ไม่รุดิ ยังไม่ได้คิด

เนื้อเรื่อง

หายหน้าจากวงการ Writer ไปนานจนท่านประธานแอบดุ “นี่ว่าแล้วก็เขียนซะมั่งนะ” พิ้งค์เด็กสาวตัวเล็กๆ ( ตรงไหนฟะ ) ใส่เสื้อบิลลาบ็อง ก่า กางเกงควิกซิลเว่อร์ยืนฟังตัวสั่นอยู่ในมุมมืดของห้องสตูดิโอที่หนาวเย็น “คือนู๋ไม่รู้จะเขียนอะไร” พิ้งค์ก้มหน้าไม่กล้าสบตาพิ้งค์รู้ว่าเธอพิ้งค์ผิดอยู่เต็มๆ แต่สุดท้ายพิ้งค์ก็มานั่งมองไอคอนที่ผลุบๆโผล่ๆอยู่บนหน้าจอคอม  พิ้งค์จ้องมันอยู่นาน…..นาน…..ประมาน 2 นาที พิ้งค์สูดหายใจลึกๆ หัวใจพิ้งค์เต้นแรง ในความเงียบพิ้งค์ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเป็นจังหวะ two steps ทีเดียว

นิ้วของพิ้งค์สัมผัสลงที่คีย์บอร์ด พิ้งค์เริ่มทิ้งน้ำหนักลงที่นิ้วของพิ้งค์ช้าๆ หน้าจอเริ่มบิดเบี้ยวพิ้งค์ตกใจยกมือชึ้นจากคีย์บอร์ด “เกิดอะไรขึ้น” สายตาเธอมองไปที่โทรสับมือถือที่วางแน่นิ่งอยู่ติดกับจอมอนิเตอร์ ใช่เธอคิดถูกแล้ว…..โทรสับเริ่มสั่นอย่างรุนแรง จนโต๊ะและทุกอย่างสั่นตามอย่างหน้าสพรึงกลัว พิ้งค์หยิบมันขึ้นมา มันสั่นรุนแรงยิ่งขึ้น แต่ทุกอย่างบนโต๊ะได้หยุดแล้ว เธอลองกดปุ่มรับดู “ฮาเหล” ….. “ฮาเหลทำอะไรอยู่อ่ะ” เสียงปลายสายช่างดุดันและน่ากลัว ……”เอ่อ….อัพ Writerอยู่อ่า” …….”อัพทำไม ไม่อัพ เราไม่ใช่เด็กไซเบอร์”……..”เอ่อ…..มีคนให้อัพบอกให้อัพ” ….. “อ๋อ….อะเค ไปละโยไม่อยากคุยกับพิ้งค์แล้ว บาย” ….. “อ้าว….อะเค บายแล้วเจอส์กันส์”……..”เจอส์กันส์จ่ะส์”

 วางหูจากโยแล้วเธอกลับมาที่หน้าจออีกครั้ง พิ้งค์จ้องมันอย่างเย็นชา พิ้งค์รู้สึกได้ว่ามันกำลังหัวเราะเยาะพิ้งค์ที่พิ้งค์ไม่สามารถพิมอะไรออกมาได้เลย เพราะถึงตอนนี้มันเป็นเวลาเกือบสิบนาทีแล้ว….พิ้งค์หัวเราะช้าๆอย่างผู้ชนะ ยิ้มที่มุมปากข้างซ้าย เป็นสิ่งที่พิ้งค์ทำเวลาที่พิ้งค์พอใจกับอะไรบางอย่าง พิ้งค์วางมือลงบนคีย์บอร์ดอีกครั้งทิ้งน้ำหนักลงบนปลายนิ้วอีกครั้ง

‘สวัสดีค่ะ ทุกๆคนตอนนี้พิ้งค์ ตื่นแล้ว แต่ยังไม่รู้จะเขียนอะไร ไว้จะมาเขียนใหม่ คิดถึงมากมาย”

  Ps. หวังว่าคงไม่โดทีบหน้าจอคอมนะ อิอิ
  Ps2. ขอบคุลเพ่มาเรียมนะเท่สอนเขียนอะไรแบบนี้