ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : To mysuperstar[ Part 8]
ารฝึ้อมผ่านพ้นไปอีหนึ่สัปาห์ ทุอย่าเป็นไปามแผนที่อยอนวาไว้ และวันนี้อยอนเพลแรที่แ่เสร็สำหรับโปรเนี้ มาให้ทุนไ้ฝึ้อมร่วมันและะเริ่มเ้าห้ออัหลัาทำนรีเสร็
"เนื้อเพลมันสุยอริๆ"โมโมะอ่านเนื้อเพลอย่าื่นเ้น
"สมับำร่ำลือริๆ อยอนเ้าเป็นอัริยะ" ีฮโยื่นม
"เมื่อืนั้นอ่าน่าวอพวเรา้วย มีนหาประวัิพวเราันให่เลยอ่ะ" ื่อวี่บอ
"ยัไ...็้อรอเพลปล่อยออไป่อนแหละ ว่าะเป็นไ" าฮยอนบอเพื่อนๆ
"แ่ั้นิว่ามัน็ั้นๆแหละ" นายอนเบะปา
"เธอ็อิับเ้าลอ นี่ทำาน้วยันมาะเป็นเือนแล้ว ยัไม่เื่อในวามสามารถเ้าอีเหรอ" มินะถาม
"นแบบนั้นน่ะเหรอ" นายอนมอไปที่อยอนที่ำลัเรียมพร้อมสำหรับบรรเลเปียโนให้ทุน
"ั้นว่า...อยอนเ้าั้ใเพื่อพวเรามาเลยนะ"านะพูึ้น สายาาสอพี่น้อมอมาทันที
"เพื่อัวเอมาว่าแหละ ถ้าเพลนี้แป้ ทุน็ะไ้รู้ว่าเพลที่เ้าแ่ัไ้เพราะนัร้อั" นายอนเถีย
"ูื่นมัเลยนะ" าฮยอนมอ้อน
"็พูามวามรินี่" านะสะิาฮยอนเิ้อ
อยอนเอาปาาเาะับฝาผนั ส่สัานให้ทุนเียบและั้ใฟั
"ท่อนร้ออทุน ั้นเียนื่อำับไว้แล้ว เี๋ยวั้นะร้อให้ฟั่อนรอบนึ" อยอนหน้านิ่ๆทุนที่ไ้ฟัถึเอไพร้ส์ที่ะไ้ฟัเสียออยอน
"อยอนร้อเพลเป็น้วยเหรอ"านะถามาฮยอน
"ไม่รู้สิ" าฮยอนอบหน้านิ่
"เ้าะร้อเพล?" นายอนแอบใเล็น้อย
"ไม่้อสสัยหรอ...ที่ริั้น็ไม่เยร้อเพลให้ใรฟันะแ่...่าเถอะ" อยอนเอาโทรศัพท์มาบันทึเสียไว้
ทุน่าเียบและั้ใฟั อยอนสูหายใเ้าลึเ็มปอ่อนะลมือบรรเลเปียโน และเริ่มร้อเพล เสียร้อออยอนที่ทุ้ม่ำเป็นเอลัษ์ไพเราะับใ นนที่ฟัถึับอ้าปา้า เพลินไปับบทเพลที่ฟัเท่าไหร่็เพราะเหลือเิน
เมื่อเพลบทุน่าปรบมือื่นมับเสียออยอนและเพลที่ไพเราะนเินำบรรยาย แม้แ่นายอนเอยัอมยิ้มเมื่อเพลบ
"วันนี้พอแ่นี้แหละ เี๋ยวะส่ลิปเสียนี่ไปให้้อมที่บ้านละัน" อยอนไม่สนใเสียปรบมือาทุน สั่หยุาร้อมเอาื้อๆ
"นี่พึ่ะรึ่วันเอ" าฮยอนมอเพื่อนๆที่่า็เหมือนัน
"ั้นรู้ว่าพวเธอเหนื่อย รีแล์บ้าัวัน" อยอนหันมาอบ้อสสัย
"อินี้สุๆ" ื่อวี่เาหัว
"ั้น็ีเลย พวเราะไ้ไปเินเล่นันเนอะ"ีฮโยหาแรสนับสนุน
"นั่นสิ ไปหาไรินันีว่า ยัไม่มีโอาสไ้ไปไหน้วยันเลย" โมโมะเห็น ทุน่าพยัหน้า
"แล้วเธอล่ะ ะไป้วยมั้ย...ั้นมีานอนเย็นพอีไปไม่ไ้" มินะถามนายอน
"หึ...ไม่ไปหรอ ี้เีย"นายอนอบ
"แล้วะไปไหน" มินะถาม
"ไม่รู้สิ เธอไปพัเหอะ เี๋ยวไม่มีแรทำาน ไม่้อห่วั้นหรอ" นายอนเอาำปั้นทุบไหล่หยอมินะ
"ะไม่ให้ห่วไ้ไล่ะ ั้นน่ะห่วเธอที่สุ" มินะับานายอนหยออบ
"ั้นะิปู่นี้" โมโมะพูึ้นะูนทั้สอู๋ี๋ัน
"แ่ั้นว่าอยอนับนายอนฟินว่า"ีฮโย้าน
"นี่!...นั่นพี่สาวั้นนะ" าฮยอนาวาใส่ านะและื่อวี่หัวเราะ
"ั้นเธอิปั้นับน้อื่อแทน็ไ้นะโมโมะ" ีฮโยว้าื่อวี่ที่ยืนอยู่้าๆมาอ
"ลละ เลิทำเนียนแ๊ะอั๋ัทีเหอะ" ื่อวี่หมุนัวออาอ้อมอีฮโย
"ย่า!!!ทำเป็นเล่นัวเี๋ยวัยปล้ำะเลย" ีฮโยพูทีเล่นทีริทำเอาทุนำ๊า
"แล้วเอันพรุ่นี้นะ" อยอนที่สีหน้าูอิโรย บอลาทุน
"เรา็ไปันบ้าเถอะ" โมโมะวน
"เอันที่บ้านนะเ้" าฮยอนบอพี่สาว่อนะโบมือให้
"ย่ะ! โทรรายานัว้วย" นายอนมอ้วยวามหมั่นไส้
"รับแ่บ!!!" าฮยอนอบรับ้วยท่าทา๊วนโอ้ย
"ไ้ไปับสาวละทำเป็นระี๊ระ๊า" นายอนส่ายหัว
"ฮ่าๆ าฮยอนน่ะน่ารัไม่เปลี่ยนเลยนะ" มินะำ
"น่ารัับผีอะไร วนโอ๊ยะาย" นายอนอบพลามอามลุ่มนที่เินออไป
มินะอยู่เป็นเพื่อนนายอนในห้อ้อม่อนะถึเวลาทำาน ทั้สอพูุยันถึวามทรำเ่าๆที่เ้ามาที่นี่และเอันรั้แร อนนี้เหมือนย้อนเวลาลับไปในวันเ่าๆ
"เมื่อ่อนที่รึรื้นมาเลยเนอะ" มินะพูึ้น
"นั่นสิ เราสอนนี่อทนมาเลยนะ " นายอนล้มัวลนอนบนพื้น
"ถ้าไม่มีเธอั้นไม่ทนมาไ้นถึทุวันนี้หรอ" มินะยหัวนายอนมาไว้บนััวเอ
"ั้น็ไม่รู้ว่าะทนไ้ถึเมื่อไหร่" นายอนิ
"เธอเลิิถึเรื่อที่ผ่านมาไ้แล้ว เราำลัะเริ่ม้นใหม่ ทุอย่ามัน้อีึ้นสิ" มินะทุบหัวนายอนเบาๆ
"ใรเหรอ" นายอนถามมินะที่ำลัแทุยับใรนนึอยู่
"อ๋อ...น้อสาวอยอน" มินะอบ
"เ็นั่นน่ะเหรอ" นายอนลุึ้นนั่
"อืม...น่ารัีนะ ูไร้เียสา" มินะยิ้ม
"ระวัน้อเ้าะหลเธอหัวปัหัวปำนะ พี่สาวยิ่ผีเ้าผีออแบบนั้น เี๋ยวะโนทุบเอา ท่าทาะหวน้อเอาเรื่อ" นายอนพูถึอยอน
"็แุ่ยน่ะ รู้ัไว้็ไม่เสียหาย...อีอย่าแยอ็่วยุยับอยอนเรื่อเ็นสัานะ" มินะอธิบาย
"แ่ั้นเห็นแยอูปลื้มเธอนะ" นายอนบอ
"แหน่ะๆ หึั้นเหรอ" มินะิ้มแ้มนายอน
"เี๋ยวะโน ะหึทำไมไปทำานไ้แล้ว สายะไม่ีนะ" นายอนไล่
"็ไ้ แล้วะโทรหาละัน"มินะลุึ้นเรียมออไปทำานามารา
"พูแบบนี้ ็ไม่เห็นะโทรมาัที รีบไปเลย" นายอนไล่อีรั้
..........................
เวลาแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อสี่ห้าเือน่อน นายอนะไม่มีเวลามาอยู่นิ่ๆแบบนี้ไ้เลย ้วยาราานที่แน่นนแทบะไม่มีเวลาพั แ่นั่น็เป็นเรื่อในอีที่ผ่านมาแล้ว นายอนมอูเวลา เวลาบ่ายสี่โมแล้ว อีไม่นานแม่อเธอะมารับ แ่นายอนรู้สึยัไม่อยาลับบ้าน
"โทรบอแม่ีว่า" นายอนเบอร์โทรหาแม่เพื่ออลับบ้านเอ ึ่็ไ้รับอนุาิอยู่แล้วเพราะแม่อนายอนรู้ีว่าลูสาวำลัมีปัหาึไม่อยาัใอะไร
นายอนออมาาึบริษัท ฤูหิมะยัไม่าไปอาาศที่หนาวเย็นแบบนี้ ยิ่ทำให้นายอนรู้สึเหาและเศร้าอย่าบอไม่ถู
"ุ้นๆแหะ ใรน่ะ" นายอนมอเ้าไปในรถเ๋ที่อิเรื่ออยู่้านหน้าบริษัท ้าในรถมีนเหมือนำลัหลับอยู่นายอนพยายามมอผ่านทะลุระเ้าไปู
"ทำแบบนี้ อยาายรึไ" นายอนเห็นอยอนำลัหลับสนิท ึ่นอนในรถแบบนี้อันรายมา
"นี่ๆๆๆๆุนัแ่เพล ื่นเี๋ยวนี้นะ" นายอนทุบระอย่าแรนมือแไปหม เพื่อปลุนที่อยู่ในรถแ่็ยัไม่มีสัานอบรับ ส่วนโทรศัพท์มือถือ็ัอยู่ลอเวลา
"เอาไีเนี่ย ปล่อยให้ายอยู่นี่ีมั้ยนะ" นายอนเริ่มหุหิ พยายามหาวิธี ่อนะัสินใึ้นไปบนระโปรรถแล้วระโอยู่บน เพื่อให้รถสั่นสะเทือน ท่ามลาสายานที่ผ่านไปมาแถวนั้น
"เห้ยๆ ไปทำอะไรบนนั้น เี๋ยวรถเป็นรอยหม" แผนารนายอนสำเร็ อยอนผู้รัรถมา ลืมาึ้นมาเห็นภาพรหน้ารีบลมาารถทันที
"นึว่าายไปแล้วะอี" นายอนลมาาระโปรรถอย่าทุลัทุเล
"อ่า...รถั้น" อยอนลูบรอยรอเท้าที่นายอนฝาไว้บนระโปรรถ
"ใรสอนให้นอนในรถแบบนั้น ทำไมไม่ลับไปนอนบ้าน" นายอนะอใส่
"็แ่ีบแป้ปเียวเอ...เห้ย!น้อั้น!"อยอนมอนาฬิา้อมือัวเอเห็นเวลาบอเือบห้าโมเย็นแล้ว อยอนรีบูมือถือัวเอ ว่ายี่สิบมิสอลาแยอที่ไม่ไ้รับสาย
"แยอ ลับบ้านรึยั"อยอนพูอย่ารีบร้อน
"ถึแล้ว พี่ไปไหนมา เป็นอะไรรึเปล่า" แยอพูเหมือนะร้อไห้
"พี่อโทษนะ พี่เผลอหลับไป" อยอนโล่ใเมื่รู้ว่าน้อถึบ้านแล้ว นายอนยืนหนาวสั่นมออยอนุยโทรศัพท์นเสร็
"แล้ว...เธอะไปไหน" อยอนหันมาสนในที่ยืนอยู่
"นึว่าะลืมั้นะแล้ว" นายอนบ่น
"ึ้นรถสิ" อยอนเรีย
"รอำนี้อยู่เลย...หนาว" นายอนรีบวิ่ึ้นรถทันที
"อบใ" อยอนพูเบาๆ
"ห้ะ! อะไรนะ"นายอนแล้ไม่ไ้ยิน
"บอว่าอบใไ" อยอนพูย้ำ
"ไม่เป็นไร" นายอนยิ้มอย่าผู้นะ
"อยาไปไหนมั้ยล่ะ หรือะลับบ้าน ะไปส่" อยอนถามะ่อยๆับรถออไป้าๆ
"ไปื่มไ้มั้ย" นายอนบอ
"อยาเป็น่าวอีเหรอ" อยอนถาม
"็แ่ื่ม ไม่ไ้ทำไรไม่ี...รู้สึเ็ๆ" นายอนมอออไปนอหน้า่า
"อืม...็ไ้"อยอนามใ
อยอนับรถออมานอเมือเล็น้อย แถวนี้มีร้านเหล้ามามายให้เลือร้านเล็ร้านให่หรือแบบ้าทา็มี อยอนเลือร้านที่เธอรู้ัับเ้าอร้านเป็นร้านเล็ๆที่ไม่มีนพลุพล่านเหมาะับาราอย่านายอนที่ะนั่
"นั่นี่่อนนะ" อยอนบอนายอน ที่ใส่แว่นาใส่ผ้าปิปามิิให้นั่รอ สัพัอยอน็ลับมาพร้อมับโูสอว
"ร้านยัเปิิารอยู่เหรอ เียบริั" นายอนถามเพราะในร้านแทบะไม่มีนเลย
"ฮ่าๆ เ้าใถามนะ" อยอนหัวเราะอบใเพราะร้านเพื่อนเธอเือบะปิิารไปหลายรั้เพราะไม่มีลู้าเลย แ่เพราะานะทาบ้านที่ร่ำรวยอยู่แล้วทำให้ยัสามารถเปิอยู่ไ้
"อ่า!!!" นายอนระโูแ้วแรอย่ายาลำบา
"้าๆ็ไ้" อยอนรินให้ใหม่
"ทำไมเธอถึูอ่อนเพลียแบบนี้ล่ะ ไม่หลับไม่นอนรึไ" นายอนถาม
"ใ่ ไม่ไ้นอน"พูบอยอน็ระโูบ้า
"เรียเหรอ ไม่ไหว็บอสิ" นายอนยแสยะยิ้ม
"เอาริๆ...ั้นยอมรับนะว่ามันเป็นานหนั ั้นเยแ่แ่แ่เพลเท่านั้น ไม่้อมาทำอะไรแบบนี้...ั้นไม่มีวามสามารถอย่าที่เธอบอแหละ" อยอนยิ้มฝืน
"อะไรัน...ยัไม่ถึไหนเลย" นายอนรินโูืนให้
"่าเถอะ...แล้วเธอล่ะ เ็อะไร ะไ้ลับมาทำานแล้วไม่ีใเหรอ" อยอนถามบ้า
"ีมัน็ี" นายอนหน้าเศร้า
"เธอัวลับระแสแ่ลบนั่นใ่มั้ย" อยอนพอะรู้บ้า
"มันยาริๆนะ ที่ะลุึ้นมาอยู่่อหน้านมามายไ้เหมือนเิม" นายอนยโู่อเนื่อ
"เธอเปลี่ยนวามินไม่ไ้ แ่เธอเปบี่ยนแปลัวเอให้ีึ้นไ้...อย่าิมาเลย ื่มๆ" อยอนเห็นบรรยาาศไม่่อยีเลยเลิพู
อยอนที่้อับรถนั้นไ้แ่นั่มอนายอนยโูหลัาที่เธอื่มไปแ่แ้วเียว นายอนที่อนนี้เริ่มพูไม่รู้เรื่อสั่โูมาอีนอยอน้อเบร
"เธอะื่มเพื่อาิรึไ พอๆลับบ้านไ้แล้ว" อยอนแย่แ้วเหล้ามาามือนายอน
"เธอนี่มันอ่อนริๆ"นายอนเสียอ้อแอ้ อยอนสั่เบิลโยไม่สนในายอน ่อนะพยุร่านเมาอย่าทุลัทุเลึ้นรถ
"ัวเล็แ่นี้แ่หนัิบ" อยอนเหนื่อยหอบ
"ไปื่ม่อสิ ยัไม่อยาลับ"นายอนโวยวาย อยอนึ้นรถามมา ่อนะโน้มัวไปาเ็มันิรภัยให้
"นั่ีๆมันาไม่ไ้"อยอนับัวนายอนให้อยู่นิ่ๆ แ่เพราะวามเมาทำให้นายอนล้มมาทับหลัอยอน
"ื่ม...าน" นายอนแน่นิ่ไปบนหลัอยอน พอาเ็มัไ้อยอน็ันัวนายอนึ้นแล้วเอนเบาะให้นเมา
อยอนมอูใบหน้าที่อนนี้แ่ำ้วยฤทธิ์แอลอฮอ อย่าละสายาไม่ไ้ ปาแระเรื่อวนหลใหล อยอนลืนน้ำลายัเอื้อ หัวใเ้นแรแบบวบุมไม่ไ้ ่อนะยื่นมือลูบไล้ไปามใบหน้าอนายอนอย่าเบามือ
"อ่า...ือั้น" อยอนใเมื่อู่นายอน็ลืมาแล้วับมืออยอนที่อยู่บนใบหน้าัวเอแน่น
"เธอ..." นายอนโน้มหัวอยอนมาูบแบบที่อีนไม่ทันไ้ั้ัว อยอนที่เหมือนะิ้นหนีในอนแรลับยอมให้นเมาูบแบบไม่ยั้ท่ามลาหิมะที่อย่าหนัอยู่้านอ
To be continue ><
>>>>วามหื่นเริ่มมา 5555 ิามันอนหน้า้า<<<<<
"เนื้อเพลมันสุยอริๆ"โมโมะอ่านเนื้อเพลอย่าื่นเ้น
"สมับำร่ำลือริๆ อยอนเ้าเป็นอัริยะ" ีฮโยื่นม
"เมื่อืนั้นอ่าน่าวอพวเรา้วย มีนหาประวัิพวเราันให่เลยอ่ะ" ื่อวี่บอ
"ยัไ...็้อรอเพลปล่อยออไป่อนแหละ ว่าะเป็นไ" าฮยอนบอเพื่อนๆ
"แ่ั้นิว่ามัน็ั้นๆแหละ" นายอนเบะปา
"เธอ็อิับเ้าลอ นี่ทำาน้วยันมาะเป็นเือนแล้ว ยัไม่เื่อในวามสามารถเ้าอีเหรอ" มินะถาม
"นแบบนั้นน่ะเหรอ" นายอนมอไปที่อยอนที่ำลัเรียมพร้อมสำหรับบรรเลเปียโนให้ทุน
"ั้นว่า...อยอนเ้าั้ใเพื่อพวเรามาเลยนะ"านะพูึ้น สายาาสอพี่น้อมอมาทันที
"เพื่อัวเอมาว่าแหละ ถ้าเพลนี้แป้ ทุน็ะไ้รู้ว่าเพลที่เ้าแ่ัไ้เพราะนัร้อั" นายอนเถีย
"ูื่นมัเลยนะ" าฮยอนมอ้อน
"็พูามวามรินี่" านะสะิาฮยอนเิ้อ
อยอนเอาปาาเาะับฝาผนั ส่สัานให้ทุนเียบและั้ใฟั
"ท่อนร้ออทุน ั้นเียนื่อำับไว้แล้ว เี๋ยวั้นะร้อให้ฟั่อนรอบนึ" อยอนหน้านิ่ๆทุนที่ไ้ฟัถึเอไพร้ส์ที่ะไ้ฟัเสียออยอน
"อยอนร้อเพลเป็น้วยเหรอ"านะถามาฮยอน
"ไม่รู้สิ" าฮยอนอบหน้านิ่
"เ้าะร้อเพล?" นายอนแอบใเล็น้อย
"ไม่้อสสัยหรอ...ที่ริั้น็ไม่เยร้อเพลให้ใรฟันะแ่...่าเถอะ" อยอนเอาโทรศัพท์มาบันทึเสียไว้
ทุน่าเียบและั้ใฟั อยอนสูหายใเ้าลึเ็มปอ่อนะลมือบรรเลเปียโน และเริ่มร้อเพล เสียร้อออยอนที่ทุ้ม่ำเป็นเอลัษ์ไพเราะับใ นนที่ฟัถึับอ้าปา้า เพลินไปับบทเพลที่ฟัเท่าไหร่็เพราะเหลือเิน
เมื่อเพลบทุน่าปรบมือื่นมับเสียออยอนและเพลที่ไพเราะนเินำบรรยาย แม้แ่นายอนเอยัอมยิ้มเมื่อเพลบ
"วันนี้พอแ่นี้แหละ เี๋ยวะส่ลิปเสียนี่ไปให้้อมที่บ้านละัน" อยอนไม่สนใเสียปรบมือาทุน สั่หยุาร้อมเอาื้อๆ
"นี่พึ่ะรึ่วันเอ" าฮยอนมอเพื่อนๆที่่า็เหมือนัน
"ั้นรู้ว่าพวเธอเหนื่อย รีแล์บ้าัวัน" อยอนหันมาอบ้อสสัย
"อินี้สุๆ" ื่อวี่เาหัว
"ั้น็ีเลย พวเราะไ้ไปเินเล่นันเนอะ"ีฮโยหาแรสนับสนุน
"นั่นสิ ไปหาไรินันีว่า ยัไม่มีโอาสไ้ไปไหน้วยันเลย" โมโมะเห็น ทุน่าพยัหน้า
"แล้วเธอล่ะ ะไป้วยมั้ย...ั้นมีานอนเย็นพอีไปไม่ไ้" มินะถามนายอน
"หึ...ไม่ไปหรอ ี้เีย"นายอนอบ
"แล้วะไปไหน" มินะถาม
"ไม่รู้สิ เธอไปพัเหอะ เี๋ยวไม่มีแรทำาน ไม่้อห่วั้นหรอ" นายอนเอาำปั้นทุบไหล่หยอมินะ
"ะไม่ให้ห่วไ้ไล่ะ ั้นน่ะห่วเธอที่สุ" มินะับานายอนหยออบ
"ั้นะิปู่นี้" โมโมะพูึ้นะูนทั้สอู๋ี๋ัน
"แ่ั้นว่าอยอนับนายอนฟินว่า"ีฮโย้าน
"นี่!...นั่นพี่สาวั้นนะ" าฮยอนาวาใส่ านะและื่อวี่หัวเราะ
"ั้นเธอิปั้นับน้อื่อแทน็ไ้นะโมโมะ" ีฮโยว้าื่อวี่ที่ยืนอยู่้าๆมาอ
"ลละ เลิทำเนียนแ๊ะอั๋ัทีเหอะ" ื่อวี่หมุนัวออาอ้อมอีฮโย
"ย่า!!!ทำเป็นเล่นัวเี๋ยวัยปล้ำะเลย" ีฮโยพูทีเล่นทีริทำเอาทุนำ๊า
"แล้วเอันพรุ่นี้นะ" อยอนที่สีหน้าูอิโรย บอลาทุน
"เรา็ไปันบ้าเถอะ" โมโมะวน
"เอันที่บ้านนะเ้" าฮยอนบอพี่สาว่อนะโบมือให้
"ย่ะ! โทรรายานัว้วย" นายอนมอ้วยวามหมั่นไส้
"รับแ่บ!!!" าฮยอนอบรับ้วยท่าทา๊วนโอ้ย
"ไ้ไปับสาวละทำเป็นระี๊ระ๊า" นายอนส่ายหัว
"ฮ่าๆ าฮยอนน่ะน่ารัไม่เปลี่ยนเลยนะ" มินะำ
"น่ารัับผีอะไร วนโอ๊ยะาย" นายอนอบพลามอามลุ่มนที่เินออไป
มินะอยู่เป็นเพื่อนนายอนในห้อ้อม่อนะถึเวลาทำาน ทั้สอพูุยันถึวามทรำเ่าๆที่เ้ามาที่นี่และเอันรั้แร อนนี้เหมือนย้อนเวลาลับไปในวันเ่าๆ
"เมื่อ่อนที่รึรื้นมาเลยเนอะ" มินะพูึ้น
"นั่นสิ เราสอนนี่อทนมาเลยนะ " นายอนล้มัวลนอนบนพื้น
"ถ้าไม่มีเธอั้นไม่ทนมาไ้นถึทุวันนี้หรอ" มินะยหัวนายอนมาไว้บนััวเอ
"ั้น็ไม่รู้ว่าะทนไ้ถึเมื่อไหร่" นายอนิ
"เธอเลิิถึเรื่อที่ผ่านมาไ้แล้ว เราำลัะเริ่ม้นใหม่ ทุอย่ามัน้อีึ้นสิ" มินะทุบหัวนายอนเบาๆ
"ใรเหรอ" นายอนถามมินะที่ำลัแทุยับใรนนึอยู่
"อ๋อ...น้อสาวอยอน" มินะอบ
"เ็นั่นน่ะเหรอ" นายอนลุึ้นนั่
"อืม...น่ารัีนะ ูไร้เียสา" มินะยิ้ม
"ระวัน้อเ้าะหลเธอหัวปัหัวปำนะ พี่สาวยิ่ผีเ้าผีออแบบนั้น เี๋ยวะโนทุบเอา ท่าทาะหวน้อเอาเรื่อ" นายอนพูถึอยอน
"็แุ่ยน่ะ รู้ัไว้็ไม่เสียหาย...อีอย่าแยอ็่วยุยับอยอนเรื่อเ็นสัานะ" มินะอธิบาย
"แ่ั้นเห็นแยอูปลื้มเธอนะ" นายอนบอ
"แหน่ะๆ หึั้นเหรอ" มินะิ้มแ้มนายอน
"เี๋ยวะโน ะหึทำไมไปทำานไ้แล้ว สายะไม่ีนะ" นายอนไล่
"็ไ้ แล้วะโทรหาละัน"มินะลุึ้นเรียมออไปทำานามารา
"พูแบบนี้ ็ไม่เห็นะโทรมาัที รีบไปเลย" นายอนไล่อีรั้
..........................
เวลาแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อสี่ห้าเือน่อน นายอนะไม่มีเวลามาอยู่นิ่ๆแบบนี้ไ้เลย ้วยาราานที่แน่นนแทบะไม่มีเวลาพั แ่นั่น็เป็นเรื่อในอีที่ผ่านมาแล้ว นายอนมอูเวลา เวลาบ่ายสี่โมแล้ว อีไม่นานแม่อเธอะมารับ แ่นายอนรู้สึยัไม่อยาลับบ้าน
"โทรบอแม่ีว่า" นายอนเบอร์โทรหาแม่เพื่ออลับบ้านเอ ึ่็ไ้รับอนุาิอยู่แล้วเพราะแม่อนายอนรู้ีว่าลูสาวำลัมีปัหาึไม่อยาัใอะไร
นายอนออมาาึบริษัท ฤูหิมะยัไม่าไปอาาศที่หนาวเย็นแบบนี้ ยิ่ทำให้นายอนรู้สึเหาและเศร้าอย่าบอไม่ถู
"ุ้นๆแหะ ใรน่ะ" นายอนมอเ้าไปในรถเ๋ที่อิเรื่ออยู่้านหน้าบริษัท ้าในรถมีนเหมือนำลัหลับอยู่นายอนพยายามมอผ่านทะลุระเ้าไปู
"ทำแบบนี้ อยาายรึไ" นายอนเห็นอยอนำลัหลับสนิท ึ่นอนในรถแบบนี้อันรายมา
"นี่ๆๆๆๆุนัแ่เพล ื่นเี๋ยวนี้นะ" นายอนทุบระอย่าแรนมือแไปหม เพื่อปลุนที่อยู่ในรถแ่็ยัไม่มีสัานอบรับ ส่วนโทรศัพท์มือถือ็ัอยู่ลอเวลา
"เอาไีเนี่ย ปล่อยให้ายอยู่นี่ีมั้ยนะ" นายอนเริ่มหุหิ พยายามหาวิธี ่อนะัสินใึ้นไปบนระโปรรถแล้วระโอยู่บน เพื่อให้รถสั่นสะเทือน ท่ามลาสายานที่ผ่านไปมาแถวนั้น
"เห้ยๆ ไปทำอะไรบนนั้น เี๋ยวรถเป็นรอยหม" แผนารนายอนสำเร็ อยอนผู้รัรถมา ลืมาึ้นมาเห็นภาพรหน้ารีบลมาารถทันที
"นึว่าายไปแล้วะอี" นายอนลมาาระโปรรถอย่าทุลัทุเล
"อ่า...รถั้น" อยอนลูบรอยรอเท้าที่นายอนฝาไว้บนระโปรรถ
"ใรสอนให้นอนในรถแบบนั้น ทำไมไม่ลับไปนอนบ้าน" นายอนะอใส่
"็แ่ีบแป้ปเียวเอ...เห้ย!น้อั้น!"อยอนมอนาฬิา้อมือัวเอเห็นเวลาบอเือบห้าโมเย็นแล้ว อยอนรีบูมือถือัวเอ ว่ายี่สิบมิสอลาแยอที่ไม่ไ้รับสาย
"แยอ ลับบ้านรึยั"อยอนพูอย่ารีบร้อน
"ถึแล้ว พี่ไปไหนมา เป็นอะไรรึเปล่า" แยอพูเหมือนะร้อไห้
"พี่อโทษนะ พี่เผลอหลับไป" อยอนโล่ใเมื่รู้ว่าน้อถึบ้านแล้ว นายอนยืนหนาวสั่นมออยอนุยโทรศัพท์นเสร็
"แล้ว...เธอะไปไหน" อยอนหันมาสนในที่ยืนอยู่
"นึว่าะลืมั้นะแล้ว" นายอนบ่น
"ึ้นรถสิ" อยอนเรีย
"รอำนี้อยู่เลย...หนาว" นายอนรีบวิ่ึ้นรถทันที
"อบใ" อยอนพูเบาๆ
"ห้ะ! อะไรนะ"นายอนแล้ไม่ไ้ยิน
"บอว่าอบใไ" อยอนพูย้ำ
"ไม่เป็นไร" นายอนยิ้มอย่าผู้นะ
"อยาไปไหนมั้ยล่ะ หรือะลับบ้าน ะไปส่" อยอนถามะ่อยๆับรถออไป้าๆ
"ไปื่มไ้มั้ย" นายอนบอ
"อยาเป็น่าวอีเหรอ" อยอนถาม
"็แ่ื่ม ไม่ไ้ทำไรไม่ี...รู้สึเ็ๆ" นายอนมอออไปนอหน้า่า
"อืม...็ไ้"อยอนามใ
อยอนับรถออมานอเมือเล็น้อย แถวนี้มีร้านเหล้ามามายให้เลือร้านเล็ร้านให่หรือแบบ้าทา็มี อยอนเลือร้านที่เธอรู้ัับเ้าอร้านเป็นร้านเล็ๆที่ไม่มีนพลุพล่านเหมาะับาราอย่านายอนที่ะนั่
"นั่นี่่อนนะ" อยอนบอนายอน ที่ใส่แว่นาใส่ผ้าปิปามิิให้นั่รอ สัพัอยอน็ลับมาพร้อมับโูสอว
"ร้านยัเปิิารอยู่เหรอ เียบริั" นายอนถามเพราะในร้านแทบะไม่มีนเลย
"ฮ่าๆ เ้าใถามนะ" อยอนหัวเราะอบใเพราะร้านเพื่อนเธอเือบะปิิารไปหลายรั้เพราะไม่มีลู้าเลย แ่เพราะานะทาบ้านที่ร่ำรวยอยู่แล้วทำให้ยัสามารถเปิอยู่ไ้
"อ่า!!!" นายอนระโูแ้วแรอย่ายาลำบา
"้าๆ็ไ้" อยอนรินให้ใหม่
"ทำไมเธอถึูอ่อนเพลียแบบนี้ล่ะ ไม่หลับไม่นอนรึไ" นายอนถาม
"ใ่ ไม่ไ้นอน"พูบอยอน็ระโูบ้า
"เรียเหรอ ไม่ไหว็บอสิ" นายอนยแสยะยิ้ม
"เอาริๆ...ั้นยอมรับนะว่ามันเป็นานหนั ั้นเยแ่แ่แ่เพลเท่านั้น ไม่้อมาทำอะไรแบบนี้...ั้นไม่มีวามสามารถอย่าที่เธอบอแหละ" อยอนยิ้มฝืน
"อะไรัน...ยัไม่ถึไหนเลย" นายอนรินโูืนให้
"่าเถอะ...แล้วเธอล่ะ เ็อะไร ะไ้ลับมาทำานแล้วไม่ีใเหรอ" อยอนถามบ้า
"ีมัน็ี" นายอนหน้าเศร้า
"เธอัวลับระแสแ่ลบนั่นใ่มั้ย" อยอนพอะรู้บ้า
"มันยาริๆนะ ที่ะลุึ้นมาอยู่่อหน้านมามายไ้เหมือนเิม" นายอนยโู่อเนื่อ
"เธอเปลี่ยนวามินไม่ไ้ แ่เธอเปบี่ยนแปลัวเอให้ีึ้นไ้...อย่าิมาเลย ื่มๆ" อยอนเห็นบรรยาาศไม่่อยีเลยเลิพู
อยอนที่้อับรถนั้นไ้แ่นั่มอนายอนยโูหลัาที่เธอื่มไปแ่แ้วเียว นายอนที่อนนี้เริ่มพูไม่รู้เรื่อสั่โูมาอีนอยอน้อเบร
"เธอะื่มเพื่อาิรึไ พอๆลับบ้านไ้แล้ว" อยอนแย่แ้วเหล้ามาามือนายอน
"เธอนี่มันอ่อนริๆ"นายอนเสียอ้อแอ้ อยอนสั่เบิลโยไม่สนในายอน ่อนะพยุร่านเมาอย่าทุลัทุเลึ้นรถ
"ัวเล็แ่นี้แ่หนัิบ" อยอนเหนื่อยหอบ
"ไปื่ม่อสิ ยัไม่อยาลับ"นายอนโวยวาย อยอนึ้นรถามมา ่อนะโน้มัวไปาเ็มันิรภัยให้
"นั่ีๆมันาไม่ไ้"อยอนับัวนายอนให้อยู่นิ่ๆ แ่เพราะวามเมาทำให้นายอนล้มมาทับหลัอยอน
"ื่ม...าน" นายอนแน่นิ่ไปบนหลัอยอน พอาเ็มัไ้อยอน็ันัวนายอนึ้นแล้วเอนเบาะให้นเมา
อยอนมอูใบหน้าที่อนนี้แ่ำ้วยฤทธิ์แอลอฮอ อย่าละสายาไม่ไ้ ปาแระเรื่อวนหลใหล อยอนลืนน้ำลายัเอื้อ หัวใเ้นแรแบบวบุมไม่ไ้ ่อนะยื่นมือลูบไล้ไปามใบหน้าอนายอนอย่าเบามือ
"อ่า...ือั้น" อยอนใเมื่อู่นายอน็ลืมาแล้วับมืออยอนที่อยู่บนใบหน้าัวเอแน่น
"เธอ..." นายอนโน้มหัวอยอนมาูบแบบที่อีนไม่ทันไ้ั้ัว อยอนที่เหมือนะิ้นหนีในอนแรลับยอมให้นเมาูบแบบไม่ยั้ท่ามลาหิมะที่อย่าหนัอยู่้านอ
To be continue ><
>>>>วามหื่นเริ่มมา 5555 ิามันอนหน้า้า<<<<<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น