คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I : Prelude of my story
Chapter I : Prelude of the night
“กริ๊ง!!!!!! ปับ!”
“ฮ้าว~ แกรก แกรก”
เสียงนาฬิกาปลุกตอนเช้าของวันใหม่ ชายในชุดนอนสีฟ้ากางเกงเทา บิดขี้เกียจอย่างช้าๆ
“อืม…ได้เวลาแล้วสิ” อ้ำลุกจากเตียง อาบน้ำแปรงฟัน เปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมสอบของเทอม1นี้
“เดี๋ยวก็จะได้ หยุดเทอมซะที”
…………………………………………………………..
“อ้าว! อ้ำ! หวัดดี เป็นไง อ่านมาเยอะมะ” จอม เพื่อนที่อ้ำสนิทที่สุดทัก
“ก็ เรื่อยๆแหละ” อ้ำหันไปยิ้ม “อ่านตั้งหลายรอบก็ยังไม่เข้าใจ”
“เอาน่า” จอมตบไหล่อ้ำเบาๆ “เราก็ช่วยติวให้บ้างนี่นา”
“เออสิ ไม่งั้นเราคงเน่ากว่านี้” อ้ำแกล้งทำเป็นหลบหน้า แต่จริงๆแล้ว แอบขอบคุณอยู่ในใจ
ก็ที่เราตั้งใจให้เขาติว ก็เพราะ…
“อ๊ะ! ได้เวลาแล้ว เตรียมตัวที่ห้องสอบเลยละกัน” จอมดูนาฬิกาข้อมือ
“เอ่อ..”อ้ำอ้ำๆอึ้งๆ
“ไปเตรียมตัวก่อนนะ บาย” จอมโบกมือลา
“อ่ะ…บาย” อ้ำโบกมือตอบ
อ้ำรู้ตัวอยู่แล้วว่า สิ่งนี้ บอกจอมไปไม่ได้
เพราะมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
แต่คิดไปก็เท่านั้น
ขึ้นไปสอบดีกว่า…..
“เปนงายบ้าง อ้ำ สอบ” ว่าน เพื่อนอีกคนทัก
“เหอเหอ ม่ายหวายจริงๆอ่า” อ้ำทำหน้าเหยเก
“อ้าว จอมนี่นา เปงงายบ้าง สบายอยู่แล้วนิ”ว่านทักจอม
“ก็พอได้แหละ”จอมทักอย่างร่าเริง
“ไอ้พอได้น่ะ หมายถึงพอได้Aอ่าดิ”อ้ำแกล้งเหน็บแนมนิดหน่อย
“แหม มันก็น่าจะได้หรอก ก็ช่วยติวให้คนอื่นน่ะซี่”ว่านกระทุ้งศอกที่จอม
อ้ำแอบยิ้มเล็กน้อย ถูก ที่ว่าเขาติวให้คนอื่น แต่ คนๆนั้นไม่ใช่อ้ำ
“ไอ่ ว่าน…อ่ะ…ฮึ่ม! พูดไปได้”จอมหน้าแดง
“555 เอาน่า โชคดีกับการปิดเทอมนะ และโชคดีกับการเดทน้า~ 555”ว่านพูดกวนบาทาจอม แล้วก็รีบไป
เดท? นั่นแหละสิ่งที่ระคายหูอ้ำทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องนี้ที่เกี่ยวข้องกับจอม แม้เค้าก็เป็นคนที่ล้อเรื่องผู้หญิงของจอม แต่ในใจลึกๆก็แค่ทำไปบังหน้าแค่นั้น ก็แค่จะได้อยู่ใกล้ๆจอมแค่นั้น
“อ้ำ ! วันเสาร์นี้ว่างมั้ย?”จอมถาม
“วะ..ว่างสิ”อ้ำพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ไปเที่ยวกันสิ ที่สยามน่ะ เผื่อไปดูหนังกินข้าวกัน”จอมตอบพลางยิ้มให้
ชวนเราไปเที่ยว? เพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก อ้ำอยากไปที่ไหนๆกับจอม จึงได้ชวนจอมไปเที่ยวอยู่บ่อยๆ แต่นึกไม่ถึงว่าจอมจะเป็นฝ่ายชวนอ้ำเอง
“อะ..เอาสิ ”อ้ำพยักหน้า
“โอเคนะ แล้วเจอกัน เราต้องไปก่อนและ”จอมโบกมือให้อ้ำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไปหาหญิงสาวคนหนึ่ง เธอคนนั้นคือมิ้นต์ เธอสวยเป็นที่ต้องการของเพื่อนชายหลายคน จอมคงเป็นหนุ่มผู้โชคดีที่สุดคนหนึ่งที่มิ้นต์มีใจให้ ถ้าเช่นนั้น อ้ำคิด เราคงเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดที่ดันไปหลงรักนาย จอม…
“สถานี ต่อไป สยาม”เสียงรถไฟฟ้าBTSที่คุ้นเคยดังขึ้น
ประตูรถไฟฟ้าเปิดทางให้ผู้โดยสารออกไปโดยเร็ว
อ้ำไม่รอช้า รีบวิ่งไป เพราะ ใกล้เวลานัดแล้ว
จะทันมั้ยนะ อ้ำคิดอยู่ในใจ
9โมง50......
9โมง55......
9โมง57......
เฮ้อ!! ถึงซะที
”อ้ำ!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
อ้ำหันไปตามเสียงของชายหนุ่มที่เขารัก แล้วเขาก็ยิ้ม
”เฮ้อ ในที่สุดก็เจอ นัดกัน 10โมง เล่นมาซะเป๊ะเชียว” จอมพูดกัดฟันและตบไหล่อ้ำเบาๆ
”ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ไม่อยากตื่นเช้าอ่า”
”งั้น..เราไปทานอะไรกันก่อนดีมั้ย” จอมถาม
”อ่อ เดี๋ยวไปดูหนังก่อนน่ะ แล้วไปกินMKกาน ละก็…เอ่อ….”จอมทำเหมือนรอใครบางคนอยู่
”จอม!!”สาวสวยในชุดขาวกางเกงยีนส์ทักด้วยรอยยิ้มที่งามดุจดอกไม้แย้มบาน
”แหม จอม ขนาดมางี้ ก็พาแฟนมาด้วยนะ อ้ำแกล้งตามเคย
”เออน่า! ไปดูหนังกัน”จอมตัดบทแล้วชวนไปดูหนัง พร้อมจูงมือมิ้นต์ไปด้วย
………………………………………………………………………………………………………
ขณะดูหนัง อ้ำรู้สึกทันทีว่าเขาเหมือนเป็นส่วนเกินของคนสองคนนั้น ถ้าจะชวนมาทำไมไม่ชวนเวลาอื่น ทำไมต้องทำให้เราเสียใจกับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ด้วย!!!
ณ ร้านMK 2คนต่างกินและพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
แต่ไม่ใช่อ้ำ กลับเป็นมิ้นต์กับเพื่อนสนิทที่สุดในคณะนี้ จอม
ขณะที่ 2 คนนั้นทานกันอย่างเอร็ดอร่อย
อ้ำถึงแม้จะหิวก็ตาม แต่ไม่ได้รู้สึกว่าอยากกินเลย
”เอ่อ... เดี๋ยวเราเข้าห้องน้ำก่อนนะ” อ้ำพยายามปลีกตัวจาก 2 คนนั้น
”เอ้อ เดี๋ยวเราก็จะเข้าเหมือนกัน มิ้นต์ เราไปกับอ้ำแป๊บนึงนะ”
”อื้ม มาเร็วๆนะ เดี๋ยวหม้อไฟจะเย็นซะก่อน”
จ้ะ แค่ไปฉี่เอง”
ณ ห้องน้ำ
“อ้ำ เราขอถามนายอย่างสิ”ระหว่างยืนที่โถ ทั้งสองคนคุยกัน
“อะไรหรอ” อ้ำถาม
“นายคิดว่า เขามีใจให้เราจริงอ๊ะป่าวอ่า” จอมถาม
“อ่าว แล้วมาถามเราทำไมล่ะ”อ้ำตอบไปงั้นๆปิดบังความเกลียดชังคำถามที่จอมเพิ่งถามไป
“ก็เห็นนายเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงได้ดีกว่าเพื่อนคนอื่นๆนี่นา ยังกะนายเป็นผู้หญิงงั้น” จอมพูดแอบล้อเล็กน้อย อ้ำก็แกล้งมองเขม็ง แต่ซักพักก็ยิ้ม
“เราว่านะ” อ้ำพูด“ไม่มีทางที่ผู้หญิงที่มองนายด้วยสาวตาแบบนั้นแล้วบอกว่าไม่ได้รักนายหรอก”
“แล้วแน่ใจขนาดนั้นเลยหรอ” จอมยังคงสงสัย
“แล้วอีกเดี๋ยวก็รู้”อ้ำพูดเสร็จก็ เดินไปล้างมือ แล้วออกไป ทิ้งปริศนาไว้ให้จอมคิดเอง
“เอ้า! มาแล้วหรอ เร็วมากินๆ”มิ้นต์เจออ้ำก่อนจึงเรียกมากิน
“มิ้นต์ เรามีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับจอมน่ะ แต่เราต้องบอกตอนที่จอมไม่อยู่”อ้ำเข้าไปใกล้มิ้นต์เพื่อจะกระซิบ
“พรุ่งนี้จะเตรียมแผนบางอย่างสำหรับจอมกับเธอน่ะ ห้ามบอกจอมเด็ดขาดนะ”
2วันผ่านไป
กริ๊งๆ
“ฮาโหล”อ้ำรับโทรศัพท์
“อ้ำหรอ นี่จอมนะ” เสียงจอมผ่านทางมือถือของอ้ำ
“เราโทรหามิ้นต์ไม่ติดน่ะ เลยจะถามว่าเค้าติดต่ออะไรนายบ้างมั้ย”
“อ๋อ ไม่ได้ติดต่ออะไรมาเลยนะ จริงสิ วันนี้ตอนเย็นแวะมาบ้านเราหน่อยสิ มีเรื่องคุย”อ้ำชวนจอม
“เอ่อ…ได้สิ แล้วจะไปหานะ”
“โอเค แค่นี้ก่อนนะ บาย”อ้ำพูดส่งท้าย
ปิ๊บ!
เสียงมือถือปิดลง เช่นเดียวกับการแสดงของอ้ำได้เริ่มต้นขึ้น
ณ เย็นวันนั้น
“จอม เข้ามาสิ” อ้ำ เชิญจอมให้เข้ามา
บ้านของอ้ำดูคร่าวๆก็ดูเหมือนบ้านธรรมดาทั่วไป เว้นแต่ว่า ห้องนั่งเล่น มันดูธรรมดาเกินไป เหมือนไม่มีการจัดดีไซน์ให้ดูสวยงามเหมือนบ้านอื่นๆ หากคนอื่นมาเห็นคงนึกว่า ไร้ศิลปะจริงๆ จะมีที่แปลกกว่าคนอื่นหน่อยก็คือ กองหนังสือกองใหญ่ และหนังสือบนโต๊ะอีก3ตั้ง
“เดี๋ยวรอที่โต๊ะก่อนนะ จะเอาของว่างให้”แล้วอ้ำก็เข้าห้องครัว
ระหว่างรอ จอมก็สำรวจห้องนั่งเล่นไปพลางๆ จอมมองที่หนังสือเป็นตั้งๆบนโต๊ะ เรียงดุว่า อ้ำอ่านหนังสือประเภทไหนบ้าง
บันทึกฆาตกรโหด
พืชมีพิษ
รูปวาดของศิลปินชื่อดัง
แล้วจอมก็หยุดที่สมุดเล่มหนึ่ง
My story
นี่คือสมุดบันทึกเรื่องของอ้ำงั้นหรอ
ข้างในจะมีเรื่องราวของอะไรบ้างนะ จอมกำลังจะเปิดดูข้างใน
“จอม! อาหารเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวเอามาเสริฟให้”อ้ำตะโกนจากในห้องครัว
จอมรีบปิดสมุดทั้งที่ยังไม่ได้อ่านอะไรมากนัก และเก็บหนังสือเข้าที่เดิมให้เรียบร้อย
“มาแล้ว มาแล้ว ”อ้ำเสริฟเสต็กเนื้อแล่บางๆ เสริฟพร้อมมันฝรั่งบดและกะหล่ำปลี
“โห นี่นะ ของว่าง”จอมพูดเหน็บแนมอ้ำเล็กน้อย เพื่อปิดบังความกังวลเรื่องสมุดบันทึกที่อ่านไปบ้าง
“แหม ก็ไม่มีอย่างอื่นนี่ มีแค่เนี้ยะ เอาเข้าไมโครเวฟเอง ลองกินดูสิ”
จอมใช้มีดที่อ้ำให้ตัดเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆแล้วใช้ส้อมจิ้มเข้าปาก
“อื้ม อร่อยดีจัง ทำเองหรอ”จอมพูดพลางเคี้ยวตุ้ยๆอยู่
“เออสิ อยู่บ้านคนเดียวก็เลยต้องทำเองน่ะ แถมอันนี้อุตส่าห์ใช้เนื้อส่วนที่อร่อยที่สุดเลยนะ”อ้ำยิ้ม
“จริงหรอ”จอมพูดแล้วดื่มน้ำ“แล้วมันคือส่วนไหนล่ะ”
อ้ำยิ้มแต่แค่เผยอข้างซ้ายข้างเดียว
“ไว้จะรู้เอง”
“อ้อ! อ้ำ แล้วที่บอกมีเรื่องจะคุยน่ะ คือเรื่องอะไรหรอ”
“อ๋อ เรื่องนั้นน่ะ ไว้รอเดี๋ยวนะ”
“รออะไรหรอ…อ่ะ..อา”จู่ๆจอมก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
“หึหึ”จอมได้ยินเสียงไม่ชัดแต่รู้ว่าเป็นเสียงอ้ำแน่นอน
จอมเริ่มรู้ทันทีว่าเขาต้องโดนวางยาแน่นอน
จอมพยายามจะหนี เพราะรู้ว่าจะเกิดอันตรายขึ้นแน่นอน
แต่สติของจอมก็เริ่มเลือนรางลงทุกที
“แล้วจะบอกแหละ แต่ตอนนี้”อ้ำยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“นายหลับไปก่อนเถอะนะ”
ไม่ได้การ เราต้องรีบหนีไป
ต้องรีบหนีไป……….
หนีไป…………….
หนี………………
เฮือก!!!!
จอมตื่นขึ้นมาในห้องที่ดูมืดสลัวเหมือนห้องใต้ดิน
จอมพยายามจะขยับตัวเพื่อหาทางออกจากที่นี่ แต่
แกร๊กๆ!!
จอมรู้สึกถึงโซ่เส้นใหญ่คล้องแขนจอมไว้ให้อยู่สภาพยืนชูแขน
“อรุณสวัสดิ์ จอม”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
แป๊ก!
เสียงสวิตช์ดังขึ้น และไฟก็สว่างทั่วห้อง
ห้องดูเหมือนห้องใต้ดินที่ใช้เก็บของ แต่ของที่ว่าดูเหมือนเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างอ้ำจะมี
โดยรวมแล้ว ห้องนี้ก็เหมือนกับ….
“ขอต้อนรับสู่นรก” อ้ำพูดและยิ้มให้จอม ซึ่งอยู่ในสภาพที่เหลือแต่กางเกงในเท่านั้นที่ทำให้ไม่อยู่ในสภาพเปลือย
“นาย…นายคิดจะทำอะไร”จอมพูดพร้อมสงสัยในจุดประสงค์ของอ้ำ
“555 เรื่องน่ะหรอ”อ้ำยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกลมหายใจอุ่นๆได้
“ก็เรื่องมิ้นต์ไง ที่นายถามไป”
“และคนที่จะบอกนั้น ก็คือเธอคนนั้น”อ้ำเดินไปที่บานพับบานใหญ่
ขณะที่อ้ำเลื่อนบานพับ ร่างที่เหลือเพียงชุดชั้นในที่ปกปิกความเปลือยบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นเพศหญิง
เธอถูกมัดเช่นเดียวกับจอม เพียงแต่เธอหันหลังให้ จอมจึงไม่แน่ใจว่านั่นคือคนที่ตนรู้จักหรือไม่
เมื่ออ้ำเลื่อนหันหน้าหญิงคนนั้นให้เห็น
จอมก็ต้องตกใจตะลึง
นั่นคือมิ้นต์ แฟนของเขาจริงๆ อย่างที่คิด
แต่ว่า…
หน้าของเธอ!
ที่กระพุ้งแก้มของเธอ!
ราวกับถูกใครคว้านเนื้อออกจนเห็นฟันทางซีกซ้ายได้ครบทุกซี่!
“มีคนเคยเล่าว่า”อ้ำเริ่มเล่าเรื่องราวพลางเดินรอบๆมิ้นต์
“เนื้อส่วนกระพุ้งแก้มเป็นส่วนที่อร่อยที่สุด”อ้ำหยุดอยู่ที่ข้างหน้าจอม
จอมรู้ทันทีว่าสเต็กที่อ้ำทำให้ทานนั้น ไม่ใช่จากไหน แต่มาจากกระพุ้งแก้มของมิ้นต์นี่เอง แค่คิด จอมก็แทบจะคายของเก่าออกมาแล้ว
“ทะ..ทำไม?”จอมพยายามที่จะพูดทั้งที่สติก็ยังเลือนรางอยู่บ้างหลังจากตื่นขึ้นมา
“นายทำอย่างนี้ทำไม?”
“ทำไมน่ะหรอ?”อ้ำยังคงยิ้มอยู่ แต่แฝงความน่ากลัวไว้เบื้องหลัง“ก็จะพิสูจน์เรื่องมิ้นต์น่ะสิ ก็เลย…”
“แค่ทดสอบนายนิดๆหน่อยๆ”แล้วอ้ำก็หยิบมีดพกเล่มเล็กๆขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง
“นะ..นายจะทำอะไร?”
“เกมนี้มีอยู่ว่า….”แล้วอ้ำก็เปิดมีดพกอย่างชำนาญ
“ถ้าหากตอบคำถามได้ถูกต้องก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าผิด….”
ฉึก!!!! อ๊า!!!!!!!!!
อ้ำแทงมีดไปที่ขาของมิ้นต์ มิ้นต์พยายามจะร้องอย่างสุดเสียง เผยให้เห็นว่า ชายผู้โรคจิตคนนี้ตัดลิ้นของหล่อนไปด้วย
มีดที่อ้ำใช้นั้นดูไม่เหมือนกับมีดเล่มอื่นๆที่มักจะเอาไว้เฉือนเนื้อ แต่มันโค้งงอเข้าเหมือนกรงเล็บที่ใช้จิกลงไปแล้วฉีกออก ยิ่งทรมาณเข้าไปอีก
“มิ้นต์!!!!”จอมตะโกนออกมา แล้วมองไปที่อ้ำ“แก!!!!”
“เอาน่า เอาน่า”อ้ำยังคงยิ้มแต่คราวนี้ออกแนวจะแสยะเสียมากกว่า“ชั้นแค่สาธิตเฉยๆ ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก หมายถึง…. ที่จะเกิดต่อจากนี้น่ะนะ”
“ชั้นไม่ให้อภัยแกแน่”จอมมองอ้ำด้วยสายตาเคียดแค้น
“เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาเริ่มกันดีกว่า”อ้ำหันหน้ามองทางจอม
“สำหรับตอนนี้ อะแฮ่ม”อ้ำไอนิดนึง “นายจะรักใครมากกว่ากัน ระหว่างชั้น”
แล้วอ้ำก็ชี้ไปที่มิ้นต์“หรือเค้า”
มิ้นต์แน่นอน จอมคิดเช่นนั้น แต่เขารู้ดีว่าถ้าตอบไป อ้ำคงไม่พอใจแน่ และคงะทำร้ายมิ้นต์อีกแน่นอน แต่การจะพูดคำที่แสลงหูนั้นออกไป มันก็ดูเหมือนยากเย็นนัก
“ช้า~ จังเลย~”อ้ำพูดออกไปเป็นทำนองเพลง แล้วก็ ฉึก!!!!! กรี๊ด!!!!
“ตอบมาเร็วๆ” อ้ำยังคงแสยะยิ้ม พร้อมเงยหน้าฟังเสียงโหยหวนของลูกแกะน้อยอย่างมิ้นต์ราวกับเป็นเสียงเพลงวงออร์เคสตร้า
“มิ้นต์!!!”จอมร้องออกไปโดยไม่ตั้งใจ
“หมายถึงรักมิ้นต์มากกว่าน่ะหรอ??”อ้ำยังคงยิ้มอยู่แต่ดูก็รู้ว่าแค่พยายามจับผิดจอมเพื่อสนองตอบความรู้สึกส่วนตัวเท่านั้น อ้ำดึงมีดออก ความโค้งของมีดเกี่ยวหนังที่ขาออกมาด้วย มองเห็นเป็นเนื้อแดงๆที่หลุดลุ่ยออกมาจากรอยปักของมีด คราวนี้ มีดเคลื่อนที่ ไปที่ลูกตาของมิ้นต์ แล้วอ้ำก็จัดการคว้านลูกตาออกมาจนเห็นเป็นเบ้าชัดเจน เสียงกรีดร้องดังยิ่งขึ้นกว่าเดิม อ้ำต้องระวังเป็นพิเศษในการคว้านออกมา เพราะถ้าคว้านลึกเข้าไปอีกหน่อย อาจไปเกี่ยวสมองของมิ้นต์ออกมาจนตายได้ แต่อ้ำไม่ได้ต้องการให้มิ้นต์ตาย ยังไม่สาสมแก่ใจเขาเลย
“เรามาลองตอบกันอีกครั้งหนึ่งละกันนะ” อ้ำหันหน้ายิ้มให้จอม แต่ในสายตาขอจอม รอยยิ้มนั้นยิ่งกว่าที่จะเรียกว่าเป็นรอยยิ้มของปีศาจเสียอีก ขณะนี้จอมก็ใกล้จะบ้าเต็มทีแล้ว
“ชะ..ชั้น..ชอบนาย”จอมตอบไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อืมอืม”อ้ำยังยิ้มอยู่“งั้นถามอันต่อไป”
“ถ้านายรักชั้นมากกว่าจริงละก็แสดงว่า… ถ้าชั้นให้เลือกว่าใครจะตาย ระหว่างนายกับหล่อนแล้ว”
“นายจะเลือกให้ใครตายดีล่ะ”
หมายความว่าไง นี่แกคิดจะฆ่ากันจริงๆหรอ ถ้าเราตอบว่าให้มิ้นต์ตาย มันฆ่าจริงแน่ แต่ถ้าเราตอบว่า เราตาย มันก็จะฆ่าเรา มันไม่ใช่ล้อกันเล่นแล้ว มันเป็นปีศาจ!!! ปีศาจในคราบมนุษย์ชัดๆ
“เอ้า ว่าไงล่ะ? หรือชั้นจะต้อง….”แล้วอ้ำก็หันมีดไปที่มิ้นต์ คราวนี้กะว่าจะคว้านส่วนท้อง
“พอได้แล้ว!!!” จอมตะโกนหวังให้อ้ำหยุด อ้ำหยุดจริงๆ
“ถ้าจะให้หยุด”อ้ำหันหน้าแต่ก็ยังจับมีดเตรียมคว้านท้องมิ้นต์“ก็ตอบมาสิ”อ้ำแสยะยิ้มมากกว่าเดิม
จอมมองไปที่มิ้นต์ซึ่งเหลือเพียงตาข้างซ้ายและซีกแก้มข้างขวาเท่านั้น เขารู้ดีจากสายตาของมิ้นต์แม้จะอาบไปด้วยน้ำตา มิ้นต์ไม่อยากตายก็จริง แต่ถ้าเขารอด เขาจะไม่สามารถมีชีวิตอย่างเดิมอีกต่อไป ไม่มีแล้วกับคำว่าเป็นบุปผาแห่งคณะ หล่อนจึงอยากี่จะให้ฝันร้ายนี้จบไปพร้อมกับที่วิญญาณและสติเธอหลุดออกจากร่างไป ฆ่าชั้นสิ ฆ่าชั้นซะที ได้โปรด มิ้นต์คงคิดอย่างนี้
“ชั้นต้องให้มิ้นต์ตายอยู่แล้ว”จอมพูดเสียงแผ่วเบาด้วยความไม่เต็มใจ แต่อ้ำกลับดูมีความสุขยิ่งกว่าเดิม
“ถ้าคำตอบออกมาเช่นนั้น”อ้ำหันมามองมิ้นต์“ก็เบิ่งตาดูให้ดีละกัน”
จอมหลับตาสนิท เขารู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่หนุ่มอย่างเขาควรพบเจอ อันที่จริงไม่ควรมีใครที่จะได้เจอเหตุการณ์ณ์แบบนี้ ประสาทสัมผัสของเขาที่สัมผัสได้ก็มีเพียงหูที่ได้ยินเสียงของมีดคว้านลงไปที่เนื้อ เสียงกระฉูดของเลือด ประสานเสียงกับเสียงร้องของหญิงสาวผู้โชคร้าย มันเป็นเสียงประสานแห่งความตายชัดๆ ซักพัก เสียงทุกอย่างก็เงียบลงราวกับไก่ที่ถูกเชือดดิ้นร้องทุรนทุรายซักพักก็เงียบไป อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่เปิดตา เขาไม่อยากเห็นสภาพที่น่าสยดสยองของศพของผู้เป็นที่รักของตน
“ไม่ลืมตาเลยหรอ”อ้ำเดินเข้าหาจอม“งั้นจะบรรยายว่าชั้นทำอะไรหล่อนบ้าง”
“ชั้นเริ่มจากคว้านท้องของหล่อนเสียก่อน แล้วก็ตัดลำไส้แล้วก็ลากออกมา”
ไม่ ชั้นไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้!!
“ที่เหลือลูกตาไว้ข้างนึงก็ให้หล่อนดูน่ะแหละ ตอนแรกหล่อนหลับตา ก็เลยตัดหนังตาทิ้ง”
หยุดที ใครก็ได้ช่วยหยุดมันที!!!!
“แล้วชั้นก็คว้านตาออกมา แล้วก็ผ่าอกของหล่อน หล่อนดิ้นพล่านเลยล่ะ”
ฝันร้าย ! นี่ต้องเป็นเพียงฝันร้าย!!!
“แล้วพอหาหัวใจได้ ชั้นก็กัดมันทันที เลือดพุ่งกระฉูดเลยล่ะ น่าตลกดีนะ 555 ”
ว้าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จอมเผลอลืมตาหวังจะด่าอ้ำ แต่เบื้องหน้าเขาก็คือศพของมิ้นต์ซึ่งสถาพน่ากลัวกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก แถมอ้ำลากมิ้นต์ให้มาอยู่ตรงหน้าใกล้ๆอีก
“อ๊ะ ดันลืมตาซะก่อน เลยบรรยายที่เหลือไม่ทัน”อ้ำหัวเราะด้วยรอยยิ้มเหมือนหนุ่มใสซื่อบริสุทธิ์ที่เปื้อนไปด้วยคราบเลือดทั่วตัว
“จริงอย่างที่นายว่าแหละ มิ้นต์น่ะ รักแกมากกว่าใครๆ”อ้ำหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดของเขา
“ตอนที่จับมา ชั้นถามคำถามเดียวกัน หล่อนก็บอกว่า ยอมตายแทนนายได้”อ้ำขยับมาใกล้จอม
“แต่น่าเสียใจเนอะ ที่นายบอกไปว่ารักชั้นมากกว่า และอยากให้เธอตายไป นายพูดเองนี่นะ”
ไม่! ชั้นไม่ได้เป็นคนบอก แกต่างหากที่ผิด ไม่ใช่ชั้น! ชั้นไม่ได้ฆ่ามิ้นต์!
น้ำตาของจอมอาบแก้ม ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว โทษตัวเองสารพัด เขาคงเป็นบ้าไปแล้ว
“แม้แต่ตอนที่ตัวสั่นเทาเหมือนลูกหมาน้อย นายก็ยังน่ารักอยู่ดีแหละ”อ้ำจับคางจอมขึ้นมา
“คำถามสุดท้าย….”อ้ำหยิบบางอย่างที่คล้ายเข็มฉีดยา ฉึก!!!!!!
คิดว่าชั้นจะปล่อยนายไปจริงๆหรอ
……………………….
……………………………………………
………………………………………………………………..
อ้ำเดินไปที่สมุดMy storyของเขา
“ได้เรื่องมาอีกหนึ่งเรื่องแล้ว!”
เสียงหัวเราะของปีศาจดังทั่วทั้งบ้าน แต่กลับไม่มีเสียงโหยหวนร้องขอชีวิตของแกะน้อยทั้งสองตัวดังเล็ดลอดออกมาจากบ้านเลย
เป็นอะไรไป….
ขยะแขยงอยู่หรอ
ยังมีอีกหลายเรื่องที่จะเล่าให้ฟังนะ….
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ความคิดเห็น