คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หึงหวง NC
ึ!
ธาร์อรถในลานอรถใ้อนโอเา
“ลมา!” ธาร์เินไปเปิประูรถฝั่นนั่ เมื่อหิสาว
ไม่ยอมเินลารถ
“ไม่!”
ธาร์ไม่เถียับพระพายแ่เาทำท่าะ้อนร่าอุ้มหิสาวลารถแทน
“ันลเอไ้” พระพายบอเมื่อเห็นธาร์ทำท่าะเ้ามาอุ้มเธอลารถ
เมื่อพระพายลารถธาร์ว้า้อมืออเธอึให้ร่าบาเินามเาึ้นไปบนห้อ
ปั!
ธาร์ระแทปิประูห้อเาเสียั ามสภาพอารม์ที่เือพล่านอยู่ในอ
“เป็นบ้าอะไร!” พระพายถามเมื่อเธอถูเ้าลาเ้ามาในห้อ
“...” ธาร์ไม่ยอมอบ
พลั่!
ร่าสูผลัพระพายนเ้าับผนั่อนะามมาบเบียร่าายำยำอเ้าับร่าบาอพระพาย ร่าสููบหนัหน่ว ลบนริมฝีปาอร่าบาอย่าอุอา
พระพายพยายามัืนหันหน้าหนี แ่็ไม่เป็นผลหิสาวถูธาร์อรั้วยท่อนแนแ็แร่้าหนึ่ ส่วนมืออี้าเา
ับรั้ท้ายทอยอเธอบัับไม่ให้เธอหันหน้าหนีแ่ให้รับูบอเา
“อื้อ!” พระพายพยายามส่เสียประท้อ บเม้นริมฝีปาัวเอไม่ยอมให้เาลุล้ำเ้ามา
พระพายัปาอธาร์เพื่อให้เาปล่อยเธอ แ่นอาธาร์ะไม่ยอมปล่อยเธอแล้วเายัูบลมาอย่าหนัหน่ว
ลิ่นาวเลือที่เิารอยแผลที่พระพายทำไว้ละลุ้ผสมับรสูบอธาร์
ธาร์ใ้ท่อนาแ็แรบเบียเ้ามาระหว่าเรียวาอร่าบาเพื่อให้แยออาัน เาใ้ท่อนถูับเนิ่นเนื้ออวบที่ไหว่อสัมผัสบริเวลาลำัวหิสาว
“อ๊ะ..!” หิสาวเผลอส่เสียร้อออมาเมื่อโยร่าสูสัมผัสุ่อนเร้น
ร่าสูบูบลมา้วยวามหนัหน่วในอนแรเวลานี้เาแปลเปลี่ยนเป็นูบที่เ็มไป้วยวาม้อาร
เรียวลิ้นอร่าสูเี่ยววัับเรียวลิ้นอุ่นอหิสาว อารม์ุรุ่น้วยวามหึหวอร่าสูำลัถูแทนที่้วย
ไฟปรารถนาที่ไม่อาหยุยั้ไ้
“อื้อ~”
เนิ่นนานว่าร่าสูผละริมฝีปาออาริมฝีปาอร่าบาเาเว้นัหวะูบเพื่อให้ร่าบาในอ้อมแนไ้พัสูอาาศหายใ
ร่าสูทำให้หิสาวรู้สึเหมือนะาใายลเสียรนี้ะให้ไ้
เพี๊ยะ!
พระพายอาศัยัหวะที่ธาร์ผละริมฝีปาออผลัเานเออห่าาัวเธอ่อนะยมือึ้นบหน้าร่าสู
“ทุเรศ! เป็นบ้าอะไรอนาย นายมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ับัน” พระพาย่าทอายหนุ่ม้วยวามรุ่นโรธ
เามีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ับเธอ
“ที่นั่ับไอ้หมอนั่น็เพราะอยาไม่ใ่เหรอ”
“!?” พระพายรู้สึใบหน้าร้อนผ่าว้วยวามโรธยิ่ึ้นเมื่อไ้ยินำพูที่ออาปาอร่าสูรหน้า
“ถ้าอยามาบอัน็ไ้ ันเ็แ่ไหนเธอน่ารู้ี อีอย่าเรามัน็อ ‘เย ๆ’ อยู่แล้ว”
เพี๊ยะ!
พระพายเหลืออับำพูอธาร์ ร่าบาึยมือึ้น
บหน้าอธาร์อย่าแรไปอีหนึ่า
“ทุเรศ! ่ำ! อย่าเอาวามิ่ำ ๆ ที่ใ้แ่ไอ้ส่วนล่าอนายิึ้นมาไ้ มายัเยียว่านอื่นเาะิทุเรศ ๆ แบบนาย!”
พระพายโรธนัวสั่น หิสาวำหมัแน่นนเล็บิบนลฝ่ามืออเธอเป็นรอยและมีเลือออมาิบ ๆ
“หึ” ธาร์ล่าวพร้อมยยิ้มร้ายา ร่าสูสาวเท้าเ้ามาใล้หิสาว
พระพายพยายามมอหาทาถอยหนี เธอมอที่ประูหมาย
ะรีบพุ่ออาห้อไป
ธาร์ว้าัวร่าบาเอาไว้ไ้ เาบีบแ้มเนียนใสอเธอ บัับให้เธอเผยอปารับูบาเา
ร่าสูริมฝีปาุ่ม่ำลบนริมฝีปานุ่มอหิสาว
เาลุล้ำเรียวลิ้นร้อนเ้ามาในโพรปาอย่าอุอาและเร่าร้อน
พระพายยมือึ้นันแผออร่าสู แ่มือทั้สอ้า
อเธอลับถูร่าสูรวบไว้้วยมือ้าเียวะที่ริมฝีปาอเายัไม่ผละออห่าาริมฝีปาอเธอเลยสันิ
ร่าสูำลัพราสิอเธอไป้วยารูบ ไม่เพียเท่านั้น
ฝ่ามือร้อนอี้าอเา็ำลัพยายามพราเอาสิอเธอไป้วยเ่นัน
ธาร์ลาไล้ฝ่ามือสำรวร่าายที่น่าหลใหลและเย้ายวนอร่าบาไปทุุสัมผัสที่ฝ่ามืออเาะลาผ่านไปไ้ เาสัมผัสร่าายอหิสาว้วยวามลุ่มหลมัวเมา
ธาร์ั้ใพยายามะ่อย ๆ ทำให้หิสาวเปิใให้ับเา แ่เมื่อเาเห็นภาพที่เธอใล้ิผู้ายนอื่น เา็รู้สึหึหวอยาะหน้าผู้ายพวนั้นทุนที่เามายุ่ับพระพาย
เาอบพระพายเ้าให้แล้ว
ธาร์เ้าใหัวใอัวเอี เารู้ว่าัวเอ้อารอะไรและเาพร้อมะยอมรับเสียหัวใอัวเอ เมื่อเาเห็นพระพายอยู่ับผู้ายนอื่นหรือแ่เธอยิ้มให้ผู้ายนไหนเา็เิอาารหึหวอยาะทำให้ผู้ายพวนั้นหายไปาโลนี้
ธาร์ไม่เยรู้สึ ‘หึหว’ ผู้หินไหนอย่าที่เาหึหวพระพายแม้แ่ผู้หิที่เาบและเรียว่า ‘แฟน’ เา็ไม่เยมีอาารหึเธอเ่นที่เาหึพระพาย
“อื้ออ นะ..นาย” พระพายพยายามเปล่ะุะัเสียเรียร่าสู
“เรียพี่ธาร์” ธาร์บอให้ร่าบาในอ้อมแนเรียเาว่า
พี่ธาร์ แ่ลับเาไม่ิะฟัเสียเธอเรียื่อเาแม้แ่นิเียว
ร่าสูรริมฝีปาลบนลีบปาอหิสาวที่อนนี้
บวมแาารูบที่ถูเาูบอย่ารุนแร หนัหน่ว่อนหน้านี้
รั้นี้ร่าสูุมพิหิสาว้วยวามอ่อนโยน และวามปรารถนาที่มี่อเธอ ธาร์พราสิและิใ้สำนึที่้อารปิเสธธาร์อพระพายไป้วยูบที่อ่อนโยนอเา ไฟปรารถนาที่่อย ๆ ่อัวึ้นในัวอทั้สอน
ร่าบายอมอบรับูบอายหนุ่ม เธอยมือึ้นโอบรั
รอบอร่าสู เรียวนิ้วามสอแทร้ามาในเส้นผมสีำลับอเา
ธาร์้อนร่าหิสาวึ้นโยที่เาไม่ยอมผละริมฝีปาออห่าาริมฝีปาร่าบาแม้แ่วินาทีเียว
ธาร์วาร่าหิสาวลบนเียนาิไส์ในห้อนอนอย่าแผ่วเบา
วามโรธเี้ยวอทั้สอนเวลานี้ไ้มลายหายไปแล้ว เหลือเพียไฟปรารถนาไ้เ้ามาแทนที่นแทบะปะทุออมา
พระพายเอื้อมมือไปปลระุมเสื้อเิ้อร่าสูที่ำลัยุ่ับารูบและใ้ฝ่ามือร้อนลาไล้สัมผัสเธอเาแะ้อุอ่อนไหว่า ๆ บนร่าายอเธอทุุ เาัารเสื้อผ้าที่ปปิร่าายอเธอและอเาออนทั้สอเหลือแ่ร่าายเปลือยเปล่า
ธาร์พรมูบทุารานิ้วบนร่าายอร่าบา ลมหายใอุ่นร้อนอร่าสูทำให้พระพายรู้สึร้อนราวับโนลว ร่าสูำลัทรมานเธอ้วยวามวาบหวามที่เามอบให้
ธาร์รอบรอเนิ่นอนุ่ม้วยริมฝีปา ไล้เลีย ูึ
ราวับำลัิมอหวานาิ่เนื้อบนยออราวับเป็นออร่อย
ที่เาไ้้นพบ ร่าายอพระพายยอมรับทุสัมผัสาธาร์
“อื้อ~” เสียร้อหวิวหวามอร่าบา่ารัวนสั่นสะท้านนายหนุ่มแทบทนไม่ไหว
ร่าสู้อารให้หิสาวแสวาม้อารที่มี่อัวเาให้มาว่านี้
ธาร์ผละริมฝีปาาเนื้อเนิ่นอู่าม ริมฝีปา่ำลไป ทั้ปลายลิ้นและริมฝีปาอร่าสูวาิมผิวายหอมหวานอ
ร่าใ้อาัิอย่าเื่อ้า ลมหายใร้อนเป่ารหน้าท้อแบนราบแล้วหยุนิ่บริเวท้อน้อยเพื่อให้เธอทรมานาวามเสียวสะท้านที่้อารให้เารอบรอเธอโยเร็ว
ายหนุ่มพรมูบลไปยัเรียวาู่าม่อนเลื่อนไปยั
เนิ่นเนื้ออวบึ่ลาายอร่าบา
เาูบลึลไปเหมือน้อาร้นหาน้ำหวานที่่อนอยู่ภายใน ร่าายอหิสาวบิเร็้วยวามวาบหวิวเสียวสะท้าน
พระพายประอใบหน้าอายหนุ่มให้ละออาเนิ่นเนื้ออวบอิ่มอเธอ
ธาร์เยหน้า้อนสายาึ้นมอประสานสายาับร่าบา เธอหอบหายใถี่้วยวามวาบหวาม สายาที่มอมา่าเย้ายวน
เื้อเิให้เารีบรอบรอเธอ
“พอใพี่ไหมรับ” ธาร์ถาม
พระพายแม้เธอะ้อารเามาแ่ไหน แ่เธอไม่ยอม
อ่อน้อให้ับายหนุ่ม่าย ๆ
เมื่อไม่ไ้รับำอบธาร์เลื่อนัวึ้นมาูบหิสาว เามอบูบที่เร่าร้อน วาบหวาม ปั่นป่วนให้ับเธอ ฝ่ามือร้อนเลื่อน่ำลไปสัมผัสร่อเนื้อนุ่มลาลำัวอพระพาย ร่าบาบิสะโพแอ่นรับสัมผัสาเาอย่าไม่อาปิเสธไ้
“ว่าไ พอใไหมรับ” ธาร์ผละริมฝีปาออพร้อมถามเธออีรั้
“อือ” พระพายอบเสียแผ่ว
“เรียื่อพี่สิ ‘พี่ธาร์’ ” ธาร์บอให้พระพายเรียื่อเา
“พะ...พี่ธาร์” แม้ะเ็บใที่เธอ้อทำามที่ธาร์สั่
แ่อนนี้เธอลับ้อารเามาว่าสิ่ใ
ธาร์ยิ้มอย่าพอใที่ไ้ยินพระพายเรียเาว่า ‘พี่ธาร์’ ไม่ใ่ ‘นาย’ อย่าเ่นทุที
“รับ” ธาร์้มลุมพิร่าบาใ้อาัิพร้อมแทร
แ่นายอเาลุล้ำเ้ามาภายในายหิสาว
ายหนุ่มสอแทรแ่นายแ็ืนเ้ามาลึสุลำภายในอร่าบา็อบรับส่วนนั้นอเา้วยารอรับีบแน่น
ธาร์และพระพายรวมันเป็นหนึ่
หิสาวอรั้แผ่นหลัเรียบึอร่าสู ยามที่ร่าสูยับสะโพเ้าออสร้าวามเสียว่านสั่นสะท้านให้ับหิสาว
ร่าบาิเล็บลบนแผ่นหลัอธาร์ราวับ้อารที่ระบายวามรู้สึทรมานเสี่ยว่านอเธอออไป
“อ๊ะ อ๊ะ” เสียร้อราสยิวั้อไปทั่วทั้ห้อ
เสียร้ออร่าบาใ้อาัิเหมือนน้ำมันที่ราลบน
ไฟสวาทอเาให้ลุโนทวีวามรุนแรมายิ่ึ้น
ทั้สอสัมผัสัน้วยวามลุ่มหลในัวอันและัน
ธาร์และพระพายเินทาไปถึุสูสุที่วามสุล้นทะลัออมาไม่รู้ัี่รั้
05.00 น.
เวลาประมาีห้า ธาร์ื่นึ้น้วยวามรู้สึอิ่มเอมอย่าที่เาเยรู้สึเหมือนันรั้แรที่เาไ้มีอะไรับพระพาย
ะว่าเหมือนัน็ไม่เิเพราะวันนี้เารู้สึอิ่มเอมและมีวามสุล้นมาว่ารั้นั้นเสียอี
ธาร์ใ้ปลายนิ้วเี่ยวเส้นผมที่ลมาปใบหน้าอร่าบาในอ้อมแนแผ่วเบา้วยลัวว่าารระทำอเาะรบวนารนอนอเธอ
เวลานี้ร่าบานอนหลับในอ้อมแนอเา ยามที่เธอหลับ่าเหมือนราวับแมวน้อยี้เา่าับอนื่นที่เหมือนแมวน้อย
ี้โมโห
ร่าบายับัวุหน้าเ้าับแผอแ็แร่อเาอย่า้อารหาวามอบอุ่น ธาร์ระับอ้อมแนให้ร่าบายับเ้ามาใล้มาึ้น เา้มลุมพิบนหน้าผาใสอแมวี้เา้วยวามรั
พระพายื่นึ้นมาในอนเ้า เธออยู่ในสภาพเปล่าเปลือย
ในอ้อมแนอธาร์
เมื่อืนเธอถูธาร์ลามาที่อนโอเา และยัถูเาพูาหยาบาบใส่หาว่าที่เธอนัุ่ยับเฟเพราะเธออยาะไ้มีอะไรับเฟ ทำให้เธอและเาทะเลาะันนเรื่อราวเลยเถินไปบที่
ทั้เธอและธาร์มี็แสสัาาวาม้อารอายหิที่หลใหล ปรารถนาะรอบรอึ่ันและันอีรั้
ทั้เาและเธอ่าหลใหลที่ะสัมผัสรอบรอันและัน
ทำให้เมื่อืนนี้็เป็นอีรั้ที่ธาร์ินเธอไปหลายรั้นเธอเหนื่อยึอให้เาหยุินเธอและเธอ็หลับไปในอ้อมแนอธาร์ในที่สุ
พระพายไม่เยรู้สึีเวลาที่มีอะไรับผู้ายนอื่นเท่าับธาร์มา่อน เธออบสัมผัสาธาร์และเธอรู้ัวว่าัวเธออบธาร์เ้าให้แล้ว แ่เธอไม่อายอมรับว่าัวเออบธาร์ไ้
พระพายไม่อยาบับธาร์ ไม่อยาะรู้สึีับธาร์เพราะว่านิสัยเ้าู้อเา พระพายลัวว่าพอเาเบื่อเธอแล้วเา็พร้อมที่ะทิ้เธอไปไ้ทุเมื่อ
อนนี้ธาร์อาะแ่สนใ ื่นเ้นที่เธอไม่เหมือนผู้หิ
นอื่นที่ผ่านมาอเาที่เอาแ่อยามื้อเอาอเอาใเา
พระพายิว่าอีไม่นานธาร์็ะเบื่อและทิ้เธอไปแบบที่เยทำับผู้หิพวนั้นที่เธอเยเห็น
พระพายัสินใลุาเียเพื่อะแ่ัวและลับบ้าน แ่็ถูอ้อมแนแ็แร่รัไว้ไม่ยอมให้เธอลุึ้น
“นอน่ออีหน่อยนะรับ” ธาร์อรั้ให้พระพายนอน่อับเาอีหน่อยเายัไม่อยาื่นไม่อยาปล่อยเธอออไปาอ้อมแน
“ันะลับบ้าน” พระพายไม่ยอม
“อย่าื้อนะรับ”
“นายะรั้ันไว้ทำไม” พระพายไม่เ้าใว่าเาะรั้ไว้ทำไมในเมื่อเาและเธอไม่ไ้เป็นอะไรัน็แู่่นอนที่นอน้วยัน
รั้สอรั้เท่านั้น
“เฮ้อ เอาี้่อไปเรียพี่ว่าพี่ธาร์ แล้วแทนัวเอว่าพระพายแบบทีุ่ยับนอื่น” ธาร์ถอนหายใ่อนยื่น้อเสนอที่เา้อาร “ถ้ายอมเรียามนี้พี่ะพาลับบ้าน แ่ถ้าไม่็นอนอยู่นี่แหละไม่้อไปไหนทั้นั้น”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่ให้ันทำนู่นทำนี่”
“อ่อ แล้ว็ไม่ใ่แ่นอนอย่าเียวหรอนะ ้อ ‘ทำ’ อย่าอื่น้วย” ธาร์เน้นำว่า ‘ทำ’ ให้พระพายเ้าใ
“นี่นาย..อื้อ” พระพายยัไม่ทันะพูบธาร์็่วิเสียอเธอไป้วยูบระทันหันอเา
“เอายัไหรือว่าะ่อาเมื่อืนี” ธาร์ผละริมฝีปาออ่อนะถามพระพายว่าเธอ้อารแบบไหน
“ันยอ..” พระพายำลัะแทนัวเอว่าันอย่าเยิน็้อลืนเสียลไปในลำอเมื่อธาร์ทำท่าว่าะ้มลมาูบเธออีรั้
“พระพายยอม็ไ้!” พระพายล่าว
“พระพายยอมแล้ว่ะ พี่ธาร์” ธาร์พูรูปประโยที่เา้อารให้พระพายพูาม
พระพายเบะปารอาใส่ธาร์ ่อนะพูาม “พระพายยอมแล้ว่ะ พี่ธาร์!”
“เ่มา เ็ี” ธาร์ยิ้มพอใพร้อมเอ่ยมหิสาวราวับเธอเป็นเ็ที่ทำามำสั่ผู้ให่แล้ว้อไ้รับำม
“ปล่อยไ้หรือยั” พระพายถาม
ุ๊บ!
ธาร์โน้มลมาริมฝีปาอเาแะริมฝีปาอพระพายอย่าแผ่วเบาและรวเร็ว ่อนะปล่อยให้เธอลุาเีย
ารระทำอธาร์ทำให้หัวใอพระพายสั่นไหว เาทำให้เธอิว่าเามีใให้เธอ วามินี้แวบเ้ามาในวามิอพระพายเพียรู่เียวเธอ็สลัวามินี้ทิ้ไปเพราะมันไม่มีทาเป็นไปไ้เ็า!
ความคิดเห็น