เมื่อจักรพรรดิปีศาจต้องกลายเป็นผู้พิทักษ์(ดอง)

ลำดับตอนที่ #7 : ความฝัน

ภายในห่วงความฝันของลิเลีย ณ ตอนนี้เธอได้อยู่ในสถานที่ที่สุดแสนจะประหลาดและมหัศจรรย์แห่งหนึ่ง เธอนั้นได้ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าดอกไม้สีม่วงที่สังเกตดูดีๆก็จะเห็นระอองเล็กๆลอยไปตามสายลม และมีเกาะลอยฟ้ามากมายรายรอมรอบ แสงอาทิตย์สีส้มอมแดงได้ส่องมายังที่ที่ลิเลียยืนอยู่ ภาพที่เห็นนี้มันช่างงดงามเหลือเกินจะบรรยายได้

“มันสวยงามมากเลยใช่ไหมละ ที่นี่น่ะ”จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงพูดขึ้นมาจากทางด้านหลังของลิเลีย ลิเลียที่ได้ยินเสียงนั้นก็ได้หันไปยังต้นตอของเสียงอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เธอเห็นก็คือ.. หญิงสาวที่มีรูปร่างและหน้าตาคล้ายเธอนั้นเอง หญิงสาวคนนั้นเหมือนเธอเกือบทุกประการ ไม่สิ ถึงรูปร่างจะคล้ายกันราวกับฝ่าแฝดแต่มีความรู้สึกบ้างอย่างที่บ่งบอกว่าพวกเธอไม่ใช่ฝ่าแฝดหรือคนๆเดียวกัน แถมยังมีปีกนกกับออร่าที่ปรากฏออกมาด้วย ซึ่งบ่งบอกความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

“คุณเป็นใครกัน?”ลิเลียถามออกไป และดูเหมือนเธอจะไม่ได้คำตอบ หญิงสาวอีกคนก็เผยรอยยิ้มออกมาก่อนที่จะพูดว่า

“มานั่งคุยกันก่อนสิ น่าจะยังคงมีเวลาคุยกันอยู่พอสมควร”หญิงสาวที่มีหน้าตาคล้ายกับลิเลียเอ่ยชวนลิเลียให้ไปนั่งยังโต๊ะน้ำชาที่จู่ก็โผล่ออกมาจากความว่างเปล่า

“เอาน้ำชาหน่อยไหม”หญิงสาวที่หน้าตาคล้ายกับลิเลียถาม

“ไม่เป็นไรคะ”ลิเลียตอบปฏิเสธไปด้วยความเกรงใจ

“งั้นหรือ”หญิงสาวที่หน้าตาคล้ายกับลิเลียคนนั้นพูดก่อนที่จะยกชาขึ้นมาดื่มด้วยความสบายใจ ลิเลียที่มีความรู้สึกเกรงใจอยู่ก็ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าถามอะไร

“จะถามอะไรข้าล่ะ?”หญิงสาวที่มีหน้าตาคล้ายกับลิเลียคนนั้นถามลิเลียที่ตอนนี้แสดงท่าทีที่ดูออกง่ายมาหว่ากำลังอึดอัดเรื่องอะไรอยู่

“เออ..คือว่า คุณเป็นใครหรอคะ”ลิเลียถามและยังคงแสดงท่าทีที่ดูเกรงใจอยู่เช่นเคย

“ข้ามีนามว่า กาเบียล”หญิงสาวที่มีหน้าตาคล้ายลิเลียหรือกาเบียลตอบ

“มีอะไรจะถามอีกไหม?”กาเบียลถามลิเลียเพราะดูเหมือคำถามแค่นี้คงไม่ใช่สิ่งที่ลิเลียต้องการ

“แล้ว.. ที่นี่คือที่ไหนหรอคะ?”ลิเลียถาม

“ที่นี่คือมิติภายในส่วนลึกของจิตใจของเจ้า”กาเบียลตอบพลางจิบชาไปด้วย

“มีคำถามอีกไหม? ไม่มีแล้วใช่ไหม งั้นเรามาเข้าธุระกันเลยดีกว่า แต่อันที่จริงพูดว่าธุระได้ไม่เต็มปากหรอกนะอาจจะเรียกได้ว่าพูดคุยกันแค่นั้นเอง”กาเบียลพูดเมื่อไม่เห็นว่าลิเลียจะมีคำถามแล้วเธอจึงได้ถามลิเลียต่อในทันที

“เจ้าต้องการพลังหรือไม่”กาเบียลถาม ลิเลียที่ได้ยินก็ทำหน้าสงสัย

“พลังงั้นหรอคะ”ลิเลียพูด

“ใช่พลังที่เจ้าจะใช่มันทำอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะปกป้อง เข่นฆ่า ช่างชิง ทุกอย่างเจ้าต้องการหรือไม่”กาเบียลถามย้ำอีกครั้ง

“อืม… ฉันคิดว่าฉันในตอนนี้ยังคงไม่ต้องการมากนัก แต่ถ้าสิ่งที่ต้องการจริงๆในตอนนี้ก็คือพลังที่สามรถรักษาท่านแม่ได้ก็พอ”ลิเลียพูดขึ้น

“นั่นก็คือหนึ่งในพลังที่ข้าได้ถามเจ้าไงละ"กาเบียลพูด

“งั้นหรอคะ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องการคะ”ลิเลียตอบโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

“งั้นหรือ แต่ข้าคงให้ไปหมดไม่ได้ดังนั้นข้าจะให้ได้พลังหนึ่งในสามของพลังทั้งหมด มันก็น่าจะพอที่จะยื้อเวลาแม่ของเธอได้อยู่พอสมควร”กาเบียลพูดจากนั้นสายใยบางอย่างก็ได้มาห่อหุ้มลิเลียเอาพร้อมกับความรู้สึกที่ดูเหมือนพลังของลิเลียจะเพิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาล

แต่ในขณะนั้นเองรอบๆก็เริ่มที่จะเกิดรอยแยกของมิติออกมาและค่อยแตกออกมาราวกับเศษแก้วที่แตก มันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นด้วยความรวดเร็ว

“มันคงได้เวลาแล้วสินะ ไว้เจอกันใหม่นะลิเลีย อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันอีก”กาเบียลพูด จากนั้นสติของลิเลียก็เริ่มดับวูบไป

.

.

ที่ภายนอกร่างกายของลิเลียก็ได้เริ่มขยับขึ้นมาทำให้เบรอสที่นั่งอยู่ข้างสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวร่างกายของลิเลีย เบรอสก็ได้วางหนังสือของเขาลงจากนั้นก็จ้องมองไปยังลิเลียอย่างใจจดใจจ่อด้วยความเป็นห่วงเล็กๆที่อยู่ภายในใจ

“อืม.. ที่นี่มัน.. อะ!”ลิเลียที่เริ่มรู้สึกตัวก็รีบสะดุ้งตัวขึ้นมาด้วยความรวดเร็วเพราะความทรงจำที่เธอได้รับมาก่อนที่จะสลบไปก็คือเธอกำลังจะโดนข่มขืนนั้นเอง เธอลุกขึ้นมาตั้งท่าต่อสู้โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย

“ไม่ต้องกลัวไป ข้าเอง เบรอสไง”เบรอสพูดด้วยท่าทางที่ดูใจเย็น เมื่อลิเลียได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา จากนั้นก็ล้มลงมานั่งขดตัวเอามือกอดเข่าทั้งสองข้างไว้ เบรอสที่เห็นอย่างนั้นก็รู้ในทันทีว่าลิเลียนั้นยังคงรู้สึกขวัญผวากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวของลิเลียอยู่แน่

“ไม่ต้องกลัวไปหรอกยังไงข้าก็อยู่ใกล้ๆเจ้าอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าจะปกป้องเจ้าเอง”เบรอสพูดเพื่อทำให้ลิเลียสบายใจและที่เขาพูดไม่ใช่เพื่อที่จะให้ลิเลียสบายใจเพียงอย่างเดียวแต่เขาก็จะทำจริงๆด้วย

“จริงๆนะ นายจะปกป้องฉันจริงๆใช่ไหม ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวเหลือเกิน”ลิเลียพูดพร้อมกับร่างกายที่เริ่มสั่นด้วยความหวาดกลัว

เบรอสที่เห็นดังนั้นก็ได้ลุกออกจากที่นั่งและเดินไปหาลิเลียอย่างช้าๆ เขาได้เข้าไปโอบกอดลิเลียเอาไว้ ลิเลียที่สัมผัสได้ถึงอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นอย่างที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน มันทั้งอบอุ่นและปลอดภายในเวลาเดียวกัน ทำให้ความหวาดกลัวที่เธอมีอยู่ มะลายหายไปจนหมดสิ้นลิเลียเธอได้กอดเบรอสอยู่อย่างนั้นและแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองกอดอันอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งลิเลียได้ผล็อยหลับไปด้วยความเนื้อหลาทางจิตใจ

เบรอสที่เห็นว่าลิเลียได้หลับไปแล้วเขาก็ค่อยๆเคลื่อนที่ออกมาจากลิเลียอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เธอตื่น และเขาก็เดินออกจากห้องไปหย่างเงียบๆเพื่อที่จะไปทำธุระของเขาที่เขาได้คิดไว้ นั้นก็คือการหาเงินนั้นเอง สำหรับในตอนนี้เขาจำเป็นเป็นอย่างมากที่ต้องมีเงิน เพราะถึงแม้สมบัติของเขาจะมีอยู่มากแต่สมบัติทุกชิ้นของเขาราวกับไอเทมระดับโหดในโลกใบนี้ ที่พร้อมจำทำลายเมืองได้ทั้งเมืองเพียงแค่ใช้พลังเพียงครั้งเดียว ดังนั้นจึงไม่ใช่วิธีที่ดีเท่าไรที่เบรอสจะนำสมบัติของเขาออกมาขาย

เบรอสจึงได้เรียกหนึ่งในผู้รับใช้ของเขามาอีกคน ผู้รับใช้คนนี้มีนามว่า เซ็น เป็นพอค้าที่เก่งกาจและคนที่ฉลาดมากที่สุดในหมู่ข้ารับใช้ของเขาเลยก็ว่าได้ ดังนั้นเข้าจึงคิดว่าจะให้เซ็นไปทำธุรกิจและค่อยหาเงินให้เขาในโลกนี้

“ข้าขออัญเชิญผู้รับใช้แห่งข้าผู้มีนามว่า เซ็น”เมื่อเบรอสพูดจบก็มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นมาคล้ายกับตอนของริเรียน่า

“ข้ามาตามคำบัญชาของพระองค์แล้วขอรับองค์จักรพรรดิ”เซ็นได้เดินออกมาจากวงเวทย์อัญเชิญและคุกเข่าทำความเคารพเบรอส

“ข้ามีบางอย่างให้เจ้าทำ”เบรอสพูด จากนั้นเบรอสก็สั่งให้ เซ็น ไปทำตามแผนที่เขาวางไว้ในทันที