คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เธอเป็นของฉันนะ
หลัาที่พวเธอทั้สอึ้นมาถึในห้อพัแล้ว ฮานะ็เริ่มเปลี่ยนาเในอเธอ
-อยะอย่าหันมานะะ-
-อื้อ- เสียฮานะที่ำลัถอนเสื้อผ้า อนนี้้าหลัอเธอฮานะำลัเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เธอเริ่มทำัวไปถูในใอเธอมันเริ่มสั่นแปล มันำลัะมอว่าให้หันไปู แ่ฮานะ็บอเธอแล้วว่าอย่าหันไป เธอ็้อทำาม
-หะหันมาไ้แล้ว่ะ- เธอหันไปมอฮานะ ูเหมือนะเปลี่ยนเสร็แล้วนะ
-ะอโทษ-
-เอ๊ะ ท่านริลินอโทษทำไมหรอะ-
-็ทำให้ฮานะเปียนี่นา-
-เอ๋ ไม่เลย่ะ ไม่เป็นไรริๆ -
-อย่าั้นหรอ-
-ออะรู้สึี้วย้ำ-
-เอ๊ะ เมื้อี้ฮานะว่าอะไรรึเปล่า-
-เปล่า่ะๆ ไปันเลยมั้ยะท่านริลิน- ูเหมือนประโยสุท้ายอฮานะเธอะฟัไ้ไม่่่อยั เพราะฮานะพูเสียเบามา ในัหวะที่เธอเินมาและำลัะเปิประูออไป็นึอะไรบาอย่าไ้
-ฮานะแปปนะลืมอ- เธอหันไปและำลัะเินเ้าไป
-ว้าย- ูเหมือนฮานะสะุอะไรบาอย่านล้มมาทับเธอ
-โอ้ย- เธอลืมาึ้นมา เอ๊ะทำไมมันถึมือันหล่ะมออะไรไม่เห็นเลย
-ฮฮานะ? -
-อ๊าห์- หือ? เสียอฮานะเหมือนอยู่้านบน
-ฮานะทำไมมันมืหล่ะ-
-อ๊ะ ทะท่านริลินอยอย่าพึ่พู่ะ- เธอสัมผัสและแปลที่ปาอเธอ มันเหมือน มีผ้า และมีอะไรอุ่นๆ รผ้านั้น เธอเริ่มหายใแร
-อ๊าาา ทะท่านริลินอย่าหายใแร-
-เอ๊ะ- ฮานะเป็นอะไรันแน่นะถึร้อเสียแบบนั้น มันมืมาๆ เลย เธอเริ่มลำมือไปมาและึ้นมาับ้าบนใบหน้าเธอ เอ๊ะอะไรนุ่มๆ สอ้อนหน่ะ
-อ๊าห์ ท่านริลินอย่าับรนั้น อื้อ- เธอลอบีบมันู
-อ๊ะ-ทำไมสัมผัสมันถึุ้นๆ ัเลยนะ
-ทะท่านริลิน อ๊า-เธอเริ่มยับปาอเธอ รมาอเธออุ่นริๆ เหมือนผ้านั้นะมีน้ำบาอย่าลื่นๆ ้วย เธอรู้สึสสัย ึเอาลิ้นลอเลียู
-อ๊าาาาาา ท่านริลินอย่าเลีย อื้อออ- ฮานะเริ่มเบามือมาที่ปาเธอ เอ๊ะ ฮานะอยู่รไหนหน่ะ
-แฮ่ๆ ทะท่านริลินอย่าพึ่ยับนะะ-
-อื้อ-
-อ๊า-
-ปะเป็นอะไรรึเปล่า-
-อ๊ะท่านริลินอย่าพึ่พูสิะ- เธอไม่พูและพยัหน้าแทน
-อ๊าาใบหน้าอท่านริลินำลัถู อื้อ- มันเิอะไรึ้นันนะ ทำไมฮานะถึไ้หอบและร้อเสียแบบนั้นัน ฮานะ่อยๆ ลุึ้นมาทำให้เธอเห็นแสสว่า ฮานะลุึ้นมานั่้าๆ เธอและเอามือระโปรไว้ และใบหน้าอฮานะ็แและยัทำแ้มป่อมอเธอ เธอนั่ิอยู่สัพั
-เอ๊ะะอโทษ-
-หึ - ฮานะทำแ้มป่อและหันหน้าหนีเธอ
-ท่านริลินลาม-
-อึ-เหมือนมีอะไรมาแทที่ใอเธอ ท่าทาอฮานะอนนี้ทำไมมันน่ารัสุๆ เลยนะ มะไม่สิเธอไม่วริแบบนั้น เธอ้อรู้สึผิสิเผลอทำอะไรแบบนั้นไป ไม่ิเลยว่า ฮานะะล้มและนั่ทับใบหน้าอเธออยู่ เธอหันไปมอที่พื้น ไอเ้าปาานี้แน่ๆ
-เลี้ยเ้เลย่ะ-
-ะะไ้-เธออบรับ้อเสนออฮานะ เธอเอ็ผิที่ยับามอำเภอใ เธอเอานิ้วมือมาสัมผัสที่ปาอเธอ ยัรู้สึถึวามอุ่นไ้อยู่เลยแถมยัรู้สึเปียนิหน่อย้วย เธอรีบสะบัวามรู้สึนั้นทิ้ไป และออาห้อไปเลี้ยเ้ให้ฮานะ
-อื้อออ ยัอร่อยเหมือนเิมเลย- ฮานะะอบเ้มาๆ เลยสินะ วันนี้เอ้อเปลี่ยนแผนนิหน่อย ถ้าลับไปห้อสมุ็อายหน่อยๆ ที่้อลับไป เธอเลยะว่าะเินูอและื้ออะไริไม้ิมือไปะหน่อย และเธอ็ลุึ้นไป่ายั้โยให้ฮานะนั่อยู่ที่โ๊ะ พอเธอ่ายัเสร็และเินลับมา ็เห็นผู้ายนนึยืนุยับฮานะอยู่ เธอมวิ้ว ไอนนั้นมันใร เธอเินเ้าไปใล้ๆ นไ้ยินเสีย
-ไปับพี่เถอะน้อสาวรับรอะพาไปเลี้ยออร่อยๆ -
-มะไม่่ะ พอีันมาับเพื่อน-
-เถอะน่าแปปเียวเอ- านั้นผู้ายนนั้น็เ้าไปึ้อมืออฮานะ
-ะทำอะไรหน่ะ-เธอับ้อมืออผู้ายนนั้นไว้
-เธอเป็นใรหน่ะ-
-นที่มาับยัยนี่ไ- เธอทำสายาเย็นาใส่ผู้ายนนั้น ูเหมือนผู้ายนนั้นะไม่ยอมเธอและึฮานะเ้าไป เธอใ้ัหวะนั้น ับ้อมือที่ับฮานะไว้นหลุ และึฮานะมาไว้ที่อ้อมอเธอ
-อย่ายุ่ับอ อัน- านั้นเธอลับหลัเะไปที่หัวอายนนั้นนระเ็นไปามทิศทาที่เะ ฮานะหน้าแภายในอ้อมออเธอ
-ไม่เป็นไรนะฮานะ- เธอับแ้มอฮานะและรวสอบร่าายฮานะ ูเหมือนะไม่มีอะไรผิปิ แ่ทำไมหูอฮานะถึแันนะ พอเธอรวเสร็็หันไปมอที่ายที่เธอเะ ูเหมือนะสลบไปแล้ว
-รนั้นเิอะไรึ้น- ูเหมือนทหารยามะมาแล้ว้วย
-ฮานะไปันเถอะ-
-อึออื้อ-เธอับมืออฮานะและรีบออารนั้น ฮานะเอ็วิ่ามเธอและแอบยิ้มเล็ๆ อยู่้าหลัเธอ เธอิว่าวิ่มาไลพอสมวรแล้วึไ้หยุเท้าล
-แฮ่ๆๆๆ ฮานะไหวมั้ย-
-แฮ่ๆๆ หวะไหว่ะ- พวเธอวิ่ออมาไลมา เอ๊ะ เธอมาถึลาพอีเลย เธอยืนมือไปหาฮานะ
-เินูลาันมั้ย-
-่ะ-ฮานะยิ้มออมาและับมือเธอ ที่ลาเอ็ายอใหม่ๆ เพียบเลย มีอันที่เธอไม่รู้ั้วย ฮานะเอ็พาเธอูทุร้านเลย
-ูนี่สิะท่านริลิน น่ารััเลย-ฮานะพาเธอู ปลาาว? รึเปล่านะแ่รูปร่ามันเหมือนมาๆ เลย
-อื้อ-
-เอ๊ะ ท่านริลินรนั้น- ฮานะพาเธอไปที่ร้านอไม้ ฮานะหยิบหมวอไม้ึ้นมาใส่
-ปะเป็นไบ้าะ ทะท่านริลิน- ฮานะทำท่าเินอาย
-ะ็ใ่ไ้-เธอระแอ่มไอ 1 ทีและหันหน้าหนี เธอะพูออมาไม่ไ้ว่า ฮานะในอนนี้น่ารัสุๆ ไปเลย ฮานะอเล็น้อยและเ็บลับืนไป ทั้สอเินเล่นที่ลานเริ่ม่ำ
-ไ้เวลาลับแล้วนะฮานะ-
-่ะท่านริลิน-เธอเินับมืออฮานะลอทาลับห้อพั พอถึห้อพัเธอ็ล้มัวลนอนที่เียทันที เฮ้อ วันนี้เธอเหนื่อยสุๆ เลย อาะเป็นเพราะไม่ไ้ออไปไหนนาน้วยแหละมั้ เธอนอนมอฮานะ ที่ำลัทำอะไรบาอย่าอยู่
-ฮานะทำอะไรอยู่หรอ-
-ทำอันนี้อยู่่ะ-ฮานะยึ้นมาให้เธอู หืม?
-หมวอไม้? -
-ใ่่ะ ันเห็นแล้วเลยอยาลอทำู- ็ว่าอยู่ ทำไมฮานะถึื้อพวอไม้ลับมา้วย เธอเอ็ื้อเมล็ที่ไว้รู้ัลับมาเ่นัน เธอะว่าพอถึบ้านแล้วะลอปลูู มันะออมาเป็นอะไรันแน่นะ
-ท่านริลิน- ถ้าเิว่ามันเป็นผั็ีหน่ะสิ
-ท่านริลินะ- แ่ถ้ามันเป็นผลไม้็ไม่แน่แย่เหมือนัน
-ท่าน ริ ลิน ะ- เธอสะุ้ิมา เอ๊ะ ทำไมใบหน้าอฮานะถึมาอยู่้าหูเธอไ้หล่ะ และฮานะำลัอยู่บนัวเธออี้วย
-มะมีอะไรหรอ- ฮานะ่อยๆ ถอยออไปนั่
-็เรียแล้วท่านริลินไม่ไ้ยินหนิะ- สสัยเธอะิเยอะไปนไม่ไ้สัเรอบ้า
-ั้นมีอะไรหรอฮานะ- ฮานะยิ้มให้เธอและเอาอะไรบาอย่ามาสวมหัว เธอเอามือึ้นไปสัมผัส
-อไม้? -
-่ะ ันทำเสร็แล้วเลยเอามาให้ท่านริลิน่ะ- ฮานะทำหมวอไม้ให้เธอสินะ เธอยิ้มึ้นมา
-อบุนะ- ูเหมือนฮานะะนิ่ไป
-ฮานะ? -เธอเรียฮานะ
-ฮานะเป็นอะไร- สายาอฮานะูเหม่อลอย
-นี่ฮานะ-เธอเอามีับไปที่ไหล่อฮานะ
-ะะ? ท่านริลิน-
-เป็นอะไรรึเปล่า-
-ปะเปล่า่ะ- ฮานะ้มหน้าทำท่าเหมือนำลัิอะไรบาอย่า
-ท่านริลินะ-
-หือ? -
-ฮานะเป็นอท่านริลินนะะ-
-เอ๊ะ พูอะไรหน่ะ-
-และท่านริลิน็เป็นอฮานะ้วยนะะ-
-เอ๋ ำลัพูถึอะไรอยู่หน่ะ- ฮานะบไปที่ไหล่ทั้สอ้าอเธออย่าแร
-นะะ-
-อะอะอื้อ- เธอไม่รู้ว่าฮานะ้อาระสื่อถึอะไรันแน่ แ่ฮานะูหน้าลัวแปลๆ พอเธออบฮานะ็เอามือออ และเินไปเปลี่ยนุเป็นุนอน เธอหันหลัให้ฮานะเปลี่ยนุและเธอเอ็เปลี่ยนุ้วย เธอเปลี่ยนเสร็็ไปนั่ที่เ้าอี้และอ่านหนัสือที่ยืมมา่อน
-ยัไม่นอนหรอะท่านริลิน-
-อื้อ น่าะอีสัพั เธอนอน่อนไ้เลย-
-่ะ-ฮานะมััผม และึ้นไปนอนบนเียและห่มผ้า เธอแอบมอฮานะเล็น้อย เธออ่านหนัสือมาไ้สัพันเริ่ม่ว เธอปิหนัสือลและเินมาที่เีย เห็นฮานะไม่ไ้ห่มผ้าห่ม
-นอนิ้นสินะ- เธอเินไป้าๆ ฮานะและห่มผ้าห่มให้ เธอีหน้าผาอฮานะเบาๆ
-อย่าิ้นมาสิยัยบื้อ- เธอีเสร็็้มลไปุ๊บหน้าผาอฮานะ
-รารีสวัสิ์นะ- เธอยิ้มเล็น้อยและเินึ้นไปยัเียอีฝั่ เธอนอนลบนเีย้าๆ ฮานะ
ความคิดเห็น