ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อสองเราต้องแยกจาก(aokuro)
'โทษทีนะ.... เท็ตสึ'
'อาโอมิเนะคุง'
'โทษที.... แต่แบบนี้มันไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ'
'....'
'คนที่ชนะชั้นได้มีแต่ตัวชั้นเท่านั้น'
'....'แล้วร่างสูงก็วิ่งต่อไปข้างหน้าโดยไม่คิดจะหันมามองร่างเล็กอีกเลย
อาโอมิเนะคุง
.
.
.
.
.
.
.
เฮือก!!
ร่างบางผมสีฟ้าสะดุ้งตื่น นัยน์ตาอความารีนที่สดใสตอนนี้สั่นไหวอย่างหวาดกลัว
กลัวกับฝันร้ายนั้น
ฝันแบบนี้อีกแล้ว
"เฮ้อ~"ร่างบางถอนหายใจ
จะฝันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ
"อาโอมิเนะคุงครับ.....ผมจะทำให้ได้นะครับ....จะชนะคุณ"
เพื่อที่คุณจะได้กลับมา กลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อน....กลับมาเป็นผู้ชายคนเก่า....คนที่ทำให้ผมรักสุดหัวใจ
..................................................................................................................................................
7.30 น. โรงเรียนมธัยมปลาย เซย์ริน
ณ โรงยิม
เอี๊ยด เอี๊ยด ตุบ ตุบ ตุบ ตึง
เสียงรองเท้ากีฬาหลายสิบคู่ และเสียงลูกบาสดังออกมาจากโรงยิมไม่ขาดสาย
ปรี้ดดดดดดดดด
"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ พยายามกันดีมาก"เสียงนกหวีดและเสียงตะโกนจากโค้ชสาวชมรมบาสไอดะ ริโกะ
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"เสียงหอบหายใจของทุกคน
"อะไร อะไร วันนี้ชั้นอุตส่าห์ใจดีให้แบบเบาๆแล้วแท้ๆยังจะหอบกันอีกหรอ"ริโกะพูดเสียงหน่าย
แบบนี้มันแบบเบาๆตรงไหนฟระ
เสียงในความคิดของทุกคนดังขึ้น
ก็เพราะว่าโค้ชสาวเรียกพวกเขามาวิ่งรอบโรงเรียนกันตั้งแต่ตี 5 ให้ชู้ตบาสอีกคนละ 50 ลูก
แถมให้แข่งกันทำแต้มกันอีก หรือสรุปกันสั้นๆก็คือพวกเขาไม่ได้พักเลยตั้งแต่ตี 5 จนตอนนี้จะ
8 โมงอยู่แล้วแต่ก็ไม่มีใครปริปากบ่นออกไป
ขืนบ่นอะไรละก็ตายก่อนแข่งแน่ๆ
คิดได้ดังนั้นทุกคนจึงแยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"ร่างเล็กผมสีฟ้าหอบหายใจอย่างรุนแรง ร่างเพียวบางดูอ่อนหล้าอย่างเห็นได้ชัดแต่นัยน์ตาสีฟ้าอะความารีนสดใสไม่ฉายแววว่ายอมแพ้
ฟุ่บ!
"อ๊ะ?"ร่างบางเกิดอาการแปลกใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆผ้าขนหนูก็มาอยู่บนหัวและเมื่อเงยหน้าขึ้น
"เอ้า เช็ดซะ"ร่างสูงผมสีแดงผมพูดขึ้น
"ขอบคุณครับ คางามิคุง"กล่าวขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มบางดูสดใส
"อืม ไม่ต้องคิดมากหรอก"ร่างสูงกล่าวพร้อมกับทรุดตัวนั่งข้างคู่หูของตน
"พรุ่งนี้แล้วสินะครับ"คุโรโกะพูดขึ้นเบาๆ
"....?"คางามิเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"ที่เราต้องแข่งกับอาโอมิเนะคุง"
"คุโรโกะ..."
"...."
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย"คางามิถามอย่างห่วงใย
คุโรโกะส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องชนะให้ได้...ต้องชนะเขาให้ได้"
"...."
"เพราะงั้น..ขอยืมพลังหน่อยนะครับคางามิคุง"ร่างบางพูดพร้อมชูกำปั้นมาด้านหน้า
"ได้เลย"คางามิชูกำปั้นมาด้านหน้าเช่นกัน
เปาะ!
ชั้นจะช่วยนายเต็มที่เลย
กำปั้นแห่งสัญญาประสานกัน หนึ่งเพื่อพาบุคคลที่รักกลับคืน อีกหนึ่งเพื่อให้เพื่อนคนสำคัญสมหวัง
อีกด้าน
โรงเรียนโทโอ
ณ โรงยิม
ตึง ตุบ
"น นี่ชั้นตาฝาดไปรึป่าวเนี่ย"
"ถ ถ้ารุ่นพี่ตาฝาดพวกเราคงตาฝาดเหมือนกันหมดเลยแหละครับ"สมาชิกชมรมบาสโรงเรียนโทโอต่างก็อึ้งไม่แพ้กัน
คนอย่างอาโอมิเนะ ไดกิเนี่ยนะมาซ้อม แถมมาก่อนคนอื่นอีก
หิมะตกตั้งแต่ยังไม่เข้าหน้าหนาวแน่ๆ
ตึง ตึง ตึง
'บาสของนายน่ะยังเอาชนะชั้นไม่ได้หรอก'
'แสงของนายน่ะมันอ่อนเกินไป'
'ครั้งหน้าผมจะชนะครับ อาโอมิเนะคุง'
'....'
'เพื่อให้คุณกลับมาเล่นบาสด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง'
ตึง ฟุ่บ
อาโอมิเนะดั้งลูกลงห่วงอย่างสวยงาม
ไว้ชั้นจะรอดูนะ เท็ตสึ
และอีกหนึ่งที่ยึดติดกับชัยชนะจนหลงลืมรอยยิ้มแห่งความสุขไปแสนนาน
.
.
.
.
.
วันต่อมา
"ทุกคนมาพร้อมกันรึยัง"ริโกะถามสมาชิกในทีม
"พร้อม/พร้อมครับ"และทุกคนก็ตอบรับเสียงดัง
"ถ้างั้นก็ไปกันเลย"
"เซย์ริน ไฟท์!!!"ทุกคนตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพียง เพื่อออกเดินทางสู่สนามแข่ง
ทางด้านโรงเรียนโทโอ
"อาโอมิเนะมาเช้า ชั้นฝันไปปะเนี่ย"
"น่าตกใจมากรึไง"อาโอมิเนะถามอย่างหน่ายๆ
"ที่สุดเลย!!!"นักกีฬาบาสทีมโทโอทั้งตัวจริงและตัวสำรองตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"เอาน่า ก็วันนี้ชั้นจะไปทวงสัญญาน่ะสิ"อาโอมิเนะพูด แค่คิดว่าวันนี้เท็ตสึจะทำยังไงเพื่อมาชนะเขาคนนี้
แค่นั้นร่างกายก็ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกแล้ว
"กัปตัน จะไม่เป็นไรแน่หรอครับ"
"ทำไมถามอย่างนั้นละ"อิมาโยชิกัปตันของโทโอเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"ก็ดูสิครับ เมื่อวานก็มาซ้อม วันนี้ก็มาเช้า แถมอยู่ๆก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวแถมสายตาหมอนั้นยัง..."
"ยังอะไร?"
"หื่นกระหายสุดๆเลยละครับ"
"หื่น?"
"ครับ"
"ฮะ ฮะ ฮะ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก"อิมาโยชิตอบอย่างไม่รู้สึกอะไร
"อ้าว ทำไมละครับ"
"หมอนนั้นคงตื่นเต้นแหละนะ"จะได้เจอศรีภรรยาแสนน่ารักทั้งที ประโยคนี้อิมาโยชิต่อในใจเอง
"แค่นั้นจริงๆหรอครับ"
"หึ...แค่นั้นแหละ"
หมอนั้นน่ะกำลังตื่นเต้นที่จะได้เจอเงาที่แสนน่ารักของตัวเองแค่นั้นแหละ
รอบคัดเลือกวินเทอร์คัพศึกระหว่างโทโอและเซย์ริน ใครกันจะเป็นผู้ชนะ
อดีตแสงอันแข็งแกร่งและแสงใหม่ที่มาพร้อมกับเงาลวงตา ใครกันจะเป็นผู้ชนะ
สนามแข่งวินเทอร์คัพรอบคัดเลือก
ห้องพักนักกีฬา โรงเรียนเซย์ริน
"ฟังนะการแข่งขันในรอบนี้ไม่ใช่เล่นๆ จากเทปที่พวกนายดูเมื่อวานคงจะเห็นแล้ว ว่าพวกนั้นก็พัฒนาขึ้นเหมือนกัน"
"........."ตอนนี้ไม่มีใครเปิดปากพูดออกมาสักคนทุกคนพยายาทำสมาธิให้นิ่งที่สุดเพราะพวกเขารู้ว่าการแข่งครั้งนี้ไม่ได้สำคัญเพียงแค่ทำให้พวกเขาเข้ารอบชิงแต่ยังสำคัญกับจิตใจของใครบางคน
สำคัญกับจิตใจของคุโรโกะ
"ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นหรอกครับทุกๆคน"คุโรโกะพูดขึ้นทำลายความเงียบของทุกคนในทีม
"จริงอยู่ว่าผมอยากจะชนะ แต่ว่าถ้าในระหว่างเล่นทุกคนเอาแต่เครียดแบบนี้ ถึงจะชนะไป ผมก็ไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิดนะครับ"คุโรโกะพูดพลางส่งยิ้มบางๆหวังให้เป็นกำลังใจของทุกๆคน
"จริงด้วยเนอะ"ริโกะเห็นด้วย
"เอาล่ะทุกคนมาเล่นให้สนุกกันเถอะ"คิโยชิเองก็ให้กำลังใจกับทุกคนเช่นกัน
"อืม/โอ้/ครับ"
"เอาล่ะ ถ้างั้นไปถล่มโทโอกันเลย"ฮิวงะเป็นคนให้กำลังใจคนสุดท้าย
"โอ้!!!"และจบด้วยเสียงตะโกนของทีมเซย์ริน
รอก่อนนะครับอาโอมิเนะคุง ผมจะทำให้คุณกลับมาเล่นบาสด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
....................................................................................................................................................
แอดดดดดดดดดดด
สัญญานจบควอตอร์ที่ 3 ช่วงเวลาพักระหว่างเกม 2 นาที โทโอในตอนนี้กำลังได้รับการกดดันช่องว่างระหว่างคะแนนถูกมิสไดเร็กชั่นโอเว่อร์โฟลของคุโรโกะลดลงให้เหลือเพียงแค่ 10 แต้ม แถมกำลังใจของเซย์รินยังไม่ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียวในขณะที่สมาชิกของโทโอกำลังตึงเครียด อาโอมิเนะกลับเหม่อลอยไม่คิดแม้แต่จะฟังแผนการเล่นเกมที่ถูกปรับใหม่ด้วยซ้ำ เพียงแค่พริบตาที่อาโอมิเนะยกยิ้มอย่างพอใจ
อย่างนี้สิมันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นเท็ตสึของชั้น(?)ไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
และก็กลับมาเป็นเรียบนิ่งและเหม่อลอยเช่นเดิม
"...จัง...ไดจัง...ไดจัง!!"เสียง(ตะโกน)เรียกจากผู้จัดการสาวผมสีชมพูยาวสลวย โมโมอิ ซัสซึกิ
"ห๊ะ ว่าไงนะซัสซึกิ"อาโอมิเนะ ที่สะดุ้งเพราะถูก(ตะโกน)เรียกถามเพื่อนสมัยเด็กของตน
"หมดเวลาพักแล้วนะ ทุกคนเดินไปประจำที่แล้วด้วย แล้วเมื่อกี้ได้ฟังแผนรึป่าวเนี่ย"
"โทษที ไม่ได้ฟังน่ะ"
"เอ๊ะ!"โมโมอิมองตามแผ่นหลังของอาโอมิเนะ
เมื่อกี้นี้มัน........เหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย........
"...."
"...ได..จัง.."
ใช่แล้วเหมือนกับเมื่อก่อน......เหมือนกับตอนที่ไดจัง....ยังสนุกกับการเล่นบาสเลย.....งั้นก็หมายความว่า....เท็ตสึคุง..ทำสำเร็จแล้ว...เท็ตสึคุง..ทำให้ไดจัง........กลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว!
ทางฝั่งเซย์ริน
"เห้ย คุโรโกะเป็น'ไรปะ"คางามิถามคู่หูของตนที่ตอนนี้มองฝั่งโทโอไม่วางตา
"...."
"คุโรโกะคุง โอเคมั้ย"ริโกะเองก็เริ่มเป็นห่วงเด็กหนุ่มผมสีฟ้า เพราะในช่วงควอเตอร์ที่ 3 คุโรโกะต้องใช้พลังไปมากกับการใช้มิสไดเร็กชั่นโอเว่อร์โฟล
คุโรโกะคุงต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
"...."
"น นี่คุโรโกะ ยังไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวแล้วเดี๋ยวเปลี่-"
"กลับมาแล้ว"รุ่นพี่โคงาเนะยังพูดไม่ทันจบประโยคดีร่างบางผมสีฟ้าก็พูดสวนขึ้นมาก่อน
"อ เอ๋"
"กลับมาแล้ว..ทำได้แล้ว"
"อะไร คุโรโกะ อะไรกลับมา อะไรทำได้"คางามิย้ำถามคู่หูของตน
"อาโอมิเนะคุง...กลับมาแล้วครับ...กลับมา..เป็นเหมือนเดิมแล้ว"
"ห๊ะ!!?? ง งั้นก็..หมายความว่า"
"ครับ เราทำสำเร็จแล้ว"คุโรโกะเงยหน้าขึ้น เด็กหนุ่มผมสีฟ้ายิ้มทั้งน้ำตา เป็นน้ำตาแห่งความยินดี
สำเร็จแล้ว..ผมทำสำเร็จแล้ว...อาโอมิเนะคุงกลับมาเป็นเหมือนเก่าแล้ว.....ดีใจ..ดีใจที่สุดเลย
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วสินะ"ฮิวงะพูดขึ้นเบาๆ
"เอาล่ะทุกคนไปถล่มโทโอกัน เอาให้เละเลย"สิ้นเสียงของฮิวงะ ทีมเซย์รินก็ตะโกนพร้อมกันดังๆเป็นครั้งสุดท้ายว่า...
"เซย์ริน ไฟท์!!!!"
..................................................................................................................................................
ฟุ่บ ตึง
แอดดดดดดดดดดดดด
ลูกบาสลูกสุดท้ายถูกชู้ตลงห่วงพร้อมกับสัญญาณจบควอเตอร์ที่ 4
เซย์ริน : โทโอ
101:100
เซย์รินชนะ
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!
เสียงกองเชียร์ดังสนั่น กับผลคะแนนที่ออกมา
"สำเร็จแล้ว!!"
"ชนะแล้วโว้ย!!"บรรดาสมาชิกในทีมเซย์รินทุกคนตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจ แต่ในขณะที่ฝั่งโทโอกำลังอยู่ในอาการช็อคโดยเฉพาะอาโอมิเนะ
นี่ชั้นแพ้งั้นหรอ
"ฮะ ฮะ ฮะ"
"อาโอมิเนะคุง"
ขวับ
"เท็ตสึ"
"ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ"คุโรโกะถามอย่างห่วงใย ทั้งๆที่ตัวเองก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว
อา ขาสั่นขนาดนั้น ยังจะมาห่วงชั้นได้อีกนะ เท็ตสึ
"ชั้นแพ้แล้ว..แพ้แล้วล่ะเท็ตสึ"
"...."
"ความรู้สึกแพ้...เป็นแบบนี้เองสินะ"
"...."
"เจ็บชะมัดเลย"
"อาโอมิเนะคุง ผมขออะไรหน่อยได้มั้ยครับ"
"หืม อะไรล่ะ"ร่างบางผมสีฟ้าชูกำปั้นออกมาด้านหน้า
"กำปั้นในตอนนั้นยังไม่ได้ประสานกันเลยนะครับ"
"ห๊ะ ม ไม่เห็นจะต้องทำแล้ว-"
"ต้องสิครับ"คุโรโกะสวนคำพูดขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงจะพูดจบ
"ต แต่"
"อาโอมิเนะคุง อยากลองมาเป็นฝ่ายถูกเมินดูบ้างมั้ยล่ะครับ"
"อ เอ่อ"
"อีกอย่าง ผมรอมาตั้งเกือบปีเลยนะครับ"
"...."
"อาโอมิเนะคุง"
"...."ไม่มีการตอบรับจากร่างสูง จนกระทั่งคุโรโกะ...
"ใจร้ายจังนะครับ ไดกิ"ดวงตาสีอความารีนฉายแววน้อยใจ
"ท เท็ตสึ น นาย"
"ไม่ได้หรอครับ"ช้อนตามองขึ้นอย่างออดอ้อน(?)
"ก ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก ต แต่"อาโอมิเนะตอบอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับคิดในใจว่า
น น่ารักเกินไปแล้วเฟ้ย
"ถ้างั้นก็ได้สินะครับ"คราวนี้ดวงตาฉายแววสดใส เปล่งประกาย(?)
"อ เอ่อ โว้ย ก็ได้"
"คิก ดีใจจังเลยครับ"
"ต แต่คราวนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ"
"ครับ"
เปาะ!
"ไว้มาเล่นด้วยกันอีกนะครับ อาโอมิเนะคุง"คุโรโกะพูดพร้อมกับรอยยิ้มบางบนใบหน้า
"อื้ม ครั้งหน้าชั้น ไม่สิ โทโอจะชนะให้ดู"
"ครับ แล้วผมจะรอนะครับ จะรอเสมอ"
"เฮ้อ~ นายนี่มันยอ- เฮ้ย"
ฟุ่บ
หมับ!
อาโอมิเนะยังไม่ทันพูดจบ คุโรโกะก็ยืนไม่อยู่ โชคดีที่อาโอมิเนะคว้าไว้ทัน
"เท็ตสึ ไม่เป็นไรใช่มั้ย"
"แฮะ แฮะ ดูเหมือนว่าจะเกินกำลังไปหน่อยน่ะครับ"
"นายเนี่ย..."
ชอบให้ชั้นห่วงอยู่เรื่อยเลย
"ขอโทษด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรงั้นเดี๋ย-"
"คุโรโกะ"เสียงของคางามิดังขึ้นก่อนที่อาโอมิเนะจะพูดจบ
"คุโรโกะ เป็นไรมั้ย"ถามพร้อมกับเข้ามาพยุงร่างบางแทนอาโอมิเนะ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คางามิคุง"
อาโอมิเนะมองภาพข้างหน้าตนด้วยแววตาวาวโรจน์ มือหนาเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
และแน่นอนอาโอมิเนะรู้ดีว่าความรู้สึกนี้คืออะไร
เขากำลังหึง
"เนะคุง..อาโอมิเนะคุง!!"
"ห๊ะ เอ่อว่าไงนะเท็ตสึ"
"เขาเรียกเข้าแถวกันแล้วนะครับ"
"อ อืม"
"...."
"งั้นชั้นไปละนะ"แล้วอาโอมิเนะก็เดินจากไปเพื่อเข้าแถว
"มันเป็นอะไรของมันน่ะ เจ้าอาโฮ่มิเนะ"
"คงไม่มีอะไรมากหรอกครับ พวกเราเองก็ไปเข้าแถวบ้างเถอะครับ บากะงามิคุง"
"นั่นสิน-เฮ้ย นี่นายหลอกด่าชั้นเรอะ"
"คิดไปเองน่ะครับ"
"เดี๋ยวเถอะ ถ้าไม่เห็นว่าเจ็บอยู่นะ พ่อจะจับทุ่มให้"
"ไปเร็วๆเถอะครับ กรรมการมองใหญ่แล้วนะ"เมื่อคางามิมองตามที่คุโรโกะบอก ก็พบว่ากรรมการกำลังมองอยู่จริงๆ แถมยังส่งสายตาประมาณว่า'ถ้าเอ็งยังไม่รีบมาเข้าแถวละก็ ตาย!!'
"ชิ ฝากไว้ก่อนแล้วกัน เจ้าคุโรโกะ"ทั้งคู่จึงรีบเดินมาเข้าแถว
"การแข่งขันรอบคัดเลือกวินเทอร์คัพในครั้งนี้โรงเรียนเซย์รินเป็นฝ่ายชนะ"
"คำนับ"
"ขอบพระคุณมากครับ"
แต่ก่อนที่ทั้งสองโรงเรียนจะแยกย้ายกันนั้น
"
อาโอมิเนะคุง ช่วยรอก่อนครับ"อาโอมิเนะถูกคุโรโกะที่พอจะพยุงตัวเองได้แล้วเรียกเอาไว้ก่อน
"เท็ตสึ"
"ผมขอเวลาแค่แปบเดียวครับ"
"เฮ้อ ก็ได้ ก็ได้"อาโอมิเนะตอบอย่างปลงๆ เขาไม่กล้าขัดใจร่างบางตรงหน้าเลย ทั้งๆที่เมื่อกี้ทำให้เขาคนนี้หึงไปแท้ๆ
"งั้นช่วยเงี่ยหูมาหน่อยสิครับ"
"หืม"ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็ยอมทำตาม
ซุบซิบ ซุบซิบ
คุโรโกะกระซิบบางอย่างกับอาโอมิเนะ
ฉ่า~
เสียงเหมือนหน้ากำลังไหม้ของอาโอมิเนะ
"ก็เท่านี้แหละครับ"
"...."
"งั้นไปนะครับ ลาก่อนครับ"
"...."ร่างบางผมสีฟ้าเดินจากไปแล้ว แต่ร่างสูงของอาโอมิเนะยังคงนิ่งค้างอยู่ที่เดิม
"ไดจัง กลับกันเถอะ"
"...."
"ไดจัง"
"...."
"ได-"
"พอก่อนโมโมอิ"อิมาโยชิห้าม
"อ๋อ ค่ะ"
จากนั้นอิมาโยชิก็ค่อยๆเดินมาใกล้อาโอมิเนะแล้วจึง...
"อะแฮ่ม อะแฮ่ม ฮึบ เจ้าอาโฮ่มิเนะ!!!!!!!"ตะโกนข้างหูของอาโอมิเนะ
"แว้กกกก หูจะแตก จะตะโกนทำไมเนี่ยกัปตัน"
"ก็นะชั้นเห็นว่านายเอาแต่ยืนนิ่ง อีกอย่างคนอื่นจะกลับกันแล้วด้วยหรือว่า...จะทิ้งนายไว้นี่ดีล่ะ"
"ร หรอ ขอโทษด้วยละกัน"
"ว่าแต่..."
"....?"
"นายมัวเหม่ออะไรอยู่งั้นหรอ"
"0////0 ป เปล่า ม ไม่ได้เหม่ออะไรหรอก"
"หืม แน่ใจเรอะ อ๊ะ อาโอมิเนะ หน้านายดูแดงๆนะ เป็น'ไรปะ"
"ป เปล่า ก ก็แค่ เอ่อ โว้ยย ช่างมันเถอะชั้นไปละ"อาโอมิเนะตอบอย่างตะกุกตะกัก และรีบเดินหนีทันที
เสียงของคุโรโกะที่พูดเมื่อกี้นี้ยังอยู่ในหัวอย่างชัดเจน
'เรื่องที่ผมอยากจะบอกก็คือ ผมกับคางามิคุงเป็นแค่เพื่อนกันนะครับ ผมน่ะมีแค่อาโอมิเนะคุงอยู่แล้ว อ้อ แล้วก็ที่สำคัญ รักนะครับ ไดกิ'
เจ้าบ้าเท็ตสึ เจอกันอีกเมื่อไหร่ละก็จะจับกดเลยคอยดู
-END-
.......................................................................................................................................................
Edit (รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้)ค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น