ธาตุ๔_อัคคีภาค (รีไรท์)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ_อัคคีภาค

บทนำภาคอัคคี

ว่าด้วย สวรรค์ชั้น ‘ วีไอพี ’

                สวรรค์มีจริงหรือไม่? ข้อนี้ใครเล่าที่จะรู้ดีไปกว่าชาวสวรรค์ด้วยกันเอง แต่ถึงกระนั้นการมีอยู่ของชาวสวรรค์ก็ยังเป็นที่กังขา ความสงสัยมิอาจถูกคลี่คลายจนกว่าจะได้พบกับพวกเขาตัวเป็นๆซึ่งยากที่จะเกิด เอาเป็นว่ารู้กันตามความเชื่อที่หมายมั่นว่ามันดำรงอยู่ แต่ที่แน่ๆสวรรค์ชั้น เวรี่อิมพ๊อดต์สิเบิลภพ นั้นมีอยู่จริง(อย่างน้อยก็ในเรื่องนี้) และด้วยชื่อเรียกที่ยาวจนเกินไปมันจึงถูกย่อเป็น วีไอพี โดยชาวสวรรค์ หลักฐานที่เห็นอยู่ดาษดื่นในโลกแห่งจินตนาการ

                ‘ชีวิตบนนั้นก็ถือว่าดี’ ชาวสวรรค์คิดแบบนั้นโดยเฉพาะชั้นวีไอพี ความสุขสบายจนเกินพอดีทำให้พวกเขาเริ่มรู้สึกชินชา อาหารไม่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตมากไปกว่าความอร่อย บ้านเมืองที่โอ่อ่าสวยงามมีไว้เพื่อแสดงความรุ่งเรืองมากกว่าเอาไว้พักผ่อน(ตามจริงพวกเขาไม่ต้องนอน) สิ่งอำนวยความสะดวกมีไว้เพื่อล้อเลียนมนุษย์เท่านั้น ในบางคราสิ่งที่เราเรียกว่าเทพก็สงสัยอยู่ว่าเขาจะเกิดเป็นเทวดาไปทำไมในเมื่อชีวิตก็จำเจ ‘เราลองเลียนแบบมนุษย์กันดูไหม’คำถามนี้เกิดก่อนสงครามเพียงเล็กน้อย

                ไม่ว่าที่ใดก็จำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์ ประบอบการปกครองถูกตั้งขึ้นเพื่อขจัดความวุ่นวาย(ซึ่งมันไม่จริง) ความขัดแย้งของประชากรถูกยับยั้งด้วยกฎหมายที่ขัดแย้งกับธรรมชาติ แต่การที่สงครามเลื่อนออกไปก็เป็นข้อดีของมัน ถึงกระนั้นเองมันก็แค่เลื่อนออกไป ทุกอย่างล้วนดำเนินตามวัฏจักร เมื่อเจริญถึงขีดสุดก็จำเป็นต้องทำลาย และดูท่าว่าสวรรค์จะถึงจุดนั้นแล้ว

 

ว่าด้วย นรก ‘วีไอพี’

            ‘ลูกเมียน้อย แต่ข้าใหญ่’ คำนี้ออกจากปากยมทูตทุกครั้งหลังจากได้ฟังผู้อื่นเปรียบกับเทวดา ‘แค่สรรพนามแทนตัวก็ใช้กันคนละอย่างแล้ว ที่เหลือคงไม่ต้องบอก’ข้อนี้พวกเขารู้ดี แต่ก็รู้ดีน้อยกว่าหน้าที่รับผิดชอบของพวกเขา ชีวิตในนรกเป็นระบบมากว่า เหมือนบริษัทมากกว่า แล้วก็คล้ายโรงงานมากกว่าด้วย ไม้สามง่ามไม่ได้มีไว้ดูเล่นแบบลูกเสือ กระทะทองแดงก็ถูกใช้ตลอดไม่ได้เอาซุกไว้เพื่อรองานเลี้ยงแบบเตาบาบิคิว ทุกสิ่งที่สร้างมาใช้ได้จริง(อย่างน้อยก็จริงมากกว่าสวรรค์) และเพื่อกังเก็บวิญญาณที่ชั่วร้าย ที่นี่ไม่จำเป็นต้องสวยงามมากเอาแค่พอถูไถให้คนทำงานได้เจริญหูเจริญตาบ้างก็พอ

                ถึงจะเป็น’วีไอพี’เหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ความว่าจะสบายเหมือนกัน สิ่งที่เรียกว่าสัตว์นรกยังต้องทุกข์ทรมารอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน นอกจากบทลงโทษอื่นๆที่สามารถเห็นได้ตามกำแพงวัดแล้ว เพื่อลดโลกร้อนพวกมันยังต้องผลัดเวรกันมาถีบจักรปั่นไฟตัวละห้าชั่วโมงต่อวัน หากเทียบเป็นเวลาโลกก็สี่หมื่นสองพันกับอีกสี่สิบแปดชั่วโมงปฎิทินมนุษย์โดยประมาณ ถึงกระนั้นเองพวกสัตว์นรกก็ยินดีมากกว่าการลงไปว่ายน้ำเล่นในกระทะทองแดงโดยมีต้นงิ้วเป็นสปริงบอร์ด

                ‘สูทสีแดงไม่ทำให้พวกเขาหล่อขึ้นเลย’ยมทูตหัวโบราณบางตัวคิดแบบนั้น การตัดสินใจนุ่งโจงกระเบนสีแดงเป็นความคิดของยมทูตตัวที่มีอายุมากๆอย่างน้อยก็สามแสนล้านถึงสี่แสนล้านปีมนุษย์ขึ้นไป โดยเฉพาะนายทวารผู้เฝ้าประตูนรกบานโตที่มีฝูงผีเข้าออกทุกยามกับยมทูตที่ทำงานนั่งโต๊ะผู้อนุรักษ์วัฒนธรรม แต่ทว่าทุกคราที่มีงานเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศกลับเป็นพวกเขาเองที่บังคับให้รุ่นน้องแต่ชุดสากล ‘ตลกดีนะ’ยมทูตหนุ่มส่วนใหญ่เห็นตรงกัน

 

ว่าด้วย ภพวิญญาณ

                มันถูกซ้อนเข้ากับโลกมนุษย์ ? ‘ รึว่ามันเลื่อนได้’  อันที่จริงคำกล่าวมิได้ตั้งใจให้คิดเช่นนั้นแต่มันก็เป็นความจริง ที่นั่นไม่มีอะไรแน่นอนไปกว่าเวลาที่เดินไปพร้อมกับโลกมนุษย์ จำนวนประชาการรึ แผนที่รึ ระเบียบรึ ลืมไปได้เลยเพราะไม่เคยมีใครคิดที่จะจดบันทึก แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นภพวิญญาณก็ดำเนินไปได้ด้วยดี และดีกว่าภพอื่นๆที่มีกฎด้วยซ้ำ เพราะอะไร? นั่นน่ะสิเพราะอะไร? ทันทีที่คำว่า‘วาโกราย’ดังขึ้น คุณจะรู้เอง

                บ้านเมืองเหมือนกับมนุษย์ ! ก็แหงแหละ เพราะมันซ้อนทับกับโลกมนุษย์นิ คำว่าสสารต้องการที่อยู่อาจจะจริงถ้ามันอยู่ในมิติเดียวกัน ส่วนทฤษฎีฟิสิกส์ที่มีอยู่มากมายเมื่อมาอยู่ที่นี่แล้วคงต้องเริ่มเรียนกันใหม่หมด ไม่มีกฎอะไรทั้งนั้นที่ประชากรต้องจำนอกเสียจากกฎแห่งกรรม และเหมือนเคยเมื่อคำว่า‘วาโกราย’ดังขึ้นคุณจะรู้เอง

                วาโกราย คืออะไร ? อย่าถามเลยนั่นมันน่าสงสัยน้อยที่สุด………………..     

 

ว่าด้วย บุญเย็นซิตตี๊

                มหานครใหญ่ใจการประเทศไทย(อย่าเปิดแผนที่ดู คุณไม่เจอมันหรอก) มีทุกอย่างครบครันยกเว้นนายกเทศมนตรีที่ดีกับทางด่วนที่สร้างเสร็จ นอกนั้นก็ดูเหมือนเมือง(ปกติ)ทั่วๆไป ห้องน้ำสาธารณะที่แพงกว่าราคาจริงตั้งสามเท่าซึ่งเมื่อเข้าไปดูก็ไม่ปรากฎชักโครกที่เลี่ยมทอง เสาไฟฟ้าเข้าตรอกที่ใหญ่กว่าสปอร์ตไลท์สนามกีฬาในมหาวิทยาลัย วันหมดอายุข้างกล่องนมโรงเรียนเป็นของเมื่อวานในขณะที่หนังสือพิมพ์อาชญากรรมเป็นของพรุ่งนี้ ‘นี่โชคดีนะที่เรามีมหาวิทยาลัยโคตรรักเรียนตั้งอยู่’ ประชาชนกล่าวถึงมหาวิทยาลัยที่มีสัญญาลักษณ์เป็นรูปหมูชูคบเพลิงด้วยความชื่นชม

 

 

อย่างเพิ่งตกใจไป สำนวนแบบนี้คุณจะได้เห็นตอนมันเริ่มแค่นั้นแหละ…………………….