ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สะบัดหางสร้างรัก [ Oh! My Mermaid? ]

    ลำดับตอนที่ #1 : เธอเป็นใครน่ะ ?

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 283
      0
      15 พ.ค. 50

    ตอนที่ 1 : เธอเป็นใครน่ะ ?
           
             เสียงฟ้าร้องคำรามสะเทือนไปทั่วฟากฟ้าจนผู้คนข้างล่างอดหวั่นใจไม่ได้กับสภาพอากาศ โดยเฉพาะชายหนุ่มผู้มีผิวสีเข้มซึ่งยังคงแหวกว่ายอยู่กลางทะเลสีทะมึนอันไร้ขอบเขต บรรยากาศรอบข้างทั้งแปรปรวนไปด้วยคลื่น ทว่า กลับทำให้รู้สึกวังเวงพิกล แรงปะทะของคลื่นที่ถาโถมเข้าใส่ตัวเขาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนชายหนุ่มซึ่งมีชีวิตอยู่ในเขตชายฝั่งมาตั้งแต่เกิดรู้ได้ในทันทีว่ากำลังจะเกิดพายุลูกใหญ่

             ตายแน่...เขาต้องอยู่ท่ามกลางพื้นน้ำที่เวิ้งว้างในขณะที่กำลังเกิดพายุเนี่ยน่ะเหรอ? ตายกับตาย ตายชัวร์ๆ ตายแหงแก๋ ตายแน่ตายนอน ตายแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งโกกิ ตายสุดๆ ไปเลย ยะฮู้! เขาแอบคิดประชดประชันชีวิตตัวเองทั้งที่ในความเป็นจริงร้องหาพ่อแก้วแม่แก้วจนเสียงลั่นไปแล้ว 

             เขาเริ่มสับสนในขณะที่เมฆสีดำเริ่มเคลื่อนตัวเข้าปกคลุมไปทั่วผืนฟ้าเบื้องบน ก่อนที่ฝนจะเทกระหน่ำตกลงมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับกระแสลมโหมแรง เกลียวคลื่นเริ่มม้วนตัวเตรียมจะถาโถมเข้าหาเขาอย่างหนักหน่วง เขาจะต้องจบชีวิตลงเพราะทะเลอย่างนั้นเหรอ? ชายหนุ่มถามตัวเองพลางหลับตาเพื่อปิดกั้นภาพคลื่นลูกยักษ์ตรงหน้าคล้ายพยายามหนีความจริงไปเรื่อยๆ 

             "ไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยคุณเอง"

             เสียงหวานใสของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมฉุดมือของเขาให้ว่ายตามเธอไป ชายผิวสีเข้มยอมลืมตามองดูในที่สุด ผู้ที่กำลังช่วยเหลือเขาเป็นหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลมะฮอกกานี นัยน์ตากลมโตสีดำ จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพูอิ่มเอิบ ผิวขาวนวลดั่งพระจันทร์เต็มดวง เพียงชั่ววินาทีแรกที่เห็น เขาก็หลงใหลเธอเสียแล้ว

             แต่เมื่อมองดูร่างกายท่อนล่างของเธอที่อยู่ในน้ำ นั่นดูอย่างไรก็ต้องเป็นครีบปลาอย่างแน่นอน เกล็ดสีเขียวส่องประกายอยู่ใต้น้ำทะเลแลดูดั่งอัญมณีสูงค่า ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธออีกครั้ง นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ...เขามั่นใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นภาพเหตุการณ์นี้ หลายต่อหลายครั้งแล้วที่เขาพบว่าตนเองลอยคออยู่กลางทะเลเวิ้งว้างท่ามกลางพายุ สุดท้ายแล้วก็จะมีเงือกสาวออกมาช่วยทุกครั้งไป เมื่อตระหนักได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงรีบเอ่ยถามออกไปเพราะอยากพูดคุย

             "ธะ...เธอชื่ออะไร?"

             เมื่อได้ยินคำถามจากอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก เธอหันมาตอบพร้อมกับรอยยิ้มอันสดชื่นว่า...

             "เอเรียล"

             ชายหนุ่มตกตะลึง ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อไป หญิงสาวก็กลายร่างเป็นภาพสองมิติ  แบนและบางเฉียบเพียงไม่กี่มิลลิเมตร คุณพระคุณเจ้า... เธอหน้าเหมือนเจ้าหญิงเงือกน้อยในการ์ตูนที่เขาเคยดูทางโทรทัศน์ตั้งแต่สมัยเด็กๆ เปี๊ยบเลย อ๊ากกกกก! ทำไมนางเงือกสุดสวยของเขาถึงกลายเป็นภาพสองมิติไปได้ล่ะเนี่ย!!!

    ...................

             "อ๊า อ๊า อ๊าก......" ชายหนุ่มครวญครางพร้อมดิ้นไปมาจนผ้าห่มยับยู่ยี่ ผู้เป็นมารดาจึงได้แต่ยืนเท้าเอวแล้วจดจ้องด้วยความสงสัย

              "ยาสุตื่นได้แล้ว แกจะนอนให้ได้ปริญญาเลยหรือไง?"

            สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแม่พยายามปลุกลูกชายที่กำลังฝันดี...หรือฝันร้ายก็เอาเถอะ ยาสุลุกพรวดขึ้นมาแล้วหันไปมองหน้าแม่ตัวเอง ก่อนจะเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาด้วยความซาบซึ้งที่ช่วยปลุกเขาจากฝันร้ายสองมิติ

             "แม่! ผมรักแม่คร้าบบบ โฮๆ ขอบคุณครับแม๊!!!" ยาสุร้องคร่ำครวญแล้วเกาะขาหญิงวัยกลางคนที่ตนคุ้นเคยไม่ยอมปล่อย กระทั่งมารดาร่างสูงใหญ่เริ่มบันดาลโทสะเหวี่ยงขาเตะลูกชู้ตส่งลูกชายที่น่ารักของตัวเองกระเด็นปลิวออกไปนอกบ้านผ่านทางหน้าต่างห้องนอน ยาสุลอยละลิ่วรับแสงอรุณก่อนจะหล่นตุบแถไปกับพื้นทรายอุ่นๆ และเป็นเม็ดหยาบ...

             "อายุตั้งสิบแปด ปลาจะตอดตูดไม่ถึงแล้ว เลิกงอแงเพราะฝันร้ายซะทีเถอะ!" แม่โวยวายเดือดดาล

             "คะ...ครับแม่" ยาสุบนพื้นทรายพึมพำตอบรับอย่างว่านอนสอนง่ายเหลือเกิน

             เขายังคงงัวเงียและงุนงงจากความฝันเมื่อสักครู่ ให้ตายสิ...ฝันถึงนางเงือกมาตั้งหลายปีไอ้เราก็นึกว่าผูกพันมาแต่ชาติปางก่อน ตอนสุดท้ายดันกลายเป็นตัวการ์ตูนไปเสียได้ ก็เพราะพ่อนั่นล่ะที่ชอบเอานิทานน่ารักน่าชังพวกนั้นมากรอกหูบ่อยๆ ต่างจากแม่ซึ่งไม่ชอบให้อ่านนิทาน วันๆมีแต่จะไล่ให้ลงไปว่ายน้ำในทะเลอย่างเดียว เพราะว่าตอนเด็กเขาติดแม่มากเกินไป เป็นเหตุให้ปัจจุบันนี้หากยังเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาอีกล่ะก็ เป็นอันโดนแม่เตะกระเด็นทุกที

             "แกรีบมากินข้าว แล้วรีบๆเอาข้าวไปให้พ่อด้วย" แม่โผล่หน้าออกมาจากบ้านขณะที่เขากำลังเดินจากชายหาดตรงไปยังบ้านตัวเอง ชายหนุ่มตอบรับกลับไปสั้นๆเท่านั้น  แต่ยังไม่ทันได้เข้าบ้านก็มีชายรุ่นราวคราวเดียวกับเขาวิ่งโบกมือมาแต่ไกล

             "เฮ้ย! ยาสุ! ขับเจ็ทไหมวันนี้?"

             เสียงของยามาโมโตะ มาโมรุ เพื่อนชายคนสนิทของเขาดังมาแต่ไกลเพื่อชวนเขาเล่นเจ็ทสกีเหมือนเช่นทุกๆ วัน ทำให้ยาสุต้องหันไปมองมนุษย์ร่วมโลกที่จัดได้ว่าหน้าตาดีแต่ค่อนข้างจะติดความหรูหราเกินไปหน่อย สังเกตจากทรงผมสีน้ำตาลที่ใส่เจลให้อยู่ทรงตลอดเวลา กับ เสื้อผ้าแบรนด์เนมราคาแพง ซึ่งเจ้าตัวมักให้เหตุผลว่า ใส่เจลที่ผมเพื่อต้านลมทะเลที่พัดแรงจะได้ไม่ต้องหวีผมบ่อยๆ และใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมเพราะพ่อแม่ซื้อมาให้ ไม่ได้ตั้งใจมาข่มเขาแต่อย่างใด ทว่า จริงๆยาสุก็ไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว เขาเป็นแค่ลูกชาวประมง แต่มาโมรุเป็นลูกเจ้าของโรงงานผลิตภัณฑ์แปรรูปอาหารทะเล ระดับมันต่างกันเหมือนปลาทองกับปลาทูน่าชั้นดีนั่นล่ะน่า...

             "เออ ไว้เสร็จงานจะตามไป" เขาตอบรับเหมือนทุกๆครั้งที่ถูกเพื่อนรักชวน

    ...................

             ท้องฟ้าสีครามปลอดโปร่งดูสดใสแต่ก็ทำให้อากาศในวันนี้ร้อนอบอ้าวเอาการเพราะแดดจัดจ้านไร้เมฆบดบัง ทว่า นั่นก็ไม่ได้ทำให้หาดโจชิในจังหวัดจิบะร้างราผู้คนไปได้ เนื่องจากยิ่งร้อนเท่าไรก็จะมีนักท่องเที่ยวจากที่ต่างๆ เดินทางมาพักผ่อนกันแทบไม่ขาดสายในช่วงฤดูร้อนเช่นนี้

             ผมสีดำของเขากำลังพลิ้วไหวไปตามแรงลม นัยน์ตาสีน้ำตาลจดจ้องมองไปยังทะเลที่เป็นเส้นทางในการขับขี่เจ็ทสกีเบื้องหน้า ก่อนที่เขาจะเร่งความเร็วเพื่อแซงมาโมรุที่กำลังขี่แล้วอี๋อ๋ออิอ๊างสวีทจิจ๊ะกับคาจิมิ ไมโกะ แฟนสาวดาวโรงเรียนที่ซ้อนท้ายไปด้วย ใช่สิ...ตูมันดำ ตูมันไม่หล่อ ไม่มีแฟนบ้างก็แล้วไป อิจฉาจริงเฟ้ย!

              "ฉันนำไปก่อนนะ"

              ยาสุเอ่ยบอกเพื่อนชายคนสนิทก่อนเร่งเครื่องแล้วขี่ออกไปไกลเรื่อยๆ เหมือนเบื่อที่จะเห็นภาพน่าอิจฉาอยู่ใกล้ตัวแบบนั้น แม้ชีวิตความเป็นอยู่ริมทะเลจะดูน่าเบื่อไม่เหมือนเด็กในเมืองหลวง แต่ว่าเขาก็มีของเล่นสนุกๆอย่างเจ็ทสกีที่กำลังขี่อยู่นี่ แค่นี้ก็เหมือนได้โลดแล่นออกจากชีวิตอันน่าเบื่อ เวลาที่เร่งเครื่องทะยานออกไปอย่างอิสระเสรีก็รู้สึกราวกับเขากลายเป็นปลาบิน... ไม่ใช่สิ ต้องเป็นนกไม่ใช่เหรอ? อ๊ากกก! ชายหนุ่มกลุ้มใจกับความเคยชินเรื่องปลาของตัวเอง 

                ถ้าปลาโหดก็ต้องฉลาม ปลาซูชิก็ต้องทูน่า ปลาน่ารักก็ต้องปลาการ์ตูน ปลา...ปลา...ปล๊า!!! เขาเร่งเครื่องแบบสติแตก แต่แล้วก็กลับชนอะไรบางอย่างจนเจ็ทสกีของเขาตีลังกาขึ้นฟ้าหนึ่งตลบ ร่างสีช็อกโกแลตของชายหนุ่มลอยละลิ่วตามแรงเหวี่ยงก่อนจะร่วงตกลงน้ำทะเล เขารีบตั้งสติแล้วว่ายขึ้นมาหายใจเหนือน้ำอย่างกระหืดกระหอบพลางมองไปรอบตัว

                ชนอะไร…ชนอะไรน่ะ? ชนอะไรกลางทะเล? เขาหันซ้ายหันขวาจนหยุดสายตาอยู่ที่ร่างๆหนึ่งซึ่งลอยตุ๊บป่องๆอยู่ใกล้เจ็ทสกีของเขาที่กำลังตุ๊บป่องๆไม่แพ้กัน แต่ว่านั่นไม่ใช่ประเด็น ที่สำคัญกว่านั้นคือสิ่งเขาชนไม่ใช่โลมาแต่เป็นผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน ยิ่งไปกว่านั้นช่วงขาของเธอกลับกลายเป็นดั่งหางปลา เกล็ดหลากสีสะท้อนแวววับกับประกายแดดดูงดงามเหลือเกิน...

                ซะที่ไหนกันล่ะ!! ยาสุโวยวายอยู่ในใจเพราะไม่ใช่แค่เขาขับเจ็ทสกีชนนางเงือก พอมองไปในจุดที่ห่างออกไปหน่อยก็จะเห็นแขนข้างหนึ่งลอยอยู่บนผิวน้ำพร้อมเลือดที่เจือจาง ชายหนุ่มตัวสั่นงันงก เงือกสาวผู้นั้นไม่ขยับเลยสักนิด ตาย...เขา...เขาฆ่านางเงือกตายเสียแล้ว!

                "แง...เจ็บอ่ะ" เสียงหวานๆร้องดังขึ้นทำเอายาสุสะดุ้ง ในที่สุดหญิงสาวผู้มีหางเป็นปลาก็เริ่มขยับตัวพลิกกลับมาลอยคอ แต่อยู่ในสภาพที่แขนขาดไปข้างพร้อมกับเลือดที่กระจายทั่วผืนน้ำและเลอะทั่วหน้าของเธอ ยาสุร้องลั่นยกมือไหว้ประหลกๆ

                "จ๊ากก!! กลัวแล้วครับ กลัวแล้วๆ อย่ามาหลอกผมเลย!!" เขาร้องขอทันทีด้วยความหวาดกลัว น่าสยองตายชัก ตั้งแต่เกิดมา เขายังไม่เคยเห็นเลือดมากมายขนาดนี้มาก่อน แถมยังแขนขาดอีกต่างหากแล้วทำไมเธอยังลุกขึ้นมาได้อีกล่ะ หา!!?

               เงือกสาวมองเขาด้วยสีหน้าเหม่อลอยระคนขัดเขิน เธอมีผิวขาวนวล ผมสั้นสีน้ำตาล ดวงตากลมโต คล้ายว่าจะสวย แต่เอาเข้าจริงๆแล้วก็เป็นแค่สาวน้อยแบบที่เห็นได้ตามพื้นโลกทั่วไปเสียมากกว่า เธอขยับตัวไปมาท่าทางเงอะงะเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

                ยาสุเงยหน้าสังเกตลักษณะของหญิงสาวแต่ยังพนมมืออยู่ไม่คลาย เธอไม่สวยเหมือนเงือกในนิทาน ทว่า เป็นเงือกจริงแท้แน่นอน ใบหน้ารูปร่างแสนธรรมดานั้นเมื่ออยู่ในรูปลักษณ์ของเงือกก็กลับมีเสน่ห์ขึ้นมาอย่างประหลาด แม้ว่าจะแขนขาดไปข้างเพราะเขาก็เถอะ ว่าแต่เธอไม่รู้สึกเจ็บหรือไงนะ?

                "เอ่อ... คุณครับ คือว่าแขน...แขน....แขนน่ะ" ยาสุพยายามบอกเธอให้รู้ตัว

                หญิงสาวก้มมองที่หัวไหล่ของตนซึ่งแขนทั้งข้างขาดไปแล้ว เธอทำหน้าฉงนเมื่อได้รู้สาเหตุที่อีกฝ่ายตื่นกลัว เงือกสาวหัวเราะแหะๆด้วยท่าทางเปิ่นๆ ก่อนจะยกไหล่ขึ้นด้วยท่าทีสบายๆใบหน้ายิ้มแย้ม

                "อา...มะ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันงอกใหม่ได้..."

                ว่าแล้วแขนข้างใหม่ของเธอก็งอกพรวดออกมาจากหัวไหล่ในทันที พร้อมเลือดที่พุ่งตามออกมาเป็นจำนวนมากกระทั่งสาดไปบนหน้าของยาสุเสียด้วย ชายหนุ่มช็อกจนนิ่งงันแล้วเป็นลมกะทันหัน ร่างของเขาจมดิ่งลงไปในน้ำลึก ในขณะที่หัวใจแทบหยุดเต้น รอยยิ้มน่ารักของหญิงสาวในสายตาเขา ชั่วพริบตาที่แขนงอกขึ้นมาใหม่พร้อมเลือดพุ่งกระฉูดกลับกลายเป็นเหมือนกับว่าเธอกำลังแสยะยิ้มอยู่อย่างไรก็ไม่รู้

                "อ๊า...คุณมนุษย์คะ!!" เงือกสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจพลางรีบดำน้ำลงไปช่วยด้วยใจอารี...

                ถ้าปลาโหดก็ต้องฉลาม ปลาซูชิก็ต้องปลาทูน่า ปลาน่ารักก็ต้องปลาการ์ตูน แล้วสัตว์ทะเลที่งอกใหม่ได้ล่ะ? ดาวทะเลงั้นเหรอ? ยาสุครุ่นคิดอยู่ในหัวด้วยความสับสน สายตาพร่าลายมองเห็นแต่ภาพของนางเงือกประหลาดที่กำลังดำน้ำลงมาช่วยเขากลับขึ้นไปเท่านั้น ใต้ทะเลที่เคยมองเห็นเป็นสีครามกลับกลายเป็นสีแดงฉานราวกับคดีฆาตกรรมอันโหดร้ายใต้ท้องทะเล...

                โอ้...นางเงือกที่รัก เธอสยองยิ่งกว่านางเงือกในฝันของเขาเสียอีก...อ๊ากกกก...

                ยาสุทำได้แค่กรีดร้องโวยวายก่อนจะหมดสติไปใต้ทะเลสีแดง...

    + +

    + +
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×