"อ๊ากกกก อย่า!!! ผมขอโทษ!! ผมกลัวแล้ว!!!" เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องของคนที่อยู่ห้องข้างๆ เธอหยิบไม้กายสิทธิ์มากำแน่น พร้อมกับรีบวิ่งไปที่หน้าห้องของเดรโก
"มัลฟอย นายเป็นอะไร"เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนถาม แต่ไร้เสียงตอบรับ
"อย่า!!!" เสียงร้องเจ็บปวดของเดรโกดังขึ้นอีกรอบ
"อาโลโฮโมร่า" เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอช้า ใช้คาถาสะเดาะกลอนเข้าห้องของเดรโกอย่างถือวิสาสะ
เฮอร์ไมโอนี่ตาโตเมื่อเห็นเดรโกดิ้นพล่านไปมา กรอบหน้าของเดรโกเต็มไปด้วยเหงื่อ และยิ่งสีหน้าเจ็บปวดของเขา ยิ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ
"เดรโก!!! ตื่น!!!" คนตัวเล็กเขย่าตัวของเดรโกแรง เพื่อปลุกให้อีกคนตื่น
"อย่า!!!!" เดรโกเด้งตัวขึ้นมาด้วยหน้าตาแตกตื่น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
"นี่! นายเป็นอะไร"
"..."
"อ๊ะ... มัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่ร้องตกใจ เมื่อเดรโกโผล่เข้ากอดตน
เฮอร์ไมโอนี่นั่งนิ่งอยู่ครู่นึ่ง ก่อนจะยกมือลูบหลังเดรโกเบาๆ อย่างปลอบประโลม
"นายร้องไห้หรอ?"
"น่าสมเพชใช่มั้ย เกรนเจอร์" คนตัวเล็กยิ้มออกมาเบาๆ
"ไม่เลย... ดีใจด้วยซ้ำ" เฮอร์ไมโอนี่นึกขำ
"นี่เธอ!!!" เดรโกผละออกจากเฮอร์ไมโอนี่ทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาว
"เดี๋ยวสิ ฟังก่อน"
"..."
"ดีใจ ที่นายร้องไห้ต่อหน้าฉัน"
ภาษาไม่ค่อยสวยเท่าไรก็ขออภัยมานะที่นี่ด้วย มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น