คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เงือกมาแล้วค่า !
ตอนที่ 2 : เงือกมาแล้วค่า !
ร่างของยาสุกำลังจมดิ่งลงสู่ใต้ทะเล เช่นเดียวกับสติสัมปชัญญะของเขาที่จมดิ่งลงสู่ความมืดมิด...สีแดง เขาหวนนึกถึงความฝันเมื่อคืนและในหลายๆคืนที่ผ่านมา ในตอนนั้นเงือกสาวผมยาวมาช่วยเขาให้รอดพ้นถึงแม้ว่าตอนหลังเธอจะบางเฉียบเพียง 0.5 มิลลิเมตรก็เถอะ แล้วยัยเงือกแขนงอกนั่นจะมาช่วยเขาเหมือนในฝันไหมนะ?
ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้คิดอะไรต่อไป เงือกสาวผมสั้นหน้าจืดก็ดำน้ำดุ๊กๆพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ยาสุอึ้งไปชั่วขณะ ยัยนั่น...ยัยเงือกปีศาจมันมาแล้ว!
"มาช่วยแล้วค่า!" เขาได้ยินเสียงของเธอทั้งๆที่อยู่ในน้ำ แต่แล้วความกลัวยังไม่ทันหดหาย ความจุกก็พุ่งเข้ามาแทนที่ ยัยเงือกปีศาจดันรีบร้อนเข้ามาช่วยไปหน่อยถึงกับเบรกไม่ทัน เธอเอาหัวพุ่งกระแทกเข้าที่หน้าท้องของเขาพอดี ยาสุเผลออ้าปากค้างด้วยความเจ็บ น้ำเค็มจึงทะลักพรวดเข้าปากทันที
"อ๊ายย! ขอโทษค่ะ…ขอโทษนะค่ะเจ้าชาย" เธอรีบยืนตรงในน้ำแล้วโค้งคำนับแบบญี่ปุ่นหลายสิบครั้ง ชายหนุ่มเหลือบมองเธอแล้วอยากจะร้องไห้ ถ้าจะมาช่วยก็เลิกคำนับสักที จะตายอยู่แล้ว...เขานึกในใจอย่างสิ้นหวัง
ราวกับใจสื่อถึงใจ หญิงสาวยิ้มแป้นแล้นเหมือนไม่รับรู้ความทรมานใต้น้ำของเขา เธอทำหน้าฮึดสู้เหมือนจะพูดอุบอิบว่า สู้เว้ย! แขนผอมบางคว้าข้อเท้าทั้งสองของยาสุเอาไว้แน่น ชายหนุ่มแม้อยากจะผละหนีแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอเอาเสียเลย
เธอลากยาสุขึ้นไปเบื้องบนด้วยแรงมหาศาล พลันหญิงสาวก็ร้องฮึ่ยย่า! แล้วเหวี่ยงร่างของเขาลอยไปเหนือผิวน้ำ ลมเย็นเฉียบพัดผ่านร่างของชายผู้โชคร้าย เอ้ย..โชคดี จนรู้สึกหนาวเหน็บในขณะที่กระเด็นไปทางชายหาด
แต่ก็ไปไม่ถึง...ยาสุร่วงลงสู่ช่วงน้ำตื้น หัวกระแทกพื้นทรายหนาแน่นเปียกชุ่ม เขารีบเงยหน้าขึ้นสูดอากาศหายใจ แถมด้วยเสียงไอแค่กๆที่ตามมากระชั้นชิด บนหาดนั้นไม่มีใครอยู่เลย มันว่างเปล่าจนน่าแปลกใจ
"ขอโทษนะค้า ขอโทษนะค้า..." เสียงขอโทษยังตามมาหลอกหลอน เขารีบหันกลับไปมองต้นเสียง เงือกสาวผมสั้นที่เกือบทำให้ลูกชาวประมงอย่างเขาต้องจมน้ำตายมาทำท่าผงกหัวคำนับไปมาอยู่ข้างหลังเขาอีกแล้ว
ยาสุสำลักน้ำทะเลออกมาเล็กน้อย พลางเหลือบมองดูบุคคลเบื้องหน้า เธอจะฆ่าเขาเหรอ? ไม่ใช่นี่นา เธอช่วยเหลือเขาไว้ต่างหาก
"ทำไม...? ทำไมเธอถึงช่วยฉัน ฉันนึกว่าเธอมาขวางหน้าเจ็ทสกีเพราะตั้งใจจะฆ่าฉันเสียอีก?"
"ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนช่วยคุณขึ้นมาเอง ก็คุณยังไม่ได้ชดใช้ในสิ่งที่คุณทำกับฉันเลยนี่นา อะฮิ อะฮิ อะฮิ..."
เงือกสาวยิ้มหวานก่อนโชว์บางสิ่งบางอย่างให้เขาดู มันคือแขนข้างที่ขาดไป วินาทีนั้นแผลที่หัวไหล่ของเธอก็เปิดออกพร้อมกับเลือดที่พุ่งพรวดทะลักออกมาอีกครั้ง อั่ก...อ่อก...คร่อก! พลัน สติของเขาก็ดับวูบไปพร้อมความรู้สึกต่างๆนานา
...................
ฝัน...มันต้องเป็นฝันแน่ๆ ถ้าไม่ใช่ฝันมันก็ต้องเป็นเดจาวูหรืออะไรสักอย่าง? เดี๋ยวแม่ก็จะเข้ามาปลุกแต่เช้าตรู่เหมือนทุกครั้ง...ล่ะมั้งนะ ยาสุคิดอย่างเป็นกังวลก่อนจะสะดุ้งตื่นจากความฝันอันโหดร้าย พลางหายใจถี่ๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยราวกับไปสู้รบปรบมือกับกองทัพปลาฉลามมาทั้งฝูง สายตาของยาสุเริ่มมองดูรอบตัวอย่างตื่นตระหนก เขากำลังนั่งอยู่ริมหาดในขณะที่เกลียวคลื่นก็ซัดไปมาอยู่บริเวณเท้า
ฝัน...ฝันจริงๆด้วย เขาเริ่มงงไปหมดแล้วว่าตรงไหนฝันตรงไหนเรื่องจริง อา...เมื่อกี้ต้องฝันแน่ ๆ ดูสิ...ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว นักท่องเที่ยวเดินกันให้วุ่น คณะทัวร์ที่จะมาดูโลมาก็เตรียมขึ้นเรืออยู่ไกลๆ นั่นฝรั่งเปิดอกทาครีมกันแดด สาวๆผิวสีแทนจากโตเกียวกำลังเล่นน้ำ มันก็เหมือนทุกวันนี่นา? สงสัยว่าเขาคงขี่เจ็ทสกีชนเข้ากับโขดหินแล้วมาเกยตื้นที่ชายหาดกระมัง?
"เฮ้ย!! ยาสุ....เป็นอะไรไหม"
เสียงมาโมรุโวยวายมาแต่ไกลในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดหาคำตอบให้ตัวเอง เพื่อนชายคนสนิทรีบตรงเข้ามาหาพลางเขย่าร่างเขาอย่างแรง
"บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าว่ะ ไหนดูสิ แขนหัก ขาหัก ซี่โครงหัก คอหักหรือเปล่า อ้าว...ไม่เป็นไรเลยเหรอเนี่ย ว้า..." มาโมรุพึมพำเหมือนเสียดาย ยาสุทำหน้านิ่งจ้องไปที่เพื่อน ไอ้ที่แกรีบวิ่งมาดูฉันเนี่ย หวังให้รอดหรือไม่รอดกันแน่ฟะ
"ไม่เป็นอะไร คงชนโขดหินน่ะ"
"เฮ้ย...ตั้งแต่แกขี่เจ็ทสกีมา ไม่เคยเห็นเกิดอุบัติเหตุสักครั้ง แล้วนี่คิดยังไงจมน้ำวะ แกว่ายน้ำคล่องจะตายไม่ใช่เหรอ" มาโมรุยังคงซักไซ้ต่อไปด้วยความสงสัย "แล้วก็นะ ฉันขี่อยู่ดีๆก็เห็นแกลอยละลิ่ว...ตีลังกาโคตรสวยแต่ร่วงลงน้ำไม่เป็นท่า แวบแรกฉันเห็นแขนคนกระเด็นขึ้นมาด้วยนะเว้ย! แต่สงสัยตาฝาด พอลองขับไปดูก็ไม่เห็นมีใครเลย หาแกแทบตายก็หาไม่เจอ เลยให้คนมาลากเจ็ทแกไป แล้วกลับมาดูอีกครั้งก็เจอแกนอนอยู่เนี่ย"
"เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ?" ยาสุอ้าปากค้างแล้วเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง
"บอกว่าฉันน่ะหาแกแทบตาย เข้าใจไหม?"
"มะ...ไม่ใช่ ที่แกบอกว่าแขน... เออเว้ย! ช่างเถอะๆไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!" หนุ่มผิวคล้ำรีบบ่ายเบี่ยง เรื่องนางเงือกหน้าจืดนั่นต้องเป็นความฝันอยู่แล้วล่ะน่า ไม่มีทางเป็นเรื่องจริงหรอก นางเงือกอะไรจะหัวเราะอะฮิๆ เดี๋ยวก่อน..นั่นมันไม่ใช่ประเด็นไม่ใช่เหรอ? นางเงือกมันไม่มีจริงตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
"เออๆ ไม่พูดก็ได้วะ รอเดี๋ยวนะ ฉันจะโทรเรียกคนมาหามแกไป" มาโมรุพูดแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรเรียกลูกน้องด้วยความรวดเร็วแถมยังหันหลังเดินห่างออกไปจากเพื่อนประมาณก้าวหนึ่ง จนยาสุที่นั่งกางขาอยู่เอื้อมไปห้ามไม่ทัน
"เฮ้ย! มาโมรุไม่ต้อง ฉันไม่เป็นอะ..." ยังพูดไม่จบประโยคดี ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ของยาสุก็เหลือบไปเห็นฝูงโลมาราวๆสิบกว่าตัวกำลังเริงร่าอยู่กลางทะเล พวกมันแข่งกันกระโดดขึ้นมาแล้วมุดกลับลงน้ำไปอีกครั้งด้วยความเร็วซึ่งเป็นเรื่องปกติของจังหวัดจิบะอยู่แล้ว
แต่ว่ามันไม่ปกติ! มัน...มัน...มันไม่ปกติแน่ๆ!! ในกลุ่มโลมาที่กำลังโดดขึ้นโดดลงเป็นฝูงนั้น มีตัวแปลกปลอมอยู่! นางเงือกผิวขาวผ่องกลมกลืนไปกับสีของโลมาได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เธอกำลังโดดขึ้นลงเหมือนโลมาไม่มีผิด แม้ว่าจะมีแขนทั้งสองข้างงอกออกมาครบแต่ในปากก็ยังคาบท่อนแขนที่ถูกเขาชนขาดกระเด็นเอาไว้ นักท่องเที่ยวที่ชายหาดร่วมห้าสิบคนมัวแต่ทำโน่นทำนี่ กลุ่มทัวร์ก็ดันกันขึ้นเรือ มาโมรุก็คุยโทรศัพท์โดยหันหลังให้ทะเล ไม่มีใครสังเกตเห็นยัยเงือกปีศาจกันสักคนนอกจากยาสุเท่านั้น
"อ้ากกกกกก!!!"
โลมา เงือก โลมา เงือก โลเงือก...เงือกมา...เงือกมาแล้วเว้ยย! ยาสุชี้ไม้ชี้มือไปทางฝูงโลมากลางทะเลด้วยอาการตื่นตกใจเป็นที่สุด ในใจก็ได้แต่รู้สึกว่า ภาพเงือกคาบแขนที่ขาดของตัวเองเอาไว้พร้อมว่ายกระโดดขึ้นลงแบบโลมามันโคตรน่ากลัวเลยเว้ยย ช่วยด้วย!!!
"เฮ้ย..แกเป็นอะไรวะ"
"ดูนั่นเว้ย! ดูน้านน!"
มาโมรุรีบหันไปดูฝูงโลมากลางทะเลอย่างงุนงง แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ โลมาที่น่ารักยังคงว่ายขึ้นลงอยู่แถวนั้นต่อไป
"ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่" เพื่อนของเขาหันมาตอบ แต่แล้วจังหวะที่มาโมรุหันหลังให้ทะเลอีกครั้ง ยัยเงือกปีศาจก็โผล่ขึ้นเหนือน้ำพร้อมโลมาบางตัว แถมดูเหมือนเธอจะรู้แล้วว่าเขาอยู่ตรงนี้ เงือกสาวหันมายิ้มแหะๆพลางโบกไม้โบกมือให้ก่อนจะพุ่งลงน้ำอีกครั้ง
ยาสุช็อกจนตาเหลือกไป มาโมรุสะดุ้งเพราะเพื่อนท่าทางผิดปกติ ชายหนุ่มท่าทางสำอางจึงหันไปมองทางทะเลอีกครั้งประจวบเหมาะกับที่เงือกสาวพุ่งลงน้ำไปพอดี มาโมรุขมวดคิ้วก่อนจะหันกลับมา
"โลมามันทำไมเหรอ?"
ยาสุน้ำตาคลอเบ้า มีเงือกนะ…มียัยเงือกผมสั้นหน้าจืดงอกแขนขาได้ด้วยนะ ทุกคนช่วยหันไปมองหน่อยสิ เงือกปีศาจมันอยู่ตรงนั้นน่ะ!!
"ไม่...ไม่มีอะไร ไม่ต้องมาสนใจฉัน ไม่ต้องสนใจฉ้านนน!!" ชายหนุ่มผิวคล้ำคร่ำครวญเสียงดังแล้วลุกขึ้นวิ่งโร่หนีทะเลไปตามทางที่มุ่งหน้าตรงไปยังบ้านของตน
"ยาสุ...ทำไมวะ ฉันทำอะไรผิดเหรอ?"
มาโมรุตะโกนไล่หลัง ยาสุไม่ตอบอะไรได้แต่วิ่งร้องไห้โฮๆกลับไปที่บ้าน พร้อมกับคาดหวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคงจะเป็นเพียงภาพลวงตา
...................
อาหารเย็นวันนี้ก็เหมือนเช่นทุกๆวัน เป็นเมนูปลาเสียส่วนใหญ่ ทั้งปลาทอด ปลาต้ม ปลานึ่ง ปลาย่าง ยาสุนั่งคุกเข่าบนเบาะจ้องมองปลาบนโต๊ะอาหารเตี้ยๆด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนเหมือนจะอาเจียน พ่อกับแม่ของเขาเริ่มซัดข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่สายตาก็ยังจับจ้องลูกชายซึ่งมีท่าทีแปลกๆไปด้วย
"เป็นอะไรไปยาสุ ทำไมไม่ทานข้าว" พ่อเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพราะเห็นลูกชายคนเดียวจ้องจานอาหารอยู่นานแล้ว เมื่อพ่อผู้เป็นชาวประมงผิวคล้ำแต่หน้าตาใจดีเปิดโอกาสให้ ยาสุจึงหันไปหาแม่ทันที
"มะ...แม่ คือวันนี้ผมไม่อยาก..."
"อย่าบอกนะว่าแกไม่อยากกินปลา ไม่รู้เหรอว่าการกินปลาน่ะได้คุณค่าทางสารอาหารมากกว่าเนื้อสัตว์อื่นๆ ชาวประมงอย่างเราก็ต้องกินปลาเพราะมันถูกและหาง่าย ที่สำคัญคือฉันต้องเก็บเงินค่าอาหารบางส่วนเอาไว้ เผื่อให้แกเข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นแกควรกตัญญูต่อบิดามารดาด้วยการกินๆเข้าไปซะ อย่าเรื่องมาก...เดี๋ยวปั๊ดถีบหัวทิ่ม เข้าใจหรือยัง?" ผู้เป็นแม่อธิบายเหตุผลอย่างชัดเจน กล่าวโดยสรุปตามความเข้าใจของลูกชายก็คือ ถ้าไม่กินๆเข้าไปซะ เอ็งจะโดนเตะนั่นเอง
"ปะ...เปล่าครับ ไม่ได้เบื่อ" ยาสุแก้ตัวทันควันก่อนจะหาหนทางอื่นที่ดีกว่านี้
"เดี๋ยวผมไปดูบ่อปลาหลังบ้านก่อนนะ ยังไม่ได้ให้อาหารพวกมันเลย เดี๋ยวจะกลับเข้ามากินครับ" เขาหาเหตุผลแล้วรีบเผ่นออกจากบ้านทันทีโดยทำเป็นไม่สนใจแม่ที่ร้องเรียกอยู่
ยาสุเดินอ้อมมาทางหลังบ้านเพื่อทำใจก่อนกินข้าว บ่อปลาหลังบ้านมีทั้งหมดสองบ่อ ล้วนแต่ขนาดใหญ่ บ่อหนึ่งเป็นบ่อปลาทองตัวใหญ่ที่เขาเลี้ยงไว้ บ้างก็มีคนให้มา บ้างก็ได้จากเกมตักปลาทองตามงานเทศกาล ซึ่งเขาไม่คิดจะขายให้ใคร ส่วนอีกบ่อนั้นเขาเอาไว้เลี้ยงปลาทองตัวเล็กๆซึ่งเป็นลูกๆของปลาทองบ่อแรก บางทีก็มีคนมาขอซื้อบ้าง เขาก็ขายให้ไปตามสมควร
ชายหนุ่มเดินไปหยิบอาหารปลาจากชั้นวางของหมายจะเอาไปให้ลูกๆในบ่อ แต่พอเดินมายังไม่ทันได้เข้าใกล้ เสียงน้ำจ๋อมแจ๋มก็ดังขึ้นอยู่ในบ่อเหมือนปลากำลังดิ้น ยาสุขมวดคิ้วแล้วรีบปรี่เข้าไปดู ก่อนจะต้องตกตะลึงช็อกค้างทันที
มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ในบ่อปลาทองตัวใหญ่ ซึ่งแต่ละตัวเขาสุดรักสุดหวงทั้งนั้น เธอกำลังกัดกินปลาอย่างเอร็ดอร่อย แหม...กินปลาดิบสมกับเป็นคนญี่ปุ่นจริงๆ จะบ้าเหรอ!!! กินปลาเป็นๆเนี่ยนะ แถมยังเป็นปลาทองอีกต่างหาก
หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเขมือบอย่างตะกละตะกราม ยาสุแทบน้ำตาร่วงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวผู้นั้นคือยัยเงือกปีศาจที่เกือบทำเขาจมน้ำตายนั่นเอง ยิ่งไปกว่านั้นในมือของเธอก็มีร่างไร้หัวที่ยังดิ้นตุบๆของอัตจังปลาทองสุดรักสุดหวงตัวใหญ่เกือบเท่าฝ่ามือของเขาอยู่ด้วย ไม่ต้องคาดคิดอะไรมาก ก็พอจะรู้ได้ว่า ไอ้ที่เธอเคี้ยวหมุบหมับอยู่ในปากจะต้องเป็นส่วนหัวที่หายไปแน่ๆ
ด้วยความช็อกที่ปลาทองสุดรักถูกเขมือบดิบๆไปต่อหน้าต่อตา ยาสุจึงอดรนทนไม่ได้ เขารีบร้องห้ามออกไปทันที
"หยุดนะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ชายหนุ่มร้องลั่น แต่แล้วในวินาทีที่เธอหันกลับมา ยาสุก็รู้สึกว่าไม่น่าส่งเสียงออกไปเลย หญิงสาวยิ้มแหะๆแล้วเอามือข้างหนึ่งเกาหัวอย่างเขินๆทั้งที่มือข้างนั้นเต็มไปด้วยเมือกและเลือดจางๆของอัตจัง
"ตายจริงถูกเห็นเข้าซะแล้ว นี่ปลาทองของเจ้าชายเหรอคะ?" เธอเอ่ยถามแล้วเลียปาก
ยาสุช็อกจนตาเหลือก ก่อนที่เงือกสาวจะหม่ำอัตจังของเขาต่ออย่างเอร็ดอร่อยไม่เหลือแม้แต่ปลายหาง ชายหนุ่มยกมือทั้งสองขึ้นกุมหัว กรีดร้องในใจราวกับฝันร้ายมาเยือนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
"แหะๆ เลี้ยงดีจังนะคะ อร่อยมากเลย วุ้นตรงหัวเนี่ยละลายในปากเลยล่ะค่ะ อะฮิ..." หญิงสาวชมเปาะพลางแลบลิ้นเลียวุ้นจากส่วนหัวของปลาทองที่ติดอยู่บริเวณริมฝีปากเหมือนไม่อยากพลาดรสชาติไปแม้แต่อณูเดียว
+
+
ความคิดเห็น