พรหมลิขิต...เส้นทางรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บังเอิญ

ณ School แห่งหนึ่ง

  กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง

เสียงกริ๊ง เรียกนักเรียนมัธยมปลายให้เข้าเรียน เสียงดังเจี้ยวจ๋าวยามเช้าที่สดใส ซึ่งหากไม่มีเสียงนี้ก็จะไม่เรียกว่า โรงเรียนเซเน็นจิ ซึ่งเต็มไปด้วยสาว ม.ปลายที่เปรียบดั่งดอกไม้แสนสวย…(สวยไปหมดล่ะนะ) เป็นโรงเรียนหญิงล้วนค่ะ

~ ที่จริงน่ะแฟน…เขา ไม่ใช่..เรา ก็พูด…ไปไม่เป็นแบบนี้ พอกลับมาบ้านเราก็เศร้าทุกที มันรู้สึกเหมือนผงมันเข้าตา ~

"ใครเปิดโทรศัพท์ในช่วงเวลาเรียน" >_< อาจารย์นัด อาจารย์ประจำชั้นห้อง ม.5/8

"ว้าย ! เธอรีบปิดซิเดี๋ยวโดนดุนะ" นุ่น น.ร.ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5/8 กล่าวเตือนเพื่อน

"กลัวทำไมอย่างยัยแว่นขี้บ่นคนนี้นะ" เธอชื่อ นิ๋ง เป็น น.ร. ม.5/8 เช่นกัน เป็นเพื่อนฉันเอง

"นเรศสวรรค์ , กุญญารัตน์ เธอ 2 คนซุบซิบอะไรกัน" ยัยแว่นขี้บ่นที่นิ๋งบอกคือ อ.นัด

"ป่าวค่ะ อาจารย์" ฉันตอบอาจารย์อย่างเกรงใจ

"ใครบอกเธอให้เอาโทรศัพท์มาใช้ในชั่งโมงเรียนไม่ทราบ" ว้า…เจอดีอีกแน่ๆ

"หนูบอกตัวเองค่ะ" อ้าว ! เฮ้ย ยัยนี่นิไปตอบงั้นได้ไง

"บอกตัวเองงั้นเหรอ เธอ 2 คนออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้" น่าน..ว่าแล้วไง
เรา 2 คนออกมายืนหน้าห้องเรียน เธอ 2 คนยืนขาเดียวกางแขนออกแถมคาบไม้บรรทัดอีก เมื่อลมมาปะทะใบหน้าอย่างเบาๆ ผมที่ยาวสยายพร้อมส่งกลิ่นหอม ของแชมพูอ่อนๆ เตะจมูก น.ร.ในห้องจนไม่เป็นอันเรียน
ผ่านไป 1 ชั่งโมง ที่โต๊ะของนิ๋ง
"นี่ นิ๋งทำไมเธอไปตอบอาจารย์เขาอย่างนั้นล่ะ"
"ก็ฉันพอใจนิ"
"เอ๊ะ ! ยัยคนนี้นิ แต่ทำไมต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วยล่ะ"
"ก็เธอเป็นเพื่อนฉันนะซิ"
"ก็ใช่แต่…"
"ไม่ต้องต๋ง ต้องแต่หรอก เธอคือเพื่อนคนเดียวของฉันนะ"
"O.K. ฉันไม่เถียงเธอแล้ว" พอพาฉันผิดเธอก็อ้างว่าเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันนะจนต้องใจอ่อนทุกทีเลย…( - _ - )
"เอ่อ..แต่ว่ามีข่าวดาราดังด้วยนะ" เอาอีกแล้วยัยนี่ไม่รู้ว่าเอาดาราเป็นพ่อแม่หรือไงพูดได้ทุกวี่ทุกวัน แต่ฉันก็ เออ ออ ไปด้วยทุกทีแหละนะ
"ใครล่ะ"
"ก็ พี่เพรช อธิชาติไง"
"นายนั่นน่ะนะ"
"อืม...ตอนนี้ได้ยินข่าวว่าควงนางแบบ พี่แอ้ม พัชราภี ด้วยล่ะ"
"คนอะไรไม่รู้หลายใจเอามากๆ เลยฉันไม่ชอบเลยถึงจะหล่อก็เถอะ"
"แต่ฉันว่าคงไม่ใช่ล่ะมั่ง"
"ไม่ใช่ได้ไงเปลี่ยนคู่ควงได้ทุกวี่ทุกวัน"
"แต่อาจจะไม่…"
"อาจารย์มาแล้ว" ฉันพูดตัดบท
"นี่ฉันขี้เกียจเรียนเคมีเราโดดกันเถอะ" เอาเข้าไปยัยตัวแสบ
"เฮ้ย ! อีกแล้วเหรอ"
"เอ่อ..น่าแค่คาบเดียวเองน่านะ"
"ก็ได้"
"งั้นไปสวนดอกไม้ข้างโรงเรียนกัน"
"แต่…"
"งั้นเราไปกัน" อยู่ดีๆ ยัยนิ๋งก็ลากฉันออกจากห้องเรียน แต่ทำไมต้องลากแรงจัง เจ็บอ่ะ

ณ สวนดอกไม้ในโรงเรียน ข้างๆ โรงเรียนเป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อ โรงเรียนฮอนเน็นจิ
"โอ๊ย ! หยุดก่อนฉันเหนื่อยนะนิ๋ง" ฉันตะโกนบอกเพื่อน
"ขอโทษ"
"ไม่เป็นไร" เธออย่างทำหน้า ^๐^;> อย่างนี้ได้ไหม มันโกรธไม่ลง (หน้าสำนึกผิดแฝงความน่ารักไปด้วยเห็นแล้วใจอ่อนทุกที)

~ ทั้งสอนเงียบไปซักพักหนึ่งใบไม้และกลีบดอกไม้ก็โปรยลงมาดั่งสายฝนเมื่อลมมากระทบเบาๆ ใบไม้ไหวเอนไปตามสายลมอย่างช้าๆ ดูแล้วร่มเย็นดี ถ้าแหงนมองบนท้องฟ้าจะพบนกขมิ้น นกกระจอกบินไปมาหาอาหารบ้าง สร้างรังบ้าง พอเห็นเช่นนั้นก็อดปลื้มไม่ได้ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าหลับไหลเหลือเกิน…คิดแล้วอยากนอนจัง…( = _ = )~Zzzz……….Zzzzz……Zzzzzz………..Zzz……………..Zzzzzz…หลับตุ๊บ
"โอ๊ย !" เสียงนุ่นร้องอย่างตกใจ (๐_๐)
"เฮ้ย ! นุ่นเป็นไรป่าวใครโยนลูกบาสมาเนี่ย"
"อุ้ย ! เจ็บจังจมูกหักแล้วมั่งเนี่ย" เจ็บจมูกจัง (>_<)
"เอ่อ..ขอโทษครับช่วยส่งลูกบาสให้หน่อยครับ"
เสียงชายคนหนึ่งโผล่หน้าข้ามกำแพงมา
"งั้นก็เอาไปเลยไอ้บ้า ตุ๊บ !"
นิ๋ง พูดเสร็จก็โยนลูกบาสใส่หน้านายคนนั้น
โอ๊ย ! >_<
"ไอ้บ้า ตายซะได้ก็ดี บังอาจทำเพื่อนฉันเจ็บ"
"เฮ้ย ! ทำไมรุนแรงอย่างนั้น"
จะบ้าไปแล้วมั่ง เผื่อเขาตายล่ะยุ่งอะดิ
"มันยังน้อยไปซ้ำสำหรับพวกนักเรียนชายล้วน ร.ร.ฮอนเน็นจิ"
"จะว่าไปทำไมฝั่งโน้นเงียบจัง หรือว่านายนั้น… x_x "
"ช่างมันปะไร"
เป็นงี้ทุกทีไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นเขาอาจจะเดือดร้อนก็ได้อะ แต่ถ้ามาเอาเรื่องกับนิ๋งฉันจะทำหน้าที่เพื่อนที่ดี (โอ้โห้..น่าชื่นชม) โดยการหนีเอาตัวรอด (เมื่อกี้ใครชมว่ะ..ฉันป่าวนะ) อะล้อเล่น (อุจจาระนิ)
ฝ่าย โรงเรียนฮอนเน็นจิ ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนเป็นโรงเรียนชื่อดัง ส่วนมากจะเป็นลูกคนมีเงินมาเรียน (รวย) แต่ก็มีพวกดารา นายแบบมาเรียนที่นี่เยอะเหมือนกัน แบบว่าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย
"เป็นไงบ้างว่ะ เฟรม" นี่คือเสียงดาราหนุ่มไฟแรง….เฟรช…(ฉันปลื้มจัง)
"ป่าวหรอก" เฟรม ซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆ 100% ของเฟรช เป็น make up ประจำตัวเฟรชด้วย
"ใครเป็นคนทำเหรอ ทำไมนายถึง…"
เฟรชพูดยังไม่ทันจบ เฟรมก็แทรกขึ้นด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด
"ก็ ร.ร.เซ็นเน็นจิ อะดิ"
"อารายนะ"
"ผู้หญิงคนนั้นขว้างลูกบาสใส่ซะเต็มแรงเลย หมดหล่อเลยเรา"
"งั้นฉันจัดการเอง" เฟรชพูดเสร็จก็ปีนข้ามกำแพงมา ร.ร.เซ็นเน็นจิตุ๊บ เสียงกระโดดลงอย่างไม่เป็นท่า
"ว้าย ! " นี่เป็นเสียงของนักกรีดแก้วหูแตกระดับโลกชื่อ นิ๋ง (เกินไปมั้ง)
"เป็นไรนิ๋ง" ฉันถามความเป็นห่วง
" พี่เฟรช " นิ๋งแหกปาก ^O^
"เป็นไรนิ๋ง" ฉันถามความเป็นห่วง
" พี่เฟรช " นิ๋งแหกปาก ^O^
"เอ๊ะ ? " สงสัยใครเนี่ย
"เอ่อ..ไม่ทราบว่าน้องเห็นคนที่ลูกบาสให้เมื่อกี้ไหมครับ"
"อ๋อ..ฉันเองค่ะ" นิ๋งพูดขึ้น
"เธอเองเหรอ" เฮ้ย ! ทำไมอารมณ์เปลี่ยนกะทันหัน
"ใช่ค่ะ" นี่แกเลิกบ้าได้แล้ว
"เธอรู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ขว้างลูกบาสไปแบบนั้นได้ไงพ่อแม่มีไหมไม่สั่งสอนบ้างเลยเหรอ ทำคนอื่นเขาขนาดนั้นนะ ใช้ไม่ได้เลยนะ" รู้สึกว่านายจะมากไปแล้วนะ นายคนนั้นทำให้นิ๋งจ๋อยไปเลยแล้วยังปีนกำแพงกลับไปเฉยเลย ฉันไม่ให้นายไปง่ายๆ หรอก ว่าแล้วฉันก็ปาก้อนหินไปโดนหัวนายนั้นแล้วก็ลากยัยนิ๋งไปที่อื่น ไม่นึกเลยว่าดาราจะเป็นแบบนี้นิสัยแย่มากๆ คิดแล้วโมโห >_<
"ยัยบ้าเอ้ย ! ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ" เฟรชหันหลังร้องใส่
"สมน้ำหน้า >_< " สมควรแล้วนายดาราเน่า

+ + + + + + + + + + + + + + เมื่อเลิกเรียน + + + + + + + + + + + + +
คิดแล้วโมโหยังไม่หายเลยเห็นว่าหน้าตาดีนักไงไม่รู้ ฉันนี่โชคดีกว่าคนอื่นๆ เลยนะเนี่ยที่ได้รู้นิสัยของนายเนี่ยก่อนจะหลงไปชอบเข้าไม่งั้นเสียใจตลอดชีวิตแน่
"นี่ นิ๋งเธอยังติดใจกับเรื่องนั้นอยู่เหรอ" ฉันถามเพราะเป็นห่วง
"อืม ! นี่ฉันนี่มันบ้าใช่ไหม" อืม มากเลยแหละ
"เอ๊ะ ! บ้าเรื่องอะไรเหรอ"
"บ้าที่ปาลูกบาสไปโดนเพื่อนของพี่เฟรชเขาอ่ะ" ?? ไอ้เราก็นึกว่าหายบ้านายเฟรชซะอีก
"อืม บ้ามาก"
"ฉันจะทำไงดี"
"ไม่ต้องทำอะไร นอกจากกลับบ้าน ปะไปกันเถอะ" ฉันยืนมือให้นิ๋งจับ
"ง่ายจังวิธีของเธอเนี่ย เฮ้อ ! "
นิ๋งถอนหายใจก่อนจะยืนมือจับมือนุ่น
ฉันและนิ๋งจูงมือกันเดินกลับบ้านพร้อมกัน ~ เฮ้อ ! เวลาเย็นๆ ยามเลิกเรียนแบบนี้ก็ดีไปอย่างแถมจูงมือเพื่อนรักอีก ถ้าเป็นคนรักจะยิ่งดีใหญ่อยากให้เป็นแบบนั้นจัง ~

+ + + + ขณะเดินผ่านสวนสาธารณะข้างโรงเรียนฮอนเน็นจิ + + + +
 ไม่รู้ว่าความบังเอิญครั้งนี้จะเป็น โชคหรือซวย กันแน่ทั้งที่เพิ่งด่ากันไปอยู่แม็บๆ ก็ดันโผล่ศรีษะมาให้เห็นอีกจนได้ แต่ก็อย่าได้ทักกันเลย เหม็นขี้หน้านายคนนี้เต็มทนแล้ว
ซวยซิบหายเลย >_<
"นี่นิ๋ง ก้มหน้ามองดูรองเท้าเธอซิมีอะไรเปื้อนก็ไม่รู้" ก้มหน้านานหน่อยนะเพื่อนให้ผ่านนายนี่ก่อน
"ไหนไม่เห็นมีเลย"
"มีซิฉันก็เห็นนะ"
"ไหน..ไหน"
"ก็นี่ไง…….อะว้าย ! "
อุ๊บ! ไอ้หย่าเป็นไปไม่ได้ทำไมฉันต้องสะดุดก้อนหินล้มด้วยอ่ะ! แถมยัง….ล้มมาทับนายนี่จนได้ซวย 10 ล้านเท่าเลยนะเนี่ยทำไงดีๆ ฉันอายเค้าเฮ้อ ! เป็นลมก่อนดีกว่า
แชะ แชะ แชะ
~ เสียงกดชัตเตอร์กับแสงวูบวาบเมื่อตะกี้ฉันเห็นแวบเดียวก่อนที่จะมีความมืดสนิทเข้ามาแทนที่ หลังจากนั้นมารู้สึกอีกที ก็ตอนที่นอนอยู่บ้านตัวเองซะแล้ว ~
"ฟื้นแล้วเหรอ" นิ๋งถามอย่างเป็นห่วง
"เอ๊ะ นี่นิ๋งทำไมถึงมาอยู่นี่ได้" ฉันสงสัย
"ก็เธอนะซิดันเป็นลมตอนสถานการณ์คับขันพอดี ถ้าเป็นฉันนะฉันจะกอดพี่เฟรชแน่ๆ เลยแหละ จะพูดไปก็อิจฉาเธอนะที่ตอนนั้นพี่เฟรชกังวลมากเลยสงสัยคิดว่าเธอตายละมั้ง และเค้ายังอุส่าแบกเธอมาส่งที่บ้านเลยนะ"
"อะไรนะฉันเป็นลม ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเป็นลม แล้วแถม..แถมนายนั้นยังแบกฉันมาส่งที่บ้านอีกงั้นเหรอ ฉันจะเป็นลม"
"ก็ใช่นะซิ พี่เฟรชเค้าแบกเธอมาถึงที่บ้านเลยนะ เชอะ ! ฉันล่ะอิจฉา"
"เธอน่าจะเป็นฉันนะ"
"ว่างั้นแหละ"
"บ้า" ฉันร้องใส่นิ๋งแบบประชด
"ว่าใครย่ะ"
"ก็เธอนั้นแหละยัยนิ๋งบ้าดารา"
"ขอบคุณค่ะที่ชม"
"เชอะ ไม่เถียงกับเธอดีกว่า"
ฉันเป็นอันต้องยอมทุกที นิสัยแบบนี้มันดีไหมนะ แต่ตอนนั้นจำได้แต่เสียงกดชัตเตอร์แล้วก็แสงที่วูบวาบ แต่คงจะไม่ใช่ UFO นะ (จะบ้าเหรอ) ช่างมันเถอะไหนๆก็ผ่านไปแล้วอย่าได้เห็นหน้านายนี่อีกเลย

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ถ้าชมหรือติชมก็ให้เมนมาได้นะค่ะ
โหวตคะแนนมาด้วยนะค่ะ
ถ้าไม่โหวตหัวมันจะไม่แล่นนะ

"กลัวทำไมอย่างยัยแว่นขี้บ่นคนนี้นะ" เธอชื่อ นิ๋ง เป็น น.ร. ม.5/8 เช่นกัน เป็นเพื่อนฉันเอง

"นเรศสวรรค์ , กุญญารัตน์ เธอ 2 คนซุบซิบอะไรกัน" ยัยแว่นขี้บ่นที่นิ๋งบอกคือ อ.นัด

"ป่าวค่ะ อาจารย์" ฉันตอบอาจารย์อย่างเกรงใจ

"ใครบอกเธอให้เอาโทรศัพท์มาใช้ในชั่งโมงเรียนไม่ทราบ" ว้า…เจอดีอีกแน่ๆ

"หนูบอกตัวเองค่ะ" อ้าว ! เฮ้ย ยัยนี่นิไปตอบงั้นได้ไง

"บอกตัวเองงั้นเหรอ เธอ 2 คนออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้" น่าน..ว่าแล้วไง
เรา 2 คนออกมายืนหน้าห้องเรียน เธอ 2 คนยืนขาเดียวกางแขนออกแถมคาบไม้บรรทัดอีก เมื่อลมมาปะทะใบหน้าอย่างเบาๆ ผมที่ยาวสยายพร้อมส่งกลิ่นหอม ของแชมพูอ่อนๆ เตะจมูก น.ร.ในห้องจนไม่เป็นอันเรียน
ผ่านไป 1 ชั่งโมง ที่โต๊ะของนิ๋ง
"นี่ นิ๋งทำไมเธอไปตอบอาจารย์เขาอย่างนั้นล่ะ"
"ก็ฉันพอใจนิ"
"เอ๊ะ ! ยัยคนนี้นิ แต่ทำไมต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วยล่ะ"
"ก็เธอเป็นเพื่อนฉันนะซิ"
"ก็ใช่แต่…"
"ไม่ต้องต๋ง ต้องแต่หรอก เธอคือเพื่อนคนเดียวของฉันนะ"
"O.K. ฉันไม่เถียงเธอแล้ว" พอพาฉันผิดเธอก็อ้างว่าเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันนะจนต้องใจอ่อนทุกทีเลย…( - _ - )
"เอ่อ..แต่ว่ามีข่าวดาราดังด้วยนะ" เอาอีกแล้วยัยนี่ไม่รู้ว่าเอาดาราเป็นพ่อแม่หรือไงพูดได้ทุกวี่ทุกวัน แต่ฉันก็ เออ ออ ไปด้วยทุกทีแหละนะ
"ใครล่ะ"
"ก็ พี่เพรช อธิชาติไง"
"นายนั่นน่ะนะ"
"อืม...ตอนนี้ได้ยินข่าวว่าควงนางแบบ พี่แอ้ม พัชราภี ด้วยล่ะ"
"คนอะไรไม่รู้หลายใจเอามากๆ เลยฉันไม่ชอบเลยถึงจะหล่อก็เถอะ"
"แต่ฉันว่าคงไม่ใช่ล่ะมั่ง"
"ไม่ใช่ได้ไงเปลี่ยนคู่ควงได้ทุกวี่ทุกวัน"
"แต่อาจจะไม่…"
"อาจารย์มาแล้ว" ฉันพูดตัดบท
"นี่ฉันขี้เกียจเรียนเคมีเราโดดกันเถอะ" เอาเข้าไปยัยตัวแสบ
"เฮ้ย ! อีกแล้วเหรอ"
"เอ่อ..น่าแค่คาบเดียวเองน่านะ"
"ก็ได้"
"งั้นไปสวนดอกไม้ข้างโรงเรียนกัน"
"แต่…"
"งั้นเราไปกัน" อยู่ดีๆ ยัยนิ๋งก็ลากฉันออกจากห้องเรียน แต่ทำไมต้องลากแรงจัง เจ็บอ่ะ

ณ สวนดอกไม้ในโรงเรียน ข้างๆ โรงเรียนเป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อ โรงเรียนฮอนเน็นจิ
"โอ๊ย ! หยุดก่อนฉันเหนื่อยนะนิ๋ง" ฉันตะโกนบอกเพื่อน
"ขอโทษ"
"ไม่เป็นไร" เธออย่างทำหน้า ^๐^;> อย่างนี้ได้ไหม มันโกรธไม่ลง (หน้าสำนึกผิดแฝงความน่ารักไปด้วยเห็นแล้วใจอ่อนทุกที)

~ ทั้งสอนเงียบไปซักพักหนึ่งใบไม้และกลีบดอกไม้ก็โปรยลงมาดั่งสายฝนเมื่อลมมากระทบเบาๆ ใบไม้ไหวเอนไปตามสายลมอย่างช้าๆ ดูแล้วร่มเย็นดี ถ้าแหงนมองบนท้องฟ้าจะพบนกขมิ้น นกกระจอกบินไปมาหาอาหารบ้าง สร้างรังบ้าง พอเห็นเช่นนั้นก็อดปลื้มไม่ได้ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าหลับไหลเหลือเกิน…คิดแล้วอยากนอนจัง…( = _ = )~Zzzz……….Zzzzz……Zzzzzz………..Zzz……………..Zzzzzz…หลับตุ๊บ
"โอ๊ย !" เสียงนุ่นร้องอย่างตกใจ (๐_๐)
"เฮ้ย ! นุ่นเป็นไรป่าวใครโยนลูกบาสมาเนี่ย"
"อุ้ย ! เจ็บจังจมูกหักแล้วมั่งเนี่ย" เจ็บจมูกจัง (>_<)
"เอ่อ..ขอโทษครับช่วยส่งลูกบาสให้หน่อยครับ"
เสียงชายคนหนึ่งโผล่หน้าข้ามกำแพงมา
"งั้นก็เอาไปเลยไอ้บ้า ตุ๊บ !"
นิ๋ง พูดเสร็จก็โยนลูกบาสใส่หน้านายคนนั้น
โอ๊ย ! >_<
"ไอ้บ้า ตายซะได้ก็ดี บังอาจทำเพื่อนฉันเจ็บ"
"เฮ้ย ! ทำไมรุนแรงอย่างนั้น"
จะบ้าไปแล้วมั่ง เผื่อเขาตายล่ะยุ่งอะดิ
"มันยังน้อยไปซ้ำสำหรับพวกนักเรียนชายล้วน ร.ร.ฮอนเน็นจิ"
"จะว่าไปทำไมฝั่งโน้นเงียบจัง หรือว่านายนั้น… x_x "
"ช่างมันปะไร"
เป็นงี้ทุกทีไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นเขาอาจจะเดือดร้อนก็ได้อะ แต่ถ้ามาเอาเรื่องกับนิ๋งฉันจะทำหน้าที่เพื่อนที่ดี (โอ้โห้..น่าชื่นชม) โดยการหนีเอาตัวรอด (เมื่อกี้ใครชมว่ะ..ฉันป่าวนะ) อะล้อเล่น (อุจจาระนิ)
ฝ่าย โรงเรียนฮอนเน็นจิ ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนเป็นโรงเรียนชื่อดัง ส่วนมากจะเป็นลูกคนมีเงินมาเรียน (รวย) แต่ก็มีพวกดารา นายแบบมาเรียนที่นี่เยอะเหมือนกัน แบบว่าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย
"เป็นไงบ้างว่ะ เฟรม" นี่คือเสียงดาราหนุ่มไฟแรง….เฟรช…(ฉันปลื้มจัง)
"ป่าวหรอก" เฟรม ซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆ 100% ของเฟรช เป็น make up ประจำตัวเฟรชด้วย
"ใครเป็นคนทำเหรอ ทำไมนายถึง…"
เฟรชพูดยังไม่ทันจบ เฟรมก็แทรกขึ้นด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด
"ก็ ร.ร.เซ็นเน็นจิ อะดิ"
"อารายนะ"
"ผู้หญิงคนนั้นขว้างลูกบาสใส่ซะเต็มแรงเลย หมดหล่อเลยเรา"
"งั้นฉันจัดการเอง" เฟรชพูดเสร็จก็ปีนข้ามกำแพงมา ร.ร.เซ็นเน็นจิตุ๊บ เสียงกระโดดลงอย่างไม่เป็นท่า
"ว้าย ! " นี่เป็นเสียงของนักกรีดแก้วหูแตกระดับโลกชื่อ นิ๋ง (เกินไปมั้ง)
"เป็นไรนิ๋ง" ฉันถามความเป็นห่วง
" พี่เฟรช " นิ๋งแหกปาก ^O^
"เป็นไรนิ๋ง" ฉันถามความเป็นห่วง
" พี่เฟรช " นิ๋งแหกปาก ^O^
"เอ๊ะ ? " สงสัยใครเนี่ย
"เอ่อ..ไม่ทราบว่าน้องเห็นคนที่ลูกบาสให้เมื่อกี้ไหมครับ"
"อ๋อ..ฉันเองค่ะ" นิ๋งพูดขึ้น
"เธอเองเหรอ" เฮ้ย ! ทำไมอารมณ์เปลี่ยนกะทันหัน
"ใช่ค่ะ" นี่แกเลิกบ้าได้แล้ว
"เธอรู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ขว้างลูกบาสไปแบบนั้นได้ไงพ่อแม่มีไหมไม่สั่งสอนบ้างเลยเหรอ ทำคนอื่นเขาขนาดนั้นนะ ใช้ไม่ได้เลยนะ" รู้สึกว่านายจะมากไปแล้วนะ นายคนนั้นทำให้นิ๋งจ๋อยไปเลยแล้วยังปีนกำแพงกลับไปเฉยเลย ฉันไม่ให้นายไปง่ายๆ หรอก ว่าแล้วฉันก็ปาก้อนหินไปโดนหัวนายนั้นแล้วก็ลากยัยนิ๋งไปที่อื่น ไม่นึกเลยว่าดาราจะเป็นแบบนี้นิสัยแย่มากๆ คิดแล้วโมโห >_<
"ยัยบ้าเอ้ย ! ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ" เฟรชหันหลังร้องใส่
"สมน้ำหน้า >_< " สมควรแล้วนายดาราเน่า

+ + + + + + + + + + + + + + เมื่อเลิกเรียน + + + + + + + + + + + + +
คิดแล้วโมโหยังไม่หายเลยเห็นว่าหน้าตาดีนักไงไม่รู้ ฉันนี่โชคดีกว่าคนอื่นๆ เลยนะเนี่ยที่ได้รู้นิสัยของนายเนี่ยก่อนจะหลงไปชอบเข้าไม่งั้นเสียใจตลอดชีวิตแน่
"นี่ นิ๋งเธอยังติดใจกับเรื่องนั้นอยู่เหรอ" ฉันถามเพราะเป็นห่วง
"อืม ! นี่ฉันนี่มันบ้าใช่ไหม" อืม มากเลยแหละ
"เอ๊ะ ! บ้าเรื่องอะไรเหรอ"
"บ้าที่ปาลูกบาสไปโดนเพื่อนของพี่เฟรชเขาอ่ะ" ?? ไอ้เราก็นึกว่าหายบ้านายเฟรชซะอีก
"อืม บ้ามาก"
"ฉันจะทำไงดี"
"ไม่ต้องทำอะไร นอกจากกลับบ้าน ปะไปกันเถอะ" ฉันยืนมือให้นิ๋งจับ
"ง่ายจังวิธีของเธอเนี่ย เฮ้อ ! "
นิ๋งถอนหายใจก่อนจะยืนมือจับมือนุ่น
ฉันและนิ๋งจูงมือกันเดินกลับบ้านพร้อมกัน ~ เฮ้อ ! เวลาเย็นๆ ยามเลิกเรียนแบบนี้ก็ดีไปอย่างแถมจูงมือเพื่อนรักอีก ถ้าเป็นคนรักจะยิ่งดีใหญ่อยากให้เป็นแบบนั้นจัง ~

+ + + + ขณะเดินผ่านสวนสาธารณะข้างโรงเรียนฮอนเน็นจิ + + + +
 ไม่รู้ว่าความบังเอิญครั้งนี้จะเป็น โชคหรือซวย กันแน่ทั้งที่เพิ่งด่ากันไปอยู่แม็บๆ ก็ดันโผล่ศรีษะมาให้เห็นอีกจนได้ แต่ก็อย่าได้ทักกันเลย เหม็นขี้หน้านายคนนี้เต็มทนแล้ว
ซวยซิบหายเลย >_<
"นี่นิ๋ง ก้มหน้ามองดูรองเท้าเธอซิมีอะไรเปื้อนก็ไม่รู้" ก้มหน้านานหน่อยนะเพื่อนให้ผ่านนายนี่ก่อน
"ไหนไม่เห็นมีเลย"
"มีซิฉันก็เห็นนะ"
"ไหน..ไหน"
"ก็นี่ไง…….อะว้าย ! "
อุ๊บ! ไอ้หย่าเป็นไปไม่ได้ทำไมฉันต้องสะดุดก้อนหินล้มด้วยอ่ะ! แถมยัง….ล้มมาทับนายนี่จนได้ซวย 10 ล้านเท่าเลยนะเนี่ยทำไงดีๆ ฉันอายเค้าเฮ้อ ! เป็นลมก่อนดีกว่า
แชะ แชะ แชะ
~ เสียงกดชัตเตอร์กับแสงวูบวาบเมื่อตะกี้ฉันเห็นแวบเดียวก่อนที่จะมีความมืดสนิทเข้ามาแทนที่ หลังจากนั้นมารู้สึกอีกที ก็ตอนที่นอนอยู่บ้านตัวเองซะแล้ว ~
"ฟื้นแล้วเหรอ" นิ๋งถามอย่างเป็นห่วง
"เอ๊ะ นี่นิ๋งทำไมถึงมาอยู่นี่ได้" ฉันสงสัย
"ก็เธอนะซิดันเป็นลมตอนสถานการณ์คับขันพอดี ถ้าเป็นฉันนะฉันจะกอดพี่เฟรชแน่ๆ เลยแหละ จะพูดไปก็อิจฉาเธอนะที่ตอนนั้นพี่เฟรชกังวลมากเลยสงสัยคิดว่าเธอตายละมั้ง และเค้ายังอุส่าแบกเธอมาส่งที่บ้านเลยนะ"
"อะไรนะฉันเป็นลม ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเป็นลม แล้วแถม..แถมนายนั้นยังแบกฉันมาส่งที่บ้านอีกงั้นเหรอ ฉันจะเป็นลม"
"ก็ใช่นะซิ พี่เฟรชเค้าแบกเธอมาถึงที่บ้านเลยนะ เชอะ ! ฉันล่ะอิจฉา"
"เธอน่าจะเป็นฉันนะ"
"ว่างั้นแหละ"
"บ้า" ฉันร้องใส่นิ๋งแบบประชด
"ว่าใครย่ะ"
"ก็เธอนั้นแหละยัยนิ๋งบ้าดารา"
"ขอบคุณค่ะที่ชม"
"เชอะ ไม่เถียงกับเธอดีกว่า"
ฉันเป็นอันต้องยอมทุกที นิสัยแบบนี้มันดีไหมนะ แต่ตอนนั้นจำได้แต่เสียงกดชัตเตอร์แล้วก็แสงที่วูบวาบ แต่คงจะไม่ใช่ UFO นะ (จะบ้าเหรอ) ช่างมันเถอะไหนๆก็ผ่านไปแล้วอย่าได้เห็นหน้านายนี่อีกเลย

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ถ้าชมหรือติชมก็ให้เมนมาได้นะค่ะ
โหวตคะแนนมาด้วยนะค่ะ
ถ้าไม่โหวตหัวมันจะไม่แล่นนะ