คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 น้ำตาที่ถูกปลดพันธนาการ
"งืมๆ" เสียงงืมงำของฟอเอลดังขึ้นพลางดีดตัวของตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วร่างเล็กสังเกตบริเวณรอบๆก็พบว่านี่คือห้องนอนตนเอง.......
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!!!!รอบมีแต่เครื่องประดับประดาราคาแพงแถมเตียงกว้างซะเวอร์ แปร็ด!!! แต่ร่างกล็กก็หน้าแดงก่ำทันทีเมื่อภาพตนเองในชุดเสื้อเชิ้ตยาวถึงเข้าปกปิดร่างกายอันขาวนวลนี้เพียงตัวเดียวและข้างๆเค้านั้นก็มีเพียงร่างสูงผู้เป็นเจ้าของคฤหาสถ์นี้เท่านั้นฟอเอลถอยอย่างรวดเร็วแต่ด้วยความซุ่มซ่ามของเจ้าตัวเลยถอยซะตกเตียงไปเลย(อ้ากกกกเลือดพุ่งแบ็วซะมิมี=w=)
ตุบ!!! โอ้ย!!เสียงร้องของฟอเอลดังจึงทำให้ดาร์กตื่นขึ้นมาดูว่าเสียงอะไรดังโครมครามก็พบร่างเล็กของตนซึ่งในตอนอยู่ในที่เรียกเซ็กซี่สุดๆขากางออกเหมือนเป็ด(ผู้แต่งช่างอธิบายได้ล้ำเลิศดีแท้เอาเป็นว่ากางขาแบบปีกไก่อ่ะเคยเห็ยใช่มั้ย!?)มือทั้งข้างหนึ่งอยู่ระหว่างขาที่กางออกเล็กน้อย ส่วนมือนั้นก็ขยี้หัวเองด้วยความเจ็บเล็กน้อย 'ยั่วชัดๆ/=A=/อยากกดโว้ย' และนี่คือความรู้สึกของเจ้าของบ้าน (จิตได้ใจโคตรเลยพี่น้อง) แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้
"คะ....คุณดาร์กผมมาอยู่นี่ได้ยังไงครับและนี่คือห้อง......." ฟอเอลเอ่ยด้วยสีหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือม่วง เอ้ย!!! มะเขือเทศร่างสูงอะแฮ่มเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า
"นี่ห้องนอนฉันเองพอดีเมื่อวานฉันเห็นนายหลับคาเก้าอี้เลยจะพาไปส่งที่ห้องแต่ว่าแม่บ้านเค้าล็อกหอพักของแม่บ้านพ่อบ้านไปแล้วเลยพามาที่ห้องของฉันไงแล้วก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้ว" ดาร์กเอ่ยพลางหันหน้าหนีร่างเล็กเพราะกลัวอารมณ์แห่งความปรารถนาจะบังเกิด
'เมื่อคืนแทบจะกะอักเลือดแล้วรู้ไหมโดยเฉพาะตอนเปลี่ยนเสื้อให้น่ะ' ดาร์กคิดพันนึกถึงตอนเปลี่ยนให้ตอนนั้นเป็นตอนที่เค้าต่อเก็บอารมณ์มากที่สุด
ฉะไหนจะตอนที่ฟอเอลละเมอกอดร่างสูงเพื่อหาความอบอุ่นอีก (โอ้~ไม่ใช่แค่ดาร์กเท่านั้นล่ะพี่น้องเอ่ยผู้แต่งก็เป็นเก่งจริงๆที่ทนได้ถ้าเป็นเจ๊ล่ะ หึหึหึ จับกดตั้งแต่เปลี่ยนเสื้อแล้ว) ฟอเอลพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปหยิบเสื้อแล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว และในเวลาเพียงไม่นานร่างเล็กก็เดินเข้ามาพร้อมกับชุดพ่อบ้านประจำกายอย่างเดิมและชุดน้ำชาพลางเอ่ยคำว่า
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณดาร์ก ชายน์วันนี้มีชาญี่ปุ่นมานำเสนอครับ" ฟอเอลเอ่ยพลางเข็นรถเช็นที่ใส่มาข้างเตียงร่างเล็กรินชาอย่างประณีตแล้วยื่นส่งให้ดาร์กซึ่งดาร์กก็รับมาดื่ม
"อืม อร่อยดีนะ" ดาร์กเอ่ยชมฟอเอลซึ่งร่างเล็กนั้นก็แสดงความดีใจเล็กพลางเอ่ยคำขอบคุณ
"ขอบคุณครับ" ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นเช่นเคย
"งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับเดี๋ยวยกน้ำชาตอนบ่ายมาให้นะครับ" รฟอเอลเอ่ยพันก้มหัวอย่างนอบน้อมและเก็บชาที่ดื่มเสร็จแล้วเอาออกไปเมื่อดาร์กเห็นท่าทีของฟอเอล ก็รู้สึกเหมือนกับว่าจิตใจของฟอเอลถูกปิดกลั้นในทุกๆด้านทุกๆทางแต่เป็นเพราะอะไรกันล่ะ!?ร่างสูงนั่งประมวลความคิดไปสักพักก็คิดไม่ออกเลยลุกไปอาบน้ำก่อนดีกว่า (= =''''เหอๆเป็นคำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา)
________________________________________________________________
กลับมาที่ฟอเอลหลังจากที่เก็บถ้วยชาอะไรเรียบร้อยแล้วก็เดินไปที่ห้องสมุด ร่างเล็กทำความสะอาดอย่างรวดเร็วเลยเสร็จก่อนประมาณช่วงเที่ยงๆพอดีฟอเอลบิดกายเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังห้องครัวเพื่ออะไรกินแต่ระหว่างทางเดินก็เห็นแม่บ้านคริสกำลังยกหนังสือจำนวนมหาศาลเดินมาแต่ในขณะเดินนั้นเธอได้ไปชนกับเสาแจกันใบใหญ่ที่โคลงเคลงจนจะหล่นทับแม่บ้านคริส
กริ๊ด!!!!!ตุบ!!!!โครม!!!!! เพล้ง!!!!!
เสียงของหนังสือที่กระจัดกระจาย เสียงกรีดร้องของแม่บ้าน เสียงแจกันแตก ปนเปลกันไปแต่หารู้ไม่ว่าคนที่โดนแจกันนั้นไม่ใช่แม่บ้านคริสแต่เป็น!!!!!
"ฟอเอล!!!!!" แม่บ้านคริสเอ่ยตะโกนลั่นคฤหาสถ์ด้วยความตกใจที่จู่ร่างเล็กก็มากันเธอจากแจกัน+เสาอันใหญ่ฟอเอลค่อยๆพลักเสาใหญ่ออกไป และลุกขึ้นอย่างช้าพลางช่วยดึงตัวของแม่บ้านคริสขึ้นมาด้วยในขณะเดียวกันดาร์กซึ่งรีบวิ่งมาดูก็พบกับร่างเล็กของตนที่แขนนั้นมีแต่รอยเลือดที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายแต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาซักกะหยดเดียว
" เลือด.....ฟอเอลแขนเธอ.....เดี๋ยวฟอเอลจะไปไหนน่ะ" แม่บ้านเอ่ยถามฟอเอลด้วยความห่วงใยแต่ร่างเล็กกลับส่งยิ้มให้เหมือนกับจะบอกว่า 'ไม่เป็นไร' จากนั้นร่างเล็กก็เดินเซไปเซมาไปหยิบกวาดมากวาดเศษแจกันส่วนแม่บ้านนั้นก็รีบเก็บหนังสือด้วยความเร็วสูงพลางวิ่งมาหา
ฟอเอลอีกครั้งแล้วถามว่า
"ฟอเอลไปทำแผลก่อนเถอะนะ" แม่บ้านคริสเอ่ยพลางจะพยุงร่างบางไปปฐมพยาบาลแต่ฟอเอลกลับปัดมือออกพลางเอ่ยว่า
"ไม่เป็นไรแผลแค่นี้เอง" (แผลแค่นี้เหรอ โอ้ย เจ๊จะเป็นลมจับ=A=\)ฟอเอลพลางยิ้มให้แม่บ้าน
คริสแล้วเดินจากออก ณ ที่นี้แม่บ้านที่เป็นเพื่อนของแม่บ้านคริสเริ่มซุบซิบกันซึ่งใกล้ๆกับดาร์กว่า
"เธอพ่อบ้านคนใหม่นี่น่ารักจัง"
"ใช่ๆแต่ว่าเมื่อกี้น่ะตกใจแทบแย่เลยเนอะ"
"อืมแต่เค้าก็ไม่ร้องสักแอ่กเลยไม่ใช่เด็กอะไรเนี่ยถ้าเป็นฉันนะน้ำตานี่ไหลไม่รู้เท่าไหร่สงสัยจะเป็นเด็กที่เคยอ้อนใครแน่ๆเลย"
จากการสนทนาของแม่บ้านสองคนทำให้ดาร์กนึกถึงเหตุผลที่ฟอเอลปิดกลั้นจิตใจตนเองได้ทันที ดาร์กจึงรีบวิ่งตามร่างเล็กของตนไปอย่างรวดเร็ว ส่วนฟอเอลที่เดินโซเซจะกลับไปที่ห้องของตนนั้นแต่ทว่าจู่ๆดาร์กซึ่งไล่ตามมาจนทันก็อุ้มฟอเอลพลางเดินไปยังห้องพยาบาลของคฤหาสถ์โดยที่ไม่สนใจอาการขัดขืนของอื่นฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
_________________________________________________________________
ณ ห้องพยาบาล
ดาร์กค่อยๆวางฟอเอลลงเตียงพันเอ่ยว่า
"ถอดเสื้อซะฟอเอล" ดาร์กเอ่ยพลางเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลแต่หันมาดูอีกก็เห็นฟอเอลที่เตรียมจะเปิดประตูร่างสูงเส้นเลือดเริ่ม
จึงจับร่างเล็กกระชากลงเตียงอีกแล้วเอ่ยแบบเย็นๆว่า
"นายจะถอดหรือให้ฉันถอด" ดาร์กเอ่ยฟอเอลแบบกลืนน้ำลายเล็กๆก่อนจะลุกแล้วถอดของตนออกดาร์กเห็นแผลที่แขนของร่างเล็กก็ต้องตกใจอย่างเพราะแผลนี้ไม่ใช่ย่อยๆแน่
'แผลพอสมควรเลยนะเนี่ยทนได้ยังไง' ดาร์กพลางมองไปที่ร่างเล็กแต่ก็ต้องแปลกเมื่อเห็นร่างเล็กตนตัวสั่นเพราะความเจ็บปวดมากๆแต่ก็มิมีน้ำตาให้เห็นเลย ดาร์กเริ่มทำแผลให้ทันทีถึงร่างสูงนี้จะเป็นคุณชายแต่ก็ทำการปฐมพยาบาลได้
เหมือนกับคุณหมอที่ร.พ.จนฟอเอลยังตกใจเลยทีเดียวดาร์กมองอย่างเล็กอย่างสงาร
'คนๆนี้เสียพ่อแม่ไปเร็วกว่าที่ควร....ฟอเอลคงทรมานมาตลอดเลยสินะ
ต้องอยู่อดทนอยู่คนเดียวไม่มีใครรับรู้ ไม่เคยอ้อนหรือขอร้องใคร
พยายามยิ้มอยู่ตลอดก็เพราะไม่อยากให้ใครรู้ความสึกของตัวเอง
ไม่เคยแสดงน้ำตาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ
ต้องเข้มแข็งตลอดเวลา...เพื่อไม่ให้เป็นภาระของใคร
ฉันเข้าแล้วล่ะความรู้สึกของนาย.....เพราะฉะนั้น'
หมับ!!!! ดาร์กพอรู้สึกความรู้สึกของฟอเอลก็โอบกอดร่างเล็กตรงหน้าทันทีส่วนฟอเอลนั้นพอถูกดาร์กกอดหน้าก็เริ่มเปลี่ยนสีทันที
แต่ในขณะเดียวกันฤทธิ์ของแผลก็ออกอีกครั้งร่างเล็กสั่นราวกับเจ็บปวดแต่ก็ไม่ระบายดาร์กที่รู้สึกการสั่นของฟอเอลจึงกระซิบว่า
"การร้องไห้หรือระบายความรู้สึกน่ะมันไม่เสียหายหรอกนะฟอเอล.....ไม่ต้องกลัวหรอกนะฉันอยู่นี่ทั้งคนเพราะฉะนั้นระบายมันออกมาบ้างเถอะแล้วนายจะรู้สึกสบายใจ" (พูดซะเราจิ้นออกเลยนะเฮ้ยป๋าดาร์ก) ดาร์กเอ่ยพลางลูบหัวของร่างเล็ก
และแล้วหยาดน้ำตาที่ถูกสะสมมานานหลายปี.......กำแพงขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้น.....บัดนี้.....มันได้ถูกทำลายลงโดยคนๆหนึ่งที่มีนามว่า ดาร์ก ชายน์แล้ว หยาดน้ำตาเม็ดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กกอดดาร์กแน่นใช้อกแกร่งเป็นที่ระบายได้อย่างดิบดีดาร์กนั้นลูบหัวของก็ฟอเอลเพื่อเป็นการปลอบโยน
'ทุกๆคนที่เห็นเขาคนนี้จะต้องว่าๆเขาเป็นคนที่เจ้าระเบียบและหยิ่งเอามากๆแต่สำหรับผมแล้วเขาเป็นที่ใจดีและอ่อนโยน เค้าทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยยามที่เค้าโอบกอดเรา อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป' ฟอเอลพลางกอดและร้องไห้อยู่อย่างนี้ได้สักพักแต่ก็นานพอดูก็หยุด
น้ำตาของตนเองดาร์กเมื่อเห็นว่าร่างเล็กนั้นอยู่ร้องแต่ก็ยังมีหยาดน้ำตาอยู่ที่ข้างๆตาจึงใช้มือใหญ่ปาดมันออกไปแล้วเอ่ยออกว่า
"คราวหลังน่ะอ้อนคนอื่นมั้งก็ได้.....แล้วถ้าไม่ไหวจริงๆก็ห้ามฝืนตัวเองด้วย" ดาร์กเอ่ยต่อฟอเอลซึ่งฟอเอลก็พยักหน้าตอบรับพลางนยิ้มให้ในแบบที่แตกต่างซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่ดูสวยงาามและอบอุ่นแล้วเอ่ยว่า
"ขอบคุณครับคุณดาร์ก" ฟอเอลพลางมองไม่ที่ผมสีทองสง่าของดาร์กแล้วก็เกิดความคิดดีขึ้นฟอเอลวิ่งไปยังข้างหลังร่างสูงใช้มือเล็กๆของตน
รวบผมส่วนหนึ่งข้างหลังของดาร์กแล้วหยิบยางขึ้นมาหมัดให้พอหมัดเสร็จร่างเล็กก็ยื่นริมฝีปากไปประทับที่แก้มของดาร์กอีกทีพลางวิ่งหนี
ออกจากห้องไปร่างสูงที่นั่งช็อคอยู่ก็ยิ้มแบบไม่หุบเลยทีเดียว.....
____________________________________________________________________
กริ๊ด!!!!!!!!!ฟอเอลน่ารักเกินบรรยายถูกใจเจ๊แบ็วมากมายจริงๆสุโก้ยโชตะๆ
ดาร์กก็หื่นแบบขั้นเทพเกินเทพ+จิต หุหุหุ เรื่องจะเป็นไงรอดูกันตอนหน้าล่ะกัน
หึหึหึ อีก 12 วันสอบอยากตายดีแท้ T^T
อย่าลืมเม้น!!!!!!!!!
ความคิดเห็น