สตรีมเมอร์แบบผมแล้วทำไม?

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1

"พ่อครับ แม่ครับ ผมขอโทษ"เสียงกล่าวขอโทษอันแผ่วเบาดังขึ้นภายในห้องเล็กดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ สายตาของเด็กหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่ภายในใจพรั่งพรูไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด นัยน์ตาสีคาราเมลฉายแววอ่อนแรง ข้อมือสีขาวนวลเต็มไปด้วยของแหลวสีแดงที่ค่อยๆหลั่งรินลงสู่พื้น

"พ่อแม่คงมีความสุขเมื่อไม่มีผมอยู่ ทั้งๆที่ผมพยายามทุกอย่างมากขนาดนี้แท้ๆ พ่อแม่ไม่ฟังผมเลย หรือเพราะผมไม่ใช่น้องหรอครับ ทำไม ทำไมกันนะ"เมื่อมีเพียงความเงียบเข้ามาแทนที่เครื่องบันทึกก็ร่วงหล่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงพร้อมกับร่างบางที่หลับลงไป ปลดปล่อยตัวเองให้หลุดพ้นจากวังวนนรกแห่งนี้

"ทำไมสถานะอารมณ์แกถึงเป็นสีแดงแบบนี้!!!หะ ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าหาเรื่องปวดหัวมาให้ฉัน"เสียงตะโกนดังขึ้นต่อให้น้ำเสียงเกรี้ยวกราดแค่ไหน ผู้ที่ยืนมองอีกสองคนก็ไม่คิดที่จะเข้ามาช่วย มีเพียงแค่รอยยิ้มแห่งความสุขประดับบนใบหน้าบ่งบอกถึงว่าทั้งสองอารมณ์ดีมากแค่ไหน

"ผมไม่เคยทำร้ายใครเลยนะครับ ผมแค่โกรธที่มีคนมาว่าร้ายผมแค่นั้นเอง" คำอธิบายที่ดังขึ้นมาแต่กลับไม่มีวี่แววว่าจะได้รับความสนใจจากคนตรงหน้า

"แต่นี้มันกำลังเกินขอบเขตแล้วแกก็รู้!!! ถ้าฉันโดนตรวจสอบขึ้นมาจะว่าไงห๊ะ! " คำอธิบายกลับโดนปัดตกก่อนจะได้รับสายตาเกลียดแค้นกลับมา

"ชื่อเสียงของฉัน หน้าตาของฉัน แกจะให้ฉันทำยังไง!! พรุ่งนี้แกเตรียมตัวทำเรื่องตัดขาด ฉันแจ้งเรื่องกับเซอร์เคิลเรียบร้อย ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน จะให้ไปตั้งตัวแน่นอน   เฮ่อ…."เสียงถอนหายใจดังพร้อมกับร่างของชายคนนั้นค่อยๆเดินหายลับไปบนบ้าน

"เสร็จแล้วก็รีบเก็บของนะลูกแม่ช่วยอะไรไม่ได้หรอก แม่ไปก่อนนะ จะไปช่วยน้องชายลูกซื้อของเข้าบ้านใหม่"เสียงที่ดังขึ้นมาจากสองร่างที่นั่งฟังก่อนหน้าถึงแม้จะบอกว่าช่วยไม่ได้แต่ไม่คิดจะช่วยต่างหาก รอยยิ้มกับคำพูดช่างแตกต่างกันเสียจริง

"ลาก่อนนะพี่ชายถ้าผมกลับมาบ้านแล้วยังเจอพี่อยู่ สถานะอารมณ์ผมคงกลายเป็นสีม่วงแน่ๆ"สิ้นคำคนที่เรียกได้ว่าเป็นน้องชายก็เดินหัวเราะออกไปกับผู้เป็นแม่

"ผมคงหวังมากเกินไป หวังว่าจะรักผมสักครั้ง หวังว่าจะได้มีความสุขเหมือนกับอดีต"

ยังไม่ตรวจคำผิด