ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : To mysuperstar[ Part 18]
"มีอะไระ?" แยอถาม เห็นอาารใอพี่สาว
"มินะ...อถอนัวาโปรเที่พี่ทำอยู่" อยอนอบหลัาวาสายาฮีอล
"ถอนัว...ถอนัวั้นเหรอ" แยอรุ่นิ
"ถึพี่ะโรธเ้า แ่เรื่อานมันนละส่วนัน...ยัไมินะ็เป็นัวหลัในโปรเนี้...ถ้าถอนัวไปแบบนี้มันะทำให้านที่เหลือมีผลระทบ" อยอนุมมับ
"ลับบ้านัน่อนเถอะ่ะ ไว้่อยิ"แยอบบ่าอยอนให้ำลัใ
ารถอนัวอย่าะทันหันอมินะสร้าวามใให้ับฮีอลและทีมานรวมถึอยอนเอ ึ่ยัหาเหุผลอารถอนัวรั้นี้ไม่ไ้ หลัาลับถึบ้านอยอน็ยุ่ับารุยับฮีอลและทีมานนึื่น เพื่อหาทาออให้ับเรื่อนี้
แยอนั่นิ่อยู่บนเียนอนในมือำโทรศัพท์แน่น ถ้าเธอโทรไปหามินะเพื่อถามถึเหุผลที่ถอนัวมันะีมั้ย เพราะมัน็ไม่เี่ยวอะไรับแยอเลย แ่ารถอนัวไปื้อๆแบบนี้ในานะนที่ิามผลานอมินะมาลอ็อยารู้เป็นธรรมา แยอไ้แ่ิและิ
"ทำไมั้นถึยั้อสนใพี่อยู่นะ ทำไมั้น้อเป็นห่วพี่้วย" แยอลายมือที่ำมือถือแน่น เอามือทั้สอ้าปิหน้า ในะที่เธอำลััวลและเป็นห่วมินะอยู่ แล้วมินะะรู้บ้ามั้ยว่ายัมีนที่ห่วแม้ะถูทำร้ายให้เ็บแ่ไหน
....................
อยอนและสมาิในโปรเทุนถูเรียให้เ้าประุมแ่เ้าว่า้วยเรื่ออมินะและสถาาร์ที่เป็นอยู่ อนนี้ไม่ใ่ว่าแ่ะถอนัวาโปรเแ่มินะมีแผนะหยุานในวารอี้วย
"ลอเวลาที่ทำานมา ็ไม่เห็นว่ามินะะมีปัหาในารทำานอะไรเลย"อยอนพูึ้น
"นั่นสิ มินะเอ็ูาหวัับานนี้มา" ทีมานนนึพูเสริม
"อนนี้มินะอยู่ไหนะ" นายอนถาม
"มินะพึ่ลับาี่ปุ่น ะอยู่ที่บ้าน"ฮีอลอบ ท่าทาท่านประธานูเร่รึมผิับที่ผ่านมามา
"เรายัะพอลหรือพูุยับมินะไ้บ้ามั้ย" อยอนหันไปหาประธานบริษัท
"ผมพยายามลอั้แ่มินะบอเรื่อนั้น แู่เหมือนมินะะัสินใแล้ว"ฮีอลถอนหายใ
"ั้นอัวนะะ" นายอนลุพรวึ้นออาห้อประุม โยที่ไม่ฟัเสียอนในห้อ อยอนมอาม้วยวามสสัยแ่็ไม่ไ้แสอออะไรเพราะอยู่ท่ามลานมามาย
นายอนที่ยัไม่ไ้รับอนุาให้ับรถเอในอนนี้ ำ้อโบใ้บริารแท๊ี่อยู่เสมอถ้าไม่มีนไปรับไปส่ ุหมายที่นายอนะไปรั้นี้ือบ้านอมินะ ระหว่าทานายอนพยายามโทริ่อหามินะลอแ่มินะลับไม่ยอมรับสาย
"เี๋ยวะอาละวาให้เลยอยู" นายอนพูับัวเออย่าโมโห
ยี่สิบนาทีผ่านไป นายอน็มาถึบ้านมินะ รถอมินะออยู่ นายอนริ่หน้าบ้านหลาย่อหลายรั้แ่็ไม่มีวี่แววะมีใรออมา นนายอนถอใะหันหลัลับ มินะ็ยอมออมาเปิประูให้
"นึว่าแห้ิบ้านไปแล้ว"นายอนบ่น
"มาทำไม" มินะถาม้วยสีหน้านิ่แ่ใลับเ้นรัว
"ทำไมะมาไม่ไ้ ั้น็มาออะบ่อย" นายอนอบลับ
"นั่นมันเป็นเรื่อนานมาแล้ว...เธอมีอะไร" มินะถึะเปิประูให้แ่็ไม่วนแผู้มาเยือนเ้าบ้าน
"ถอนัวทำไม" นายอนถามร
"เหนื่อย" มินะอบสั้นๆ
"เธอเนี่ยนะเหนื่อย...บอั้นมารๆเถอะ...ถอนัวทำไม อนนี้ทุนวุ่นวายไปหม"นายอนร่ายยาว
"เพราะแบบนี้ไ...ั้นอยแ่ทำให้นอื่นเือร้อนวุ่นวาย ั้นไม่เหมาะที่ะานนี้หรอ...ั้นเ่แ่ทำให้นอื่นวุ่นวายหนัใ เสียใ" มินะ้มหน้าพู
"แยแยะไ้มั้ยมินะ...เรื่อส่วนัวับเรื่อาน" นายอนพยายามพูอ่อนล
"นายอน...เธอเป็นเหมือนทุสิ่ทุอย่าอั้น...ั้นรู้สึละอายใในสิ่ที่ทำับเธอวันนั้น...อีอย่า...ั้น็ทำให้นที่รัั้นนนึ้อเสียใมา" มินะน้ำาลอ
"เธอทำอะไรนายอน!" อยอนะเบ่สุเสีย
"อยอน...มาไ้ไ" นายอนใ มินะ็้วยทีู่่ๆอยอน็โผล่มา
"แล้วเธอ...ทำอะไรับน้อั้น!" อยอนปรี่เ้าหามินะ ้าหมัเรียมะพุ่เ้าใส่แ่นายอนห้ามไว้
"ใเย็นๆ่อนอยอน" นายอนวาั่นลาระหว่ามินะับอยอนไว้
"ั้นิอยู่แล้ว...นที่เธอบ้อเป็นอยอน...นั่นเป็นเหุผลที่เธอไม่รู้สึอะไรับูบอั้น" ำพูอมินะยิ่ทำให้อยอนโมโหึ้ว่าเิม
"นี่...นี่...เธอูบ...นายอนั้นเหรอ" อยอนพูพลาหันหน้ามาหานายอน
"ั้นไม่ไ้ั้ในะอยอน" นายอนพยายามอธิบาย
"เธอ...มันไม่มีหัวใ" อยอนปล่อยหมัเ้าเ็มหน้ามินะแบบสุแรนมินะล้มล
"อยอนหยุ!' นายอนพยายามห้าม
"สำหรับที่เธอูบนรัอั้น...และนี่...สำหรับที่เธอูบน้อั้นและทำให้น้อั้นเสียใ" อยอนะบันอีหมัใส่มินะนรั้นี้เลือสๆไหลออมาาปานที่โน
"พอใรึยั...ถ้าพอใแล้ว...็ลับไปะ" มินะ่อยๆลุึ้น
"ลับเถอะ" นายอนึัวอยอนที่ำลัเลือร้อนให้ออห่าามินะ ่อนะเินหายลับไปาสายาที่มีน้ำาลออมินะ
"ไม่มีหัวใั้นเหรอ...ถ้าไม่มีหัวใ็ีสิ...ะไ้ ไม่้อรู้สึเ็บแบบนี้" มินะน้ำาไหลพลา เ็เลือที่ปา้วยมือที่สั่นเทา
...........................
"ลับเ้าไป้าในเถอะ ั้นะลับบ้าน" อนยอนบอนายอนะอรถหน้าบริษัท
"ั้นอโทษ...ที่ไม่เล่าให้ฟั...อโทษนะ" นายอนุมมืออยอนไว้
"รีบไปเถอะ"อยอนย้ำำเิม ไม่สนใสิ่ที่นายอนพู
"ถ้าเธอรัั้นริ...เธอะเื่อใั้น...โทรมา้วยนะ" นายอนหมำะอธิบาย ยอมลารถโยี
อยอนเอาหน้าฟุบลรพวมาลัยรถ ปัหาทุอย่าเ้ามาพร้อมันนเินะรับไ้ในอนนี้ ในึออยอน็รู้สึผิที่ทำับมินะนานั้น อีใ็รู้สึโรธไม่หายับสิ่ที่มินะทำับนที่อยอนรัทั้สอน
.............................
"อโทษนะ นัมา่ำหน่อย พอีที่บริษัทมีปัหาน่ะ" าฮยอนบอับแยอระหว่าเอันที่ร้านอาหาร ามที่นััน
"เรื่อพี่มินะใ่มั้ย" แยอบอ
"ใ่ ไม่รู้ว่าะเอายัไ่อ ใล้ะถึวันโว์เสแล้ว้วย mv อแ่ละน็เสร็สมบูร์เรียมปล่อยแล้ว" าฮยอนถอนหายใ
"่าวยัไม่ออสื่อเรื่อพี่มินะเลย ยัพอเลียร์ไ้อยู่มั้วันนี้พี่อยอน็ลับเ้าบ้านั้แ่เที่ย อยู่แ่ในห้อไม่ออมาเลย" แยอบอวามเลื่อนไหว
"พี่มินะ็้วย ทำหน้าเหมือนร้อไห้ลอเวลา วันนี้ที่บริษัทบรรยาาศอึมรึมเหมือนพายุเ้าเลย" าฮยอนอธิบาย แยออำับิริยาน่ารัๆอาฮยอนไม่ไ้
"อ้าว! โทรหาไม่รับแอบมาุยับสาวนี่เอ" านะที่ามาฮยอนมา แล้ทำเป็นว่าบัเอิเอทั้สอ พูทัึ้น
"สวัสี่ะ" แยอล่าวทัทายานะ
"นึว่าใร แยอนี่เอ" านะยิ้มรับ
"มาไ้ไเนี่ย" าฮยอนถาม
"็บัเอิผ่านร้านประำอเราไ เลยโทรหาว่าะวนเธอมาิน้วย แ่เธอ็ไม่รับ ีนะใรันพอี" านะส่สายาวิ้ให้ าฮยอนถึับนลุ
"มา้วยันบ่อยเหรอ" แยอถามาฮยอน านะพยัหน้าอบแทนแ่าฮยอนลับส่ายหน้า
"เมื่อ่อนเราสอนมา้วยันลอเลย"านะบอ
"็ไม่บ่อยหรอ นานๆรั้" าฮยอนพูบ้า
"่าเถอะ สั่อะไรันบ้า หิวั" านะเปลี่ยนเรื่อ
"สั่ไปเยอะเลย่ะ ิน้วยันนะ" แยอวน
"แน่นอนอยู่แล้ว"านะยิ้มแป้น
ระหว่าทานอาหารร่วมัน านะพยายามเอาใบริาราฮยอนสาระพั แ่าฮยอนลับเทแร์ูแลแยอโยไม่สนใอะไรานะเท่าไหร่
"ไปส่ที่บ้านหน่อยสิ" านะพูึ้นระหว่าทั้สามเินออาร้าน
"ั้น้อไปส่แยอ่อน" าฮยอนบอ
"ไม่เป็นไร เี๋ยวั้นนั่แท้ี่ไปเอ็ไ้ ยัไม่ึมา" แยอบออย่าเรใ
"ไม่ไ้หรอ ถ้าพี่เธอรู้ ั้นะถูมอไม่ีไ้" าฮยอนยืนยันะไปส่
"ั้นบอพี่อยอนแล้ว เี๋ยวให้พี่มารับ็ไ้ เธอไปส่พี่านะเถอะนะ" แยอยืนยัน้วยเ่นัน
"อืมๆ ั้น็ไ้ ถึบ้านแล้วโทรมานะ" าฮยอนยิ้มหวาน
"้ะ แล้วเอัน...ไป่อนนะะพี่านะ" แยอเินแยัวออไป าฮยอนมอาม้วยวามเป็นห่ว
"ไปสนิทันอนไหน"านะถาม
"ไม่นานนี่แหละ ทำไมเหรอ" าฮยอนอบพลาถามลับ
"เปล่า...แ่อยารู้" านะบอ
"ั้นเหรอ...รีบลับเถอะ..ป่ะ"าฮยอนเินนำานะ
"รีบลับไปรายานัวเหรอ" านะประ
"ถ้าใ่...แล้วะทำไม...หึ...ทำไมเหีอ" าฮยอนถอยลับมาหาานะ ยื่นหน้าเ้าไปถามใล้ๆ
"เธอแล้ั้นอยู่เหรอ" านะถาม
"แล้อะไร" าฮยอนถามลับ
"็เที่ยวไปเอาอเอาในอื่นแบบนี้" านะบอ
"ทำไม้อแล้ล่ะ ถ้าทำแบบนั้นแล้วั้นะไ้อะไราเธอเหรอ"าฮยอนถามริั านะถึับพูไม่ออ
"็..."านะุอพูไม่ออ
"เราเป็นอะไรัน ั้นถึเอาในอื่นไม่ไ้" าฮยอนระิบถาม้าหูานะ
To be continue
>>>>วี้วิ้ว รี้ๆพี่านถึับไปไม่เป็นเลย 55 วามลุมเรือในวามสัมพันธ์อแ่ละู่เริ่มะัเนึ้นเรื่อยๆ แล้วระหว่านายอนับ อยอนะเป็นไ่อ ยัะมินะับแยออีะมีวันที่ไ้เอันอีมั้ย ิามและให้ำลัโปรเออยอนัน่อนะะ<<<<<<<
"มินะ...อถอนัวาโปรเที่พี่ทำอยู่" อยอนอบหลัาวาสายาฮีอล
"ถอนัว...ถอนัวั้นเหรอ" แยอรุ่นิ
"ถึพี่ะโรธเ้า แ่เรื่อานมันนละส่วนัน...ยัไมินะ็เป็นัวหลัในโปรเนี้...ถ้าถอนัวไปแบบนี้มันะทำให้านที่เหลือมีผลระทบ" อยอนุมมับ
"ลับบ้านัน่อนเถอะ่ะ ไว้่อยิ"แยอบบ่าอยอนให้ำลัใ
ารถอนัวอย่าะทันหันอมินะสร้าวามใให้ับฮีอลและทีมานรวมถึอยอนเอ ึ่ยัหาเหุผลอารถอนัวรั้นี้ไม่ไ้ หลัาลับถึบ้านอยอน็ยุ่ับารุยับฮีอลและทีมานนึื่น เพื่อหาทาออให้ับเรื่อนี้
แยอนั่นิ่อยู่บนเียนอนในมือำโทรศัพท์แน่น ถ้าเธอโทรไปหามินะเพื่อถามถึเหุผลที่ถอนัวมันะีมั้ย เพราะมัน็ไม่เี่ยวอะไรับแยอเลย แ่ารถอนัวไปื้อๆแบบนี้ในานะนที่ิามผลานอมินะมาลอ็อยารู้เป็นธรรมา แยอไ้แ่ิและิ
"ทำไมั้นถึยั้อสนใพี่อยู่นะ ทำไมั้น้อเป็นห่วพี่้วย" แยอลายมือที่ำมือถือแน่น เอามือทั้สอ้าปิหน้า ในะที่เธอำลััวลและเป็นห่วมินะอยู่ แล้วมินะะรู้บ้ามั้ยว่ายัมีนที่ห่วแม้ะถูทำร้ายให้เ็บแ่ไหน
....................
อยอนและสมาิในโปรเทุนถูเรียให้เ้าประุมแ่เ้าว่า้วยเรื่ออมินะและสถาาร์ที่เป็นอยู่ อนนี้ไม่ใ่ว่าแ่ะถอนัวาโปรเแ่มินะมีแผนะหยุานในวารอี้วย
"ลอเวลาที่ทำานมา ็ไม่เห็นว่ามินะะมีปัหาในารทำานอะไรเลย"อยอนพูึ้น
"นั่นสิ มินะเอ็ูาหวัับานนี้มา" ทีมานนนึพูเสริม
"อนนี้มินะอยู่ไหนะ" นายอนถาม
"มินะพึ่ลับาี่ปุ่น ะอยู่ที่บ้าน"ฮีอลอบ ท่าทาท่านประธานูเร่รึมผิับที่ผ่านมามา
"เรายัะพอลหรือพูุยับมินะไ้บ้ามั้ย" อยอนหันไปหาประธานบริษัท
"ผมพยายามลอั้แ่มินะบอเรื่อนั้น แู่เหมือนมินะะัสินใแล้ว"ฮีอลถอนหายใ
"ั้นอัวนะะ" นายอนลุพรวึ้นออาห้อประุม โยที่ไม่ฟัเสียอนในห้อ อยอนมอาม้วยวามสสัยแ่็ไม่ไ้แสอออะไรเพราะอยู่ท่ามลานมามาย
นายอนที่ยัไม่ไ้รับอนุาให้ับรถเอในอนนี้ ำ้อโบใ้บริารแท๊ี่อยู่เสมอถ้าไม่มีนไปรับไปส่ ุหมายที่นายอนะไปรั้นี้ือบ้านอมินะ ระหว่าทานายอนพยายามโทริ่อหามินะลอแ่มินะลับไม่ยอมรับสาย
"เี๋ยวะอาละวาให้เลยอยู" นายอนพูับัวเออย่าโมโห
ยี่สิบนาทีผ่านไป นายอน็มาถึบ้านมินะ รถอมินะออยู่ นายอนริ่หน้าบ้านหลาย่อหลายรั้แ่็ไม่มีวี่แววะมีใรออมา นนายอนถอใะหันหลัลับ มินะ็ยอมออมาเปิประูให้
"นึว่าแห้ิบ้านไปแล้ว"นายอนบ่น
"มาทำไม" มินะถาม้วยสีหน้านิ่แ่ใลับเ้นรัว
"ทำไมะมาไม่ไ้ ั้น็มาออะบ่อย" นายอนอบลับ
"นั่นมันเป็นเรื่อนานมาแล้ว...เธอมีอะไร" มินะถึะเปิประูให้แ่็ไม่วนแผู้มาเยือนเ้าบ้าน
"ถอนัวทำไม" นายอนถามร
"เหนื่อย" มินะอบสั้นๆ
"เธอเนี่ยนะเหนื่อย...บอั้นมารๆเถอะ...ถอนัวทำไม อนนี้ทุนวุ่นวายไปหม"นายอนร่ายยาว
"เพราะแบบนี้ไ...ั้นอยแ่ทำให้นอื่นเือร้อนวุ่นวาย ั้นไม่เหมาะที่ะานนี้หรอ...ั้นเ่แ่ทำให้นอื่นวุ่นวายหนัใ เสียใ" มินะ้มหน้าพู
"แยแยะไ้มั้ยมินะ...เรื่อส่วนัวับเรื่อาน" นายอนพยายามพูอ่อนล
"นายอน...เธอเป็นเหมือนทุสิ่ทุอย่าอั้น...ั้นรู้สึละอายใในสิ่ที่ทำับเธอวันนั้น...อีอย่า...ั้น็ทำให้นที่รัั้นนนึ้อเสียใมา" มินะน้ำาลอ
"เธอทำอะไรนายอน!" อยอนะเบ่สุเสีย
"อยอน...มาไ้ไ" นายอนใ มินะ็้วยทีู่่ๆอยอน็โผล่มา
"แล้วเธอ...ทำอะไรับน้อั้น!" อยอนปรี่เ้าหามินะ ้าหมัเรียมะพุ่เ้าใส่แ่นายอนห้ามไว้
"ใเย็นๆ่อนอยอน" นายอนวาั่นลาระหว่ามินะับอยอนไว้
"ั้นิอยู่แล้ว...นที่เธอบ้อเป็นอยอน...นั่นเป็นเหุผลที่เธอไม่รู้สึอะไรับูบอั้น" ำพูอมินะยิ่ทำให้อยอนโมโหึ้ว่าเิม
"นี่...นี่...เธอูบ...นายอนั้นเหรอ" อยอนพูพลาหันหน้ามาหานายอน
"ั้นไม่ไ้ั้ในะอยอน" นายอนพยายามอธิบาย
"เธอ...มันไม่มีหัวใ" อยอนปล่อยหมัเ้าเ็มหน้ามินะแบบสุแรนมินะล้มล
"อยอนหยุ!' นายอนพยายามห้าม
"สำหรับที่เธอูบนรัอั้น...และนี่...สำหรับที่เธอูบน้อั้นและทำให้น้อั้นเสียใ" อยอนะบันอีหมัใส่มินะนรั้นี้เลือสๆไหลออมาาปานที่โน
"พอใรึยั...ถ้าพอใแล้ว...็ลับไปะ" มินะ่อยๆลุึ้น
"ลับเถอะ" นายอนึัวอยอนที่ำลัเลือร้อนให้ออห่าามินะ ่อนะเินหายลับไปาสายาที่มีน้ำาลออมินะ
"ไม่มีหัวใั้นเหรอ...ถ้าไม่มีหัวใ็ีสิ...ะไ้ ไม่้อรู้สึเ็บแบบนี้" มินะน้ำาไหลพลา เ็เลือที่ปา้วยมือที่สั่นเทา
...........................
"ลับเ้าไป้าในเถอะ ั้นะลับบ้าน" อนยอนบอนายอนะอรถหน้าบริษัท
"ั้นอโทษ...ที่ไม่เล่าให้ฟั...อโทษนะ" นายอนุมมืออยอนไว้
"รีบไปเถอะ"อยอนย้ำำเิม ไม่สนใสิ่ที่นายอนพู
"ถ้าเธอรัั้นริ...เธอะเื่อใั้น...โทรมา้วยนะ" นายอนหมำะอธิบาย ยอมลารถโยี
อยอนเอาหน้าฟุบลรพวมาลัยรถ ปัหาทุอย่าเ้ามาพร้อมันนเินะรับไ้ในอนนี้ ในึออยอน็รู้สึผิที่ทำับมินะนานั้น อีใ็รู้สึโรธไม่หายับสิ่ที่มินะทำับนที่อยอนรัทั้สอน
.............................
"อโทษนะ นัมา่ำหน่อย พอีที่บริษัทมีปัหาน่ะ" าฮยอนบอับแยอระหว่าเอันที่ร้านอาหาร ามที่นััน
"เรื่อพี่มินะใ่มั้ย" แยอบอ
"ใ่ ไม่รู้ว่าะเอายัไ่อ ใล้ะถึวันโว์เสแล้ว้วย mv อแ่ละน็เสร็สมบูร์เรียมปล่อยแล้ว" าฮยอนถอนหายใ
"่าวยัไม่ออสื่อเรื่อพี่มินะเลย ยัพอเลียร์ไ้อยู่มั้วันนี้พี่อยอน็ลับเ้าบ้านั้แ่เที่ย อยู่แ่ในห้อไม่ออมาเลย" แยอบอวามเลื่อนไหว
"พี่มินะ็้วย ทำหน้าเหมือนร้อไห้ลอเวลา วันนี้ที่บริษัทบรรยาาศอึมรึมเหมือนพายุเ้าเลย" าฮยอนอธิบาย แยออำับิริยาน่ารัๆอาฮยอนไม่ไ้
"อ้าว! โทรหาไม่รับแอบมาุยับสาวนี่เอ" านะที่ามาฮยอนมา แล้ทำเป็นว่าบัเอิเอทั้สอ พูทัึ้น
"สวัสี่ะ" แยอล่าวทัทายานะ
"นึว่าใร แยอนี่เอ" านะยิ้มรับ
"มาไ้ไเนี่ย" าฮยอนถาม
"็บัเอิผ่านร้านประำอเราไ เลยโทรหาว่าะวนเธอมาิน้วย แ่เธอ็ไม่รับ ีนะใรันพอี" านะส่สายาวิ้ให้ าฮยอนถึับนลุ
"มา้วยันบ่อยเหรอ" แยอถามาฮยอน านะพยัหน้าอบแทนแ่าฮยอนลับส่ายหน้า
"เมื่อ่อนเราสอนมา้วยันลอเลย"านะบอ
"็ไม่บ่อยหรอ นานๆรั้" าฮยอนพูบ้า
"่าเถอะ สั่อะไรันบ้า หิวั" านะเปลี่ยนเรื่อ
"สั่ไปเยอะเลย่ะ ิน้วยันนะ" แยอวน
"แน่นอนอยู่แล้ว"านะยิ้มแป้น
ระหว่าทานอาหารร่วมัน านะพยายามเอาใบริาราฮยอนสาระพั แ่าฮยอนลับเทแร์ูแลแยอโยไม่สนใอะไรานะเท่าไหร่
"ไปส่ที่บ้านหน่อยสิ" านะพูึ้นระหว่าทั้สามเินออาร้าน
"ั้น้อไปส่แยอ่อน" าฮยอนบอ
"ไม่เป็นไร เี๋ยวั้นนั่แท้ี่ไปเอ็ไ้ ยัไม่ึมา" แยอบออย่าเรใ
"ไม่ไ้หรอ ถ้าพี่เธอรู้ ั้นะถูมอไม่ีไ้" าฮยอนยืนยันะไปส่
"ั้นบอพี่อยอนแล้ว เี๋ยวให้พี่มารับ็ไ้ เธอไปส่พี่านะเถอะนะ" แยอยืนยัน้วยเ่นัน
"อืมๆ ั้น็ไ้ ถึบ้านแล้วโทรมานะ" าฮยอนยิ้มหวาน
"้ะ แล้วเอัน...ไป่อนนะะพี่านะ" แยอเินแยัวออไป าฮยอนมอาม้วยวามเป็นห่ว
"ไปสนิทันอนไหน"านะถาม
"ไม่นานนี่แหละ ทำไมเหรอ" าฮยอนอบพลาถามลับ
"เปล่า...แ่อยารู้" านะบอ
"ั้นเหรอ...รีบลับเถอะ..ป่ะ"าฮยอนเินนำานะ
"รีบลับไปรายานัวเหรอ" านะประ
"ถ้าใ่...แล้วะทำไม...หึ...ทำไมเหีอ" าฮยอนถอยลับมาหาานะ ยื่นหน้าเ้าไปถามใล้ๆ
"เธอแล้ั้นอยู่เหรอ" านะถาม
"แล้อะไร" าฮยอนถามลับ
"็เที่ยวไปเอาอเอาในอื่นแบบนี้" านะบอ
"ทำไม้อแล้ล่ะ ถ้าทำแบบนั้นแล้วั้นะไ้อะไราเธอเหรอ"าฮยอนถามริั านะถึับพูไม่ออ
"็..."านะุอพูไม่ออ
"เราเป็นอะไรัน ั้นถึเอาในอื่นไม่ไ้" าฮยอนระิบถาม้าหูานะ
To be continue
>>>>วี้วิ้ว รี้ๆพี่านถึับไปไม่เป็นเลย 55 วามลุมเรือในวามสัมพันธ์อแ่ละู่เริ่มะัเนึ้นเรื่อยๆ แล้วระหว่านายอนับ อยอนะเป็นไ่อ ยัะมินะับแยออีะมีวันที่ไ้เอันอีมั้ย ิามและให้ำลัโปรเออยอนัน่อนะะ<<<<<<<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น