ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hole love(Part 1)
"ายห่าละ!สายนไ้"มินะรีบลุออาที่นอนอย่าเร็วเมื่อมอไปเห็นเวลาบนนาฬิาที่แวนอยู่บนผนัห้อนอน เพราะปาร์ี้หนัเินไปหน่อย ทำให้มินะหลับไปนลืมั้นาฬิาปลุ
"แม่ไม่เห็นปลุหนูเลย วันนี้หนูมีนั้วย" มินะโวยวายใส่ผู้เป็นแม่ที่ำลันั่ิบาแฟอยู่
"อ้าว ยัยลูนนี้ ทีแลับมาีสามีสี่เยะบอแม่มั้ย" มินะโนุลับ
"ไว้ลับมา่อยทะเลาะันเนอะ หนูไป่อนนะ" มินะรีบหนีเอาัวรอาารโนบ่น
มินะับรถใหม่ป้ายแออาบ้าน รถที่เพิ่ไ้เป็นอวัวันเิาพ่อและแม่แถมยัลอใบับี่ใหม่เอี่ยมที่ำลัไ้รับมาเมื่อี่วัน่อนนี้
ในเวลาที่เร่รีบมั่ะมีเรื่อให้หุหิใอยู่เสมอ สภาพรารที่หนาแน่นนรถยับไปไหนไม่ไ้ มินะบ่นับัวเอพลามือถือไป้วย
"ทำไมไม่รับนะ...รีบๆเียวสิะุไฟแ" มินะใใ่อรอสัาไฟ
ว่ายี่สิบนาทีที่อยู่บนถนน มินะ็เินทามาถึุหมายที่นัหมายใรบานไว้ มินะอรถและรีบเ้าไปในร้านอาหารี่ปุ่นสุหรูใลาเมือโยทันที
"รอ...นานมั้ย"มินะพูเบาๆับนที่รอ
"มันไม่ใ่รั้แรนี่" นายอนไม่มอหน้านที่พู้วย
"ไม่เอาไม่อนน่านะ" มินะนั่ล้าๆนายอนพร้อมยับเ้าอี้ให้ใล้เ้าไปอี
"เมื่อืนลับี่โม" นายอนยันิ่และไม่มอหน้ามินะ
"อ่า...เที่ยืนเอ" มินะโห
"แล้วนี่ใร นหน้าเหมือนเหรอ" นายอนยื่นโทรศัพท์ให้มินะู ภาพในเฟสบุ้ที่เพื่อนอมินะแท้มาให้บอเวลาัเน
"ือี้...ที่ริน่ะ...ั้นั้ใะลับั้นานแล้ว แ่พวนั้นบัับให้อยู่...ไม่เอาไม่พูเรื่อนี้แล้วเนอะ หิวอ่ะ สั่ไรินันเถอะ" มินะพยายามเอาัวรอ
"อื้ม" นายอนพยัหน้า
ระหว่าทานอาหารันอยู่ โทรศัพท์อมินะมี้อวามเ้าอย่า่อเนื่อ แ่เพราะอยู่ับนายอนมินะเลย้อปล่อยไว้แบบนั้น เพราะถ้ามัวอบ โนนายอนโรธไปทั้ปีแน่
"ะไปไหน่อมั้ย" มินะถาม
"อยาไปไหนล่ะ"นายอนยัอารม์ไม่ี
"ไปที่ไหน็ไ้ ที่นายอนอยาไป" มินะอ้อน
"ไปทะเลมั้ยล่ะ วันนี้อาาศี" นายอนบอ
"ไ้อยู่แล้ว รีบินันเถอะ" มินะยิ้มรับ
ภายหลัเสร็อาหารมื้อนั้น มินะ็พานายอนไปทะเลที่อยู่ไม่ไลาในเมือมานั ามที่นายอนร้ออ มินะอยวนุยนู่นนี่นั่นลอทา พยายามให้นายอนหายเือเรื่อเที่ยวและเรื่อมาสาย นายอนเอเพราะวามรัที่มีให้มินะมาลอสามปีนี้ ไม่สามารถทนับวามี้อ้อนและวาม่า้อไ้เลย
"อาาศีมาเลยเนอะ" มินะสูลมหายใเ้าลึเ็มปอ
"เลิเที่ยวลาืนไ้มั้ย...่วนี้เธอไม่มีเวลาให้ั้นเลยนะ"นายอนแสวามน้อยใ
"เธอ็รู้นี่ว่าั้นน่ะมีเพื่อนเยอะ"มินะออนายอน
"แ่เมื่อ่อน...เธอยัทำไ้เลย" นายอนอแ
"โอเ...่อไปนี้ั้นะออไป้านออนึๆเพาะานที่ำเป็นริๆละันนะ" มินะอนายอน
"สัาไ้มั้ยล่ะ" นายอนออบ
"อื้ม" มินะอบสั้นๆให้ผ่านไป เพราะถึยัไ็ทำไม่ไ้อยู่ี
"ีมา"นายอนยิ้มออ ่อนะึัวมินะมาูบ
"ลาวันแสๆไม่อายเหรอ" มินะเหัวนายอน
"เมื่อ่อนเธอยัูบั้น่อหน้านเป็นสิบ ลืมแล้วเหรอ" นายอนพูถึอนที่มินะอเธอเป็นแฟนรั้
"ไม่อายริ?" มินะถาม แ่นายอนไม่ทันอบ็ถูมินะูบืนอย่าเผ็ร้อนนนายอนอ่อนระทวยไปหม
"พอแล้วน่า" นายอนันัวมินะออ้วยวามเินอาย
"พรุ่นี้มีเรียนบ่าย วันนี้้านี่เถอะ ี้เียับรถละ ะไ้อยู่้วยันนานๆไ" มินะเสนอ
"ไม่เอาเี๋ยวแม่บ่นอี" นายอนส่ายหน้า
"เี๋ยวั้นุยให้เอ แม่เธอ็เหมือนแม่ั้นแหละ ุยไม่ยาหรอ" มินะยัิ้วน่าหมั่นไส้
"ามใ"นายอนยิ้มหวาน นมินะอใไม่ไหวระหน่ำหอมแ้มนนายอน้อวิ่หนี
...............................
"ฮัลโหล ว่าไ มีเรื่อเือร้อนอะไรอี" อยอนรับสายเพื่อนสนิท
"เป็นำทัทายที่น่ารัมา...พรุ่ั้นว่าะโเรียนน่ะ ฝาานให้หน่อยนะเพื่อนรั" มินะอร้อ
"ะไปไหนอีเนี่ย อาทิย์ที่แล้ว็ทีหนึ่ละ"อยอนบ่น
"เอาน่ามีธุระละัน...อ่อ...ถ้านายอนถาม่วยบอทีนะว่าั้นไปานเลี้ยรุ่น ั้นรู้ว่ายัไนายอน้อถามเธอแน่ แ้ิ้วนะเพื่อนรั ุ๊บๆ" มินะัสายไปทันทีที่พูบโยไม่สนใว่านที่ฟัะพูอะไร่อ อยอนเาหัวนผมเพ้ายุ่เหยิ
"เป็นเพื่อนหรือเป็นบอสฟระ" อยอนบ่นับัวเอ แ่็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ี
อยอนออมาหน้าบ้าน มเหล่าอไม้ที่ปลูเอับมือเพื่อบรรเทาอาารหุหิามินะ อยอนที่อบอยู่ับบ้านอบทำอาหารและปลู้นไม้อไม้ นิสัยที่่าับมินะนละั้วแ่ทั้สอลับสนิทันนน่าแปลใ
"เฮ้ๆหมาๆ มาไ้ไเนี่ย" อยอนร้อเสียลัานเมื่อเห็นหมาน้อยสีน้ำาลวิ่เ้ามาในสวนสุหวอัวเอ
"ายละ เ้าโนี่ ทำไีอ่ะ" โมโมะแอบอยู่ในรั้วฝั่บ้านอัวเอ เพราะวามประมาทที่ลืมมัลูหมาที่ำลัุนไว้ ทำให้มันหนีมุรูรั้วเ้าไปฝั่บ้านออยอน
"ออมานะ อย่าไปรนั้น นั่นอทิวลิปั้นำลัะออนะ มันปลูยานะรู้มั้ย"อยอนโวยวายัลั่น พร้อมทั้พยายามะับัวเ้าหมาให้ไ้
"เอาไีเนี่ย"โมโมะนั่สั่นอยู่ มันะไม่มีปัหาอะไร ถ้าบ้านหลันั้น ไม่ใ่บ้านออยอน ผู้ึ่ทำให้โมโมะอยู่ในห้วอวามรัมานานนับปี
"อยูนะถ้าเอเ้าอั้นะเอาเรื่อให้หนัเลย"อยอนโมโหหนั พอไ้ยินแบบนั้นโมโมะ็สะุ้หนั
"ทำไี เ้า้อเลียั้นแน่ๆเลย โอ๊ย!!!" โมโมะ่อยๆลุึ้นแอบมออยอนที่ำลัหลอล่อเ้าโนี่ให้ออมาาสวนอยู่
ผ่านไปเือบั่วโมอยอนนั่มอเ้าหมาที่ถูับใส่ในล่อ โยอยอนอยู่ในสภาพที่เปรอะเปื้อนไป้วยฝุ่นิน เหื่อเปียุ่มไปทั้ัว
"มอทำไมห้ะ!ยัไม่สำนึผิอี" อยอนุใส่หมา
อี้านนึโมโมะำลัรอนที่ะมา่วยเหลือ นำโนี่ออมาาบ้านออยอน เพราะโมโมะเอไม่ล้าแม้แ่ะทัทายอยอน้วย้ำแม้บ้านะิัน ทุวันโมโมะะเออยอนเวลาไปเรียนอยู่เสมอ
"มาแล้วๆมีอะไร ใรทำอะไรเธอ" าฮยอนเพื่อนร่วมห้อที่สนิทเินทามาามำเรียร้อ
"ือ...เธอ่วยไปพาเ้าโนี่ออมาาบ้านหลันั้นหน่อยสิ"โมโมะี้ไปที่บ้าน้นเหุ
"ทำไม เ้าโมยหมาเธอเหรอ...โห...บ้านหลัออะให่โ ทำไมี้โมยแบบนี้นะ อย่านี้้อเอพี่ะหน่อยละ" าฮยอนปรี่เ้าไปที่บ้านออยอนโยไม่ฟัเสียอโมโมะเลย
"เี๋ยว่อนเ้าไม่ไ้โมย...าฮยอนรอ้วย"โมโมะวิ่ามเพื่อนไป
"นี่!!!ุเ้าอบ้านี้โมยออมาเี๋ยวนี้นะ"าฮยอนะโนเสียัพร้อมับออรัวๆ
"ใรัน...อ่อ...หรือว่าะเป็นเ้านายแ...ีละ มาไ้็ี" อยอนแสยะยิ้ม่อนะอุ้มล่อที่มีเ้าหมาน้อยทำหน้าแป้นแล้นอยู่
"โหย...ล้ามา โมยอเ้าไป ยัะอุ้มออมาโว์อี"าฮยอนเือทันทีที่เห็นอยอนเินออมา
"มาแล้วเหรอ...รอั้นาน"อยอนวาล่อลวา้าๆัวเอ
"นี่!ถามหน่อย ไม่มีเินื้อรึไห้ะ แ่ลูหมานี่้อโมยเลยเหรอ"าฮยอนใส่เป็นุ
"อะไรนะ!โมยเหรอ ใรโมย พูีๆนะ"อยอนอึ้น
"็หมานั่นไ อยาไ้ทำไมไม่อีๆล่ะ"าฮยอนโ้ลับ
"นี่าฮยอน มันไม่ใ่แบบนั้นนะ" โมโมะพยายามบอเพื่อน พลาแอบหลบอยอนไป้วย
"นี่หาว่าั้นโมยไอ้หมาัวะเปี้ยนี้เหรอ" อยอนโรธนหน้าแ
"็ใ่ไ หลัาน็มี" าฮยอนไม่ยอม
"อยาะบ้าาย นี่ั้นลายเป็นโมยไปแล้วเหรอ เธอรู้มั้ยว่ามันทำลายสวนอทิวลิปอั้นนไม่มีิ้นี" ราวนี้อยอนเินไปเาะอบรั้วประันหน้าับาฮยอน
"อย่ามาแ้ัวนะ"าฮยอนเริ่มสับสน
"เ้าไม่ไ้โมย"โมโมะระิบบอ
"หา!แล้วทำไมไม่บอั้นล่ะ"าฮยอนหน้าถอสี
"็เธอฟัะที่ไหนล่ะ"โมโมะเหื่อ
"เอาลูหมาอเธอไป แล้วอย่าให้มันมาใล้บ้านั้นอี"อยอนเปิประูบ้าน่อนะยล่อเ้าโนี่ยื่นให้ทั้สอสาว แล้วปิประูเินลับเ้าบ้านไป
"นี่ั้นทำอะไรลไปนะ"าฮยอนลืนน้ำลายัเอื้อ
"เ้า้อเลียั้นแน่ๆเลย"โมโมะมอามหลัอยอน้วยสีหน้าสิ้นหวั
To be continue
>>>>มาแล้วๆอนแรที่ทุนรออย (รึเปล่า555) เอาใผู้อ่านที่ิามไรท์มาลอ ไรท์ะอัพให้บ่อยที่สุ แม้ะโนเ้านายบ่นว่าอู้าน็าม ยัไฝาเรื่อhole love ้วยนะะ มาหลุมับวามน่ารัอสาวๆันไ้เลย่าา<<<<
"แม่ไม่เห็นปลุหนูเลย วันนี้หนูมีนั้วย" มินะโวยวายใส่ผู้เป็นแม่ที่ำลันั่ิบาแฟอยู่
"อ้าว ยัยลูนนี้ ทีแลับมาีสามีสี่เยะบอแม่มั้ย" มินะโนุลับ
"ไว้ลับมา่อยทะเลาะันเนอะ หนูไป่อนนะ" มินะรีบหนีเอาัวรอาารโนบ่น
มินะับรถใหม่ป้ายแออาบ้าน รถที่เพิ่ไ้เป็นอวัวันเิาพ่อและแม่แถมยัลอใบับี่ใหม่เอี่ยมที่ำลัไ้รับมาเมื่อี่วัน่อนนี้
ในเวลาที่เร่รีบมั่ะมีเรื่อให้หุหิใอยู่เสมอ สภาพรารที่หนาแน่นนรถยับไปไหนไม่ไ้ มินะบ่นับัวเอพลามือถือไป้วย
"ทำไมไม่รับนะ...รีบๆเียวสิะุไฟแ" มินะใใ่อรอสัาไฟ
ว่ายี่สิบนาทีที่อยู่บนถนน มินะ็เินทามาถึุหมายที่นัหมายใรบานไว้ มินะอรถและรีบเ้าไปในร้านอาหารี่ปุ่นสุหรูใลาเมือโยทันที
"รอ...นานมั้ย"มินะพูเบาๆับนที่รอ
"มันไม่ใ่รั้แรนี่" นายอนไม่มอหน้านที่พู้วย
"ไม่เอาไม่อนน่านะ" มินะนั่ล้าๆนายอนพร้อมยับเ้าอี้ให้ใล้เ้าไปอี
"เมื่อืนลับี่โม" นายอนยันิ่และไม่มอหน้ามินะ
"อ่า...เที่ยืนเอ" มินะโห
"แล้วนี่ใร นหน้าเหมือนเหรอ" นายอนยื่นโทรศัพท์ให้มินะู ภาพในเฟสบุ้ที่เพื่อนอมินะแท้มาให้บอเวลาัเน
"ือี้...ที่ริน่ะ...ั้นั้ใะลับั้นานแล้ว แ่พวนั้นบัับให้อยู่...ไม่เอาไม่พูเรื่อนี้แล้วเนอะ หิวอ่ะ สั่ไรินันเถอะ" มินะพยายามเอาัวรอ
"อื้ม" นายอนพยัหน้า
ระหว่าทานอาหารันอยู่ โทรศัพท์อมินะมี้อวามเ้าอย่า่อเนื่อ แ่เพราะอยู่ับนายอนมินะเลย้อปล่อยไว้แบบนั้น เพราะถ้ามัวอบ โนนายอนโรธไปทั้ปีแน่
"ะไปไหน่อมั้ย" มินะถาม
"อยาไปไหนล่ะ"นายอนยัอารม์ไม่ี
"ไปที่ไหน็ไ้ ที่นายอนอยาไป" มินะอ้อน
"ไปทะเลมั้ยล่ะ วันนี้อาาศี" นายอนบอ
"ไ้อยู่แล้ว รีบินันเถอะ" มินะยิ้มรับ
ภายหลัเสร็อาหารมื้อนั้น มินะ็พานายอนไปทะเลที่อยู่ไม่ไลาในเมือมานั ามที่นายอนร้ออ มินะอยวนุยนู่นนี่นั่นลอทา พยายามให้นายอนหายเือเรื่อเที่ยวและเรื่อมาสาย นายอนเอเพราะวามรัที่มีให้มินะมาลอสามปีนี้ ไม่สามารถทนับวามี้อ้อนและวาม่า้อไ้เลย
"อาาศีมาเลยเนอะ" มินะสูลมหายใเ้าลึเ็มปอ
"เลิเที่ยวลาืนไ้มั้ย...่วนี้เธอไม่มีเวลาให้ั้นเลยนะ"นายอนแสวามน้อยใ
"เธอ็รู้นี่ว่าั้นน่ะมีเพื่อนเยอะ"มินะออนายอน
"แ่เมื่อ่อน...เธอยัทำไ้เลย" นายอนอแ
"โอเ...่อไปนี้ั้นะออไป้านออนึๆเพาะานที่ำเป็นริๆละันนะ" มินะอนายอน
"สัาไ้มั้ยล่ะ" นายอนออบ
"อื้ม" มินะอบสั้นๆให้ผ่านไป เพราะถึยัไ็ทำไม่ไ้อยู่ี
"ีมา"นายอนยิ้มออ ่อนะึัวมินะมาูบ
"ลาวันแสๆไม่อายเหรอ" มินะเหัวนายอน
"เมื่อ่อนเธอยัูบั้น่อหน้านเป็นสิบ ลืมแล้วเหรอ" นายอนพูถึอนที่มินะอเธอเป็นแฟนรั้
"ไม่อายริ?" มินะถาม แ่นายอนไม่ทันอบ็ถูมินะูบืนอย่าเผ็ร้อนนนายอนอ่อนระทวยไปหม
"พอแล้วน่า" นายอนันัวมินะออ้วยวามเินอาย
"พรุ่นี้มีเรียนบ่าย วันนี้้านี่เถอะ ี้เียับรถละ ะไ้อยู่้วยันนานๆไ" มินะเสนอ
"ไม่เอาเี๋ยวแม่บ่นอี" นายอนส่ายหน้า
"เี๋ยวั้นุยให้เอ แม่เธอ็เหมือนแม่ั้นแหละ ุยไม่ยาหรอ" มินะยัิ้วน่าหมั่นไส้
"ามใ"นายอนยิ้มหวาน นมินะอใไม่ไหวระหน่ำหอมแ้มนนายอน้อวิ่หนี
...............................
"ฮัลโหล ว่าไ มีเรื่อเือร้อนอะไรอี" อยอนรับสายเพื่อนสนิท
"เป็นำทัทายที่น่ารัมา...พรุ่ั้นว่าะโเรียนน่ะ ฝาานให้หน่อยนะเพื่อนรั" มินะอร้อ
"ะไปไหนอีเนี่ย อาทิย์ที่แล้ว็ทีหนึ่ละ"อยอนบ่น
"เอาน่ามีธุระละัน...อ่อ...ถ้านายอนถาม่วยบอทีนะว่าั้นไปานเลี้ยรุ่น ั้นรู้ว่ายัไนายอน้อถามเธอแน่ แ้ิ้วนะเพื่อนรั ุ๊บๆ" มินะัสายไปทันทีที่พูบโยไม่สนใว่านที่ฟัะพูอะไร่อ อยอนเาหัวนผมเพ้ายุ่เหยิ
"เป็นเพื่อนหรือเป็นบอสฟระ" อยอนบ่นับัวเอ แ่็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ี
อยอนออมาหน้าบ้าน มเหล่าอไม้ที่ปลูเอับมือเพื่อบรรเทาอาารหุหิามินะ อยอนที่อบอยู่ับบ้านอบทำอาหารและปลู้นไม้อไม้ นิสัยที่่าับมินะนละั้วแ่ทั้สอลับสนิทันนน่าแปลใ
"เฮ้ๆหมาๆ มาไ้ไเนี่ย" อยอนร้อเสียลัานเมื่อเห็นหมาน้อยสีน้ำาลวิ่เ้ามาในสวนสุหวอัวเอ
"ายละ เ้าโนี่ ทำไีอ่ะ" โมโมะแอบอยู่ในรั้วฝั่บ้านอัวเอ เพราะวามประมาทที่ลืมมัลูหมาที่ำลัุนไว้ ทำให้มันหนีมุรูรั้วเ้าไปฝั่บ้านออยอน
"ออมานะ อย่าไปรนั้น นั่นอทิวลิปั้นำลัะออนะ มันปลูยานะรู้มั้ย"อยอนโวยวายัลั่น พร้อมทั้พยายามะับัวเ้าหมาให้ไ้
"เอาไีเนี่ย"โมโมะนั่สั่นอยู่ มันะไม่มีปัหาอะไร ถ้าบ้านหลันั้น ไม่ใ่บ้านออยอน ผู้ึ่ทำให้โมโมะอยู่ในห้วอวามรัมานานนับปี
"อยูนะถ้าเอเ้าอั้นะเอาเรื่อให้หนัเลย"อยอนโมโหหนั พอไ้ยินแบบนั้นโมโมะ็สะุ้หนั
"ทำไี เ้า้อเลียั้นแน่ๆเลย โอ๊ย!!!" โมโมะ่อยๆลุึ้นแอบมออยอนที่ำลัหลอล่อเ้าโนี่ให้ออมาาสวนอยู่
ผ่านไปเือบั่วโมอยอนนั่มอเ้าหมาที่ถูับใส่ในล่อ โยอยอนอยู่ในสภาพที่เปรอะเปื้อนไป้วยฝุ่นิน เหื่อเปียุ่มไปทั้ัว
"มอทำไมห้ะ!ยัไม่สำนึผิอี" อยอนุใส่หมา
อี้านนึโมโมะำลัรอนที่ะมา่วยเหลือ นำโนี่ออมาาบ้านออยอน เพราะโมโมะเอไม่ล้าแม้แ่ะทัทายอยอน้วย้ำแม้บ้านะิัน ทุวันโมโมะะเออยอนเวลาไปเรียนอยู่เสมอ
"มาแล้วๆมีอะไร ใรทำอะไรเธอ" าฮยอนเพื่อนร่วมห้อที่สนิทเินทามาามำเรียร้อ
"ือ...เธอ่วยไปพาเ้าโนี่ออมาาบ้านหลันั้นหน่อยสิ"โมโมะี้ไปที่บ้าน้นเหุ
"ทำไม เ้าโมยหมาเธอเหรอ...โห...บ้านหลัออะให่โ ทำไมี้โมยแบบนี้นะ อย่านี้้อเอพี่ะหน่อยละ" าฮยอนปรี่เ้าไปที่บ้านออยอนโยไม่ฟัเสียอโมโมะเลย
"เี๋ยว่อนเ้าไม่ไ้โมย...าฮยอนรอ้วย"โมโมะวิ่ามเพื่อนไป
"นี่!!!ุเ้าอบ้านี้โมยออมาเี๋ยวนี้นะ"าฮยอนะโนเสียัพร้อมับออรัวๆ
"ใรัน...อ่อ...หรือว่าะเป็นเ้านายแ...ีละ มาไ้็ี" อยอนแสยะยิ้ม่อนะอุ้มล่อที่มีเ้าหมาน้อยทำหน้าแป้นแล้นอยู่
"โหย...ล้ามา โมยอเ้าไป ยัะอุ้มออมาโว์อี"าฮยอนเือทันทีที่เห็นอยอนเินออมา
"มาแล้วเหรอ...รอั้นาน"อยอนวาล่อลวา้าๆัวเอ
"นี่!ถามหน่อย ไม่มีเินื้อรึไห้ะ แ่ลูหมานี่้อโมยเลยเหรอ"าฮยอนใส่เป็นุ
"อะไรนะ!โมยเหรอ ใรโมย พูีๆนะ"อยอนอึ้น
"็หมานั่นไ อยาไ้ทำไมไม่อีๆล่ะ"าฮยอนโ้ลับ
"นี่าฮยอน มันไม่ใ่แบบนั้นนะ" โมโมะพยายามบอเพื่อน พลาแอบหลบอยอนไป้วย
"นี่หาว่าั้นโมยไอ้หมาัวะเปี้ยนี้เหรอ" อยอนโรธนหน้าแ
"็ใ่ไ หลัาน็มี" าฮยอนไม่ยอม
"อยาะบ้าาย นี่ั้นลายเป็นโมยไปแล้วเหรอ เธอรู้มั้ยว่ามันทำลายสวนอทิวลิปอั้นนไม่มีิ้นี" ราวนี้อยอนเินไปเาะอบรั้วประันหน้าับาฮยอน
"อย่ามาแ้ัวนะ"าฮยอนเริ่มสับสน
"เ้าไม่ไ้โมย"โมโมะระิบบอ
"หา!แล้วทำไมไม่บอั้นล่ะ"าฮยอนหน้าถอสี
"็เธอฟัะที่ไหนล่ะ"โมโมะเหื่อ
"เอาลูหมาอเธอไป แล้วอย่าให้มันมาใล้บ้านั้นอี"อยอนเปิประูบ้าน่อนะยล่อเ้าโนี่ยื่นให้ทั้สอสาว แล้วปิประูเินลับเ้าบ้านไป
"นี่ั้นทำอะไรลไปนะ"าฮยอนลืนน้ำลายัเอื้อ
"เ้า้อเลียั้นแน่ๆเลย"โมโมะมอามหลัอยอน้วยสีหน้าสิ้นหวั
To be continue
>>>>มาแล้วๆอนแรที่ทุนรออย (รึเปล่า555) เอาใผู้อ่านที่ิามไรท์มาลอ ไรท์ะอัพให้บ่อยที่สุ แม้ะโนเ้านายบ่นว่าอู้าน็าม ยัไฝาเรื่อhole love ้วยนะะ มาหลุมับวามน่ารัอสาวๆันไ้เลย่าา<<<<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น