เมื่อจักรพรรดิปีศาจต้องกลายเป็นผู้พิทักษ์(ดอง)

ลำดับตอนที่ #6 : งานเลี้ยงตระกูลคาเวล(3)

หลังจากที่กรีนได้พาลิเลียมายังห้องส่วนตัวแล้วเขาได้วางลิเลียลงบนที่เตียงจากนั้นเขาก็ได้เทไวน์ลงแก้วเพื่อที่จะดื่มพร้อมกับเดินไปยังหน้าต่างจิบไวน์อย่างสบายใจ

“รู้ไหม อันที่จริงฉันไม่ต้องการทำอย่างนี้หรอก แต่ว่าเป็นเธอเองที่ดื้อด้านมันเลยทำให้ฉันไม่มีทางเลือก ทำไมกันแค่ยอมรับขอเสนอง่ายๆแค่นั้นทำไมเธอถึงทำไม่ได้ เธอมีแต่ได้กับได้ทั้งนั่น แต่ช่างมันเถอะ ยังไงซะอีกไม่นานเธอก็จะกลายมาเป็นของฉันแล้ว”พูดเสร็จกรีนก็จิบไวน์แก้วนั้นต่อจนหมด กรีนได้วางแก้วไวน์นั้นลงและเดินไปยังเตียงที่ลิเลียนอนอยู่ในทันที กรีนค่อยคลานขึ้นไปคร่อมบนตัวของลิเลียและค่อยๆฉีกเสื้อผ้าของลิเลียออกทีละชิ้นๆ จนเหลือเพียงชั้นในกางเกงในและเศษผ้าที่ยังคงปกปิดส่วนสำคัญไว้อยู่ 

กรีนที่เห็นอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับลูบไล้ตัวลิเลียไปทั่ว ลิเลียที่ยังไม่ได้สลบไปแบบเต็มร้อยก็คอยขัดขืนอยู่ แต่เพียงแรงของผู้หญิงกับผู้ชายก็ต่างกันมากแล้วแถมยังโดนมอมยาอีกทำให้เธอไม่มีแรงที่จะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ทำได้เพียงกัดฟันและทนทรมารไปเพียงเท่านั้น แต่ในจังหวะนั้นเองก็ได้มีบางอย่างพุ่งเข้ามาในห้องที่กรีนกับลิเลียอยู่ด้วยความเร็วสูงจนทำให้กำแพงพังลงมาเกิดเสียงดังสนั่น สิ่งนั้นก็คือเบรอสนั้นเอง เขาเดินมาด้วยความโกรธที่เปียมล้นและใช้มือปัดกรีนออกราวกับปัดแมลงตัวหนึ่ง ตัวของกรีนก็พุ่งไปชนกำแพงจนร้าว

จากนั้นก็เดินไปหาลิเลียด้วยความเป็นห่วงดูสภาพภายนอกแล้วไม่เป็นอะไรมากแต่เขาก็ยังไม่มั่นใจจึงใช้เวทย์ตรวจสอบอีกทีหนึ่งซึ่งผลปรากฏว่าไม่เป็นอะไรเช่นเดิม เบรอสจึงห่อตัวลิเลียด้วยผ้าห่มเพราะเสื้อผ้าของลิเลียถูกฉีกขาดไปหมดแล้วจึงอุ้มตัวลิเลียขึ้นมา พร้อมกับค่อยเดินไปยังกรีนที่ตอนนี้ได้นอนอยู่ในสภาพที่แขนบิดเบี้ยวร่างกายถูกชโลมไปด้วยเลือดแต่ก็ยังไม่ตาย 

“เจ้ามันไม่สมควรตายง่ายเช่นนี้”ว่าแล้วเบรอสก็ทำบางอย่างจู่ก็มีวงเวทย์สีดำปรากฏออกมาพร้อมกับมีมือสีดำยื่นออกมาและคอยดึงแขนดึงขากรีนและส่วนต่างๆจนเหลือเพียงแค่ส่วนหัว แต่ที่ดึงไม่ใช้กายเนื้อแต่มันคือพลังงานชีวิตของส่วนนั้นๆ เบรอสมองไปยังกรีนด้วยแววตาที่ดูสมเพชปนกับความโกรธ 

“เบรอสนั้นใช่นายใช่ไหม”จู่เสียงอันแผ่วเบาของลิเลียก็ดังขึ้นมาทำให้เบรอสหันไปตอบด้วยความเป็นห่วงอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้วเป็นข้าเอง ไม่ต้องห่วงตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว”เมื่อเบรอสพูดเสร็จลิเลียก็ผล็อยหลับไปด้วยความโล่งใจ จากนั้นเบรอสก็สร้างประตูมิติเคลื่อนย้ายขึ้นมาเพื่อที่จะกลับไปยังบ้านของลิเลีย และเขาก็เดินเขาไป

.

.

“ฮืม! เสียงอะไรกัน!! นั่นมันห้องของลูกชายข้านิ!”หลังจากที่เฟเดอริโกได้ยินเสียงคล้ายระเบิดเขาก็แผ่สัมผัสเพื่อที่จะตรวจสอบที่มาของเสียง เมื่อเขารู้ว่าที่มาของเสียงมาจากไหนก็ทำให้เขาตกใจปนร้อนใจในทันที และไม่รอช้าเขาก็รีบไปยังห้องของกรีนในทันที

เมื่อมาถึงยังห้องแล้วภาพที่เฟเดอริโกได้เห็นนั้นมันทำให้เขาแทบใจสลายเข่าทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้น เพราะตอนนี้ลูกชายของเขาราวกับคนที่ตายไปแล้วทั้งแขนทั้งขาและอวัยวะอื่นๆกลายเป็นสีม่วงอมเขียว ราวกับสีของชิ้นเนื้อที่ตายไปแล้วโดยเหลือไว้เพียงที่หัวเท่านั้น ลูกชายของเขาพิการไปแล้ว!

“อ้ากกกก!!! ใครบังอาจมาทำลูกชายข้าอย่างนี้!! พวกมันต้องชดใช้!! ข้าจะลากคอพวกมันมาแล้วเสียบประจานมันให้ได้!!!”เฟเดอริโกลำร้องออกมาด้วยความเสียใจพร้อมกล่าวคำมั่นสัญญาออกมาด้วยความโกรธแค้น

.

.

.

ตอนนี้เบรอสได้พาลิเลียมายังที่ห้องนอนแล้วเขาก็ค่อยวางลิเลียลงบนเตียงและจ้องมองไปยังลิเลียสักครู่ก่อนที่จะตัดสินใจบางอย่าง

“ริเรียน่า ออกมาหน่อย”เบรอสได้เรียกริเรียน่าให้ออกมา

“มีอะไรให้รับใช้เจ้าคะ”ริเรียน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเย้ายวนซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเธอ

“ข้าอยากให้เจ้าช่วยอาบน้ำและเปลี่ยนชุดลิเลียให้หน่อย”เบรอสพูด

“ได้เจ้าคะ ว่าแต่ว่า… ไม่คิดจะทำเองสักหน่อยหรอเจ้าคะ ดิฉันคิดว่าท่านก็น่าจะ-”เมื่อได้โอกาสริเรียน่าพูดหยอกล้อเบรอสแต่ก็พูดได้เพียงนิดเดียวกลับต้องถูกเบรอสพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

“พอเลย! แล้วรีบทำซะ”เบรอสพูดด้วยอารมณ์ที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกผู้รับใช้หยอกล้อ

“เจ้าค่า~”แล้วริเรียน่าก็ได้พาตัวลิเลียไปข้างในห้องน้ำ โดยที่เบรอสได้นั่งเฝ้าอยู่ข้างนอกและคิดถึงเรื่องในอดีตบางอย่าง 

“เหตุใด มันช้างคล้ายเจ้าเช่นนี้กัน กาเบียล หรือเจ้าจะกลับมาหาข้าอีกครั้งและจากข้าไปอีกงั้นหรือ”เบรอสพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ดูเศร้าโศกพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยไหลออกมาเมื่อนึกถึงอดีตที่เคยถูกลืมเมื่อนานมาแล้ว ซึ่งจะพบเห็นได้ยากเป็นอย่างมากที่จะเห็นจักรพรรดิปีศาจผู้แข็งแกร่งและเด็ดเดียวเป็นเช่นนี้

เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมงในที่สุดริเรียน่าก็พาลิเลียออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่สวมเสื้อผ้าทุกอย่างดีแล้ว จากนั้นก็พาเธอไปหวีผมเพื่อให้ผมแห่งและต่อจากนั้นก็นำเธอไปนอนยังบนเตียง

“เหตุใดจึงใช้เวลานานนัก”เบรอสเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ความลับของผู้หญิงเจ้าคะ”ริเรียน่าพูดจากนั้นเธอก็หายไป เพราะเธอเสร็จภารกิจแล้ว 

“ความลับของผู้หญิงหรอ เฮอะ!”เบรอสก็ทำได้เพียงแค่สายหัว และเบรอสก็ค่อยลงไปนั่งยังที่เก้าอี้ข้างเตียง มองไปยังใบหน้าของลิเลียพร้อมกับหวนคิดถึงอดีต

“ข้าอยากเจอเจ้าอีกสักครั้งจริงๆ กาเบียล”เบรอสพูดก่อนที่จะน้ำหนังสือมาเปิดอ่านเพื่อฆ่าเวลา