วนะ"ทาคาจูบซับที่ผมนิ่มแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม
"ชั้นรักชินจังนะ"
"อือ"
"จริงสิ นี่ชินจัง ชั้นยังสงสัยอะไรอยู่อย่างนึงอะ"
"...?"
"กล่องของขวัญอันนั้นอะ นายเอาไปให้ใครหรอ"
"น นายไง"
"เอ๋!?"
"ก ก็วันนี้ดวงชะตาของราศีกรกกฏมีดวงเรื่องความรัก ถ้ามีคนที่รัก ที่ชอบอยู่ ให้รีบสารภาพ แต่ต้องระวังว่าจะเจอความทุกข์ ล แล้วของที่ควรจะให้ก็คือ ของที่เป็นความทรงจำชองตนเอง ก กับคนที่ชอบน่ะ นาโนะดาโยะ"
"ช ชินจัง"
"-////-"
"อึก ชินจางงงงงงงง ชั้นรักนายนะ รักที่สุดเลย"ทาคาโอะกอดมิโดริมะแน่นขึ้นไปอีก แน่นมากๆราวกับไม่อยากจะปล่อยมิโดริมะไปไหนอีกเลย คำพูดของมิโดริมะเมื่อกี้ยังคงอยู่ในหัวอย่างชัดเจน
"อื้อ รักเหมือนกันนะทาคาโอะ"
และนั้นคือบทสรุปเรื่องราวความรักขอทาคาโอะ คาซึนาริ และ มิโดริมะ ชินทาโร่
-END-
.......................................................................................................................................................
(แถม)
บ้านมิโดริมะ
"ไม่รู้ว่าชินทาโร่จะให้ของขวัญกับทาคาโอะคุงรึยังน้าาาาา แต่ว่ากลับช้ากว่าปกติขนาดนี้ ฮิ ฮิ คงไปได้สวยละนะ"
คุณนายมิโดริมะหัวเราะคิกคักคนเดียวอย่างพออกพอใจ
-TRUE END-
.......................................................................................................................................................
EDIT (อีกแล้ว)ค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น