คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เค้กชิ้นที่ 1 ชีวิตแสนสงบที่พังทลาย(เพราะเจ้านั่น!!!)
ทุกวันๆผมจะเฝ้ารอแต่เสียงออดตอนเลิกเรียนเพื่อที่ผมจะได้ไปทำงานพิเศษที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดนั่นก็คือ "การทำขนมหวาน"
กริ๊ง!!!!!
"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ละกัน" เสียงของอาจารย์วิชาภาษาอังกฤษบอกนร.ทุกคนรวมทั้งผมก่อนจะหนังสือบนโต๊ะ
"นักเรียน..เคารพ" ทุกคนลุกจากเก้าอี้แล้วโค้งเครพอาจารย์พูดสอนแล้วแยกย้ายกันกลับส่วนผมน่ะเหรอ...ถึงเวลางานพิเศษไงล่ะ!!!
"เอาล่ะ~" ผมเลยรีบเก็บของแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที อ้ะ!!ขอโทษนะครับที่ผมลืมแนะนำตัวผม ฟราเซียส โอะคาชิดะ จริงๆเรียกว่า ป็อกกี้ ก็ได้ครับคุณผู้อ่านทุกคน^ ^ ไม่ต้องตกใจนะครับที่ชื่อจริงของผมมันเป็นแปลกๆผมเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศษ - ญี่ปุ่นน่ะครับ
ผมเองก็เพิ่งกลับมาที่ญี่ปุ่นได้แค่ 1 ปี แล้วก็อยู่ในโรงเรียนเอกชนนัตสึโมริแห่งนี้ จริงๆมันก็เป็นแค่โรงเรียนธรรมดาๆนั่นล่ะครับยังเทียบไม่ได้กับโรงเรียนข้างๆที่เป็นโรงเรียนไฮสคูลสำหรับนักเรียนมหาเศรษฐี ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเอาสองโรงเรียนนี้มาติดกันทำไมผู้หญิงที่โรงเรียนผมเลยวิ่งไปดูโรงเรียนนั้นกันหมด=..= เอ้ย!!!ผมไม่ใช่คนบ้าหญิงนะครับ(เหรอ~) แค่รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยเท่านั้นเอง
กรุ๊งกริ๊ง~
"มาแล้วครับ" ผมทำงานพิเศษให้ร้านขายขนมที่ชื่อ moe moe dessert ฮ่าๆๆฟังดูเหมือนร้านขายขนมของพวกผู้หญิงเลยนะครับแต่จริงๆแล้วที่นี้มีแต่...
"มาแล้วเหรอป็อกกี้" ผู้ชายครับ'''OTZ อ้อ~เสียงเมื่อกี้ที่ได้ยินคือเสียงเจ้าของร้านของผมเองชื่อมาโมรุ มาชิโตะ
"ครับ..แล้วคาราเมลกับคุณทัตสึล่ะครับ" ผมถามมาโมรุที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์
"อ๋อ คาราเมลวันนี้บอกว่าจะมาช้าสักหน่อยพอดีว่า เข้าชมรมน่ะนะส่วนคุณทัตสึก็อยู่ในครัวเราเองก็รีบไปทำงานเถอะ" เขาตอบก่อนจะยิ้มให้ผมกลับผมเองก็ยิ้มให้เค้านะ..มันเป็นมารยาทน่ะ
"ครับ" หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดห้องพอเปลี่ยนเสร็จเดินเข้าห้องครัวทันที
"สวัสดีครับคุณทัตสึ" ผมทักทายทัตสึซังที่กำลังทำขนมหวานหลักประจำร้าน moe moe sakura รูปร่างมันก็คล้ายๆกับดอกซากุระแต่เป็นสีขาวอมชมพูนิดๆน่ะครับท่านผู้อ่านคงพอจะนึกออกนะครับ
"อ่าวมาแล้วเหรอพ่อหน้าหวาน" ไม่ต้องตกใจที่เค้าทักมาแบบนั้นครับผมชินแล้วล่ะTvT ไม่เข้าใจเหมือนเวลาผมไปที่ไหนก็มีแต่คนบอกว่าน่ารัก ไม่ก็สวย.....ผมเป็นผู้ชายนะ!!!! เกิดมายังไม่มีใครชมผมว่าเท่ห์เลยสักครั้งเดียว ทำไมกัน'''OTZ(ก็หน้าหนูมันเคะนี่งิ=w=)
"อย่ามาว่าพี่ป็อกกี้ของฉันนะไอ้เจ้ามาเฟีย(โอบะ)!!!" จู่ๆผมก็กระโจนเข้าใส่เต็มซึ่งดูๆก็พอจะรู้ว่าเป็นคาราเมลแน่ๆเพราะไม่มีใครกล้าที่จะเรียกคุณทัตสึว่า ไอ้เจ้ามาเฟ้ยแบบนั้นหรอกครับไม่งั้นมีหวังหัวขาดพอดี
"เห~ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคนอย่างนายกดคนอื่นเป็นด้วย" คุณทัตสึพูดอะไรดูคนเสียหายบ้างสิครับT T
"น่ะ..นายมีสิทธิอะไรดูถูกฉันหา!!!" ว่าคาราเมลก็กระโจนตะรุมบอลกับคุณทัตสึ ณ ปัจจุบันผมก็ยังไม่เข้าใจเหมือนว่าสองคนนนี้เค้ารักกันได้ยังไงจริงๆแล้วพวกเค้าเพิ่งคบมาได้แค่ 1 ปีกว่าๆเองแต่ก็ทะเลาะแบบนี้ทุกวันไม่เข้าใจจริงๆเลย
"เอาๆอย่าเพิ่งมาทำครัวเลอะกันสิทำงานๆ" แล้วผู้สงบศึกประจำก็มา ขอบคุณนะครับคุณมาโมรุTvT ผมทำหน้าขอบคุณส่งไปให้อีกฝ่าย
"ไม่เป็นไรหรอก...เอาล่ะไปทำงานเถอะ" ซึ่งดูว่าเค้าจะเข้าใจที่ผมแสดงออกมาไปก่อนจะบอกให้ทุกคนรวมทั้งผมเริ่มทำงาน
"เอาล่ะทำงานๆ" ผมบอกกับตนเองก่อนจะเริ่มทำในสิ่งที่ผมรักและถนัดมากที่สุด......ทำขนมหวาน......วันนี้ผมมีหน้าที่รับผิดชอบทำเค้ก เริ่มจากการทำแป้งเค้กแล้วก็ลงครีมแล้วก็วางหน้าเค้ก แต่สิ่งที่สำคัญคือ..การใส่ใจลงไปด้วย
"ว้าว~พี่ป็อกกี้นี้ทำเค้กได้น่ากินเหมือนเดิมเลยนะครับ" คาราเมลเดินมาดูเค้กของผม
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนี่มันก็แค่เค้กธรรมดาเอง" ผมแย้งก็มันจริงนี่ครับใครๆก็ทำแบบนี้ได้ทั้งนั้นล่ะ
"ไม่หรอกเค้กของพี่ป็อกกี้น่ะสุดยอดที่สุดแล้วล่ะ" เขายิ้มให้ผมก่อนที่จะ....
"อย่าอู้น่ะ กลับไปทำงานของตัวเองได้แล้ว" ถูกคุณทัตสึจับกลับไปทำงาน
"ปล่อยฉันนะเฟ้ยเจ้าบ้า!!!" เฮ้อ~ผมว่าถ้าสองคนนี้เลิกทะเลาะกันวันไหนหิมะจะต้องตกหนักวันนั้นแน่ๆเลย
กรุ๊งกริ๊ง~
"อ้ะ!!!ต้องรีบไปวางเค้กแล้ว" ผมรีบหยิบเค้กออกไปวางหน้าทันทีให้ตายสิดันคิดอะไรเพลินไปหน่อย
"ยินดีต้อนรับครับ" เสียงของคุณโมรุพูดต้อนรับอย่างที่เป็นประจำส่วนผมก็เดินไปวางเค้กในตู้แช่ตรงเคาน์เตอร์
"สวัสดีครับคุณโมรุ ป็อกกี้" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นพี่ฟุเนะยืนโบกมือให้พร้อมกับยิ้ม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะที่เอาไว้รับรองลูกค้า โดยคุณโมรุเป็นคนเลื่อนเก้าอี้ให้พี่ฟุเนะ
"ยินดีต้อนรับครับพี่ฟุเนะจะรับอะไรดีครับ?" ผมเดินเข้าไปถามขนมที่จะสั่ง คนที่ผมพูดถึงเมื่อกี้คือรุ่นพี่ข้างๆโรงเรียนของผมที่ชอบมากินเค้กร้านนี้บ่อยๆชื่อ ฟุมิเนะ โคคุโจ พี่ฟุเนะได้รับฉายา กุหลาบสีแดง ประจำโรงเรียนไฮสคูลข้างๆโรงเรียนผมนั่นล่ะ
ผมคิดว่าสมฉายาของเค้าแล้วล่ะเพราะว่าพี่ฟุเนะน่ะสวย ทั้งเรียบร้อยจะตายไปแถมไปที่ไหนก็มีแต่คนตามไปเป็นแถว ถือว่าเป็นผู้ชายที่สวยมากๆเลยล่ะครับแต่คิดไปคิดมาก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันที่มีแต่คนตามพี่ฟุเนะ พี่เค้าคงมีเวลาส่วนตัวน้อย รู้สึกเหมือนดาราเลยว่าไหม?
"เอาเค้กที่ผมเอาไปแช่เมื่อกี้มาชิ้นหนึ่งละกันนะ^ ^" เค้าตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนเหลือเกิน
"อ๋อจริงสิ! วันนี้เพื่อนของฉันเค้าจะมาด้วยนะแต่อาจจะมาในสภาพค่อนข้างแย่หน่อยไม่ต้องตกใจไปล่ะ" เอ๋...เพื่อนของพี่ฟุเนะงั้นเหรอ?จะว่าไปแล้วไม่เคยเห็นเลยนี่นา.....
"ครับ" ผมยิ้มตอบไป จะเป็นคนยังไงนะเพื่อนของพี่ฟุเนะคงจะต้องสวยเหมือนพี่เค้าแน่ๆเลย=w=~
ปัง!!!!โครม!!!
เฮ้ยประตูร้าน!!!โอ้ยผมไม่อยากซ่อมนะT T ว่าแต่ใครมันพังประตูเนี่ย!! ผมรีบวิ่งไปดูคนที่พังประตูร้านเข้ามาก่อนจะพยุงเขามานั่งที่เก้าอี้
"ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?" ผมถามด้วยความเป็นห่วง(ไม่มากเท่าไหร่)(= =''') เค้าเงยหน้าขึ้นสบตากับผมอยากบอกว่าหล่อมากครับ!! เหมือนพวกนายแบบเดินแฟชั่น(ไอซ์แลนด์)เลย เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนหล่อขนาดนี้แถมยังดูเป็นผู้ดีด้วยถึงหน้าจะมีรอยแดงเหมือนถูกต่อยที่ใบหน้าก็เถอะ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยอย่างนี้นะ.....เอ๋ชุดนักเรียนเหมือนกับของพี่ฟุเนะเลยหรือว่าจะเป็นเพื่อนของพี่ฟุเนะ!!!
"แค่เห็นฉันเนี่ยตาค้างเลยหรือไงสาวน้อย?" มือหนานั้นลูบหน้าผมอย่างถือดี ผมรีบเอาหน้าออกทันที เค้ายิ้มหล่อให้ผมจนผมแทบจะหน้าแดงให้ได้....เฮ้ย!!..เมื่อกี้ว่าผมเป็นผู้หญิงเหรอ(ก็ใช่น่ะสิเอ็งนี่=A=)อ้ากกกกกกกก นายใช้อะไรดูเนี่ยผมมันผู้ชายของแท้เลยนะเห็นหน้าอกก็ไม่มี ไอ้นั่นก็มี...นี่ผมพูดอะไรเนี่ย-/////-
"ผมเป็นผู้ชายนะครับ= =" ผมรีบถอยห่างออกจากอีกฝ่ายทันที ให้ตายเถอะมาอีกคนและที่คิดว่าผมเป็นหญิง
"อ่าว.....ผู้ชายหรอกเหรอ" น่าน ดูมันยังจะมาถามอีกเมื่อกี้บอกไปแล้วเฟ้ย!!!
"ให้ตายเถอะขยะแขยงชะมัด" ทำท่าปัดมือปัดเสื้อ ฉันสิที่ต้องพูดคำนั้นอยู่ดีๆมาลูบหน้าฉันเฉย
"กว่าจะมาได้นะชิโอะไปทะเลาะกับพวกไหนมาอีกล่ะ" พี่ฟุเนะเดินมาถามไอ้หน้าหล่อ ผมไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าพี่ฟุเนะจะมีเพื่อนแบบนี้
"พวกไร้น้ำยานั่นล่ะแต่ว่า เจ้าเตี้ยเนี่ยมันเป็นใครน่ะ" แหมพอรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้หญิงล่ะวาจาเปลี่ยนเลยนะ น่าโมโหชะมัด
"เสียมารยาทน่ะชิโอะ!! ป็อกกี้นี่เพื่อนพี่เองเค้าชื่อ อาชิโอะ มาชิโตะ เป็นเพื่อนพี่แล้วก็เป็นประธานโรงเรียนไฮสคูลด้วย ต้องขอโทษที่เพื่อนพี่เสียมารยาทนะ" พี่ฟุเนะออกหน้าแทนไอ้คนที่ชื่อ ชิโอะ ที่ทำหน้าไม่พอใจกับผมสักเท่าไหร่ ไม่น่าเชื่อว่าพี่ฟุเนะจะมีเพื่อนแบบนี้ จริงอยู่ที่พี่ฟุเนะเป็นรองประธานเลยอาจจะทำไมให้สนิทกันได้เป็นเรื่องปกติ ไอบ้าหน้าหล่อ(ตัว)นี้ใช่คนที่สาวๆชอบกริ๊ดหรือเปล่านะจำหน้าไม่ได้แหะ
แต่มีเรื่องนึงที่ผมสงสัยตอนนี้ ทำไมนามสกุลของไอ้บ้าคนนี้มันถึงตรงกับนามสกุลของคุณโมรุล่ะ...ไม่น่าใจเย็นเค้าอาจจะแค่นามสกุลอ่านออกเสียงเหมือนกันก็ได้ใจเย็นฟราเซียสนายแค่เข้าใจผิด....
"อ่าวชิโอะเองเหรอ อยากกินขนมหวานหรือไงถึงได้มาร้านของน้าเนี่ย" ใช่จริงด้วยๆ'''OTZ สองคนนี้มีสถานะเป็นเครือญาติแน่ T - T ทำไมคนอย่างคุณมาโมรุถึงเป็นญาติกับเจ้าหื่นกามนี่ด้วยนะทั้งๆที่ออกจะใจดีต่างกับคนตรงหน้าแน่ๆ เอ...แล้วทำไมไม่เคยเห็นคนๆนี้มาที่ร้านเลยล่ะ
"ก็ฟุเนะบังคับให้ฉันมาเป็นเพื่อนนี่นา" หมอนี่ปากเสียได้แม้แต่ญาติตัวเองเลยเหรอไร้มารยาทที่สุด!!ผมจ้องอีกฝ่ายจนลูกตาของผมจะออกมาเดินเล่นได้อยู่แล้วแต่พอหมอนี่มองผมเค้ากลับยิ้ม
"ถ้านายเป็นผู้หญิงฉันจีบไปนานแล้ว นึกแล้วเสียดายหน้าตาชะมัด" เค้าเชยคางผมก่อนจะจ้องตาออกประกายเล็กน้อย ผมรีบสะบัดหน้าหนีทันที ให้ตายสิเกลียดเจ้าบ้านี่ชะมัดเลย!!
"ชิ!ฉันเป็นผู้ชายนะ" ผมสบถใส่ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเจ้าชิโอะอะไรนั่นก่อนจะมองคุณมาโมรุที่ทำหน้ายิ้มให้พี่ฟุเนะ?ตามปกติคุณมาโมรุเค้าก็ยิ้มตลอดแทบจะทุกเวลาอยู่แล้วนี่นา
"นิสัยเสียแบบนี้ระวังไม่คนคบเอานะ" เขาหัวเราะอย่างชอบใจแต่ไม่ใช่กับผมแน่ "เนอะ~คุณน้า" เจ้าชิโอะหันไปหาคุณมาโมรุ ผมรีบหันไปหาตามทันที คุณโมรุสรุปเค้าเป็นหลานคุณจริงๆเหรอครับ T T ตอนนี้ผมอยากจะลงไปกองตายกับพื้น
"เค้าเป็นหลานของฉันเองน่ะไม่ต้องสนใจหรอกอย่าคิดมาก ป็อกกี้ไปทำงานเถอะ" คุณมาโมรุลูบหัวผม เป็นคนที่อ่านใจคนอื่นเก่งจริงๆนะคุณมาโมรุเนี่ย ผมเลยจะเดินกลับไปทำงานดีหมือนจะได้ไม่ต้องอยู่กับใครบางคนแถวนี้-*-
"นี่โมรุต่อไปนี้ฉันจะขอทำงานที่นี่ด้วยนะ" เฮ้ย!!!! ผมทำตาค้างอะ...อะ...อะไรนะ
"นายจะมาทำไมทั้งๆที่นายชาติล้านปีแสนไม่เคยมาที่นี่อยู่แล้วนี่!!" ผมเดินไปประจันส่วนสูงที่เห็นๆอยู่ว่าผมแพ้ ก่อนจะรีบแสดงท่าทีไล่ทันที ก็แน่ล่ะสิถ้าผมทำงานกับคนๆนี้ซะที่ไหน ปากก็เสีย แถมยังหล่อกว่าผมอีก(ได้ข่าวหนูมีแต่ความน่ารักในตัวไม่ใช่เหรอ=v=)
"ก็ฉันอยากจะทำ...มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย และอีกอย่างที่นี่มันร้านน้าของฉัน" เค้าทำหน้าเยาะเย้ยผม
"ก็ได้นะร้านของน้าก็ขาดคนอยู่พอดี น้าเองก็ดีใจที่นานๆทีที่ชิโอะจะมาทำงานแบบนี้ น้ารับเลยละกัน" คุณโมรุ!!!ไปรับหมอนี่ทำไม!!!!T T หมดสิ้นแล้วอนาคตฉัน
"นายต้องเรียกฉันว่า พี่ชิโอะนะรู้ไหม และก็ต่อไปนี้ฝากตัวด้วยนะเจ้า - ตัว - เล็ก" เพล้ง!!(เสียงปรอทความโกรธของป็อกกี้)
"อยะ.....อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นน้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ผมตะโกนแทบจะลั่นโลกเหมือนที่อิตาลีตะโกนว่า พาสต้า ในตอนที่ 1 ของเฮตาเลีย!?(เกี่ยวกันไหมเนี่ย)
........และแล้วชีวิตอันแสนสงบสุขของผมก็จบพร้อมกับฉายาที่ตั้งใหม่โดย เจ้าบ้าชิโอะนั่นเอง.......
___________________________________________________
จบไปหนึ่งบทประกาศได้เลยว่านิยายเก่าขอดองงิTvT ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยจริงๆ
เพราะมันตันสุดใจจริงๆคิดไม่ออกและไม่ต้องแปลกใจที่เนแต่งแบบนายเอกบรรยายพอดี
เนอยากลองเปลี่ยนแบบดูน่ะงิ=w=''' ไม่รู้ว่าจะรุ่งหรือเปล่าแต่ต่อจากนี้ฝากหนูป็อกกี้ไว้ในอ้อมกอดของผู้อ่าน(เม้น)ทุกคนด้วยนะงิTvT
ปล.ถ้าคำไหนเขียนผิดก็ช่วยบอกกันด้วยนะงิ
ความคิดเห็น