คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : โรงเรียนของเราน่าอยู่ ?
ตอนที่ 7 : โรงเรียนของเราน่าอยู่ ?
เสียงออดเข้าเรียนดังได้ชั่วครู่แล้วแต่ห้องเรียนก็ยังคงเจื้อยแจ้วไปด้วยเสียงของนักเรียนชายหญิงมากมายที่กำลังพูดคุยสนทนาราวกับไม่ได้พบไม่ได้เจอกันมานาน แม้ห้องจะครึกครื้นสนุกสนานแต่จิตใจของยาสุนับวันมีแต่จะห่อเหี่ยวลง ก็จะไม่ให้เป็นอย่างนั้นได้ยังไง บ้านที่เคยสงบสุขกำลังกลายเป็นรังของยัยเงือกปีศาจ ไม่รู้ว่าวันนี้ยัยนั่นจะป่วนอะไรให้เขาต้องปวดหัวอีก
"เฮ้ย...นั่งหน้ามุ่ยอยู่ได้ ช่วงนี้แกดูไม่สดชื่นเลยนะ"
มาโมรุเอ่ยทักพลางตบไหล่ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเพื่อนผิวคล้ำนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ที่โต๊ะเรียนเพียงคนเดียว ในขณะที่เพื่อนในห้องต่างจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน
"กลุ้มใจเรื่องผู้หญิง"
เขาเอ่ยลอยๆ แถมไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาด้วยนะ ผู้หญิงที่เป็นเงือกสายพันธุ์ดาวทะเล เขาครุ่นคิดโดยไม่ทันได้สนใจกับการแปลความประโยคนั้นของมาโมรุเลยสักนิด
"คบกันมาตั้งนาน เพิ่งรู้ว่าแกไม่ใช่เกย์ก็คราวนี้"
ยาสุตาเหลือกคลายความกังวลบ้าๆ ก่อนลุกพรวดแก้ตัวทันที
"ก็ไม่ใช่น่ะสิเฟ้ย"
"แล้วคืนนั้นล่ะ นายลืมเรื่องของเราแล้วเหรอ...ยัชชี่..."
มาโมรุคว้าผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแสร้งซับน้ำตาแล้วเบือนหน้าหนีราวกับนางเอกละคร ชายผิวสีเข้มยืนนิ่ง คืนไหนของเอ็งฟะ เรื่องของเราอะไรกัน ที่สำคัญ...ยัชชี่นั่นคือชื่อฉันแน่เหรอ
"ล...เลิกพูดจาชวนให้เข้าใจผิดได้แล้วไอ้บ้านี่!"
"เอ้า! จะไปรู้เหรอ เห็นปกติแกไม่เคยสนใจผู้หญิง นอกจากเจ็ทสกี"
มาโมรุตอบตามความคิดของตน ชายผิวคล้ำทำหน้าเบ้แล้วเอ่ยกลับไป
"ไม่ใช่ฉันไม่สน แต่ไม่มีใครสนฉันต่างหาก"
ยาสุพึมพำ เพราะตลอดระยะเวลาสิบแปดปีที่เขาเกิดมาก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสนิทสนมกับเขานอกจากผู้เป็นแม่ อ้อ...แล้วก็ยัยดาวทะเลนั่นด้วย
"แล้วแกกลุ้มใจเรื่องผู้หญิงที่ไหนวะ"
ชายผิวคล้ำสะดุ้งกับคำถามของเพื่อนสนิท จะให้ตอบว่าไงดีล่ะเนี่ย ผู้หญิงที่บ้าน ผู้หญิงแถวบ้าน ผู้หญิงที่ทะเล หรือ ผู้หญิงในทะเล จะบ้าหรือไง มันไม่ใช่เรื่องที่จะพูดได้ง่ายๆนะเฟ้ย! เขาหัวเสียก่อนจะเลี่ยงคำตอบไป
"ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่า น่าอิจฉาพวกผู้ชายที่มีแฟนแล้วก็เท่านั้น ดูอย่างนายสิได้คบกับไมโกะ ดาวโรงเรียน ส่วนฉันสะเก็ดดาวจะได้มาควงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย"
"ไอ้นี่...ถ่อมตัวจริง ๆ บอกแล้วไงว่า ถ้าอยากมีแฟนให้ปรึกษามาโมรุผู้เชี่ยวชาญในด้านความรักคนนี้ ดูจากรูปร่างหน้าตาอย่างนายได้ฟุซึกิก็ไม่เลวนะ"
เพื่อนสนิทพูดพลางชี้มือชี้ไม้ไปทางฟุซึกิที่นั่งอยู่ข้างๆไมโกะแฟนสาวของตัวเอง ยาสุขมวดคิ้ว ทำไมไอ้หมอนี่ มันยุให้ตูคบกับฟุซึกิจังฟะ ช่วงนี้รู้สึกได้ยินเจ้ามาโมรุเชียร์เรื่องฟุซึกิมาสองสามครั้งได้แล้วนะ เขาครุ่นคิดด้วยความแปลกใจ ดูเหมือนหญิงสาวที่ถูกมองจะรู้สึกตัว เธอหันมาสบตากับยาสุแล้วยิ้มหวานทำเอาหัวใจของเขาเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะทีเดียว
"ก็...ไม่...เลว...นะ"
เขาพึมพำเบาๆ โดยแทบไม่อาจคลาดสายตาไปจากฟุซึกิ หญิงสาวผู้มีผมสีดำยาวสลวย ผิวขาวผ่องตรงหน้าได้ ก่อนที่มาโมรุจะกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆเพื่อเตือนว่าอาจารย์เข้าสอนแล้วนั่นเอง เขาถึงได้ละสายตาไปจากเธอในที่สุด
...................
อาจารย์ยามาโมโต้ ทาโรดะ เป็นอาจารย์หน้าเหี้ยม วัยสี่สิบกว่าๆ สอนวิชาภูมิศาสตร์ทางทะเล ดูผิวเผินเหมือนโหดร้ายแต่จริงๆสุดแสนจะใจดี จนพวกเด็กๆแอบเรียกลับหลังว่า ทาโร่ เพื่อลดความน่ากลัวบนใบหน้าของอาจารย์นั่นเอง
"เอาล่ะ...นักเรียนทุกคนวันนี้เราจะมาเรียนเรื่องสิ่งมีชีวิตในท้องทะเลกัน ลองยกตัวอย่างให้ฟังหน่อยสิ ว่าในท้องทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลมีสิ่งมีชีวิตอะไรอยู่บ้าง"
อาจารย์ทาโรดะเอ่ยถามนักเรียนในห้องที่นั่งตาแป๋ว
"ปลาโลมาค่ะ" ไมโกะเอ่ยตอบเสียงดังฉะฉาน ทั้งห้องปรบมือเกรียวกราว
"ปลาดาวค่ะ" ฟุซึกิเอ่ยตอบเสียงดังฉะฉาน ทั้งห้องปรบมือเกรียวกราว
"แมงกระพรุนครับ" มาโมรุเอ่ยตอบเสียงดังฉะฉาน ทั้งห้องปรบมือเกรียวกราว
"นางเงือกครับ" ยาสุเอ่ยตอบเสียงดังฉะฉาน ทั้งห้อง...เงียบ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังครืน อาจารย์ทาโรดะยกมือกุมขมับแล้วกลุ้มใจในคำตอบของแต่ะคน
"เอาล่ะๆ พอแค่นี้ก่อน ไมโกะกับฟุซึกิ โลมากับดาวทะเล ไม่ใช่ปลานะ ส่วนแมงกระพรุนของมาโมรุไม่มีปัญหา แต่นางเงือกเนี่ยเธอคงหมายถึงพะยูนใช่ไหมยาสุ"
อาจารย์ทาโรดะเอ่ยตอบลูกศิษย์ที่นั่งนิ่งอยู่กับโต๊ะ ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ พลางพยักหน้าตอบรับไปพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ ถ้านางเงือกคือพะยูนอย่างที่ทาโร่พูดก็ดีน่ะสิ ที่จริงเขาก็แค่ตอบให้เป็นมุกไปงั้นล่ะ
แล้วอาจารย์ทาโรดะก็เริ่มสอนต่อไป ยาสุทอดสายตาไปทางหน้าต่างห้องเรียนพลางมองเลยออกไปที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียน ต้นไม้ใหญ่กำลังพลิ้วไหวไปตามแรงลมที่กรรโชก เขาเห็นฝุ่นทรายปลิวว่อนไปทั่วพื้นราวกับสร้างม่านหมอกสีส้มในชั่วพริบตาแล้วค่อยๆอันตราธานหายไป ปรากฏร่างของหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างเล็ก หน้าตาท่าทางใสซื่อราวกับเด็ก ชายหนุ่มที่กำลังเหม่อลอยรู้สึกคุ้นตาอย่างไรชอบกล
ฉับพลันที่นึกขึ้นได้เขาก็ต้องช็อกแทบสิ้นสติ ผู้หญิงคนนั้นคือนางเงือกโฉดที่เขารู้จักดี...ดีมากๆเลยด้วย! นั่นมันโฮชิโนะนี่นา! แถมยัยนั่นยังแต่งชุดนักเรียนชายตัวหลวมโครกเสียด้วย ยาสุลุกพรวดแล้วโวยวายขึ้นด้วยเสียงอันดัง
"ว้ากกกก...ขออนุญาตครับ!" พูดจบเขาก็โกยอ้าวเผ่นออกจากห้องเรียน ท่ามกลางความประหลาดใจของอาจารย์และนักเรียนทุกคน
...................
ยัยเงือกนั่นตามฉันมาโรงเรียนทำไมฟะ!!! ยาสุคิดในใจขณะที่วิ่งไปยังสนามหญ้าหน้าโรงเรียน เมื่อพบเป้าหมายที่กำลังทำท่าทางเอ๋อๆ เหมือนไม่รู้จะไปทางไหน เขาก็ฉุดกระชากลากเธอไปยังหลังโรงเรียนด้วยความไวแสง
"เธอตามฉันมาที่นี่ทำไม! แล้วไอ้เสื้อผ้านั่นมันอะไรกัน!" เขาเอ่ยถามประโยคแรกเมื่อมาถึงยังสวนหลังโรงเรียน เงือกสาวทำหน้าบ้องแบ๊วแล้วหัวเราะคิกคัก
"อะฮิ...ก็โฮชิโนะเบื่อที่ต้องอยู่บ้านรอเจ้าชายกลับมา ก็เลยมาหาเจ้าชายที่โรงเรียนซะเลย ส่วนเสื้อผ้าพวกนี้โฮชิโนะเห็นเจ้าชายใส่มาโรงเรียน โฮชิโนะก็เลยใส่มาโรงเรียนเหมือนกัน สวยไหมค่ะ"
พูดจบเธอก็หมุนรอบตัวเหมือนเด็ก ๆ เพื่อโชว์ชุดรุ่มร่ามเกินขนาดตัวของเธอ
ทั้งแขนเสื้อที่ยาวเลยมือ ขากางเกงที่ยาวลากพื้น ก่อนที่ร่างของเงือกน้อยจะเซแล้วล้มลงไปกองกับพื้นเพราะเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ ยาสุมองความร่าเริงของเธออย่างกลุ้มใจพลางพยุงร่างบางของเงือกสาวขึ้นมาอย่างทุลักทุเลแล้วเอ่ยถาม
"ฉันบอกว่าไม่ให้สร้างความวุ่นวายไม่ใช่เหรอ"
"เจ้าชายบอกว่าไม่ให้สร้างความวุ่นวายในบ้าน โฮชิโนะก็เลยออกมาข้างนอก"
สาวน้อยพูดแล้วเอียงคอเล็กน้อย ยาสุแทบอยากจับเธอโหม่งก้อนหินสักก้อนให้หัวเอียงไปถาวรเสียเลย บอกไม่ให้วุ่นวายในบ้านก็เลยออกมาจุ้นกับชีวิตนอกบ้านของฉันงั้นเหรอ!
"เธอรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า มันจะไม่ดี ดูสิ...เอาชุดนักเรียนชายมาใส่ โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย" เขากุมขมับอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ แม้โฮชิโนะจะหน้าโหลเหมือนเด็กมัธยมที่เดินกันเกลื่อนกลาดจนบางครั้งเขาอดระแวงไม่ได้ก็เถอะ แต่การแต่งตัวเป็นผู้ชายแถมเสื้อผ้าหลวมโครกเดินร่อนไปมาในโรงเรียนมันจะเด่นเกินหน้าตาหล่อนไปหน่อยแล้ว ยาสุครุ่นคิด ทว่า โฮชิโนะไม่คิดเช่นนั้น เธอทำหน้าเบ้แล้วน้ำตาก็เริ่มคลอปริ่มออกมาจากดวงตา
"ไม่เอา! โฮชิโนะอุตส่าห์มาหาเจ้าชายถึงโรงเรียน ยังจะขับไล่ไสส่งอีกเหรอคะ บ้านก็ไม่ให้อยู่ ที่นี่ก็ไม่ให้อยู่แล้วจะให้โฮชิโนะไปอยู่ที่ไหน!"
งั้นก็ไสหัวกลับทะเลบ้านหล่อนไปเลยสิฟะ! ชายหนุ่มตะโกนในใจโดยไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวอีกฝ่ายจะน้อยอกน้อยใจแล้วเกิดการนองเลือดขึ้นมาอีก
"ฉันมีเรียน เธอจะมายืนรอ นั่งรอ นอนรอไม่ได้หรอก...กลับไป้"
"ไม่ค่ะ...โฮชิโนะไม่กลับ โฮชิโนะจะอยู่กับเจ้าชายจนกว่าความตายจะมาพรากเราจากกัน"
เธอโวยวายแล้วกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับยาสุ งั้นเธอก็เอามีดมาแทงฉันให้พรุนไปเลยเซ่!อยากตายจริงๆ ยัยเงือกนี่ไล่เท่าไรก็ไม่ยอมกลับ ไม่สิๆ เธอเอามีดแทงตัวเองตายไปเลยดีกว่า อา...แบบนั้นเดี๋ยวก็มีโฮชิโนะออกมาอีกหลายคนสิ ชายหนุ่มสับสนกับเสียงในใจของตัวเองเหลือเกิน
"เออๆ แต่เธอต้องอยู่เงียบๆนะ เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน รออยู่ตรงนี้ก่อน"
"ค่ะ"
เธอตะเบ๊ะรับคำชายผิวคล้ำ ยาสุมองอย่างไม่เชื่อใจเท่าไร ก่อนวิ่งเข้าอาคารเรียนไป ช้าก่อน...แล้วเขาจะไปหาชุดนักเรียนหญิงมาจากไหนกันล่ะ! ฉกชิงวิ่งราวตบตีฉุดกระชากลากถู นี่มันเป็นทางแก้ที่ถูกต้องแน่แล้วเหรอ โอ้ย! กลุ้มวุ้ย! ยาสุที่ก้าวเท้าวิ่งไปแทบจะทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด โรงเรียนจะน่าอยู่กว่านี้ ถ้าไม่มียัยเงือกนั่น!!!
+ +
ความคิดเห็น