นอร์รอมอล

 ชื่อของผมคือ แคล โรบาดส์ ก่อนอื่นผมคงต้องทำความเข้าใจกับเรื่องบ้าๆที่มันหมุนอยู่ในหัว ผมอาจจะไม่เชื่อมันเพราะมันเป็นเรื่องที่บ้ามาก หลายคนอาจจะเคยฝันถึงเรื่องบ้าๆบ้อๆที่คุณไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง และผมก็คิดเช่นนั้น แต่เมื่อความฝันนั้นมันกลับมาหลอนเราอีกครั้ง ผมฝันเรื่องเดียวกันมาห้าคืน แน่ละผมวิตกกับมัน อะไรมันจะเพี้ยนได้ขนาดนี้ ผมย้อนกลับมาถามตัวเองว่าพักหลังมานี้ผมได้กินยาระงับประสาทหรือเปล่า เพราะผมเป็นเด็กอายุสิบเก้าคนเดียวที่เกิดเป็นพวกสมองเพี้ยนขึ้นมา แต่ผมก็ไม่เห็นว่ายาของหมอจะช่วยผมได้ ผมกินเท่าไรก็ยังเป็นเหมือนกัน จนหลายคนคิดว่าผมเป็นพวกผิดมนุษย์

หลายครั้งผมถามตัวเองเกี่ยวกับเรื่องความฝัน ที่ผมไม่สามารถไปกำหนดอะไรมันได้ ว่าทำไมผมต้องฝันอยู่ทุกๆคืน แต่หากตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว คนเรามักเก็บเอาเรื่องในชีวิตประจำวันเข้ามาเก็บไว้ในสมอง และหากเรื่องไหนที่เราคิดว่ามันที่สุดสำหรับเรา เรื่องนั้นก็จะถูกนำมาปะติดปะต่อเป็นเรื่องเป็นราวในความฝัน

แต่สำหรับผมมันไม่ใช่อย่างนั้น ผมชอบฝันเห็นเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน และไม่น่าจะมีในชีวิตของมนุษย์ธรรมดา มันเป็นมาหลายวันแล้วสำหรับอาการเพี้ยนเช่นนี้ หากคุณเป็นคนหนึ่งที่เป็นแบบผม นั้นหมายความว่าคุณกำลังมีบางอย่างที่เรียกว่า พิเศษกว่าคนอื่นอยู่ และเรื่องที่ว่านี้ก็น่าอัศจรรย์ เกินคำบรรยาย แต่เรื่องอย่างนี้ก็ไม่ควรพูดให้คนอื่นฟัง แน่ละมันคงไม่ใช่เพราะคนอื่นจะอิจฉาที่เรามีความพิเศษอะไรอย่างนี้ แต่เขาจะหาว่าเราบ้ามากกว่า

“แคล นี้ไม่ใช่เวลาที่จะมางัวเงียนะ นี้มันหกโมงเช้า ลูกต้องไปมหาลัยแต่เช้านะ” เสียงของแม่แผดดังมาจากชั้นล่างของบ้านเช่าราคาถูก ซึ่งธนาคารเคยยึดมันไปก่อนหน้านี้ แต่เราโชคดีที่ทางธนาคารให้เช่าต่อ

ผมไม่แปลกใจที่ทำไมพ่อกับแม่ถึงอยากเช่าบ้านเก่านี้นัก เหตุผลข้อเดียวคือมันราคาถูก ซึ่งมันก็ดี สำหรับครอบครัวที่มีฐานะยากจนข้นแค้น

ห้องของผมเล็กจนพวกหนูหรือแมลงสาบไม่กล้าที่จะอยู่ หากผมก้าวเท้าลงจากเตียงนอนเล็กๆ มันก็จะเป็นตู้เสื้อผ้าทันที พูดไปมันก็ดีอีกอย่างที่ผมไม่ต้องเดินไปหยิบเสื้อผ้าอยู่ไกลจากเตียงนอน จะหยิบจับอะไรก็ง่าย เพราะทุกอย่างถูกยัดให้อยู่ในห้องๆเดียว ถัดจากตู้เสื้อผ้า ก็จะเป็นประตูบ้านไม้เก่าๆ ซึ่งถ้าหากเปิดออกไปแล้วต้องระวังเป็นอย่างมาก เพราะหลังประตูนั้นเป็นบันไดที่ติดกับประตูพอดี

ผมเตรียมพร้อมสำหรับการเข้าเรียนที่มหาลัยเอกชนชื่อดัง ที่ซึ่งตอนแรกพ่อกับแม่ก็หนักใจมากที่ต้องให้ผมเรียนมหาลัยที่มีค่าเทอมแพงบรรลัย แต่ผมได้ทุนจากธนาคารที่เราเช่าบ้านเขาอยู่ มันเป็นเรื่องดีมากสำหรับครอบครัวลูกนกลูกกา

ผมลงมายังชั้นล่าง พร้อมกับความหวังนิดๆว่าจะไม่ถูกทักเรื่องความเพี้ยนของผม – ผมสะพายกระเป๋าสีดำที่ไม่ค่อยจะมีอะไรในนั้น นอกจากหนังสือสองสามเล่ม

“นั้น อาหารอยู่ตรงนั่น” แม่พูดพลางสะบัดมือข้างซ้ายไปทางโต๊ะอาหาร ส่วนอีกข้างกำลังวาดลีลาอยู่กับกระทะและตะหลิว

“มีอะไรน่ากินครับ” ผมรีบมองไปยังจานที่วางอยู่บนโต๊ะ มีแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นนึงวางอยู่

คงถึงเวลาสำเร็จโทษอาหารเช้า ผมนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะสูดเอาอากาศบริเวณนั้น แฮมเบอร์เกอร์คำโตกำลังถูกผมเคี้ยวอยากเอร็ดอร่อย

“เมื่อคืนฝันดีไหมจ๊ะ” แม่เอ่ยถามโดยที่สายตาไม่ได้คลาดเคลื่อนออกจากกระทะเลย

“ก็..”ผมอ้ำอึ้ง “ดีครับ เพียงแต่ว่า…”

“นี้แกอย่าบอกนะว่าแกฝันเห็นรถม้าประหลาดอีก” พ่อขัดจังหวะผมจนได้ หากพ่อไม่พูดผมคงไม่รู้เลยว่าพ่อยืนอยู่หลังตู้ และกำลังยุ่งอยู่กับการเลือกเนคไท ที่จะให้มันเข้ากับเสื้อทำงานสีขาวของพ่อ “พักหลังมานี้แกได้กินยาหรือเปล่า – คุณน่าจะพาเขาไปพบจิตแพทย์นะ เมลดี้”

“เซบาสเตียน” แม่คราง พลางสำเลืองมองพ่อด้วยหางตา “แคลไม่ได้เป็นพวกเสียสตินะ ฉันบอกคุณหลายครั้งแล้วเรื่องนี้ และคุณน่าจะทำความเข้าใจกับลูกซะใหม่”

“เข้าใจแน่ ถ้าหากลูกทำตัวปกติกว่านี้”

ผมสำเลืองมองพ่อด้วยสายตาที่หวาดกลัว ขนาดพ่อของผมแท้ๆยังไม่เข้าใจผมเลย

แฮมเบอร์เกอร์ที่เหลือถูกวางลงบนจาน ก่อนที่ผมจะลุกจากเก้าอี้ “ผมไปก่อนนะครับ”

แม่ส่งยิ้มให้ราวกับเช้าวันนี้แม่ได้รับรางวัลแม่ครัวดีเด่น “เอ่อ ลูกลืมใส่สร้อยหรือเปล่า” แม่ทักอย่างตกอกตกใจ

“ไม่ครับ ยังอยู่” ผมเอาสร้อยคอรูปทรงพระอาทิตย์ออกจากคอเสื้อให้แม่ดู

“ดีจ๊ะ ลูกอย่าลืมเชียวละ มันมีค่ามากนะ”แม่ลดเสียงลงอย่างหวานชื่น

พ่อโผล่หัวออกมาจากบานประตู “ถ้ามันมีค่ามาก ก็ควรจะเอามันไปขาย แล้วเอาเงินไปเช่าบ้านหลังใหม่ หรือไม่ก็ซื้อรถคันใหม่ที่ดีกว่าไอ้รถกระป๋องที่เรามีอยู่”

แม่สำเลืองมองพ่ออีกครั้ง และไม่ขอพูดอะไรนอกจากถอนหายใจอย่างผิดหวัง ผมลุกจากเก้าอี้ หลังจากนั้นก็บอกลาแม่เหมือนที่เคยทำทุกวันก่อนจะเดินออกจากบ้านไป และนั่งรอรถของมหาลัยอยู่หน้าบ้าน ผมคงไม่คิดอะไรมากไปเกินกว่าเรื่องของความฝัน มันผลุบๆโผล่ๆในหัวของผม ทำไมผมต้องคิดถึงมันก็ไม่รู้  ทั้งที่มันบ้าสุดๆ