คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เมารัก 0.3
บรรยาาศในรถเียบสบ มีเพียเสียลมหายใอรนทีู่อ่อนแร เธอ่อยๆ ยับัว หัวหนุนลบนัอพิมพ์ราภา ร่าายอเธออ่อนปวเปียเหมือนหมแร ใบหน้าอเธอหันเ้าหน้าท้ออพิมพ์ มือบายุ้มายระโปรเล็น้อยราวับหาอะไรยึเหนี่ยว
พิมพ์ราภา้มมอหิสาวในอ้อมแน สายาเปี่ยมไป้วยวามห่วใย เธอใ้แนโอบไว้ที่หลัอรนอย่าระวั มืออี้า่อยๆ ปัเส้นผมที่ระใบหน้าอเธอ
เสี้ยวหน้า้าน้าอรนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแเรื่อๆ หัวิ้วมวเล็น้อยเหมือนำลันอนไม่สบาย เธอส่ายหัวไปมา พยายามหาท่านอนที่สบายว่า
พิมพ์ราภา้มลนริมฝีปาใล้ใบหูอรน เสียอเธออ่อนโยนและเบานแทบเป็นระิบ “อทนหน่อยนะ ใล้ถึบ้านแล้ว”
รนยับศีรษะเล็น้อยเหมือนอบรับ แ่พิมพ์ราภาไม่แน่ใว่าเธอรับรู้อะไรหรือเปล่า สายาอพิมพ์ราภายัับ้อใบหน้าอหิสาว้วยวามอ่อนโยน
เมื่อรถอสนิทที่ลานอรถออนโ พิมพ์ราภาหันไปสั่นับรถ “รอที่นี่่อน”
ไม่นานนั เอ็มมี่็ับรถมาอเทียบ้าๆ เธอรีบลารถและรไปหารนทันที ่วยพิมพ์ราภาประอรนออารถ ร่าอรนยัูโอนเอน ทั้สอพารนมาที่ลิฟ์ เอ็มมี่ปุ่มั้นห้อพัอรนอย่ารวเร็ว
พิมพ์ราภาประอรน ่อยๆวาเธอลบนเียอย่าเบามือ เธอมอใบหน้าแเรื่อๆ าฤทธิ์อแอลอฮอล์
เอ็มมี่ยืนอยู่ใล้ๆ ้อมอสถานาร์อย่าไม่แน่ใว่าะทำอะไร่อี
พิมพ์ราภาหันไปบอ “่วยเอาน้ำอุ่นับผ้าเ็ัวมาให้หน่อย”
เอ็มมี่ไ้สิทันที เธอรีบเินไปหยิบอามำสั่
พิมพ์ราภาถอสูทัวนอออและพาไว้บนเ้าอี้ เมื่อเอ็มมี่ลับมาพร้อมอ่าน้ำอุ่นและผ้าเ็ัว เธอวามันล้าเีย ่อนพู้วยน้ำเสียเรียบนิ่ “ันะเ็ัวให้รน เธอออไป่อน”
เอ็มมี่ะัเล็น้อย ่อนเ้าใทันที เธอมีร่าายเป็นสาวสอ และรู้ัวว่าไม่เหมาะที่ะอยู่ในสถานาร์นี้ เธอึ้มศีรษะเล็น้อย่อนพู “่ะ”
เธอถอยออไปาห้ออย่าเียบๆ และปิประูให้เบามือ ทิ้ให้พิมพ์ราภาอยู่ับรนามลำพั
พิมพ์ราภานั่ล้าเีย มอรนที่นอนอยู่รหน้า ใบหน้าอรนแเรื่อาฤทธิ์แอลอฮอล์ หัวิ้วมวเล็น้อยเหมือนำลัฝันร้าย
เธอสูลมหายใลึ ่อน่อยๆ เอื้อมมือไปปลิปุระโปรที่รนสวมใส่อยู่ มืออเธอยับอย่าระมัระวั แ่ในะเียวัน รน็เริ่มยมือึ้นบ่ายไปมาเหมือนพยายามปป้อัวเอ
“ุ๊…” พิมพ์ราภาระิบเสียเบา แ่รนไม่มีท่าทีอบสนอ
เธอ่อยๆ ใ้มือเบาๆ ที่มืออรนเพื่อหยุาริ้นรน ่อนึุระโปรอออย่ารวเร็วและเบามือที่สุ
เมื่อุถูปลออ ร่าายที่สมส่วนและไร้ไมันอรนปราึ้นใ้แสไฟ เพียบราและบิินี่ัวเล็ที่เหลืออยู่ทำให้พิมพ์ราภาะัไปเล็น้อย สายาอเธอับ้อไปที่ร่าายรหน้าโยไม่ั้ใ
เธอสูลมหายใเฮือให่ รวบรวมสิลับมา ่อนหยิบผ้าุบน้ำอุ่นที่บินหมาึ้นมา เ็ลบนลำออรนอย่าเบามือ
สัมผัสอผ้าเย็นทำให้รนสะุ้เล็น้อย ร่าายอเธอบิหนีไปอีทา พิมพ์ราภาึใ้มืออี้าับ้อมืออรนไว้
“อย่าิ้น…” พิมพ์ราภาพูเบาๆ น้ำเสียนิ่แ่แฝวามอ่อนโยน
เธอลูบผ้าไปามไหล่และแนอรนอย่าระมัระวั ่อนที่สายาะเลื่อนไปที่บราอรน เธอัสินใ้มลเพื่อปลมันออ
ะที่มืออเธอำลัแะะอ บาสิ่ทำให้เธอหยุะั รน่อยๆ ลืมาึ้น วาอเธอที่พร่ามัว้อมาที่พิมพ์ราภาโยร
พิมพ์ราภาไม่หลบสายา เธอ้ออบลับไป นิ่และมั่น ราวับะสื่อว่าทุสิ่ที่เธอำลัทำเป็นเพียาร่วยเหลือ
ใน่วเวลาสั้นๆ ที่สายาทัู้่ประสานัน บรรยาาศในห้อเียบันนไ้ยินเพียเสียลมหายใอทั้สอฝ่าย
รนพยายามโฟัสสายาที่พร่ามัวอัวเอ เธอเห็นใบหน้าุ้นเยอยู่รหน้า วามรู้สึที่ทั้สับสนและโล่ใผสมันนเธอหลุปาเรียออไป
“พี่พิมพ์…”
พิมพ์ราภายับัวเล็น้อย อบเสียเรียอเธอ้วยน้ำเสียนุ่มนวล “ะ”
รนยมือึ้นอย่า้าๆ สัมผัสไปที่ใบหน้าอพิมพ์ราภา นิ้วมืออเธอ่อยๆ ลูบไล้ไปามโรหน้า เหมือนำลัยืนยันว่าเธอมอเห็นสิ่ที่เป็นริหรือไม่
พิมพ์ราภาไม่ัืน เธอปล่อยให้รนสำรวใบหน้าอเธอาม้อาร ะที่มืออเธอยัอยู่ที่ะออันสุท้ายอบราที่ำลัปลออ
เสียะอั ลิ เมื่อมันถูปลออในที่สุ
รนเบิาว้าทันที เธอใและรู้สึัวว่าบราอัวเอถูปลออโยสมบูร์
เธอ้มมอที่หน้าอัวเอ้วยวามเหลือเื่อ ร่าายอเธอถูถอุออไปั้แ่เมื่อไหร่ัน?
“พี่พิมพ์…” เธอเอ่ยเสียแผ่ว แ่เ็มไป้วยอารม์ที่หลาหลาย
รนรีบใ้มือทั้สอ้าออัวเอไว้ ใบหน้าอเธอแ่าน้วยวามเินอาย และสายาอเธอ้อมอไปยัพิมพ์ราภา้วยวามไม่เ้าใ
พิมพ์ราภามอลับ้วยสายานิ่ เธอไม่ไ้หลบาเลยแม้แ่น้อย ราวับำลัสื่อว่าทุสิ่ที่ทำอยู่ือวามำเป็น และไม่ไ้มีสิ่ใเินเลยวามเหมาะสม
“อยู่นิ่ๆ พี่ำลัเ็ัวให้อยู่” พิมพ์ราภาพู้วยน้ำเสียราบเรียบ แ่ยัแฝไป้วยวามอ่อนโยน
“ไม่... ไม่้อ...” รนเอ่ยอบเสียสั่น เธอรีบว้าผ้าห่มใล้ัวมาห่มลุมร่าายนมิอ ราวับ้อารสร้าเราะป้อันัวเอ
พิมพ์ราภามอท่าทีอรนอย่าสบนิ่ แ่ในใลับรู้สึบัน เธออไม่ไ้ที่ะยิ้มมุมปา “หายเมาแล้วเหรอ?”
รนะัเล็น้อย เธอเพิ่สัเว่าัวเอเริ่มสร่าเมาบ้าแล้ว แ่ยัมีอาารมึน้าอยู่เล็น้อย เธอเลืออบามร “่ะ… ีึ้นแล้ว”
แม้ะพูแบบนั้น แ่เธอยัับผ้าห่มแน่นไม่ปล่อย สายาอเธอับ้อไปที่บราที่อยู่ในมืออพิมพ์ราภา เม็ราวับมันเป็นอ้อห้าม
พิมพ์ราภาสัเท่าทีอรน พลามอไปที่บราในมืออัวเอ เธอไม่พูอะไรเพิ่ม แ่สายาอเธอสะท้อนถึวามเอ็นูปนวามำเล็ๆ
บรรยาาศในห้อเียบลั่วะ มีเพียเสียลมหายใอทั้สอนที่สะท้อนในห้อพัอันเียบสบ
พิมพ์ราภาสัเว่ารนเริ่มมีสิและอบรู้เรื่อมาึ้น เธอปรับท่าทีเป็นเ้มวทันที น้ำเสียแฝไป้วยวามุและวบุม
“ิยัไถึออไปับัราัย? อบเาเหรอ?”
รนะัเล็น้อย ่อนรีบส่ายหัว “เปล่า่ะ”
“แล้วทำไมถึไปับเา?” พิมพ์ราภายัไม่ลละ สายา้อรนอย่า้อารำอบที่ัเน
รนเม้มปาแน่น พลาพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเสียใ “ุ๊ไม่รู้ว่าเาะเป็นนแบบนี้… ไม่นึว่านระับผู้บริหาระทำัวแบบนั้น”
พิมพ์ราภาเพ่มอใบหน้าอรน ราวับพยายามับผิหรือ้นหาอะไรบาอย่าในำพูอเธอ ่อนะพูออมา้วยน้ำเสียที่ฟัูเยาะเล็น้อย “เ็น้อย”
ำพูนั้นเหมือนมีที่เือนผ่านวามรู้สึอรน เธอรู้สึเ็บิ๊ในใทันที ราวับถูหาว่าเธอไร้เียสาและไม่ประสีประสา
พิมพ์ราภาวาบราที่อยู่ในมือไว้บนเีย้าัวรน ่อนะทำท่าลุึ้นยืน
รนัฟันแน่นในใ ‘นี่พี่พิมพ์มอุ๊เป็นนแบบนั้นริๆ เหรอ… เ็น้อยที่ไม่รู้ัิหรือประเมินใรเลยอย่านั้นเหรอ’
เธอเยหน้าึ้นเล็น้อย มอพิมพ์ราภา้วยแววาที่เปลี่ยนไปเล็น้อย แ่ยัไม่พูอะไร
พิมพ์ราภาลุึ้นยืนเ็มวามสู มืออเธอัายเสื้อเิ้อัวเอให้เรียบร้อย ะที่สายายัับ้อไปที่รนที่นั่ห่มผ้าบนเีย
“นแบบัราัยน่ะเหรอ… ่อไป็ระวััวให้มาึ้นหน่อย รั้หน้าเธออาะไม่โีนานี้” น้ำเสียอพิมพ์ราภาราบเรียบ แ่แฝวามเ้มวอย่าัเน
รนที่ยันัุ่ัวในผ้าห่ม เียบไปเล็น้อย ำพูนั้นทำให้เธอนึย้อนถึสภาพอัวเอ่อนหน้านี้ วามมึนเมาและวามลัวที่เธอรู้สึะพยายามหาทาออาสถานาร์เลวร้าย แ่สุท้าย็รอมาไ้เพราะพิมพ์ราภาอยู่รนั้น
‘เธอพูถู… ันโีริๆ’ เธอิในใ แ่ลับไม่พูอะไรออมา
พิมพ์ราภาหันลับมามอรนอีรั้ สายาอเธอยัเียบมเหมือนเิม ่อนะพู่อ้วยน้ำเสียทีู่เหมือนำหนิเล็ๆ
“ถ้าเธออยาบใร ็หาให้ีว่านี้ ไม่ไ้เหรอ?”
รนที่นั่ฟันิ่มาลอ ถึับบฟันแน่น เสียประประันอพิมพ์ราภาทำให้เธอรู้สึเหมือนถูอย้ำอีรั้
“ุ๊บอแล้วไ… ุ๊ไม่ไ้อบเา!” เธอพู้วยน้ำเสียที่ัว่าปิเล็น้อย วาอเธอเริ่มายวามไม่พอใ
พิมพ์ราภาเลิิ้วเล็น้อย แ่ไม่ไ้อบโ้อะไร
รนสูลมหายใเ้าลึ ่อนพู่อ “ุ๊ออไปเพราะิว่าเป็นเรื่อาน ใระไปิว่าเาะัานานี้!”
น้ำเสียอเธอเ็มไป้วยวามมื่น ราวับพยายามอธิบายวามบริสุทธิ์ใอัวเอ
พิมพ์ราภามอรนนิ่ๆ สัพั ่อนที่สายาอเธอะผ่อนลเล็น้อย แ่ยัวามเ็าในแววา
พิมพ์ราภาเอื้อมมือไปหยิบเสื้อสูทที่พาไว้บนเ้าอี้ พับแนเสื้อเรียบร้อย ะที่ำลัะเินออาห้อ เธอ็ไ้ยินเสียพูแผ่วเบาัมาา้านหลั
“ถึอย่าไร… ุ็ไม่มีสิทธิ์”
รนที่หลุปาพูออไปพลันเบิาว้า เธอรู้สึใัวเอทันที ‘พูอะไรออไปเนี่ย…’ วามเสียใแล่นเ้ามาในใอเธออย่ารวเร็ว
พิมพ์ราภาะัไปรู่หนึ่ ่อนเยหน้าึ้น้าๆ เสียอเธอนิ่แ่แฝวามมั “อ่อ…”
เธอหันลับมาเผิหน้าับรนเ็มๆ วาสบันรๆ ราวับพยายามอ่านวามหมายในำพูนั้น “ไม่มีสิทธิ์…”
รนรู้สึเหมือนอแห้ผา เธอลืนน้ำลายอย่ายาลำบา ่อนพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามลัเล “ือ… ุ๊… ไม่ไ้หมายถึแบบนั้น่ะ”
พิมพ์ราภาเลิิ้วเล็น้อย น้ำเสียอเธอยัเย็นาและเ็า “แล้วหมายถึอะไระ ุรน?”
ำถามอพิมพ์ราภาเหมือนแรันที่ทับรนนเธอพูอะไรไม่ออ สีหน้าอพิมพ์ราภาไม่ไ้แสอารม์ใๆ แ่สายาลับ้อมาอย่าไม่ลละ
รนยิ่รู้สึเสียเปรียบ เธอเม้มปาแน่น หัวใเ้นรัวอย่าไม่มีเหุผล ำพูที่อยาะแ้ัวถูลืนหายไปในลำอ
ความคิดเห็น