เรื่องราวที่ต้องเจอในแต่ละวัน

ห้องที่มืดสนิทที่มีแสงจากจอคอมพิวเตอร์ที่ทำเอาแสบตาในแต่ละวันถึงจะไม่ใช้คอมที่แรงอะไรมากการ์ดจอก็ยังไม่มีแต่นี้คือเงินที่เก็บตั้งแต่ม.1ถึงจะอยู่แบบนี้มา8ปีแล้วแต่ฉันก็ใช้มันได้ดีอยู่ดีๆก็มีเสียงตะโกนเรียก

"ริวลูกลงมากินข้าวเร็วเดียวมันเย็นก่อน"

"ครับแม่เดียวลงไปงานที่ทำกำลังจะเสร็จแล้ว"

ผมตอบกลับไปดูเมื่อข้างล่างจะมีปัญหาอยู่ถึงจะไม่รู้ก็เถอะผมหันกลับไปที่จอดูเมื่อจะโหลด​ไฟล์เสร็จแล้วผมเลยเอา Flash Driveออกแล้วถอดสาย USBที่ต่อกับโทรศัพท์ออกผมแล้วโยนUSBไปที่เตียงแล้วเดินไปเปิดประตูแล้วลงบันไดผมเปิดประตูห้องกินข้าวแล้วมีเสียงพูดกับผม

"งานพิเศษเป็นไงบ้างล่ะริวเห็นว่าช่วงนี้อยู่แต่กับห้องไม่เห็นไปเที่ยวตามประสาวัยรุ่นเลย"

"งานก็ไปได้สวยละครับแล้วผมเองก็ไม่อยากใช้เงินไปเปล่าๆแต่ถ้ามันทำเงินได้ผมก็จะไป"

ผมตอบพ่อไปแบบเย็นชาแต่ก็ไม่ได้เป็นไรมากเพราะมันเป็นปกติดูเหมือนเขาจะเครียด​จะเรื่องงานแน่เลยแม่ยกข้าวมาว่างบนโตะแบบไม่พูดอะไรแต่ดูท่าที่ก็คงมีเรื่องไม่สบายใจผมมองลงล่างวันนี้เป็นผัดกระเพราไข่ดาว

บทจากตอนที่1 คอมพิวเตอร์ อีก3วัน