Navavahc's role play

ลำดับตอนที่ #15 : Event:อนุบาลหมีน้อยแห่งรัก

     ณ โรงเรียนอนุบาลแห่งนึง ที่ตั้งอยู่สักมุมของโลกใบนี่ 

ชายหนุ่มคนนึงกำลังนอนกลางวันอย่างสบายใจ จนกระทั้งมีเสียง ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น

     "นี่แก คิดจะนอนไปถึงไหนหะ ยู!"

เสียงของชายแก่หัวล้าน ที่มาพร้อมหนวดอันยาวของเขา

"หะ! หืม! ผมงั้นหรอ"

ยูสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับมองซ้ายมองขวา

"ก็ใช้ แกนะสิ แถวนี่ยังมีใครที่ไหนอีกกันหะ

ที่แก กะจะนอนยันเวลาเปิดวันแรกเลยรึไงหะ"

ชายแก่คนนั้นยังคงกล่าวต่อ

"เปิดวันแรก? ผมไม่ได้นอนอยู่ที่โรงแรมหรอ?"

ยูยังคงกล่าวออกมาอย่างงงๆ

"โรงแรม? นี่แกนอนจนสมองหายไปแล้ว รึไงหะ

ก็วันนี่เปิดโรงเรียนวันแรกไง และ

ก็วันที่แกจะต้องเริ่มทำงานวันแรกด้วยยังไงละ

เอ้ารีบไปเตรียมตัวได้แล้ว ไป!!"

ชายแก่คนนั้นกล่าวทบทวนออกมา พร้อมกับ

ไล่ยูที่นอนอยู่ให้ไปเริ่มเตีรยมตัวรับงาน

"หาาาาาาาา"

ยูร้องออกมาอย่างตามเรื่องไม่ทันสุดก่อนเขา

จะถูกชายแก่ถีบเข้าให้สักที่

..................................

หลังจากยูถูกบังคับให้เตรียมตัวอย่างงงๆ

เขาก็ไปยืนต้อนรับอย่างงงๆ 

พร้อมคิดในใจอย่างงงๆ

ว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

"จำได้ว่าเมือคืนก็นอนในห้องปกตินี่...."

เขาเริ่มทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมือคืนกับตัวเอง

"อย่ามั่วแต่ใจลอยสิ ตั้งใจทำงานได้แล้ว!

เด็กคนแรกใกล้จะมาถึงแล้ว"

ชายแก่กล่าวออกมาอย่างดุดันพร้อมเอาไม้เท้าตีที่ขาของยู

ทำเอายูสะดุงโหยงและร้องออกมาเบาๆ

ก่อนที่จะมีเงาๆมาจากหน้าประตูค่อยเขาใกล้มาเรื่อยๆ

จนชัดในที่สุด

"นั้นมัน......ไอริน???"

ใช้แล้ว คนที่าอยู่ตรงหน้าเขานั้นคือไอรินที่เขาเคยรู้จักนั้นเอง 

แต่ว่าตอนนี่เธอกลับกลายเป็นเด็กน้อยที่แสนน่ารักไปเสียแล้ว

"หนู ไอรินค่ะ"

เด็นหญิงเริ่มแนะนำตัวเองขึ้น

ก่อนที่ชายแก่จะพาเธอเข้าไปยังห้องข้างใน

"เดียวเด็กคนอื่นๆ ก็ทยอยๆมากันแล้วละ"

ชายแก่พูดก่อนเดินหายไป

แล้วเด็กที่เหลือคนอื่นๆก็เริ่มทยอยๆมากัน

"ผมซี ครับ
หนูเลซี คะ

ผมทรี ครับ"

เสียงแนะนำตัวที่ดังขึ้น เรียงตามลำดับ

ใครมาก่อนหลัง

"โอเคย์........"

ยูกล่าวออกมาอย่างยอมรับชะตากรรมชีวิต

โดยเขานั้นล้มเลิกที่หาคำตอบนี่แล้ว

"แล้วเราจะทำอะไรกันต่อหรอครับ..."

ยูหันไปถามชายแก่หลังจากที่เขาพาเด็กทุกคน

เข้าห้องมาเรียบร้อย

"เรา? ฮะ แกนี่ตลกอีกแล้วนะชั้นมาเพื่อดูความเรียบร้อยเท่านั้นและ

ต่อไปนี่แกนะ อยู่ด้วยแกเองแล้วละนะ ถ้าถามว่าทำอะไรละก็

ก็ทำสิ่งที่โรงเรียนอนุบาลทั้วไปเขาทำกันนั้นและ เข้าใจมั้ย?ไ

แล้วชายแก่ก็ค่อยเดินหายไปในที่สุด

"ถ้าตอบไม่เข้าใจจะหันกลับมาช่วยมั้ยเนี้ย.............."

ยูบ่นพึมพัมก่อนที่จะหันไปมองเหล่า

เด็กน้อยทั้งหลายที่อยู่ในห้อง

"เอาก็ เอาฟระ"

และแล้วการสอนเด็แบบงูๆปลาๆของ

เขาก็เริ่มตั้นขึ้นนั้นเอง.....

...............................................

การสอนของชายหหนุ่มผ่านไปวันแล้ววันเล่า

วันนึงขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารกลางวันกัน

อยู่นั้น ยูที่ทุกวันจะแยกไปกินอาหารคนเดียว

วันเขากลับมานั้งทานด้วยซะอย่างนั้น

แล้วยูก็สังเกตุเห็นความผิดปกติจาก ไอริน

ที่ไม่ยอมกินเนื้อในจานของตนเอง ส่วน ซี

ที่ไม่ยอมกินผัก น่าแปลกๆที่ทุกๆวันที่เขาเก็บ

จานจากทั้ง 2 ก็ไม่พบว่ามีอะไรเหลืออยู่

แต่ว่าทำไมวันนี่ทั้งคู่กับไม่กินกันนะ

ยูจึงค่อยๆเดินเข้าไปถามสาเหตุจากทั้งคู่

"หนูไม่ชอบกินเนื้อ....."

"ผมไม่ชอบกินผัก......."

นั้นคือคำตอบที่เขาได้รับกลับมาจากทั้งคู่

แต่นั้นก็ทำให้ยูเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก

ว่าทำไมทุกๆวันที่ผ่านมา ทั้งคู่กก็กินได้

อาหารก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติแต่อย่างใด

เพราะว่าเขาก็กินเมนูเดียวกัน

"อะ....รึหว่า....."

แต่ตอนนั้นเองเขาก็เหมือนคิดอะไรออก

คนนึงไม่ชอบกินผัก แต่กินเนื้อได้

ส่วนอีกคนไม่ชอบกินเนื้อแต่กินผักได้

มันต้องใช้อย่างที่เขาคิดไว้แน่ๆ

"นี่พวกเธอ ช่วยกันกินของที่อีกฝ่ายไม่ชอบใช้มั้ย"

สิ้นสุดเสียงที่ยู นักเรียนทั้ง 2 ก็ต่างสะดุ้งโหยงขึ้น

พร้อมกับหลบตาจากยูในทันที่

(นั้นไง.....)

ในที่สุดเขาก็หาสาเหตุได้

"ไม่ได้นะรู้มั้ย การเลือกกินไม่ดีต่อสุขภาพนะ

ไหนทั้งคู่ลองบอกครูสิว่าจะไม่ทำอีกแล้ว"

ยูกล่าวขึ้นพร้อมมองไปที่ทั้ง 2

"ครับ/ค่ะ"

ทั้ง ซี และ ไอริน ตอบรับกลับมา

พร้อมก้มหน้าสำนึก

..........................................

หลังจากการสอนที่ผ่านไปวันแล้ววันเล่า

ในที่สุดวันสุดท้ายของการรับเลียงก็มาถึง

นักเรียนทุกคนมา พร้อมชายแก่และยู

ก็มารวมตัวกันที่ห้อง พร้อมเริ่มลำลา

กันและกันก่อนที่จุกคนจะเดินมาพร้อม

เริ่มพูดพร้อมกันๆ

"จริงๆพวกเราหนะ-------"

"จริงๆพวกเราหนะ!!!!!!!!!"

ยูที่สะดุงตื่นขึ้นมาพร้อมกับตะโกนประโยคสุดท้าย

ที่เขาได้ยินใน

"...................................."

จิ้บๆ จิ้บๆ

แล้วทุกอย่างก็นิ่งเงียบจนกระทั้งได้เสียงนกน้อย

ที่ร้องอยู่ข้างนอก ยูที่มองไปรอบๆอีกครั้ง

เขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในโรงแรมเหมือนเดิมแล้ว

"อ้า.....ฝันไปสินะ"

ดูเหมือนในท่ี่สุดเข้าจะรู้ตัวแล้ว

แต่ว่านั้นไม่ใช้สิ่งคาใจเขาอยู่

สิ่งที่คาเขานั้นคือ...

"สรุปแล้ว พวกเธอเป็นอะไรกันว่าาาาาาาาาาาาาาาา~~~~"

~จบเดส~