ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep02
บทที่2
mon vam wolf.....
แบฮยอนถึบ้านในเวลาสิบนาทีหลัาที่เสียเวลาุยับนแปลหหน้า ร่าเล็้าวเ้าไปในบ้านที่เียบผิปิ เรียวิ้วอร่าเล็เริ่มมวึ้น มือเรียวผมบานประูเปิเ้าไปในบ้าน วาเบิึ้นทันทีที่เห็นมาราอนนอนมอเลือที่ห้อนั่เล่น เนื้อัวมีรอย้ำ และรอยไหม้ แบฮยอนรีบวิ่เ้าไปอุ้มมารา้วยใเ้นรัวทั้ใ และลัวในเวลาเียวัน
“มะ...แม่ ใรทำไรแม่ ฮึ” น้ำาอลูผู้ายไหลออมาอย่าไม่อายใร เ็บปวเมื่อเห็นนที่เรารันั้นเ็บ
“บะ แบ ่วยไป อะ ..เอา ยาที่หลั ะ รอบรูปรนั้น หะ..ให้แม่ที ฮึ” นายอนี้มือไปที่รูปวาที่พ่ออเานั้นเป็นนวา แบฮยอนรีบไปหยิบามมาราอนบอ วยานั้นบรรุเม็ยาสีแเลือนั้นไว้เ็มว
“ส่ ยะ ยา นั้นมาให้แม่ ฮึ...เร็ว!”ผู้เป็นมาราพูึ้น่อนะระอัเลือสีแออมาอีรั้ แบฮยอนรีบเทยานั้นใส่มือและป้อนใส่ปาอมาราอน่อนะรีบอุ้มมาราอนึ้นไปบนห้อนอน
“แม่ ..อบแบไ้ไมว่าใรทำไร แล้ว...แม่เป็นไรมาไม ” แบฮยอนพู่อนะเ็ราบเลือออให้แม่อน
“ไว้...แม่ะเล่าให้เราฟันะแบ ละ ลูไปพัเถอะนะ แม่อยู่ ะ ไ้” นายอนพู่อนะยิ้มให้ลูายัวเอ ทั้ที่้าในนั้นเ็บปวแถบะร้อออมา แ่เธอๆๆม่อยาให้ลูเธอนั้น้อเป็นห่ว
“ไม่!! ยัไแบะอยู่ับแม่ เพื่อใรมาทำับแม่แบนี้อีอะผมะทำยัไ แล้วใรทำไรมาบอมาเลยนะรับ ผมเป็นห่วแม่นะ” ร่าเล็พู่อนะทำหน้าอแใส่ผู้เป็นมาราอน
“ไม่เอา ถือว่าแม่อนะะ ลูไปพัผ่อนเถอะนะแม่อยู่ไ้นะะ...” นายอนยิ้มเอ็นูให้ลูายเพียนเียวอเธอ มือเรียวลูบหัวผู้เป็นลุอย่ารัใร่ ่อนลูายเธอนั้นะพยัหน้าแล้วเินออาห้อไป.....
แบฮยอนเินออมาาห้ออผู้เป็นมาราใวน้อย็เป็นห่วมาราที่นอนอยู่ในห้อ
ร่าเล็เ็บ้าวอที่ระายไปทั่วบ้าน่อนะเห็นอสีำล้ายับหมายที่ส่มาที่บ้านทุวน ร่าเล็เินไปหยิบที่พื้นึ้นมาอ่าน
ถึ บยอน แบฮยอน และ บยอน นายอน
นายอน เธอ้อพาทายาทอระูลบยอนมาที่ทัพอพวเรา เพราะพวมันำลั้อไปที่ทายาทบยอน ถ้าเธอไม่อยาให้ลูอเธอายลับมาะ ่อนที่อะไระแย่ บอลูอเธอะว่าพวเรานั้นเป็นใรแล้วลูเธอเป็นใร ........แล้วะเสียใถ้าเธอเลือที่ะหนีันามลำพั...
Monster..k
แบฮยอนอ่าน้อวามในหมาย เนื้อวามในนั้นทำให้ร่าเล็เริ่มหวั่นใและเริ่มสสัย ว่านนั้นเป็นอะไร แล้วหมายพวนนี้มาาไหน แล้วายนนั้นที่ื่ออินไ้เี่ยวอับหมายนี้ไม ยิ่ิ้ทำให้ยิ่ปวหัว แบฮยอนเินหุหิึ้นห้อนอนัวเอทันที
“เฮ้อออ.......” เสียถอนหาบยใอนัวเล้ที่นอนิไม่ทั้หมายและอาารอผู้เป้นมารา นพลอยทำให้ัวเอนั้นไม่มีะิะใทาน้าวเย็น
ุ๊บ!! อั !! แฮ่ๆๆ อ้า ร๊า ....... เสียัมาานอระเบียทำให้นที่นอนิอยู่นั้นสะุ้สุัว แบฮยอนเปิผ้าม่านู่อนะรีบวิ่ออาห้อ เมื่อเห็นผู้ายนหนึ่นอนสลบอยุ่หน้าบ้าน เสื้อผ้าาวิ่น เนื้อัวเ็มไป้วยบาแผลเหวะหวะ แบฮยอนึ่เป้นผู้ที่เห็นนไหนเ็บแล้ว่อมวามอ่อนไหวทำานหนัทุที น้ำาแบไหลออมาเพราะลัวว่านนั้นะาย นัวเล็วิ่ไปที่ห้อมาราที่นอนอยู่
“แม่ ..มี ะ ..นถุทำร้ายอะแม่ แม่่วยเา้วย” แบเ้ามาหาผู้เป็นแม่่อนะี้นิ้วมือไปทาประู เหมือนเ็
“แบลู ไป่วยเา่อนเถอะอนนี้แม่ไม่มีแรเท่าไหร่ เียวแม่ะเรียมอุปร์ให้นะ แบแบเาเ้ามา่อนนะลู ไหวไม” นายอนพู้วยวามอ่อนเพลีย แ่ลับแฝไป้วยวามเอ็นู เพราะเธอรู้ว่าลุายเธอนั้นไม่อบให้ใรเ็บ เมื่อไหรืที่เห็นนเ็บะร้อไห้ทุที
“รับ” แบอบผู้เป็นแม่ แล้วรีบวิ่ไปหน้าบ้านอน
สภาพายัวสู นอนมอเลือ บาแผลเ็มัว สภาพปาายนั้นทำให้แบฮยอนรีบเ้าไปพยุ
"นีุ้รับ ....ไ้ยินผมไม ฮึ ..นี้ เ็บรไหนเปล่า ” แบฮยอนเย่าัวอนที่นอนสลบอยู่น้ำาเริ่มไหลลมานอาบแ้มทั้สอ้านหยลบนแ้มอายนนั้นทีละหย สอหย
“นีุ้.....ื่นเ้ะ...ไม่ั้นผมไม่่วยนะ ผมไม่อยาให้ใรมาายหน้าบ้านนะ’’ แบพูึ้น่อนะเย่าัวแรๆนายนนั้นเริ่มมีารอบรับ
“อั!! ปะ ...ปล่อย ัน” ายนนั้นลืมาึ้นอนะระอัเลืออีรั้่อนะเอ่ยเสียอย่าเย็นาแล้วันัวออห่าแบฮยอน
“อะไรันนเาะ่วยยัะปิเสธน้ำใันอี” เสียออัวเล็พูึ้น่อนะปล่อยายนนั้นลามเิม
“ะ.. ัน ไม่ ฮึ อั แ่ๆๆ” เลือสีแ่านไหลออมาทาปานน่าลัวนนอย่าแบฮยอน้อรีบเ้าไปู
“ันว่านายไม่รอหรอนะ ฮึ รัษาเถอะันไม่อยาเห็นนไหนเ็บนะ” น้ำา
แบไหลอีรั้เมื่อายนนั้นเริ่มระอัเลือออมาเยอะึ้นเรื่อยๆ เานั้นไม่อยาเห็นใร้อเ็บนั้นือ้อเสียอเาที่เป็นนที่ี้สสาร...
ายนนั้นมอึ้นมาที่แบฮยอน แล้วมอไปทาอื่น ่อนะพยัหน้าแล้วหันหน้ามามอใบหน้าเรียวที่อนนี้ยิ้มมาให้เา้วยใบหน้าทีู่เหมือนโล่อ
“ุนอนรนี้่อนนะ เียวผมไปามแม่ผมมาให้ แม่ผมเป็นหมอละ” แบฮยอนพูเสีย้อเมื่อัวเอทำามที่ใอยาทำือาร่วยนอื่น
ายนนั้นแ่พยัหน้าให้ ใบหน้าเรียบเยไม่มีรอยยิ้มอบนัวเล้เลยทำให้แบถึับหุบยิ้มับ
“แบ มา่วยแม่หน่อยลู” เสียผู้เป็นแม่ัึ้นา้าบนห้อ นัวเล็รีบวิ่ึ้นไปรับอามืออผู้เป็นมาราอน ายร่าสุมอามารระทำอร่าเล็่อนะหลับาลเมื่อวามเ็บปวเริ่มทำร้ายเาอีรั้ ร่าสูระอัเลือออมาอีรั้่อนที่เสียหวานะเอ่ยึ้น
“แบลู ไปเอายาที่แม่เยินเมื่อเย็นนี้มาให้เาทานเร็ว!” นายอนรีบพูึ้น่อนะุมแผลร่วท้ออน แล้วรีบเินไปที่ร่าอายหนุ่ม นายอนรีบเอายาที่แบฮยอนนั้นส่ให้แล้วป้อนไปที่ปาที่อายนนั้น แล้วัารทำแผล ให้เรียบร้อย แล้วียา ยาอะไรนั้นแบฮยอนเยถามผู้เป็นแม่ แ่นายอนไม่เยอบลูอัวเอสัรั้
“แบแม่ฝาูแลเานะลู ีนะเรา่วยเาทันนะ แม่อัวไปพันะะ”นายอนเ็บอุปร์ใส่ล่อเสร็้หันมาทาลูาย่อนะยิ้มอ่อนโอนส่ไปให้
“รับ แม่ แ่แม่โอเรใ่ไมรับ”
“๊ะ” นายอนพยัหน้า่อนะลูบหัวลูอนแล้วเินึ้นห้อไป ่อนะหันไปมอลูายัวเอที่ำลัวนผู้ายนนั้นุย แล้วเธอ็เินลับเ้าห้อไป
“นี้ นายหายเ็บยัอะ นายไปถูใรีมาอะ แล้วนายื่อไรหรอ ...” แบฮยอนพูรัวนนที่นอนเ็บ้อลืมาึ้นมามอนัวเล็ที่นั่ัสมาธิ้าล่าโฟาที่นนอนพัอยู่ ่อนะถอนหายใ เหมือนับเบื่อน้าๆเ็มทน แบฮยอนเมื่อเห็นปิิริยาอนเ็บ แล้ว็รู้ทันทีว่าผู้ายนนี้ไม่อยาุย้วย
“ไม่อยาอบไม่เป็นไร ั้นันไปนอนแล้วนะ” แบฮยอนลุึ้น่อนะบอนที่นอนเ็บ้วยเสียหอยๆ ุย้วย็ไมุ่ยใร้าย นอุส่า่วย ิ แบะไม่ทน แบะไปนอน ร่าเล็บ่นในใ่อนะหันหลัเินออารนั้น แ่่อนะ้าวลับมีเสียทุ้มพูึ้น
“านยอล นั้นื่ออัน ันถูพวแวมไพร์ทำร้าย บนะ” เสียทุ้มเอ่ยออมาบอนัวเล็ที่ทำท่าอย่าะหมาหอย แบฮยอนหันไปมอนที่พึ่อบำถามอนไปเมื่อี้ ่อนะวิ่มานั่ัสมาธิรเิมแล้วเริ่มพูึ้นนนที่นอนอยู่นั้น ปรายามอ้วยวามเบื่อหน่าย
“นี้ นายแวมไพร์มีริิ”
“…..”
“ ันไม่เื่ออะ นายพูริหรอ”
“…..”
“เออว่าแ่ นายอายุเท่าไรหรอานยอล” แบฮยอนที่พูนนที่นอนเ็บอบไม่ทัน แบฮยอนมอนเ็บ้วยวามลุ้น้วยำอบ บอไว้เลยรับว่าผมไม่เื่อหรอเรื่อแวมไพร์นายนี้ไม่อยาบอวามริละสิ ....
“26...” านยอลอบ่อนะหลับา เพื่อับทนัวเล็ทาอ้อม เาอนนี้้อารเวลารัษาบาแผลที่อยู่ภายใน วามเ็บยัปะทุึ้นเรื่อยๆ แ่ว่า ทำไมบ้านนี้ถึมียารัษาพิษแวมไพร์ละ ......านยอลไ้แ่เ็บวามสสัยและหลับา ทั้ที่เสียพูอน้าๆะรำาแ่ไหน็เถอะ
“นี้ ัน้อเรียนายว่าพี่สิ”
“…”
“พี่านี้หรอ ไม่เรียไ้ม่ะ เรียแ่านไ้ม่ะ”
“….”
“ว่าแ่านยอลนายมาาไหนหรอ อะ..อ้าว หลับแล้วหรอว่ะ ว้า!อุส่ามีเพื่อนุยแท้ๆ" ผมเยหน้าึ้นมามอน้าๆ ็เห็นว่าหลับะแล้ว นี้็ปล่อยให้ผมพูนเียวมาั้นาน ผมมอหน้าานยอลที่อนนี้บาแผลรหน้าเริ่มา? ‘หื้อ มันาไปไ้ไว่ะ’ ผมพึมพำับัวเอ ่อนะลุึ้นยืน ถึะสสัยนาไหน ็ถามใรไม่ไ้แล้ว ไม่มีใรอบผมแล้วอะ แบฮยอนัารห่มผ้าให้านยอล่อนะเินไปปิไฟ แล้วเินึ้นห้อนอนัวเอ
ท่านานมาแล้วเ้า่ะ 5555 ไว้เอันอีพีหน้านะะ ฮึฮึ #นแ่านอ่านน้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น