คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 เริ่มทำงาน=w=/
เช้าวันต่อมา
"อา.....เช้าแล้วสินะเอาล่ะทำงานๆ" ฟอเอลเปิดประตูออกมารับบรรกาศยาเช้าพลางบิดแขนไปมาเพื่อคลายกล้ามเนื้อหลังจากที่ตนนั้นทำธุระส่วนตัวเสร็จ ร่างเล็กจึงรีบวิ่งไปยังคฤหาสถ์ใหญ่ทันทีเมื่อฟอเอลมายังก็พบกับแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดห้องโถงใหญ่อยู่
"สะ...สวัสดีครับเออคือว่า...." ฟอเอลเริ่มด้วยคำพูดตะกุกตะกักอย่างเช่นเคยเพราะว่าตนนั้นไม่ค่อยจะได้พูดกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่
"อ๋อ....เธอใช่ไหมที่เป็นพ่อบ้านคนใหม่น่ะสวัสดีนะจ้ะฉันชื่อคริสแล้วเธอละจ้า" แม่บ้านเอ่ยถามด้วยวาจาเป็นมิตรฟอเอลที่ยืนสนทนาด้วย
"Forever smlieครับแต่เรียกว่าฟอเอลจะดีกว่าครับ" ฟอเอลบอกเธอไปพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ฟอเอลเหรอชื่อเพราะจังเลยนะยินดีที่ได้รู้จักนะฟอเอล" แม่บ้านเอ่ยแล้วยิ้มตอบให้กับฟอเอลยื่นหน้าเพื่อทักทายกันอย่างสุภาพ
"เช่นกันครับ" ฟอเอลเอ่ยพลางยื่นมือของตนไปจับมือกับแม่บ้านคริส
"เออ....แล้วผมต้องทำงานอะไรบ้างล่ะครับ" ฟอเอลเอ่ยถามแม่บ้านคริส
"อ๋อใช่ๆลืมบอกเธอไปเลยเนอะ จำได้ว่าคนเก่าที่ออกไปทำหน้าที่อะไรน้า.....เออใช่แล้วจะชงชาไง" แม่บ้านคริสพูดพลางใช้นิ้วบีบตรงหัวเพื่อเรียกความจำกลับมา
"ชงชา!?" ฟอเอลเอ่ยอย่างสงสัย
"ใช่จะชงชาแล้วก็ทำความสะอาดห้องสมุดทั้งหมดด้วยนะเพราะที่นี่น่ะมีพ่อบ้านแม่บ้าน 5-6 คนเองล่ะจ้ะ" แม่บ้านท่าเหมือนจะบรรลุแล้วเอ่ยบอกฟอเอลไป '5-6 คนเหรอ!!!!0A0' ร่างเล็กนึกด้วยความตกใจพลันถามแม่บ้านคริสว่า
"ทำไมมีแค่5-6คนเองละครับทั้งที่คฤหาสถ์ออกจะใหญ่ขนาดนี้แท้ๆ" ฟอเอลเอ่ยถามแม่บ้านอีกครั้ง
"ก็คุณดาร์กท่านเป็นคนที่สรรคัดเรื่องพวกนี้เป็นพิเศษน่ะจะเลยจากเมื่อที่มีคนเยอะแยะไปหมดก็เหลือแค่นี้ล่ะรวมทั้งเธอด้วยก็น่าจะ7คนได้แล้วล่ะมั้งนะเอาล่ะงั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนละกันแล้วฟอเอลเธอก็รีบเอาชาไปให้คุณดาร์กได้แล้วรู้สึกว่าจะถึงเวลาแล้วน่ะ" แม่บ้านคริสเอ่ยบอกฟอเอลเมื่อฟอเอลได้ยินดังนั้นก็โค้งตัวอย่างสุขภาพแล้วรีบวิ่งไปที่ครัวทันที แม่บ้านคริสโบกมือให้ตอนที่ร่างเล็กนั้นวิ่งไปพลางยิ้มแล้วทำงานของตนต่อ
พอฟอเอลถึงห้องครัวจึงเปิดตู้เก็บพวกชุดชงชาและอื่นไว้และร่างเล็กก็รู้สับสนเมื่อในตู้นี้มีชาหลากหลายประเภทเกินจะบรรยาย 'อันไหนล่ะเนี่ยเอาเป็นชาอัสส้มก่อนละกันเคยชงมานิดหน่อยพอดี' ฟอเอลนึกดังนั้นก็รีบลงมือทำทันทีหลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกริ่งตามลำโพงดังขึ้น
"เออ....ฟอเอลช่วยเอาชาไปให้คุณดาร์กที่สวนดอกไม้ข้างหลังด้วยนะด่วนเลยจะคุณดาร์กสั่ง" เสียงของแม่บ้านคริสเอ่ยดังขึ้นผ่านลำโพงซึ่งทำให้ร่างเล็กต้องเร่งทำจนมือถูกของมีคมบาด ฟอเอลจึงหยิบผ้าพันแผลมาพันไว้แบบลวกๆเพื่อป้องกันหยดเลือดจะหยดลงชาและด้วยความเร่งรีบเลยไม่ได้ประณีประนอมการพันแผลเท่าไหร่จากนั้นร่างเล็กก็รีบยกชุดชาไปสวนดอกไม้หลังคฤหาสถ์ทันที
_______________________________________________________________________
ณ สวนดอกไม้หลังคฤหาสถ์
ดาร์กหันไปมองร่างเล็กรีบเดินต้อยๆมาหาเค้าด้วยความรีบโดยที่ในมือนั้นถือชุดชามาและในสายตาของร่างเล็กตอนนี้ก็กำลังจับจ้องอยู่ที่คนที่เพิ่งสนทนากับดาร์กจบไปเมื่อกี้ 'ใครน่ะ' ฟอเอลเกิดความสงสัยขึ้นภายในใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายในตอนนี้เพราะเรื่องที่สำคัญกว่า
"ชาครับคุณดาร์ก" ฟอเเอลเอ่ยพลางหยิบถ้วยชาราคาแพงวางลงบนโต๊ะสไตล์อังกฤษพลางยกกาน้าชาเทใส่ในถ้วย....กลิ่นหอมอันยั่วยวนของชานี้ช่างเหมือนร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังรินชาให้เค้า
"นายมาสาย" ดาร์กเอ่ยแทงใจดำฟอเอลทำฟอเอลนั้นก็ได้แต่ยิ้มให้แห้งๆเท่านั้น
"ขอโทดคราวหน้าจะไม่มีแบบนี้อีกครับ" ฟอเอลเอ่ยขอโทดดาร์กพลางกอดถาดชาไว้แล้วโค้งหัวคำนับแต่แล้วดาร์กก็สังเกตเห็น....
"นิ้วนาย....ไปโดนอะไรมา" ดาร์กเอ่ยถามฟอเอลด้วยสีหน้าเย็นชาแต่ในใจกลับร้อนรน
"เออ....นี่....คือว่ามันบาดตอนชงชาน่ะครับ..ตะ..แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะครับเพราะหยดเลือดมันไม่ได้เปื้อนชาหรืออะไรเลยนะครับ..นี่ไงครับผมพันผ้าไว้อยู่ไงครับ" ร่างเล็กชูนิ้วเล็กๆที่มีเลือดซึมออกมาจากผ้าเล็กน้อยขึ้นมาแสดงให้ว่าเลือดนั้นก็ไหลเยอะพอสมควรพลางเอ่ยอย่างทำอะไรไม่ถูก ดาร์กจับนิ้วของร่างเล็กพลางออกผ้าแผลที่ไม่เหมือนจะพันสักเท่าไหร่ออกแสดงให้เห็นถึงรอยบาดของของมีคมซึ่งเป็นยาวลึกปานกลางแล้วใช้ลิ้นร้อนของตนชโลมเลือดของฟอเอลอย่างไม่รังเกลียดเมื่อเห็นอย่างนั้นฟอเอลก็เกิดอาการแปลกขึ้นมา 'ทำไมมันรู้สึกแปลกละเหมือนใจจะระเบิดออกมารู้สึกร้อนๆยังไงไม่รู้' ฟอเอลพลางดึงมือออกอย่างตกใจ
"งะ...งั้นผมขอตัวไปทำความสะอาดห้องสมุดก่อนนะผมขอตัวล่ะครับ!!!" ร่างเล็กด้วยน้ำที่แดงเป็นมะเขือพลางวิ่งหนีออกไปจากที่นั้นทันที หลังจากที่ฟอเอลเดินไปแล้วดาร์กก็เกิดรอยยิ้มแบบจิตๆออกมา
"น่ารักจริงๆเลยน้าฟอเอล ^ ^" ดาร์กเอ่ยกับตนเองพลางใช้มือเท้าคางตนเองแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความดีใจเล็กๆ
______________________________________________________________________
กลับมาที่ฟอเอลที่มาถึงหน้าห้องสมุด
'จะว่าไปเมื่อวานเราไม่ได้ทความสะอาดห้องนี้นี่งั้นวันนี้ต้องทำให้เสร็จแต่ว่าที่นีคงมีหนังสือเยอะแน่เลย' ฟอเอลคิดพลางเปิดประตูเข้าไป....ภายห้องนั้นเหมือนกับห้องโถงกว้างที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมายและเล่มจนต้องมีบันได้ขึ้นสำหรับหยิบหนังสือดวงตาสีมรกตนั้นเปร่งประกายด้วยความดีใจ
"โห~มีแต่หนังสือน่าอ่านเต็มไปหมดเลยดีจัง!!!!\=w=/" ร่างเล็กกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจพลงมองไปยังหนังที่มีมากมายนับไม่ทั่วนี้
"ไม่สิเรามาที่นี่เพื่อทำความสะอาดนะไม่ใช่อ่านหนังสือ ทำงานๆ" แต่ฟอเอลนั้นก็ต้องเตือนสติของตนเองเพราะนึงจากตนเองนั้นชอบอ่ะหนังสือเป็นชีวิตจิตใจแต่.....เลยอ่านได้บางเล่มเท่านั้น จากนั้นร่างเล็กจับไม้กวาดและที่ปัดไม้ขนไก่แล้วเริ่มความสะอาดทันที...
ติ้ง~ติ้ง~ เสียงดังกังวานของนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องสมุดดังขึ้นแสดงให้เห็นว่าเวลานี้สามโมงฟอเอลปาดเหงื่อชุ่มบนใบหน้าเล็กน้อยพลางเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด
"เฮ้อ~ในที่สุดก็เสร็จ........ตุบ!!โอ้ย...อะไรละเนี่ยเอ๋หนังสือนี่(แล้วจะให้อะไรหล่นล่ะลูกเอ๋ย=w=''') ร่วงลงมาได้ไงอ่ะ" ร่างเล็กกับตนเองพลางหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาดู 'รวมประวัติศาสตร์โลก แววน่าดูแฮะ' ฟอเอลนึกได้ดังนั้นก็เปิดดูทันที.....ฟอเอลดูไปได้ซักระยะก็นึกขึ้นได้ว่า
"เอ๋คำนี้มันอ่านว่ายังไงน้าแล้วนี่กี่โมง....กี่โมง.....ตายล่ะ....เวลาน้ำชาแล้วนี่ต้องรีบเก็บแล้ว"
ฟอเอลเอ่ยเตือนตนเองพลางปิดหนังสือแล้วพยายามเอื้อมไปเก็บหนังสือแต่ก็ไม่ถึงร่างเล็กจึงใช้วิธีกระโดดจนกระทั่งเผลอสะดุดล้มทับใครบางคน
"ขะ...ขอบคุณครับ...คะ...คุณดาร์กขอโทดครับคุณดาร์กผมไม่ได้...ตั้งใจ" ฟอเอลพลางมือสั่นระริกด้วยความกลัวที่จะถูกร่างสูงข้างหน้าต่อว่า
เอาพลางช่วยดึงมือของดาร์กขึ้นมา
"นี่มันกี่โมงแล้วหา!!!แล้วชาของฉันอยู่ไหนกัน" ดาร์กเอ่ยต่อร่างเล็กจนหู
"ผมขอโทดพอดีว่าผมเห็นหนังสือมันน่าอ่านดีเลยนั่งอ่านจนเพลินน่ะพอดูเวลาอีกที..มะ..ก็สี่โมงแล้วก็เลยรีบจะเอาหนังสือเล่มนี้ไปเก็บที่ชั้นแต่ผมก็พาดสะดุดตัวเองน่ะครับ ขอโทดจริงๆครับที่ผมบกพร่องต่อหน้าที่" ฟอเอลเอ่ยอย่างสั่นๆเพราะความกลัวเป็นที่สุด ซึ่งพอดาร์กก็คิอในใจว่า 'โกรธไม่ลงจริงๆแหะ' ดาร์กคิดเพราะเห็นจากร่างเล็กที่สั่นระริกเหมือนตกแมวน้ำพลางก้มหน้าขอโทดอยู่ ร่างสูงจึงลูบหัวเพื่อ
เป็นการปลอบโยนดวงตากลมโตสีมรกตจดจ้องมาที่ดวงตาสีทองสง่าด้วยความดีใจพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ดาร์กราวกับรู้ว่าร่างสูงตรงให้อภัยในสิ่งที่เค้าทำซึ่งรอยยิ้มนี่ทำให้ดาร์กรู้สึกหวั่นไหวอย่างมาก
"ขอบคุณมากครับที่ให้อภัยผม^ ^" ฟอเอลเอ่ยพลางยื่นหนังสือคืนให้ดาร์กซึ่งร่างสูงก็รับแล้วพลิกดูชือหนังสือซึ่งมันก็ทำให้ดาร์กเอ่ยถามร่างเล็กต่อหน้าเค้าว่า
"นายชอบหนังสือพวกนี้ด้วยเหรอ" ดาร์กเอ่ยถามฟอเอลที่ทำหน้าแบ็วใสซื่ออยู่ในขณะนี่ซึ่งฟอเอนั้นลก็ยิ้มให้ดาร์กพลางเอ่ยออกไปว่า
"ครับ.....ถ้าเป็นหนังสือผมอ่านได้หมดเลย" ร่างเล็กพลางยิ้มอย่างร่างเริงและอบอุ่นสำหรับดาร์กแต่สีหน้าของฟอเอลก็ต้องเปลี่ยนเป็นสีแดง
เล็กร่างเล็กก้มหัวเล็กน้อยเพื่อหลบหน้าดาร์กพลางเอ่ยเล็กๆว่า
"แต่...ว่าบางส่วนผมก็อ่านไม่....ค่อยออก" ฟอเอลด้วยสีหน้าที่แดงฉานซึ่งเรียกความเอ็นดูคนๆนี้จากดาร์กเอามาก ดาร์กขำเล็กน้อยด้วยท่าทีของเจ้าตัวเล็กข้างฟอเอลเห็นดังนั้นก็เริ่มแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจร่างสูงตรงหน้าที่ขำเค้า ดาร์กพอเห็นถ้าไม่ดีจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วกวักมือ
เรียกฟอเอลพลางตบที่ตักของตน
"มานั่งนี่สิเดี๋ยวฉันสอนให้" ดาร์กเรียกฟอเอลดวงตาสีมรกตลุกแววทันทีด้วยความดีใจพลางรีบไปนั่งตักของดาร์ก 'ไร้เดียงสาจริงเลยน้าาโดยคนแตะอั้งขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวเลยแหะ น่ารักจริงๆ' ดาร์กคิดในใจพลางใช้ล้อมล้อมตัวร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดดดยที่ในมือถือหนังสืออยู่ร่างสูงเริ่มอ่านหนังสือเล่มนั้นในฟังซึ่งฟอเอลนั้นก็ตั้งใจฟังเป็นดิบดีร่างเล็กฟังดาร์กพูดบรรยายในหนังสือจนกระทั่งดาร์กหยุดวาจาแล้วมาถาม
ฟอเอลว่า
"นายไม่ได้เรียนหนังสือเหรอถึงอ่านคำพวกนี้ไม่ไดน่ะ" ดาร์กถามฟอเอลสีหน้าของร่างเล็กนี้นเปลี่ยนไปทันพลางเอ่ยออกมาว่า
"ผมไม่ได้แค่อ่านพอออกเขียนก็พอได้แต่หลังจากนั้นก็ต้องออกมาเพราะว่าผมถูกพ่อกับแม่ทิ้งน่ะครับ " ฟอเอลด้วยน้ำเสียงที่สั่นแปลกไปจากเดิม
"พ่อแม่ทิ้งผมตั้งแต่นั้นเลยต้องออกจากร.ร.มาทำงานเพื่อเลี้ยงตัวเองน่ะครับ....ผมเริ่มทำงานตั้งอายุ10ได้มั้งนี่ก็คง 5 ปีแล้วล่ะครับ" ฟอเอลด้วยน้ำเสียงที่มีแต่ความเศร้าแต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มแย้ม
"แล้วทำไมถึงยังยิ้มได้ล่ะ" ดาร์กเอ่ยถามร่างเล็กอีกครั้งซึ่งฟอเอลนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า
"มีคนสอนผมว่าการยิ้มจะทำให้จิตของทั้งผู้พูดแล้วก็ผู้ฟังรู้สึกดีน่ะครับ" ร่างเล็กเอ่ยพลางยิ้มให้ดาร์กอย่างอ่อนโยน ร่างสูงเห็นฟอเอลทำใบหน้าก็ถอนหายใจ
พลางเริ่มอ่านต่อจู่กระทั่งพล็อยหลับไปร่างสูงปิดและวางหนังสือลงบนโต๊ะ ดาร์กเมื่อเห็นร่างเล็กของตนหลับไปในอ้อมกอดของเค้าก็ต้องยิ้มออกมาทันที 'เวลาหลับยังน่ารักเลยนะเนี่ย'
ดาร์กคิดในใจพลางใช้สายตากวาดสอยส่องดูหน้าใบหน้าอันขาวนวลและละเอียดอ่อนนี้ 'น่ากินซะจริง เฮ้ย!!!ไม่ได้ๆฟอเอลยังเด็กอยู่เค้าคงรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก'
ดาร์กนึกพลางสลัดความคิดของตนเองอย่างรวดเร็ว
'แต่ดูๆไปทำไมใบหน้ามันถึงดูเศร้าอย่างนี้รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดมีอะไรบางอย่างเด็กคนนี้ปิดกั้นความรู้สึกเอาไว้ยังไงซะพาฟอเอลไปนอนก่อนละกัน' เมื่อดาร์กคิดได้ก็อุ้มร่างเล็กอ้อมกอดนี้แล้วพลางไปยังห้องนอนของฟอเอล.......
_____________________________________________________________________________________
จบไปอีกบทฟอเอลน่าสงสารที่สุดเลยT^T ถูกพ่อแม่ทิ้งต้องทำงานตั้งแต่เด็กเลย แต่ตอนนี้เราก็
กำลังท้อไม่แพ้กันเม้น!!!!กันบ้างจิเรื่องเก่าก็
ไม่เม้นกันกดปิดเรื่องไปแล้วน้าาาาาาาาาไม่เป็นไรงิเราแต่งไปตามความต้องการของเราก็ได้
แต่ช่วยเม้นติชมกันบ้างก็ยังดีน้าาาาาาาาาาาาา
ความคิดเห็น