คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6: การพบพานในเงาจันทร์
หลัาฝึฝนัวเออย่าหนัหน่วในป่าวิามระเป็นเวลาสามเือน ู เหม่ยเยี่ยน ัสินใว่าไ้เวลาที่ะออาป่าและมุ่หน้าสู่สำนัาราสวรร์ ระยะทาาป่าวิามระไปยัสำนัาราสวรร์นั้นยัอียาวไล แ่เหม่ยเยี่ยนรู้สึเ็มเปี่ยมไป้วยพลัและวามมั่นใในวามสามารถอนเอ
ระหว่าทา เหม่ยเยี่ยนเินผ่านป่าทึบที่เ็มไป้วยแสแอ่อนๆ ที่ส่อลมาายอไม้ เสียนร้อเพลและลมที่พัผ่านใบไม้ทำให้บรรยาาศรอบัวูสบสุและเียบสบ แม้ารเินทาในป่าวิามระะเ็มไป้วยอันราย แ่วามแ็แร่ที่เธอไ้รับาารฝึฝนทำให้เธอสามารถ้าวผ่านมันมาไ้
เมื่อเธอเินทามาถึทาอออป่า เหม่ยเยี่ยนพบับแม่น้ำสายหนึ่ที่ไหลผ่านเส้นทาอเธอ แม่น้ำนี้ส่อประายสะท้อนแสแในยามบ่าย น้ำใสสะอาและเย็น่ำ ทำให้เธอรู้สึถึวามสื่นทันทีที่เห็น
เหม่ยเยี่ยนัสินใแวะพัริมแม่น้ำเพื่อพัผ่อนและเิมพลั ่อนะออเินทา่อ เธอนั่ลริมฝั่แม่น้ำ พลาื่มน้ำาแม่น้ำที่ไหลเอื่อยๆ วามเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวันเริ่มลายลในะที่เธอปล่อยใให้สบในบรรยาาศอันสบเียบอธรรมาิ
ะที่เธอำลัผ่อนลาย สายาอเธอ็ไปสะุับบาสิ่บาอย่าที่อยู่อีฟาหนึ่อแม่น้ำ ใน่วนั้นเอที่เธอไ้ยินเสียน้ำระเพื่อมเบาๆ เธอึหันไปมออย่าระวัและพบับภาพที่ทำให้หัวใอเธอเ้นรัว
ที่อีฟาหนึ่อแม่น้ำ เหม่ยเยี่ยนเห็นหิสาวนหนึ่ำลัำระล้าร่าายในแม่น้ำ ผิวอเธอาวเนียนราวับหย เส้นผมำลับอเธอเปียน้ำและส่อประายเล็น้อยในแสแ เธอไม่ไ้สัเเห็นารมาอเหม่ยเยี่ยน และำลัเพลิเพลินับวามสบอแม่น้ำ
เหม่ยเยี่ยนรู้สึเินอายและไม่รู้ว่าะทำอย่าไรี เธอไม่้อารรบวนวามสบอหิสาว แ่ในะเียวัน็ไม่อาถอนสายาออาภาพรหน้าไ้
ะที่เธอำลัิว่าะทำอย่าไรี หิสาวนนั้น็หันมาเห็นเหม่ยเยี่ยนพอี วาอเธอเ็มไป้วยวามสสัยและาไม่ถึ ่อนที่สีหน้าอเธอะเปลี่ยนเป็นวามระแว
“เ้ามาที่นี่ทำไม?” หิสาวพูเสียเ้ม พลายับมือึ้นมาปป้อร่าายอนเอ
“้าไม่ไ้ั้ใะรบวน” เหม่ยเยี่ยนรีบอบอย่าสุภาพ “้าเพียแ่เินทาผ่านมาที่นี่และแวะพัื่มน้ำ ้าอโทษถ้าทำให้เ้าใ”
แ่หิสาวูเหมือนไม่ไ้ผ่อนลายล เธอยับัวึ้นาน้ำอย่ารวเร็ว สวมุอเธออย่ารวเร็วพลา้อมอเหม่ยเยี่ยน้วยสายาที่เ็มไป้วยวามระวั “เ้าเป็นใร?” เธอถามอย่าเ้มว
“้าือู เหม่ยเยี่ยน ้าำลัมุ่หน้าไปยัสำนัาราสวรร์” เหม่ยเยี่ยนอบ พลา้มศีรษะแสวามเารพ “้าอโทษอีรั้สำหรับวามเ้าใผิ”
แ่่อนที่เหม่ยเยี่ยนะพูบ หิสาว็หยิบาบอเธอึ้นมาแล้วฟันเ้ามาในทันที าบอเธอเลื่อนไหวอย่ารวเร็วราวับสายฟ้า เหม่ยเยี่ยน้อรีบระโหลบารโมีโยไม่ทันไ้ั้ัว
“เ้าไม่ำเป็น้ออธิบายอะไร ้าะรู้เอว่าริหรือไม่หลัาเราไ้ประลอัน” หิสาวพู้วยเสียที่เย็นา วาอเธอแสถึวามมุ่มั่นและไม่ไว้ใ
เหม่ยเยี่ยนรีบัาบอนออมาเพื่อป้อันัว แ่เธอ็รู้สึถึวามอันรายที่แผ่่านออมาาหิสาวผู้นี้ าบอหิสาวนั้นทั้รวเร็วและแม่นยำ ทุารเลื่อนไหวอเธอเ็มไป้วยวามำนาและพลัที่เหม่ยเยี่ยนไม่เยสัมผัสมา่อน
ทั้สอปะาบันในลาลำน้ำ เสียโลหะปะทะันัสะท้อนไปทั่วบริเว แม้เหม่ยเยี่ยนะพยายามอย่าเ็มที่ในารรับมือ แ่เธอลับพบว่านเอไม่สามารถ้านทานพลัและวามรวเร็วอหิสาวผู้นั้นไ้
ทุระบวนท่าอหิสาวนั้นเหนือั้นว่าที่เหม่ยเยี่ยนาิไว้ ารโมีอเธอรุนแรและแม่นยำนเหม่ยเยี่ยนแทบไม่มีโอาสอบโ้ไ้อย่าเ็มที่ เธอพยายามใ้พลัวิาอนเพื่อเสริมพลัให้ับาบ แ่ทุรั้ที่เธอพยายามโมี หิสาว็สามารถหลบหลีหรือป้อันไ้อย่า่ายาย
าร่อสู้ำเนินไปเพียไม่ี่ระบวนท่า แ่เหม่ยเยี่ยน็เริ่มรู้สึถึวามเหนื่อยล้าที่สะสมึ้นในร่าายอเธอ ในะที่หิสาวยัรัษาัหวะารโมีที่รวเร็วและเียบมไ้โยไม่มีท่าทีว่าะะลอล
ในที่สุ เหม่ยเยี่ยน็พลาท่าเมื่อาบอหิสาวฟาเ้าที่้อมืออเธอ ทำให้าบอเธอหลุามือและลสู่พื้น หิสาวหยุารโมีและยืนอยู่รหน้าอเหม่ยเยี่ยน วาอเธอเยือเย็นและเ็มไป้วยวามมั่นใ
เหม่ยเยี่ยนรู้สึถึวามพ่ายแพ้ที่แผ่่านไปทั่วร่าาย เธอุเ่าล้วยวามเหนื่อยล้าและวามสับสน เธอรู้ว่าหิสาวผู้นี้มีวามสามารถที่เหนือว่าเธออย่ามา ทั้ในเรื่อพลัวิาและประสบาร์ในาร่อสู้
“้าอยอมรับวามพ่ายแพ้” เหม่ยเยี่ยนพูเสียแผ่ว แ่ในน้ำเสียนั้น็เ็มไป้วยวามเารพ
หิสาวมอเหม่ยเยี่ยนอยู่รู่หนึ่่อนะเ็บาบอเธอและล่าว้วยเสียที่อ่อนล “้าเพียแ่้อารทสอบเ้า ไม่ไ้มีเนาทำร้ายริๆ”
เหม่ยเยี่ยนเยหน้าึ้นมอหิสาวผู้นั้น และรับรู้ถึวามปรานีในสายาอเธอ แม้เธอะพ่ายแพ้ในรั้นี้ แ่เธอ็ไ้รับบทเรียนที่สำัเี่ยวับวามแ็แร่และวามสามารถอนเอ
ความคิดเห็น