พรหมลิขิต...เส้นทางรัก

ลำดับตอนที่ #2 : เป็นข่าว

+ + + + เช้าวันใหม่ + + + +

~ ดาราหนุ่มไฟแรงที่สุด ในขณะนี้ได้กอดสาวไฮสคลูท่ามกลางฝูงชนในสวนสาธารณะอย่างไม่มียางอาย หญิงสาวคนนั้นเป็นลมจับเพราะความหน้าด้านของดาราฮอดคนนี้ ~ (พาดหัวข้อข่าวเช้านี้)

"แม่ ! พี่นุ่นได้ลงหนังสือพิมพ์ด้วย" นิคน้องชายอายุ 13 ม.ต้นปี2

"อะไรนิคเอะอะแต่เช้าเชียว" แม่ตะโกนออกมาจากห้องครัว

"แม่ก็ดูซิรูปพี่นุ่นถูกพี่คนนี้กอดอยู่อ่ะ"
นิคยื่น น.ส.พ.ให้แม่ดูพร้อมเอานิ้วจิ้มตรงรูปนุ่น

"ว้าย ! จริงด้วย" บังเอิญฉันเดินมาได้ยินเข้าพอดี

"อะไรค่ะแม่ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น"

"ก็ดูซิว่านี่อะไร" แม่พูดด้วยอารมณ์โกรธ พร้อมกับยื่น น.ส.พ.ให้ฉันดู

"ฮึ๋ย ! แสงที่ว่านั้นคงเป็นกล้องละซิ…เอาไงดี…ดันมีเรื่องเฮงซวยจนได้" ฉันบ่นพึมพำ

"บ่นอะไรห่ะรูไหมทำอะไรลงไป" @_@ แม่พูดพร้อมขึงตาใส่ฉัน

"แม่ เออ…หนูป่าวทำนะคือหนูอธิบายได้ มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะค่ะ" เอาไงดีเนี่ย แม่โกรธแน่ๆเลย

"ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น" OoO; ///- - -;- - -///

"อะไรค่ะแม่ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น"

"ก็ดูซิว่านี่อะไร" แม่พูดด้วยอารมณ์โกรธ พร้อมกับยื่น น.ส.พ.ให้ฉันดู

"ฮึ๋ย ! แสงที่ว่านั้นคงเป็นกล้องละซิ…เอาไงดี…ดันมีเรื่องเฮงซวยจนได้" ฉันบ่นพึมพำ

"บ่นอะไรห่ะรูไหมทำอะไรลงไป" @_@ แม่พูดพร้อมขึงตาใส่ฉัน

"แม่ เออ…หนูป่าวทำนะคือหนูอธิบายได้ มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะค่ะ" เอาไงดีเนี่ย แม่โกรธแน่ๆเลย

"ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น" OoO; ///- - -;- - -///

"แม่ ! พี่นุ่นได้ลงหนังสือพิมพ์ด้วย" นิคน้องชายอายุ 13 ม.ต้นปี2

"อะไรนิคเอะอะแต่เช้าเชียว" แม่ตะโกนออกมาจากห้องครัว

"แม่ก็ดูซิรูปพี่นุ่นถูกพี่คนนี้กอดอยู่อ่ะ"
นิคยื่น น.ส.พ.ให้แม่ดูพร้อมเอานิ้วจิ้มตรงรูปนุ่น

"ว้าย ! จริงด้วย" บังเอิญฉันเดินมาได้ยินเข้าพอดี

"อะไรค่ะแม่ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น"

"ก็ดูซิว่านี่อะไร" แม่พูดด้วยอารมณ์โกรธ พร้อมกับยื่น น.ส.พ.ให้ฉันดู

"ฮึ๋ย ! แสงที่ว่านั้นคงเป็นกล้องละซิ…เอาไงดี…ดันมีเรื่องเฮงซวยจนได้" ฉันบ่นพึมพำ

"บ่นอะไรห่ะรูไหมทำอะไรลงไป" @_@ แม่พูดพร้อมขึงตาใส่ฉัน

"แม่ เออ…หนูป่าวทำนะคือหนูอธิบายได้ มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะค่ะ" เอาไงดีเนี่ย แม่โกรธแน่ๆเลย

"ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น" OoO; ///- - -;- - -///

"อะไรค่ะแม่ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น"

"ก็ดูซิว่านี่อะไร" แม่พูดด้วยอารมณ์โกรธ พร้อมกับยื่น น.ส.พ.ให้ฉันดู

"ฮึ๋ย ! แสงที่ว่านั้นคงเป็นกล้องละซิ…เอาไงดี…ดันมีเรื่องเฮงซวยจนได้" ฉันบ่นพึมพำ

"บ่นอะไรห่ะรูไหมทำอะไรลงไป" @_@ แม่พูดพร้อมขึงตาใส่ฉัน

"แม่ เออ…หนูป่าวทำนะคือหนูอธิบายได้ มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะค่ะ" เอาไงดีเนี่ย แม่โกรธแน่ๆเลย

"ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น" OoO; ///- - -;- - -///

"แต่…"

"ไม่ต้องตงไม่ต้องแต่วันนี้ลูกไปเชิญเขามาทานข้าวที่บ้านเรานะ แม่ช๊อบชอบเฟรชเขามากๆ เลย"
อ้าว ! นี่อย่าบอกนะว่าแม่ก็เป็นไปกับเค้าด้วย

"แม่มันไม่ใช่อย่างนั้น นั่นเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น" ฉันพยายามแก้ตัว

"อ้าว ! เป็นงั้นหรอกเหรอ" ( -_- ) ทำไมทำหน้าผิดหวังอย่างนั้นล่ะ

"ใช่ อย่าเข้าใจผิดนะ" เฮ้อ ! เอาเข้าไปบ้ากันเข้าไป

"งั้นทานข้าวได้แล้ว ที่หลังอย่าทำให้ตกใจอีกล่ะ"
(ตกใจกันเองต่างหาก)

"เจ้าค่ะ" ฉันขานรับพร้อมจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้า

~ เฮ้อ ! (ถอนหายใจกี่ครั้งแล้วแม่คุณ) หลายคร้งแล้ว (ทำไมไม่นับล่ะ) ขี้เกียจ อย่าพึ่งยุ่งได้ไหมตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าชะตาชีวิตของฉันจะเป็นยังไง ถ้าฉันก้าวเท้าเดินออกจากบ้านไป ~

"ไม่ต้องตงไม่ต้องแต่วันนี้ลูกไปเชิญเขามาทานข้าวที่บ้านเรานะ แม่ช๊อบชอบเฟรชเขามากๆ เลย"
อ้าว ! นี่อย่าบอกนะว่าแม่ก็เป็นไปกับเค้าด้วย

"แม่มันไม่ใช่อย่างนั้น นั่นเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น" ฉันพยายามแก้ตัว

"อ้าว ! เป็นงั้นหรอกเหรอ" ( -_- ) ทำไมทำหน้าผิดหวังอย่างนั้นล่ะ

"ใช่ อย่าเข้าใจผิดนะ" เฮ้อ ! เอาเข้าไปบ้ากันเข้าไป

"งั้นทานข้าวได้แล้ว ที่หลังอย่าทำให้ตกใจอีกล่ะ"
(ตกใจกันเองต่างหาก)

"เจ้าค่ะ" ฉันขานรับพร้อมจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้า

~ เฮ้อ ! (ถอนหายใจกี่ครั้งแล้วแม่คุณ) หลายคร้งแล้ว (ทำไมไม่นับล่ะ) ขี้เกียจ อย่าพึ่งยุ่งได้ไหมตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าชะตาชีวิตของฉันจะเป็นยังไง ถ้าฉันก้าวเท้าเดินออกจากบ้านไป ~

"ไปแล้วนะค่ะ"

"จ๊ะ" แม่ขานตอบ

"จ๊ะ" แม่ขานตอบ

ไปแล้วนะค่ะ"

"จ๊ะ" แม่ขานตอบ

~ แน่นอนก้าวแรกเมื่อเดินออกมาจากบ้านต้องมีคนมองแน่ฉันพยายามหลบสายตาของแต่ละคนจนถึงโรงเรียน เหนื่อยเหมือนกันนะไอ้ที่ต้องเป็นเป้าสายตาของแต่ละคนเนี่ย ~

"ว่าไงนุ่น"

"ว่าไงนุ่น"

"จะว่าไงล่ะ เธอได้ดูหนังสือพิมพ์รึป่าวล่ะ"

"เอ๋ อะไรเหรอทำไมต้องดูด้วย"

"นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่อง"
@_@ ตกยุคชะมัดเลยยัยนี่ ฉันอุส่าดังทั้งที

"เอ๋ อะไรเหรอทำไมต้องดูด้วย"

"นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่อง"
@_@ ตกยุคชะมัดเลยยัยนี่ ฉันอุส่าดังทั้งที

"แล้วทำไมล่ะ"

"อะดูซะนี่นะ" ฉันยื่น น.ส.พ.ให้นิ๋งดู

"ดาราหนุ่มไฟแรงที่สุด ในขณะนี้ได้กอดสาวไฮสคลูท่ามกลางฝูงชนในสวนสาธารณะอย่างไม่มียางอาย หญิงสาวคนนั้นเป็นลมจับเพราะความหน้าด้านของดาราฮอดคนนี้ เฮ้ย !หน้าด้าน เอ…นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงได้ลงว่ากันเสียๆ หายๆ แบบนี้ด้วย" ใช่เลย ! เพื่อนรัก(ฉันคิด)

"อะดูซะนี่นะ" ฉันยื่น น.ส.พ.ให้นิ๋งดู

"ดาราหนุ่มไฟแรงที่สุด ในขณะนี้ได้กอดสาวไฮสคลูท่ามกลางฝูงชนในสวนสาธารณะอย่างไม่มียางอาย หญิงสาวคนนั้นเป็นลมจับเพราะความหน้าด้านของดาราฮอดคนนี้ เฮ้ย !หน้าด้าน เอ…นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงได้ลงว่ากันเสียๆ หายๆ แบบนี้ด้วย" ใช่เลย ! เพื่อนรัก(ฉันคิด)

"ใช่มาว่าฉันเสียๆ หายๆ แบบนี้ได้ไงกัน"

"ป่าว ฉันว่าทำไมต้องว่าพี่เฟรมว่าหน้าด้านต่างหากล่ะ"

"เออซะงั้น ตกลงว่าไม่ได้เข้าข้างฉันเลยเหรอนนี่ เชอะ ! ยัยเพื่อนบ้า" ฉันแกล้งโกรธ

"อะ งอนเหรอขอโทษนะฉันแค่ล้อเล่นเองนะ"

"ป่าว ฉันว่าทำไมต้องว่าพี่เฟรมว่าหน้าด้านต่างหากล่ะ"

"เออซะงั้น ตกลงว่าไม่ได้เข้าข้างฉันเลยเหรอนนี่ เชอะ ! ยัยเพื่อนบ้า" ฉันแกล้งโกรธ

"อะ งอนเหรอขอโทษนะฉันแค่ล้อเล่นเองนะ"

"เชอะๆ ! "

"หายงอนนะเดี๋ยวเลี้ยงข้าวเที่ยงนะ" คิดจะเอาข้าวมาล่อเหรอ เชอะ !

"ก็ได้ หายโกรธก็ได้"
 (อ้าวแล้วจะบอกทำไมว่าอย่าเข้าข้าวมาล่อเนี่ย) ยุ่งนา

"งั้นเราไปเรียนกันเถอะ" นิ๋งเธอเป็นไรทานยาเขย่าขวดไหมเนี่ย ! แต่ก็ช่างเถอะ

"จ๊ะ" (ง่ายแฮะยัยลิง 2 ตัวนี่) ใครลิงย่ะ (อะขอโทษจ๊ะ)

ณ บ้านเฟรช

"นี่ เฟรชแก่ไปทำอะไรแม่ผู้หญิงคนนั้น"
เสียงผู้หญิงอายุราวๆ 30 พูดขึ้น

"ป่าวนะแม่" เสียงเฟรชสุดหล่อเองครับ (แหวะ)

"บอกว่าอย่าเรียกแม่"

"คราบบบ ผู้จัดการ"

~ นี่เป็นแม่ผมเองเธอไม่ชอบให้ผมเรียกว่าแม่ แต่ชอบให้เรียกว่าผู้จัดการแทนแม่ (บอกให้เรียกผู้จัดการ : เสียงแม่คนสวยนี่แหละ) ผู้จัดการตอนนี้ก็กำลังยุ่งกับข่าวที่ลงกันให้โครมคราม ทำเอาออกไปเรียนไม่ได้เพราะอะไรนั้นเหรอ…ก็นักข่าวออกันเต็มหน้าบ้านแบบเนี่ย ออกไปมีหวังตายแน่ๆ ~

"งั้นเราไปเรียนกันเถอะ" นิ๋งเธอเป็นไรทานยาเขย่าขวดไหมเนี่ย ! แต่ก็ช่างเถอะ

"จ๊ะ" (ง่ายแฮะยัยลิง 2 ตัวนี่) ใครลิงย่ะ (อะขอโทษจ๊ะ)

ณ บ้านเฟรช

"นี่ เฟรชแก่ไปทำอะไรแม่ผู้หญิงคนนั้น"
เสียงผู้หญิงอายุราวๆ 30 พูดขึ้น

"ป่าวนะแม่" เสียงเฟรชสุดหล่อเองครับ (แหวะ)

"บอกว่าอย่าเรียกแม่"

"คราบบบ ผู้จัดการ"

~ นี่เป็นแม่ผมเองเธอไม่ชอบให้ผมเรียกว่าแม่ แต่ชอบให้เรียกว่าผู้จัดการแทนแม่ (บอกให้เรียกผู้จัดการ : เสียงแม่คนสวยนี่แหละ) ผู้จัดการตอนนี้ก็กำลังยุ่งกับข่าวที่ลงกันให้โครมคราม ทำเอาออกไปเรียนไม่ได้เพราะอะไรนั้นเหรอ…ก็นักข่าวออกันเต็มหน้าบ้านแบบเนี่ย ออกไปมีหวังตายแน่ๆ ~

"แม่ครับผมวะ.." เฟรมพยายามจะแทรก

"ฉันบอกให้เรียกผู้จัดการไง"

"ตกลงครับผุ้จัดการ ผมว่าน่าจะเปิดงานแถลงข่าวดีกว่านะครับ"
เฟรมเสนอ

"ฉันว่ามันก็ดีเหมือนกัน แต่จะบอกว่าไงล่ะ"

"อุบัติเหตุไงครับ" เฟรชที่เงียบๆ เพราะกลัวโดนดุ พูดแทรกขึ้น

"เฮ้อ ! ดีเหมือนกันงั้นเราเปิดงานแถลงข่าวอาทิตย์นี้เลยนะ"

"ครับ" เฟรช & เฟรม พร้อมใจกันพูด

~ เฟรชและเฟรมพร้อมแม่ (ผู้จัดการต่างหาก) อะจ๊ะ จ๊ะ พร้อมผู้จัดการเดินออกมา บอกนักข่าวเรื่องการแถลงข่าวในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ (ตอนนี้วันศุกร์) ดังนั้นนักข่าวจึงเริ่มทยอยกลับกันไป ~

"ฉันบอกให้เรียกผู้จัดการไง"

"ตกลงครับผุ้จัดการ ผมว่าน่าจะเปิดงานแถลงข่าวดีกว่านะครับ"
เฟรมเสนอ

"ฉันว่ามันก็ดีเหมือนกัน แต่จะบอกว่าไงล่ะ"

"อุบัติเหตุไงครับ" เฟรชที่เงียบๆ เพราะกลัวโดนดุ พูดแทรกขึ้น

"เฮ้อ ! ดีเหมือนกันงั้นเราเปิดงานแถลงข่าวอาทิตย์นี้เลยนะ"

"ครับ" เฟรช & เฟรม พร้อมใจกันพูด

~ เฟรชและเฟรมพร้อมแม่ (ผู้จัดการต่างหาก) อะจ๊ะ จ๊ะ พร้อมผู้จัดการเดินออกมา บอกนักข่าวเรื่องการแถลงข่าวในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ (ตอนนี้วันศุกร์) ดังนั้นนักข่าวจึงเริ่มทยอยกลับกันไป ~

"คิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว เพราะยัยนั้นแท้ๆ ที่ซุ่มซ่ามน่ะ" เฟรชบ่นพึมพำ

"แต่ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ นะโดยเฉพาะเพื่อนเธอคนนั้นนะ" เฟรมพูดขึ้น

"เครื่องแบบโรงเรียนเซเน็นจิ ฉันก็ว่างั้นแหละ" เฟรชพูดขึ้นตามที่เห็น

"เหรอว่า" ทั้ง 2 พูดพร้อมกัน

"ต้องใช่ยัย 2 คนนั้นแน่ๆ " เฟรชพูดอย่างมั่นใจ

"แต่นายคงไม่สนใจยัย 2 คนนั้นนะ"

"อืมสนใจ" เฟรชตอบหน้าตาเฉย

"แล้วจะอืมทำไมเจ้าบ้า"

"ว่าใครบ้า"

"นายมั้ง"

"ไม่เปงไรยอมรับ"

"ปัญญาอ่อน"

"แน่นอน"

"ด่าแล้วเปลืองน้ำลายไม่ด่าดีกว่า อย่างนายด่าเท่าไรก็เหมือนเดิม"
เฟรมพูดอย่างระอา

"ชมเหรอ" เฟรชพูดกวน….

"อืม" เฟรมตอบอย่างหน้าตาเบื่อหน่าย

เอาเข้าไป เป็นต้นเหตุของเรื่องข่าวแล้วยังมีหน้ามาทำเป็นอารมณ์สุนทรีอีก คิดแล้วรู้สึกว่ามีลางยังไงๆ ก็ไม่รู้

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

แล้วบทพูดผู้จัดการหายไปไหนแย้ว ไม่ยอมนะถ้าไม่เพิ่มให้จะไปเผาบ้านซะ แล้วถ้าไม่ยอมอีกจะไปฆ่าล้าง….เลย ( O.K. จ๊ะๆ เดี๋ยวตอนหน้าบทพูดของผู้จัดการเยอะมากๆ เลยนะรอแป็บหนึ่งนะ ใจเย็นๆนะ อย่าเผาบ้านนาาา TT_TT พลีส )

"แต่ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ นะโดยเฉพาะเพื่อนเธอคนนั้นนะ" เฟรมพูดขึ้น

"เครื่องแบบโรงเรียนเซเน็นจิ ฉันก็ว่างั้นแหละ" เฟรชพูดขึ้นตามที่เห็น

"เหรอว่า" ทั้ง 2 พูดพร้อมกัน

"ต้องใช่ยัย 2 คนนั้นแน่ๆ " เฟรชพูดอย่างมั่นใจ

"แต่นายคงไม่สนใจยัย 2 คนนั้นนะ"

"อืมสนใจ" เฟรชตอบหน้าตาเฉย

"แล้วจะอืมทำไมเจ้าบ้า"

"ว่าใครบ้า"

"นายมั้ง"

"ไม่เปงไรยอมรับ"

"ปัญญาอ่อน"

"แน่นอน"

"ด่าแล้วเปลืองน้ำลายไม่ด่าดีกว่า อย่างนายด่าเท่าไรก็เหมือนเดิม"
เฟรมพูดอย่างระอา

"ชมเหรอ" เฟรชพูดกวน….

"อืม" เฟรมตอบอย่างหน้าตาเบื่อหน่าย

เอาเข้าไป เป็นต้นเหตุของเรื่องข่าวแล้วยังมีหน้ามาทำเป็นอารมณ์สุนทรีอีก คิดแล้วรู้สึกว่ามีลางยังไงๆ ก็ไม่รู้

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

แล้วบทพูดผู้จัดการหายไปไหนแย้ว ไม่ยอมนะถ้าไม่เพิ่มให้จะไปเผาบ้านซะ แล้วถ้าไม่ยอมอีกจะไปฆ่าล้าง….เลย ( O.K. จ๊ะๆ เดี๋ยวตอนหน้าบทพูดของผู้จัดการเยอะมากๆ เลยนะรอแป็บหนึ่งนะ ใจเย็นๆนะ อย่าเผาบ้านนาาา TT_TT พลีส )

โปรดติดตามตอนต่อไป