สตรีมเมอร์แบบผมแล้วทำไม?

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2

"อึก..."เสียงแหบแห้งดังขึ้นพร้อมกับร่างที่พึ่งเสียชีวิตไปเมื่อครู่ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับอยู่ๆสีผมค่อยเปลี่ยนเป็นสีขาวดุจหิมะใบหน้าที่สวยหวานอยู่แล้วกลับสวยหวานขึ้นไปอีกร่างกายที่ผอมบางเพราะขาดสารอาหารค่อยๆฟื้นฟูขึ้นเป็นปกติความแตกต่างที่เห็นได้ชัดนั้นหากมีคนมาพบเจอคงคิดว่าเป็นเพียงภาพลวงตาเป็นแน่ ซีซวนหันมองรอบข้างอย่างฉงนสงสัย เมื่อครู่ตัวเขาจำได้ว่าตัวเองกำลังนั้งทานข้าวอยู่

"ความทรงจำในหัวนี้มันอะไรกัน" ความทรงจำที่อยู่ๆก็เพิ่มขึ้นมาในหัวของเขานั้นทำให้

สงสัยไม่น้อยมันกลับไม่ให้ความรู้สึกขัดแย้งแต่กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยราวกับเขาคือเจ้าของร่างอยู่แล้ว และข้างกายเขาที่ก่อนหน้าไม่มีอะไรกลับปรากฎหุ่นเชิดที่หน้าตาเหมือนมนุษย์ขึ้นมาข้างๆ

"อาฉี.."เสียงของซีซวนมองไปยังหุ่นเชิดด้วยความงุนงงของๆเขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง อาฉีคือตุ๊กตาที่เขาสร้างขึ้นมาจากศพมนุษย์แม้จะมีข้อต่อแต่ทุกส่วนของร่างกายกลับขยับเหมือนมีชีวิตทั้งที่จริงๆแล้วตัวเขานั้นเป็นคนใช้พลังปราณควบคุมไว้ ถึงจะบอกว่าเป็นหุ่นเชิดแต่  อาฉีกลับมีสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึก กระหายเลือด แต่กลับมีความเป็นเด็กน้อยอยู่เต็มเปี่ยม

"ถ้ามีอาฉีแสดงว่าพลังปราณของเรากับคลังมิติก็ต้องมาด้วยสิ" ไม่พูดพร่ำทำเพลงซีซวนรีบนั้งสมาธิ ลองโคจรลมปราณนั้นทำให้เขารู้ว่าตัวเขากับเจ้าของร่างเก่ารวมร่างกันไม่รู้ว่าเกิดได้ยังไงแต่ก็ดีแล้วเพราะมันอาจจะทำให้เขามีชีวิตที่ง่ายขึ้นมา

"คงต้องปลดพลังของอาฉีให้ตื่น" ว่าจบตัวของเขาก็ค่อยๆ ปลดปล่อยพลังใส่ตัวของอาฉีช้าๆแต่ถึงจะอย่างนั้นหุ่นเชิดที่ก่อนหน้ายังนิ่งอยู่ก็ค่อยๆขยับพร้อมกับหันมามองเขาพร้อมรอยยิ้ม

จากนั้นก็ลงจากอ้อมแขนเขาก่อนจะวิ่งสำรวจไปทั่วห้อง

"เฮ่อ...คงจะต้องหาแนวทางหาเงินแล้วล่ะ ยังไงก็จากโลกเดิมมาแล้วนินะถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่อย่างน้อยนี้อาจจะเป็นโชคตา"

"คงต้องขอบคุณเจ้าของร่างที่ทำให้ผมมาอยู่ในร่าง คุณเจ้าของร่างอย่าได้ห่วง ครอบครัวของคุณไม่ได้ตายดีแน่"ถึงจะรู้ว่ายังไงเจ้าของร่างจะไม่ต้องการแต่เขาซีซวนคนนี้ก็ไม่ยอมหรอก

          " ไม่ว่ายังไง คนพวกนั้นก็ไม่ได้ตายดี"

สั้นมากเนื่องจากตัวคนเขียนเองพิมพ์ในโทรศัพย์

ปล.ยังไม่ตรวจคำผิด