ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Small girl : 17
่อาอนที่แล้ว
นายอนมาถึที่ร้านอัวเอามปิ แ่่อนะเินเ้าไป
นายอนเินไปูร้านออยอน ึ่ยัปิอยู่ นายอนรู้สึแปลใเพราะเวลานี้อยอนน่าะเปิร้านไ้แล้ว
"ลอโทรหาีมั้ยนะ" นายอนิในใ ในะที่ำลัะโทรศัพท์เพื่อโทรหาอยอน ็มีสายเ้าะ่อน
"านะ!" นายอนมอหน้าอ่อนะรับสาย
'อยู่ร้านเหรอนายอน' านะถามทันที
'ใ่ มีอะไรเสียูื่นเ้นั' นายอนสสัย
'เรื่อแยอ...มันเหนือวามาหมายริๆ'านะบอ
'อะไรอเธอ อธิบายมาีๆสิ' นายอนเาหัวับสิ่ที่านะบอ
านั้นานะ็เล่าเรื่ออาารป่วยอแยอให้นายอนฟั รวมถึารหายไปอีรั้อแยอ ที่ทุนำลั่วยันออามหา นายอนรู้สึผิับแยอที่เยมอเ็นนี้ในแ่ร้าย
'แล้วอยอนล่ะ' นายอนถามหาอยอนเพราะายะบอว่าอยู่ับาฮยอน
'ไม่รู้เหมือนัน าฮยอนโทรหาไม่ิ สสัยแบะหม เพราะออไปันหลายั่วโมแล้ว"านะบอ
'ั้นแ่นี้นะ' นายอนรีบวาสาย แล้วหันหลัวิ่ลับึ้นรถแล้วับออไปทันที
นายอนเอภาวนาให้เออยอน่อน ไม่ว่าะยัไนที่ห่วที่สุอนนี้็ืออยอน ระหว่าที่ับรถและิไป่าๆนาๆนั้น เสียโทรศัพท์อนายอน็ัอีรั้ แ่ราวนี้เป็นเบอร์ที่ไมุ่้น
'ฮัลโหล...'นายอนรอเสียไป
'นายอนๆ นายอนใ่ป่ะ' เสียทีุ่้นหูถาม้วยน้ำเสียื่นเ้น
'ใ่...อยอน? เธอเหรอ?' นายอนไม่มั่นใ
'ใ่ ั้นเอ ว้าว...นึว่าะไม่ใ่ะแล้ว' อยอนอบลับมา
'เธอใ้เบอร์ู้สาธาระเหรอ' นายอนเผยยิ้มเล็น้อย
'ใ่ แบโทรศัพท์ั้นหม ั้นำเบอร์ใรไม่ไ้เลย นอาเบอร์' สิ่ที่อยอนอบลับ ทำให้นายอนยิ้มแป้น
'แล้วเธออยู่ไหน' นายอนพยายามเ็บอาารีใไว้ แม้อยาะรี๊็าม
'อยู่แถวโรเรียนาฮยอน เธอรู้ัมั้ย' อยอนอบ
'อื้มๆ รอรนั้นนะเี๋ยวั้นไปรับ' นายอนบอ่อนะบึ่รถอย่าเร็วเพื่อไปหาอยอน
หลัาวาสายไป อยอน็เินออมาอยู่ในที่โล่เพื่อให้ นายอนมอเห็นไ้ัเน สายฝนที่ยัลมาอย่า่อเนื่อแม้ะไม่หนัมาแ่็พอะทำให้ร่าายเปียไ้ อยอนนึถึแยอที่อนนี้อยู่ที่ไหนัแห่ แยอเ็บปวับพูพวนั้นมาแน่ๆ
"ทำไมถึพูแบบนั้นออไปนะ" อยอนบปาัวเอ
...............................
"ินอะไรัหน่อยน่า" ื่อวี่บอีฮโยหลัาออมาาโรพั
"แยออาะยัไม่ไ้ินอะไรเหมือนัน"ีฮโยพู้วยเสียเศร้า
"ถ้าเธอไม่ิน ะมีแรามหาแยอมั้ย" ื่อวี่ีแฮมเบอร์เ้อเป็นิ้นเล็ให้ีฮโย
"เธอวระไปเรียนนะ"ีฮโยบอับื่อวี่
"ั้นะปล่อยเธอไว้นเียวไ้ยัไล่ะ"ื่อวี่อบ
"ื่อวี่...เธอิยัไับแยอเหรอ" ีฮโยถาม
"ั้นเหรอ...็...แยอน่ะ เหมือนเพื่อนนนึที่ั้นไม่เยมี ั้นรู้สึีับแยอนะ แ่็แ่เพื่อน ั้นอบนอายุเยอะว่า" ื่อวี่แอบอายเมื่อพูประโยหลั ึ่แอบบอีฮโยเป็นนัยๆ
"นั่นสินะ...เธอเลยไม่โรธอะไรแยอมา แ่พวเ้าะรัแยอ...เลยรู้สึเ็บเหมือนโนหัหลั"ีฮโยไม่ไ้สนใสิ่ที่ื่อวี่ส่สัา
"ั้น็ไม่รู้เหมือนัน...ั้นน่าะโรธแยอแ่อนนั้นั้นลับโรธเธอ ที่เธอไม่บอวามริับั้น"ื่อวี่พู
"แล้วทำไม้อโรธั้นล่ะ" ีฮโยหันมาถาม
"นั่นสิ...ทำไม...ั้นถึ้อโรธเธอ...." ทั้สอมอหน้าัน ื่อวี่พยายามะบอบาสิ่ับีฮโย แู่เหมือนว่า ีฮโยะยัไม่เ้าใ
.....................
านะับรถที่มีาฮยอนนั่อยู่้าๆไปยัสถานที่่าๆ าฮยอนที่เยบอว่านอนไม่หลับ หลัาเล่าเรื่อที่เิึ้นภายในบ้านให้านะฟันหม ลับสนิทนานหลายั่วโม านะพยายามไม่ทำอะไรเสียัและับรถอย่านิ่มนวลที่สุ อยปรับอุหภูมิในรถไม่ให้หนาวหรือร้อนเินไป เพื่อที่ะให้าฮยอนไ้ะผ่อน
"แยอ...แยอ...อยู่ไหน"าฮยอนละเมอออมา านะถึับเบระทันหัน ีที่ไม่มีรถามมาและาฮยอนสะุ้ื่นึ้นมาาแรระแท
"อะไรอ่ะ รถนเหรอ"าฮยอนพูทั้ที่หลับา
"เปล่า"านะอบสั้นๆ
"ั้นหลับไปนานเลยล่ะสิ" าฮยอนยี้่อยๆปรับท่านั่
"าฮยอน!" านะพูึ้น รถยัออยู่
"ว่า..."าฮยอนอบ
"ถ้าเอแยอ...แล้วเธอะทำอะไร่อ" านะถาม สายามอสายฝน้านนอ
"็...ะพาแยอลับบ้านแล้ว็พยายามไปหาบ่อยๆอยูแลให้แยอแ็แรึ้น...บาทีอาะออนุาิรอบรัวแยอให้แยอมาอยู่ที่บ้านั้นเหมือนเิม" าฮยอนพูไป้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า
"นั่นือ...สิ่ที่เธอ้อารสินะ" านะหัวใเ้นแร
"ใ่...แล้วพี่ล่ะ" าฮยอนหันหน้ามามอานะ
"ั้นเหรอ...ถ้าวามฝันเธอเป็นริ...ั้น็ะไปไ"านะบอพร้อมับยิ้มน้อยๆ่อนะับรถ่อ าฮยอนไม่เ้าใับสิ่ที่านะพูเท่าไหร่ แ่็ไม่ไ้ถามอะไร่อ
.........................................
"เธออบที่นี่มั้ย...ั้นื้อมันไว้เพื่อให้เราสอนไ้อยู่้วยันเลยนะ" โมโมะพูึ้น ระหว่าเินไปเปิไฟามมุม่าๆอห้อออนโหรู
"พาั้นมาที่นี่ทำไม" แยอที่หน้าาีเียว พู้วยเสียแผ่วเบา นอนอยู่บนเียให่
"็มาใ้ีวิอยู่้วยันไ" โมโมะยิ้ม ่อนะเินเ้ามาหาแยอแล้วบรรูบที่หน้าผาหนึ่รั้
"ั้นเยบอเธอั้นานแล้วไม่ใ่เหรอ ว่าั้นไม่ไ้อบเธอ" แยอที่ไม่มีแระลุไปไหนยับหนีโมโมะ้าๆ
"เธออาะยัไม่รู้ใเธอริๆ็ไ้ ถ้าเราอยู่้วยันนานๆ ยัไเธอ็้อรัั้นและาั้นไม่ไ้"โมโมะึแยอมานอนรที่เิม
"ปล่อยั้นไปเถอะ ั้นอยาลับบ้าน" แยออ้อนวอน
"บ้านไหนล่ะ บ้านเธอหรือบ้านสี่นนั่น"โมโมะเสียร้าวึ้น
"โมโมะ...ทำไมถึทำแบบนี้ล่ะ"แยอน้ำาลอ้วยวามลัว
"ั้นรู้ัเธอั้แ่เ็ ั้นเอเธอ่อนพวนั้น แ่ลับไม่มีโอาสไ้ใล้ิเธอแบบนั้นเลย....เธอไม่เยให้โอาสั้นแบบนั้น"โมโมะูโมโหอย่าน่าลัว
"ถ้าเธอให้ั้นลับบ้าน ั้นะให้เธอมาเอที่บ้านทุวัน...ลมั้ย" แยอพยายามเลี้ยล่อม
"ไม่...ูนี่สิ วันนี้ั้นไปเออะไรมา...พวนั้นะห่วเธอมาสินะ..."โมโมะยื่นโทรศัพท์ให้แยอูรูปอมินะ าฮยอนและอยอน ที่ำลัออามหาแยอ ทุนอยู่ในสภาพที่อิโรยและูเศร้า
"ทำไมเธอ้อามพวเ้า้วยโมโมะ" แยอถาม
"ั้นะทำให้พวนั้นรู้สึทรมานเวลาไม่มีเธอ...เหมือนที่เยทำับั้นไ...."โมโมะบอ
"อย่าทำอะไรพวเ้าเลย แ่นี้พวเ้า็เ็บปวมาพอแล้ว"แยออแนโมโมะอย่าอ้อนวอน
"หยุร้อไห้ อย่าทำเหมือนพวนั้นสำั่อหน้าั้น"โมโมะสะบัแนออ แล้วเินออาห้อไป ปล่อยให้แยอร้อไห้เหมือนะาใอยู่นเียว
To be continue
+++โมะมาเหนือมา นี่ล่ะ่ะสิ่ที่โมะรอ 555 ิามัน่อนะะ อย่าลืมิามฟิ come back to school ้วยนะ+++
นายอนมาถึที่ร้านอัวเอามปิ แ่่อนะเินเ้าไป
นายอนเินไปูร้านออยอน ึ่ยัปิอยู่ นายอนรู้สึแปลใเพราะเวลานี้อยอนน่าะเปิร้านไ้แล้ว
"ลอโทรหาีมั้ยนะ" นายอนิในใ ในะที่ำลัะโทรศัพท์เพื่อโทรหาอยอน ็มีสายเ้าะ่อน
"านะ!" นายอนมอหน้าอ่อนะรับสาย
'อยู่ร้านเหรอนายอน' านะถามทันที
'ใ่ มีอะไรเสียูื่นเ้นั' นายอนสสัย
'เรื่อแยอ...มันเหนือวามาหมายริๆ'านะบอ
'อะไรอเธอ อธิบายมาีๆสิ' นายอนเาหัวับสิ่ที่านะบอ
านั้นานะ็เล่าเรื่ออาารป่วยอแยอให้นายอนฟั รวมถึารหายไปอีรั้อแยอ ที่ทุนำลั่วยันออามหา นายอนรู้สึผิับแยอที่เยมอเ็นนี้ในแ่ร้าย
'แล้วอยอนล่ะ' นายอนถามหาอยอนเพราะายะบอว่าอยู่ับาฮยอน
'ไม่รู้เหมือนัน าฮยอนโทรหาไม่ิ สสัยแบะหม เพราะออไปันหลายั่วโมแล้ว"านะบอ
'ั้นแ่นี้นะ' นายอนรีบวาสาย แล้วหันหลัวิ่ลับึ้นรถแล้วับออไปทันที
นายอนเอภาวนาให้เออยอน่อน ไม่ว่าะยัไนที่ห่วที่สุอนนี้็ืออยอน ระหว่าที่ับรถและิไป่าๆนาๆนั้น เสียโทรศัพท์อนายอน็ัอีรั้ แ่ราวนี้เป็นเบอร์ที่ไมุ่้น
'ฮัลโหล...'นายอนรอเสียไป
'นายอนๆ นายอนใ่ป่ะ' เสียทีุ่้นหูถาม้วยน้ำเสียื่นเ้น
'ใ่...อยอน? เธอเหรอ?' นายอนไม่มั่นใ
'ใ่ ั้นเอ ว้าว...นึว่าะไม่ใ่ะแล้ว' อยอนอบลับมา
'เธอใ้เบอร์ู้สาธาระเหรอ' นายอนเผยยิ้มเล็น้อย
'ใ่ แบโทรศัพท์ั้นหม ั้นำเบอร์ใรไม่ไ้เลย นอาเบอร์' สิ่ที่อยอนอบลับ ทำให้นายอนยิ้มแป้น
'แล้วเธออยู่ไหน' นายอนพยายามเ็บอาารีใไว้ แม้อยาะรี๊็าม
'อยู่แถวโรเรียนาฮยอน เธอรู้ัมั้ย' อยอนอบ
'อื้มๆ รอรนั้นนะเี๋ยวั้นไปรับ' นายอนบอ่อนะบึ่รถอย่าเร็วเพื่อไปหาอยอน
หลัาวาสายไป อยอน็เินออมาอยู่ในที่โล่เพื่อให้ นายอนมอเห็นไ้ัเน สายฝนที่ยัลมาอย่า่อเนื่อแม้ะไม่หนัมาแ่็พอะทำให้ร่าายเปียไ้ อยอนนึถึแยอที่อนนี้อยู่ที่ไหนัแห่ แยอเ็บปวับพูพวนั้นมาแน่ๆ
"ทำไมถึพูแบบนั้นออไปนะ" อยอนบปาัวเอ
...............................
"ินอะไรัหน่อยน่า" ื่อวี่บอีฮโยหลัาออมาาโรพั
"แยออาะยัไม่ไ้ินอะไรเหมือนัน"ีฮโยพู้วยเสียเศร้า
"ถ้าเธอไม่ิน ะมีแรามหาแยอมั้ย" ื่อวี่ีแฮมเบอร์เ้อเป็นิ้นเล็ให้ีฮโย
"เธอวระไปเรียนนะ"ีฮโยบอับื่อวี่
"ั้นะปล่อยเธอไว้นเียวไ้ยัไล่ะ"ื่อวี่อบ
"ื่อวี่...เธอิยัไับแยอเหรอ" ีฮโยถาม
"ั้นเหรอ...็...แยอน่ะ เหมือนเพื่อนนนึที่ั้นไม่เยมี ั้นรู้สึีับแยอนะ แ่็แ่เพื่อน ั้นอบนอายุเยอะว่า" ื่อวี่แอบอายเมื่อพูประโยหลั ึ่แอบบอีฮโยเป็นนัยๆ
"นั่นสินะ...เธอเลยไม่โรธอะไรแยอมา แ่พวเ้าะรัแยอ...เลยรู้สึเ็บเหมือนโนหัหลั"ีฮโยไม่ไ้สนใสิ่ที่ื่อวี่ส่สัา
"ั้น็ไม่รู้เหมือนัน...ั้นน่าะโรธแยอแ่อนนั้นั้นลับโรธเธอ ที่เธอไม่บอวามริับั้น"ื่อวี่พู
"แล้วทำไม้อโรธั้นล่ะ" ีฮโยหันมาถาม
"นั่นสิ...ทำไม...ั้นถึ้อโรธเธอ...." ทั้สอมอหน้าัน ื่อวี่พยายามะบอบาสิ่ับีฮโย แู่เหมือนว่า ีฮโยะยัไม่เ้าใ
.....................
านะับรถที่มีาฮยอนนั่อยู่้าๆไปยัสถานที่่าๆ าฮยอนที่เยบอว่านอนไม่หลับ หลัาเล่าเรื่อที่เิึ้นภายในบ้านให้านะฟันหม ลับสนิทนานหลายั่วโม านะพยายามไม่ทำอะไรเสียัและับรถอย่านิ่มนวลที่สุ อยปรับอุหภูมิในรถไม่ให้หนาวหรือร้อนเินไป เพื่อที่ะให้าฮยอนไ้ะผ่อน
"แยอ...แยอ...อยู่ไหน"าฮยอนละเมอออมา านะถึับเบระทันหัน ีที่ไม่มีรถามมาและาฮยอนสะุ้ื่นึ้นมาาแรระแท
"อะไรอ่ะ รถนเหรอ"าฮยอนพูทั้ที่หลับา
"เปล่า"านะอบสั้นๆ
"ั้นหลับไปนานเลยล่ะสิ" าฮยอนยี้่อยๆปรับท่านั่
"าฮยอน!" านะพูึ้น รถยัออยู่
"ว่า..."าฮยอนอบ
"ถ้าเอแยอ...แล้วเธอะทำอะไร่อ" านะถาม สายามอสายฝน้านนอ
"็...ะพาแยอลับบ้านแล้ว็พยายามไปหาบ่อยๆอยูแลให้แยอแ็แรึ้น...บาทีอาะออนุาิรอบรัวแยอให้แยอมาอยู่ที่บ้านั้นเหมือนเิม" าฮยอนพูไป้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า
"นั่นือ...สิ่ที่เธอ้อารสินะ" านะหัวใเ้นแร
"ใ่...แล้วพี่ล่ะ" าฮยอนหันหน้ามามอานะ
"ั้นเหรอ...ถ้าวามฝันเธอเป็นริ...ั้น็ะไปไ"านะบอพร้อมับยิ้มน้อยๆ่อนะับรถ่อ าฮยอนไม่เ้าใับสิ่ที่านะพูเท่าไหร่ แ่็ไม่ไ้ถามอะไร่อ
.........................................
"เธออบที่นี่มั้ย...ั้นื้อมันไว้เพื่อให้เราสอนไ้อยู่้วยันเลยนะ" โมโมะพูึ้น ระหว่าเินไปเปิไฟามมุม่าๆอห้อออนโหรู
"พาั้นมาที่นี่ทำไม" แยอที่หน้าาีเียว พู้วยเสียแผ่วเบา นอนอยู่บนเียให่
"็มาใ้ีวิอยู่้วยันไ" โมโมะยิ้ม ่อนะเินเ้ามาหาแยอแล้วบรรูบที่หน้าผาหนึ่รั้
"ั้นเยบอเธอั้นานแล้วไม่ใ่เหรอ ว่าั้นไม่ไ้อบเธอ" แยอที่ไม่มีแระลุไปไหนยับหนีโมโมะ้าๆ
"เธออาะยัไม่รู้ใเธอริๆ็ไ้ ถ้าเราอยู่้วยันนานๆ ยัไเธอ็้อรัั้นและาั้นไม่ไ้"โมโมะึแยอมานอนรที่เิม
"ปล่อยั้นไปเถอะ ั้นอยาลับบ้าน" แยออ้อนวอน
"บ้านไหนล่ะ บ้านเธอหรือบ้านสี่นนั่น"โมโมะเสียร้าวึ้น
"โมโมะ...ทำไมถึทำแบบนี้ล่ะ"แยอน้ำาลอ้วยวามลัว
"ั้นรู้ัเธอั้แ่เ็ ั้นเอเธอ่อนพวนั้น แ่ลับไม่มีโอาสไ้ใล้ิเธอแบบนั้นเลย....เธอไม่เยให้โอาสั้นแบบนั้น"โมโมะูโมโหอย่าน่าลัว
"ถ้าเธอให้ั้นลับบ้าน ั้นะให้เธอมาเอที่บ้านทุวัน...ลมั้ย" แยอพยายามเลี้ยล่อม
"ไม่...ูนี่สิ วันนี้ั้นไปเออะไรมา...พวนั้นะห่วเธอมาสินะ..."โมโมะยื่นโทรศัพท์ให้แยอูรูปอมินะ าฮยอนและอยอน ที่ำลัออามหาแยอ ทุนอยู่ในสภาพที่อิโรยและูเศร้า
"ทำไมเธอ้อามพวเ้า้วยโมโมะ" แยอถาม
"ั้นะทำให้พวนั้นรู้สึทรมานเวลาไม่มีเธอ...เหมือนที่เยทำับั้นไ...."โมโมะบอ
"อย่าทำอะไรพวเ้าเลย แ่นี้พวเ้า็เ็บปวมาพอแล้ว"แยออแนโมโมะอย่าอ้อนวอน
"หยุร้อไห้ อย่าทำเหมือนพวนั้นสำั่อหน้าั้น"โมโมะสะบัแนออ แล้วเินออาห้อไป ปล่อยให้แยอร้อไห้เหมือนะาใอยู่นเียว
To be continue
+++โมะมาเหนือมา นี่ล่ะ่ะสิ่ที่โมะรอ 555 ิามัน่อนะะ อย่าลืมิามฟิ come back to school ้วยนะ+++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น