คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 รับผมเป็นพ่อบ้านเถอะครับ!!!!
"หา!!!!เหลืองานเดียวเองเหรอครับ" เด็กหนุ่มผมสีกาแฟเอ่ยด้วยความตกใจกลางสถานที่จัดหางาน ร่างเล็กปากปิดพลางใช้ตาสีมรกตดูน่างดงามมองรอบๆซึ่งมีคนหันมาดูร่างเล็กนี้เด็กหนุ่มนั่งลงทันทีพลางเอ่ยกับพนักงานว่า
"งานเหลือนี่จริงๆเหรอครับ" ร่างเล็กเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
"ค่ะ เหลือแค่รับสมัครพ่อบ้านในคฤหาสถ์ชายน์(shine) เท่านั้นค่ะ" พนักงานเอ่ยพลางถามขึ้นว่า
"จะเอาหรือไม่เอาค่ะไม่งั้นฉันจะเชิญคนต่อไปแล้วนะค่ะมีอีกหลายที่รอต่อคิวอยู่" พนักงานพลางชี้ไปข้างร่างเล็กที่มีผู้คนต่อแถวเรียงรายจำนานมหาศาลเพื่อมาหางานที่นี่ทุกคนส่งตามาให้ร่างเล็กอย่างเชือดเฉือน
"คะ..ครับขอบคุณมากครับ" ร่างเล็กเอ่ยพลางหยิบใบสมัครแล้ววิ่งออกไปทันที
"พ่อบ้านเหรอคงไม่ยากหรอกมั้งนะ" ร่างเล็กเอ่ยหลังจากที่เขียนใบสมัครเสร็จแล้ว 'แต่ว่า....ที่ลือกันจะจริงหรือเปล่านะ' ร่างเล็กเอ่ยพลางคิดหนักเพราะเป็นข่าวเลือนที่ไม่ดีว่าคนที่เข้าไปทำงานในคหาสถ์นั้นอยู่ได้ไม่เกินวันด้วยซ้ำก็ต้องออกมาแล้วเฉพาะคนที่เจ้าของคฤหาสถ์อยู่นั้นเลือกจะได้ทำงานต่อ
" เฮ้อ~ยังไงก็ต้องลองเสี่ยงดูหน่อยล่ะ " ร่างเล็กเอ่ยพลางเดินทางไปยังคฤหาสถ์พร้อมกับสัมภาระของตัวเอง
_____________________________________________________________
ณ คฤหาสถ์ของตระกูลชายน์
"คุณดาร์ก ค่ะโทรศัพท์จะสถานที่จัดหางานค่ะ" เสียงของแม่บ้านคนหนึ่งดังขึ้นในมือโทรศัพท์อยู่และแล้วชายหนุ่มอายุราวๆ 20 ที่ยืนสูบบุหรี่ชั้นดีก็หันมาผมสีเหลืองทองอร่ามยาวปะบ่าปลิ้วตามแรงหันตาสีเช่นเดียวผมจ้องมองไปที่แม่บ้านคนนั้นพลางยื่นมือไปรับโทรศัพท์มา
แล้วเริ่มการสนทนา
"อืม......ได้แล้วเหรอ........อืมๆขอบคุณมาก.....ติ๊ด" การสนทนาช่วงสั้นจบลงอย่างรวดเร็วพลางมีรอยยิ้มออกมาให้เห็น
"คริสวันนี้บอกทุกคนด้วยนะว่าเลิกงานได้แล้วน่ะ" ร่างสูงเอ่ยพลางสูบบุหรี่ยี่ห้อดีต่อไป
"หาพ่อบ้านคนใหม่ใช้ได้แล้วเหรอค่ะจะให้ดิฉันออกไปรับไหมค่ะ" แม่บ้านคริสเอ่ยถามผู้เป็นนาย
"ไม่ต้องงานนี้ฉันจะตัดสินเองแล้วก็ให้ทุกคนกลับบ้านไปให้หมดเลยนะ" ร่างสูงผู้เป็นนายเอ่ยพลางสแยมยิ้มแบบจิตๆ
"ค่ะ" แม่บ้านเอ่ยตอบพลางเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ
"เอาล่ะทุกๆคนวันนี้นายท่านบอกให้เลิกงานแล้วให้กลับบ้านไปได้เลยเดี๋ยวนี้" แม่บ้านเอ่ยพลางลำโพงที่ติดอยู่ระเบียงที่ใช้สั่งงานต่างๆ
ทุกคนที่ได้ยินต่างพากันดีใจแบบเงียบแล้วก็วางงานทุกอย่างแล้วก็บ้านกันไป
____________________________________________________________________
"ที่นี่สินะ โอ้โห~คฤหาสถ์ใหญ่กว่าที่คิดอีกนะเนี่ย!!!" ร่างเล็กพลางใช้อมืเล็กปัดผมสีกาแฟออกไปจากใบหน้าเล็กน้อยพลางกดกริ่ง
กริ๊ง!!!!!!!....กริ๊ง!!!!!........กริ๊ง!!!!........เงียบ........ไม่มีเสียงตอบใดๆเอาไงดีล่ะคงต้องปีนเข้าไปสินะคิดได้ดังนั้นร่างเล็ก็ปีนข้ามรั่วเข้าคฤหาสถ์ไป....(แบบนี้มันขโมยไม่ใช่เหรอลูก) ร่างเล็กเดินจนถึงหน้าประตูบานแล้วจู่ๆเสียงประตูขึ้นดังขึ้นมีคนเดินออกมาจากในคฤหาสถ์
คือ...
"นายเป็นใคร!?" เสียงเข้มของดาร์กหลังนี้ดังขึ้น 'เท่ห์จังเลยคนๆนี้สินะเจ้าของคฤหาสถ์' ร่างเล็กเอ่ยพลางส่อสายตาเป็นประกายด้วยความทึ่ง
'น่ารักดีแฮะ' ดาร์กนึกชมเช่นเดียวกัน
"อะ.....เออคืว่าผะ...ผมมาสมัครทำงานที่นี่น่ะครับ" ร่างเล็เอ่ยอย่างตะกุกตะกักเพราะไม่เคยพูดกับคนชั้นสูงอย่างนี้มาก่อนพลางหยิบเอกสาร
ออกมาแล้วยื่นให้ดาร์กไป
"อืมแล้วนายอายุเท่าไหร่น่ะ" ดาร์กถามร่างเล็กซึ่งทำหน้างงๆแต่ก็ตอบไปอย่างโดยดีว่า
"สิบ...15 ครับ" ร่างเล็กเอ่ยไปเพียงเท่านั้นดาร์กก็ขย้ำกระดาษแล้วโยนทิ้งไปทันที
"ฉันไม่รับเด็กๆเข้ามาทำงานอย่างนี้หรอกนะกลับไปหาพ่อแม่ซะไป" ดาร์กไล่พลางจะปิดประตูแต่ร่างเล็กก็เอ่ยขัดว่า
"ให้ผมทำเถอะนะครับผมทำได้ทุกอย่างเลยไม่ว่าจะกวาดบ้าน ถูบ้าน เช็ดกระจก ล้างห้องน้ำ ซักผ้า จัดสวน ชงชา ละ...แล้วก็ทำความสะอาดปล่องไฟก็ได้ครับ เพราะฉะนั้นให้ผมทำเถอะครับ" ร่างเล็กก้มหัวขอร้องดาร์กซึ่งดาร์กเองก็เกิดความงุงงงว่าทำไมถึงอยากทำงานนี้มากขนาดนี้( ก็ผมไม่งานอื่นให้ทำแล้วนี่ครับ) จนนึกแกล้งร่างเล็กให้เข็ด
"งั้นก็ได้" ดาร์กเท่านั้นร่างเล็กถึงกระโดดดีใจพลางกอดดาร์กโดยที่ตนไม่รู้สึกตัวซึ่งสร้างความตกใจให้ดาร์กอย่างมาก
"อ้ะ....ขะ..โทดครับแล้วคือว่า" ร่างเล็กรีบถอยออกห่างจากดาร์กรัศมีเกือบ10เมตร(เยอะไปเฮ้ยเอาพอดีๆ)พลางเอ่ยขอโทดร่างสู งยิ้มให้ร่าง
เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า
"แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง..." ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้มแบบจิตๆ ร่างเล็กเอียงหัวด้วยความสงสัยจากนั้นดาร์กก็หยิบม้วนกระดาษพลางกางมันออกความยาวของมันยาวจนไปเกือบ 10 เมตรเห็นจะได้ร่างเล็กที่มองค้างแบบไม่หายพลางเอ่ยด้วยความแปลกใจสุดๆว่า
"ว้าว~ผมไม่เคยเห็นกระดาษอะไรยาวเท่านี้มาก่อนเลยนะครับ ดีจังเลย" ร่างเล็กเอ่ยพลางยิ้มอย่างไร้เดียงสาแบบสุดๆ(ผีโชตะเข้าสิงซะแล้วเรา)พลางวิ่งไปดูความยาวของมันดาร์กเห็นก็มาดหลุดขำออกมาเล่นน้อยแล้วก็กลับสู่สภาพเดิมพลางคิดว่า 'ช่างไร้เดียงสาอะไรอย่างนี้นะ' แล้ว
เอ่ยบอกร่างเล็กไปว่า
"นายจะต้องทำงานในรายการนี้ให้หมดฉันถึงจะรับนายมาเป็นพ่อบ้านของที่นี่จริงๆถ้ายังทำไม่เสร็จก็ไม่ต้องนอนแล้วก็ไม่ต้องกินอะไรด้วยเข้าใจไหม" ดาร์กเอ่ยร่างเล็กหันมาอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นธรรมชาติเอ่ยพลางยิ้มแล้วบอกว่า
"ครับถ้ามันเป็นหน้าที่ของผมผมก็จะทำให้เสร็จครับ ^ ^ " ร่างเล็กเอ่ยพลางม้วนรายการแล้วรีบวิ่งไปวางของตามที่ดาร์กสั่งซึ่งที่นั่นเป็นที่พักของพ่อบ้านและแม่บ้านคนอื่นๆ ร่างสูงหยิบใบสมัครที่ขย้ำไปเมื่อกี้พลางขคี้ออกมาดูชื่อของร่างเล็กนั้น
"Forever smile ชื่อเล่น ฟอเอล งั้นเหรอตั้งชื่อได้ตรงดีนะเนี่ย "ดาร์กดูลายที่ไม่ค่อยเป็นลายพลางยิ้มให้กับชื่อของร่างเล็ก แปลกดีแฮะ' แล้วก็ร่างเล็กเข้าไปยังห้องที่ว่างพลางว่างสัมภาระของตนลงแล้วเดินไปยังคฤหาสถ์หลังใหญ่เมื่อกี้ร่างเล็ก
เปิดดูรายการอย่างแรกที่ตนเองต้องทำ.....
"กวาดบ้านงั้นเหรอทั้งคฤหาสถ์นี้เนี่ยนะ โอ้โห~เยอะมากเลยนะเนี่ย" ร่างเล็กเอ่ย 'ไม่เป็นไรเราต้องพยายามสิยังไงซะนี่ก็เป็นงานเดียวในตอนนี้เพราะฉะนั้นเราจะยอมแพ้ไม่ได้' ร่างเล็พอให้คติกับตนเองเสร็จเริ่มทำงานบ้านทันที
..............ครึ่งวันผ่านไป...................แต่งานยังไม่ถึงครึ่งเลย..........ร่างเล็กทำงานแทบทรุดพลางหายถี่ๆท้องนั้นร้องโครงครางเพราะความหิวนึงจากยังไม่ได้ทานอะไรเลยมา 2 วันแล้วนำตั้งแต่ตกงานมา แต่ร่างเล็กก็ทำงานต่อไปโดยไม่ย่อท้อ(สู้ชีวิตดีจังเลยงิT^T สงสารฟอเเอลจังเลยงิ) โดยที่ร่างเล็กนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าร่างสูงนั้นจับจ้องอยู่ตลอด 'เดี๋ยวก็คงกลับไปเองละมั้ง' ร่างสูงพลางนั่งทำงานต่อ
ณ สวนหลังคฤหาสถ์...ร่างเล็กยังคงทำงานไปเรื่อยๆจนกระทั่งยามราตรีที่มืดมิดใกล้เวลาเที่ยงคืนร่างเล็กยังทำไม่เลิกลา
"แฮ่กๆ กะ....เกือบเสร็จอีกแค่ตัดพุ่มนี้......เท่านั้น" ร่างเล็กเอ่ยให้กำลังใจตนเองด้วยคำพูดที่แสดงออกได้ว่าเหนื่อยล้าเต็มทีแต่ก็ยังทำงานต่อ
แต่จู่ๆสติร่างเล็กก็กำลงัจะดับวุบลง 'ยัง.....หลับ.....ไม่....ได้.....นะ' และร่างเล็กร่วงลงมาสู่ด้วยความสูงจากบันไดที่ขึ้นไปตัดพุ่มขนาดใหญ่ร่าง
เล็กอาจคอหักได้ง่ายๆแต่แล้วก็มีใครบางคนมารับไว้
ตุบ!!!!!
ร่างสูงวิ่งมารับร่างเล็กทันเวลาร่างเล็กนี้หลับโดยไม่รู้สึกถึงแรงกระทบใดทั้งสิ้นแล้วในตอนนี้ร่างสูงมองดูร่างเล็กที่หลับพักผ่อนด้วยความ
เหนื่อยล้าจากการทำงานมาเป็นเวลานานร่างสูงปาดเหงื่อชุ่มของร่างเล็กออกเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองใบหน้าอันขาวนวลนี้แต่เมื่อแตะหน้า
ผากของร่างเล็กก็พบว่าร่างเล็กตัวร้อนเป็นอย่างมาก
"เป็นไข้แล้วยังฝืนขนาดนี้อีกนะไม่ไหวเลยทำให้คนอื่นเป็นห่วงเนี่ย" ร่างสูงเอ่ยเรียบๆพลางพาร่างเล็กไปยังที่พักของตน
"งานล่ะ" จู่ๆร่างเล็กกระสะดุ้งจากความฝันพลางมองไปรอบๆ'ที่นี่มัน....เราอยู่ที่สวนไม่ใช่เหรอแล้วทำไม...' แล้วร่างเล็กก็รู้ถึงเหตุผลที่เค้ามาอยู่ที่นี่............ร่างสูงที่ยังสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกหันมาหาร่างเล็กที่เพิ่งตื่นจากห้วงนิทราพลางกวักมือเรียกร่างบางไปพลางปิดจมูกเพราะกลิ่นบุหรี่ร่างสูงจึงทิ้งบุหรี่พลางต่อว่าว่า
"หึ เป็นไข้แล้วยังมาอวดดีว่าตัวเองอยากทำงานนยนี่อยากตายมากหรือไงหา" ร่างสูงด่าร่างเล็กไปทำให้ร่างเล็กงอนไปตามระเบียบพลางเอ่ย
อย่างเสียใจว่า
"งั้น.........คุณดาร์กก็คงไม่ให้ผมเป็นพ่อบ้านของที่นี่แล้วใช่ไหมขอโทดนะครับคุณดาร์กที่ทำให้เสียเวลา...ก็ที่ทำงานไม่เสร็จด้วยและก็ขอบคุณมากครับช่วยผมไว้งั้นผมล่ะครับ" ร่างเล็กเอ่ยอย่างเศร้าๆพลางจะเดินออกไปจากห้องแต่แล้วร่างสูงที่เห็นความตั้งใจแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า
"ที่ฉันพูดอย่างนี้ไม่ได้หมายความว่านายจะไม่ได้เป็นพ่อบ้านสักหน่อย" ร่างาสูงพลางหันหน้าไปทางร่างเล็กหันมาด้วยความดีโดยรู้ได้ทันทีว่าคนๆนี้ยอมรับเค้าแล้วร่างเล็กด้วยดีใจพลางก้มขอบคุณ
"ขอบคุณมากครับคุณดาร์กผมจะตั้งใจทำงานงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ร่างเล็กเอ่ยพลางวิ่งออกไปจากห้องของร่างสูงร่างสูงหยิบบุหรี่ขึ้นมา
สูบใหม่พลางยิ้มกับตนเองแล้วเอ่ยว่า
"น่ารักจริงๆเลยนะฟอเอล" ในขณะเดียวร่างเล็กดีใจแบบสุดซึ้ง 'เรารอดตายแล้วเย้ๆ'
__________________________________________________________________________________
เริ่มเรื่องใหม่แนวๆเดียวกันเลยเนอะโชตะไร้เดียงสาแบบเห็นได้ชัดสุโก้ยเนะเรารักโชตะยังก็ฝากนิยายนี้อีกเรื่องด้วยล่ะกันน้างิเราขอตัวไป
นอนก่อนล่ะเดี๋ยวดูเป็นต่อไม่ทันอ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันด้วยน้าาาาาาาาาา
ความคิดเห็น