คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ช่วยตัวประกัน
วันรุ่งขึ้น ณ ป่าทางตะวันตก
ความเงียบ และ ความมืด อันน่าสะอิดสะเอียนได้เข้าปกคลุมป่าทางตะวันตกจนสิ้น แม้ตอนนี้จะเป็น
เวลาแห่งรุ่งอรุณก็ตาม แต่ด้วยความน่าสะอิดสะเอียนนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ไม่ปรากฎกายออกมาให้เห็น เหลือ
แต่ชายหนุ่มสองคนที่บัดนี้ เดินทางด้วยความเร็วมาเป็นเวลานานแล้ว
ทั้งสองวิ่งผ่านหมู่แมกไม้ ด้วยความชำนาญ ไม่มีแม้แต่เสียงกรอบแกรบของใบไม้ที่พวกเขาเหยียบย่ำ
เสียงลมที่พัดผ่านพวกเขาไป ไม่มีเลยแม้แต่เสียงกระซิบ....ของวิญญาณ
ตุบ !!!
เสียงๆ แรกที่นอกเหนือจากความเงียบดังขึ้นเป็นครั้งแรกในป่า และนั่นก็ทำให้ทั้งสองหยุดลงใน
แทบจะทันที
ทั้งสองหันมาพยักหน้ากัน ก่อนที่จะ กระโดดแบบเงียบกริบขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่ข้างบนศีรษะของ
พวกเขาและเริ่มพูดคำๆ แรกออกมา
"พวกมันอยู่ที่ไหนนายเห็นรึเปล่า" มิคาเอล ถามพลางหันมามองชายหนุ่มอีกคน
"เห็น...อยู่ห่างประมาณ 2 ไมล์ได้"
"นายเห็นได้ไง"
"ช่างฉันเถอะน่า"
"ว่าแต่อยู่ห่างตั้ง 2 ไมล์ แล้วเมื่อกี้มันเสียงอะไรล่ะเนี่ย"
"เมื้อกี้พวกมันเห็นอะไรแปลกๆ ก็เลยโยนกิ่งไม้มาแถวนี้น่ะ"
"ที่แปลกนี่คงไม่ได้หมายถึง...."มิคาเอล เบิกตาขึ้นเล็กน้อยเพราะเริ่มจะเดาออกหน่อยๆ แล้ว
"ข้าเกรงว่าจะใช่ " ชายหนุ่มอีกคนตอบอย่างง่ายดาย พลางส่งสัญญาณมือว่าพวกมันมาแล้ว
ชนเผ่า เปอร์เซีย ที่มีจำนวนแค่ห้าคนเท่านั้น แต่ก็อย่างว่าแค่ห้าคนก็ฆ่าได้เป็นกองทัพ
ชายหนุ่มไม่รอช้ากระโดดลงไปด้านล่างตามแผนทันที และยังลงถึงพื้นด้วยความเงียบกริบเช่นเดิม
เขาปรากฎตัวอย่างโจ่งแจ้ง และพยายามสอดส่องสายตาหาตัวประกันซึ่งก็ไม่พบ
ชิ...พวกมันเอาตัวประกันไปไว้ที่ไหนล่ะเนี่ย
ระหว่างที่ชายหนุ่มเบื้องล่างกำลังสอดส่องสายตาหาตัวประกันอยู่นั้น ปลายมีดทรงโค้งที่แหลมคมก็
ตรงเข้ามาที่เขา
ฟุ่บ
ชายหนุ่มกระโดดหลบขึ้นไปด้านบนด้วยความเร็วที่แทบจะหายไปในพริบตา ขณะที่ปลายดาบผ่าน
พ้นหน้าของเขาไป
"มิคาเอล!!!! เริ่มแผน 2!!!!"
สิ้นเสียง ความมืดและความเงียบในป่าก็ได้อันตรธานหายไปเมื่อเปลวเพลิงลุกโชติช่วงท่วมตัวของ
มิคาเอล
นัยน์ตาของเขาเหลือกขึ้น ไม่สามารถเห็นนัยน์ตาสีแดงเจิดจ้าของเขาได้อีกต่อไป
และศัตรูของพวกเขาก็รู้ตัวแล้วว่ายังมีมิคาเอลอยู่อีกคน เผ่าเปอร์เชียทั้ง 5 ที่บัดนี้กระโจนไปทาง มิคา
เอล 3 คน และชายหนุ่ม 2 คนก็เริ่มโจมตี
ชายหนุ่มอีกคนรีบมุ่งหน้าออกห่างจากตัวมิคาเอลที่กำลังระเบิดพลังออกมาอย่างรุนแรง
บ้าจริงบอกให้มันเริ่มแผน 2 ไม่ได้บอกให้มันเผาป่า
ฉั่วะ!!!!!
อุ๊บ...
"แกเป็นใคร " เผ่าเปอร์เซีย ถามขึ้นทั้งๆ ที่ฟาดดาบสั้นใส่หน้าของชายหนุ่ม
มาถามตอนนี้แล้วมันจะได้อะไรเนี่ย
"ฉันเป็นชนเผ่ามู"
"หึ ชนเผ่าเทพงั้นรึ"
"แล้วทำไมมิทราบ นายบอกมาดีกว่าว่าตัวประกันอยู่ที่ไหน" ชายหนุ่มพูดพลางมองดาบสั้นในมือ
ของศัตรู และเริ่มรู้สึกถึงเลือดที่ไหลย้อยจากแก้มลงมาที่คาง
"ได้.....แต่นั่นหมายถึงนายต้องชนะฉันกับเพื่อนให้ได้เสียก่อน"
ว่าแล้ว ดาบสั้นในมือของนักฆ่า ก็เปล่งแสงสีขาวเจิดจ้า
"สู้กับชนเผ่าเทพ ก็ต้องเอาจริงเสียหน่อย"
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้คิดอะไร นักฆ่าก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหลบได้อย่างเฉียดฉิว
พลางร่ายเวทย์สองสามคำก่อนที่มือข้างขวาจะเรืองแสงสีเหลือง
นักฆ่าอีกคนพุ่งเข้ามาทางข้างหลัง ชายหนุ่มหลบดาบที่พุ่งมาได้อย่างเฉียดฉิว พลางเห็นดาบสั้นอีก
เล่ม ที่พุ่งมาอีกทาง
ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกจึงยกมือขึ้นป้องกัน นักฆ่าแสยะยิ้ม เพราะรู้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาต้องเสียแขนไป
ข้างนึงแน่ๆ
แก๊ง!!!!!!!!
มือขวาของชายหนุ่มปะทะกับดาบของนักฆ่าที่เรืองแสงสีขาวอยู่ นักฆ่าผละออกมาแล้วมองไปที่ดาบ
สั้นของตนเอง
"ร้าวงั้นรึ!!!! เป็นไปได้ยังไงกัน"
สิ้นเสียง ชายหนุ่มที่เมื่อสักครู่ ยังยืนอยู่ทางโน้น ก็พุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วอย่างน่าตกใจ พลางฟาด
มือในแนวตั้ง
ฉั่วะ!!!
ปลายนิ้วของชายหนุ่มปาดหน้าของนักฆ่าไป รอยแผลลึกเกิดขึ้นตรงแก้มของนักฆ่า ที่เดียวกับชายหนุ่ม
"กรรมย่อม ระงับด้วย การจองเวร รู้ไหม" ชายหนุ่มพูดพลางแสยะยิ้ม
" แก !!!! " นักฆ่าทุบดาบสั้นกับต้นไม่ที่อยู่ข้างๆ จนแตกละเอียด แล้วหยิบดาบสั้นอันใหม่ขึ้นมา คราว
นี้มี 2 ดาบ เป็นสีทองและโค้งงอ
"อยากรู้เหมือนกันว่ามือเน่าๆ ของแก จะสู้ดาบสั้นของข้าได้รึเปล่า"
"ก็ถ้าข้าจำไม่ผิด ข้าเพิ่งพังดาบของเจ้าไปเมื่อกี้นี่นา"
".......เดี๋ยวก็รู้" นักฆ่า ส่งสัญญาณ มือให้นักฆ่าอีกคนที่รอจังหวะอยู่พุ่งเข้ามา
นักฆ่าทั้งสองพุ่งเข้ามาหาชายหนุ่มคนละทางด้วยความเร็วสูง
"ใช่....เดี๋ยวก็รู้"
.................................................................................................................
ตูม!!!!!!!!
เสียงกัมปนาทดังขึ้นจากอีกฝั่งของป่า ฝั่งที่มิคาเอลเริ่มที่จะควบคุมตนเองไม่อยู่แล้ว
"ไอ้นี่มันเป็นบ้าอะไรของมันวะเนี่ย" นักฆ่าคนนึงสบถขึ้น เพราะศัตรูที่อยู่ตรงหน้ากำลังจะเผาทุก
ทุกอย่างที่ขวางหน้า
มิคาเอล เริ่มรวบรวมพลัง เข้าหาตัวอีกที จนเกิดเป็นแสงสีแดงสว่างจ้า
นักฆ่าเริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงกระโดดถอยหลังไปก่อน........แต่ไม่ทัน
บรึ้ม!!!!!!!!!!!!!
ไฟจากตัวของ มิคาเอล พวยพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วยากที่จะหยุดได้
ไฟของเขาเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่าง เท่าที่สายตาของเขาจะมองเห็น ต้นไม้ที่มีอายุมากกว่า 300 ปีก็มอดไหม้
ไม่มีเหลือก่อนที่ไฟของ มิคาเอลจะหยุดลง และค่อยถูกดูดเข้าไปหาตัวของเขาเอง
ร่างที่เต็มไปด้วยไอแห่งความร้อนค่อยๆ วางเท้าลงสู่พื้นดินก่อนที่จะลืมตา ที่บัดนี้นัยน์ตาสีแดงเจิดจ้า กลับ
มาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
มิคาเอลพยายามมองหาร่างที่ไร้วิญญาณของนักฆ่าทั้ง 3 ที่ปะปนอยู่กับซากของต้นไม้จากฝีมือของเขาเอง
"แก....ทำเพื่อนข้าแสบนักนะ" เสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขา
นักฆ่าที่ลุกขึ้นมาจากกองขี้เถ้า 1 คนร่างกายไร้บาดแผลใดๆ ทั้งสิ้น แต่ที่นักฆ่าอีก 2 คน....คงไม่เหลือซาก
"แล้วจะทำไม" มิคาเอลหันมามองหน้าของนักฆ่าพลางพูดท้า
"นักฆ่าแห่งเปอร์เซีย ที่จริงแล้วก็มีน้ำยาแค่นี้เองรึ"
สิ้นเสียง ดาบสั้น ในมือของนักฆ่าก็เรืองแสงสีขาวขึ้นมาทันที
"เดี๋ยวก็รู้" แล้วนักฆ่าก็พุ่งเข้ามาหา มิคาเอล ที่จุดไฟในมือทั้งสองข้างด้วยความเร็วสูง
.........................................................................................................................................
ฉั่วะ!!!
เลือดจากปากแผลพวยพุ่งออกมาอย่างรุนแรง สีแดงของเลือดกระจายไปทั่วอาณาบริเวณ รวมทั้งร่างกายของ
ชายหนุ่ม
ร่างกายที่กำลังจะเอามือออกจากร่างของนักฆ่า ที่เขาเพิ่งทะลวงตัวไปเมื่อสักครู่
"ปะๆ....ปีศาจ" นักฆ่าที่มีบาดแผล เต็มตัวหันมามองทาง ชายหนุ่มที่มีเลือดสีแดงสดแต่งแต้มไปทั่วร่างกาย
ชายหนุ่มหันมามองหน้าของนักฆ่าอีกคนที่กำลังกุมดาบสั้นสีทองในมือไว้แน่น
"ตัวประกันอยู่ที่ไหน"
"หึ ถึงตายข้าก็ไม่บอ......"
ฉึก!!!!
มือของชายหนุ่มพุ่งทะลุเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ
"งั้นก็ตายซะ"
พรวดๆๆๆๆๆ เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาตามมือของชายหนุ่มที่กำลังชักมือกลับออกมา
นักฆ่าที่กำลังสำลักเลือด อยู่ก็ใช้ลมหายใจสุดท้ายพูดออกมาก่อนจะตาย
"แก ต้องพบกับหายนะ......แก จะต้องกลับไปในนรกที่ๆ แกควรจะอยู่"
"ได้ แล้วไปเจอกันในนรกก็แล้วกัน" สิ้นเสียง นักฆ่าก็สิ้นใจ
"ชิ ให้เสียเวลาซะตั้งนาน......ยังไม่รู้เลยว่าพวกมันจับตัวประกันไว้ตรงไหน" ชายหนุ่มสบถ พลางเขี่ยร่างไร้
วิญญาญของนักฆ่า
"อยู่ทางทิศใต้ ของป่า" มิคาเอล พูดพลางกระโดดลงมาข้างๆ ตัวชายหนุ่ม
"ฉันอ่านความทรงจำของนักฆ่านั่นแล้ว ที่นั่นไม่มีคนเฝ้า และก็ดูเหมือนว่านักฆ่าที่เราสู้ด้วยจะเป็นแค่นักฆ่า
ฝึกหัด แถมความทรงจำของมันยังขาดช่วงไม่ปะติดปะต่อกันอีก"
"งั้นจะรออะไรอยู่เล่าก็รีบๆ ไปช่วยซะทีสิ" ชายหนุ่มเร่งเร้า มิคาเอล ที่พยายามใช้ความคิดอยู่
เพราะ ความทรงจำของมนุษย์นั้น จะขาดช่วงได้ ก็ต่อเมื่อถูกลบความทรงจำ ล้างสมอง หรือ ถูกฝึกมาให้
สามารถปิดกั้นความทรงจำได้ และพวกเปอร์เซียนี้ มันถูกฝึกมาให้เก็บความลับโดยเฉพาะ
แถมตอนที่อ่านความทรงจำ มิคาเอล ยังเห็นที่อยู่ของตัวประกันเป็นอย่างแรกอีกต่างหาก
สรุปง่ายๆ ว่าพวกมันต้องมีเรื่องที่ไม่อยากให้ทั้งสองคนรู้ และ เหมือนกับว่าการช่วยตัวประกันครั้งนี้ เป็น
เรื่องที่มันคิดไว้อยู่แล้ว
"เฮ้ มิคาเอล.....เป็นอะไรรึเปล่า" ชายหนุ่มเรียก มิคาเอล เพราะเห็นว่า มีอาการแปลกๆ
"เปล่าๆ ไม่เป็นอะไร"
"งั้นไปกันเถอะ"
" อื้อ " ว่าแล้ว ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปทาง ใต้ของป่า
ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันคิดจะทำอะไร แต่ถ้ามันอยากเล่นกับเรา....เราก็เล่นกับมันซะหน่อย
...................................................................................................................................
"แผนไปถึงไหนแล้ว ฮึ" เสียงของชายวัยกลางคน รูปร่าง อ้วนท้วมคนเดิม ดังขึ้นในห้องๆ หนึ่ง ห้องที่ถูก
ตกแต่งอย่างสวยงามไม่ต่างกับวัง
"เสร็จขั้นแรกไปแล้วขอรับ คาดว่าจะสำเร็จอีกขั้นในเวลาไม่นาน"
"หึๆๆ แล้วในที่สุด สมบัติล้ำค่าที่ข้าต้องการมานานก็จะมาเป็นหนึ่งในของสะสมของข้า"
เสียงหัวเราะ ที่น่ารังเกียจยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ ในความมืดที่น่าสะพรึงกลัว
...................................................................
ความคิดเห็น