ตอนที่ 14 : ดูดาว
ฉันเข้าพบซีเฉินในวันรุ่งขึ้น เขาเป็นห่วงและบอกว่าฉันควรกลับไปที่อวิ่นเซินปู้จื่อฉู่และจะหาทางรักษาอาการที่ผิดปกติของฉัน
"เจ๋ออู๋จวิน ข้าคิดว่า..ความทรงจำพ่อแม่ของข้าจะเป็นสาเหตุที่ข้ามีอาการเช่นนั้นเจ้าค่ะ" ฉันพูดมองใบหน้าคมที่มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
"ฟางฮัว..พ่อแม่ของเจ้า พวกท่านเสียไปแล้ว กายของพวกเขามอบให้กับโลก.." ซีเฉินกล่าวมองหน้าฉัน
"สาเหตุการตาย ตระกูลเวินฆ่าพ่อแม่ของข้าน่ะรึเจ้าคะ" ฉันพูด ไฟกัลป์ที่อยู่ในความทรงจำของฟางฮัวนั้นแผดเผาไปทั่วย้อมสีเหตุการณ์ในตอนนั้นแดงราวกับเลือด
ซีเฉินพยักหน้า
"ตามประสงค์เจ้าแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าอีกข้าจะส่งตัวเจ้ากลับไปที่อวิ๋นเซินปูจื้อฉู่ทันที" เขายิ้ม ฉันยิ้มแห้งกลับ เห็นเขาใจดีแบบนี้แต่ก็เด็ดขาดเหมือนกันแฮะ
เสียงเลื่อนเปิดของประตูดังขึ้น ฉันหันไปมอง จินกวงเหยาส่งยิ้มให้กับซีเฉินและฉัน
ฉันได้ยินจากพวกซือจุยว่าเขาเดินทางมาหาฉันด้วยตนเองและเขาก็เป็นห่วงฉันมาก
"คารวะเจ้าค่ะประมุขจิน ขอขอบคุณที่ท่านเป็นห่วงข้า" ฉันทำความเคารพ
ใบหน้าหวานพยักหน้าลงเล็กน้อย กวงเหยามองหน้าฉันเขาดูมีจุดประสงค์ในตัวฉันอะไรบางอย่าง หรือฉันจะคิดไปเอง..
"เจ้าหายดีแล้วข้าก็ดีใจ" กวงเหยายิ้ม
ฉันถอนหายใจดังเฮือกใหญ่จนพวกเขาทั้งสี่หันมามองฉัน ห้องอาหารก็ยังคงคึกคัก วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ในชิงเหอ พรุ่งนี้พวกเราต้องออกเตรียมตัวเดินทางไปตระกูลเจียง
ก่อนจะมากินข้าว หลินฮุยศิษย์น้องหญิงร้องไห้โฮเธอบอกกับฉันว่าให้ฉันกลับไปที่กูซูโดยด่วน กว่าจะคุยกันรู้เรื่องต้องปลอบเธอยกใหญ่ เธอไม่ค่อยได้อยู่กับฉันสักเท่าไรนักแต่เธอก็คอยเป็นห่วงฉันเสมอ
"ฤดูนี้ดอกบัวบานสะพรั่งข้าจะพาศิษย์พี่ล่องเรือ!" จินหลิงว่า
"จริงรึ!" ฉันตาโตมองอีกฝ่าย รู้สึกตื่นเต้นนะที่จะได้ไปอวิ๋นเมิ่ง
"อะไรกันๆ ศิษย์พี่ต้องไปเดินเที่ยวในตลาดกับข้าสิ!" จิ่งอี๋พูด เขาแสยะยิ้มใส่จินหลิง
"เจ้าพูดอย่างกับเคยไป"
"ก็ข้าเคยไป พวกข้าออกเดินทางไปหลายสถานที่ เจ้าคิดว่าจะไม่เคยไปที่อวิ๋นเมิ่งเลยน่ะรึ"
"ข้า..อยากให้ศิษย์พี่ชมดวงดาวกับข้าในคืนนี้" เสียงนุ่มของซือจุยพูดขัดจินหลิงที่จะเถียงจิ่งอี๋กลับ เขามองฉันตาแป๋ว
จินหลิง จิ่งอี๋หันมามอง ส่วนจื่อเจินกระแอมเสียงดังพลางยกน้ำดื่ม
"ได้รึไม่ขอรับ" ซือจุยถามฉัน
ฉันรู้สึกได้เลยว่าหัวใจภายในอกเต้นระรัวและรู้สึกร้อนที่ใบหน้า ซือจุยไม่เคยชวนฉันแบบนี้มาก่อน..
ฉันพยักหน้าพลางยิ้มแก้เขิน
เมื่อยามราตรีมาถึง ฉันที่เตรียมตัวที่ห้องพักเสร็จเดินออกจากสำนัก มือของฉันเย็น ไม่ใช่เพราะสภาพอากาศแต่จู่ๆก็รู้สึกประหม่าเสียอย่างงั้น
ด้านนอกเงียบสงบมีศิษย์และทหารคอยเดินตรวจตรา เสียงไฟในเตาที่จุดให้สว่างส่งเสียงเป๊าะแป๊ะ ฉันเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า
"ฮ่าๆ"
เสียงทุ้มหัวเราะของใครสักคนดังแว่วจากที่ไกลๆดังขึ้น ฉันเดินไปทิศทางที่ได้ยินเสียง หรือจะเป็นเสียงซือจุย? แล้วเขาจะหัวเราะทำไมกันล่ะ...
ฉันส่ายหัวกับความคิดไร้สาระ เสียงหัวเราะหายไปแทนที่เสียงพูดคุย ฉันย่อตัวลงตรงพุ่มไม้เพ่งมองเงาสองคนที่ยืนอยู่
!!!
"เว่ยอิง เจ้ากวนข้าเกินไปแล้ว" เสียงของวั่งจีพูดพลางกระชากแขนอีกฝ่าย
ฉันเบิกตาโผลง พวกเขามาทำอะไรดึกๆดื่นๆป่านนี้ หรือว่า..
"ข้าไม่ได้กวนนี่ นิสัยของข้า—หลานจ้าน! เจ้าจะทำอะไร!" เว่ยอิงตะโกนด้วยความตกใจเมื่อวั่งจีจับเขาชนกับต้นไม้
"สั่งสอนเจ้ายังไงล่ะ"
ฉันแทบจะดิ้นลงไปกับพื้นเมื่อวั่งจีกระชากเสื้อคลุมทับของเว่ยอิง
"ไอเจ้าบ้า! เดี๋ยวสิ—ถ้ามีคนมาเห็น" เว่ยอิงขัดขืนอีกฝ่ายเมื่อวั่งจีจะถอดเสื้อข้างในของเขา
"ศิษย์พี่"
"โอ๊ย!พอเถอะหลานจ้าน!ข้าว่าข้าได้ยินเสียงคน"
ฉันก้มมองซือจุยที่ฉันปิดปากไว้อยู่ แผ่นหลังของเขาทับอยู่ตรงตัวฉัน ซือจุยหน้าแดง แต่ฉันไม่มีอารมณ์เขินอายด้วยถ้าวั่งจีรู้เข้าว่าศิษย์ตระกูลหลานมาแอบดูมีหวังโดนทำโทษแน่
"เสียงคน? เจ้าอ้างอีกแล้วเว่ยอิง" วั่งจีตอบเฮ้อ..รอดตัวไป
"อย่าทำตรงที่แห่งนี้เลย..ข้าขอร้อง"
โอเค..ฉันว่าควรออกไปจากตรงนี้ได้แล้ว
ฉันผละมือออกจากปากซือจุยพลางดันตัวเขาให้ออกจากตัวฉัน
"รีบไปกันเถอะ" ฉันกระซิบมองซือจุยที่พยักหน้า
ฉันหันไปมองซือจุยที่ยืนนิ่ง พวกเรามาดูดาวตามที่ตั้งใจไว้
"เมื่อสักครู่..เอ่อ..ข้าไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูพวกเขา จริงๆนะ!" ฉันหน้าแดงพลางยกมือส่ายไปมารัวๆ
"ข้าเห็นท่านเดินเข้าไปก็เลยตามท่านไปขอรับ เป็นความประมาท ท่านอย่ากังวลเลย" เขาพูด
"ที่ข้าเดินเข้าไปเพราะได้ยินเสียงหัวเราะน่ะ ข้าคิดว่าเสียงของเจ้า" ฉันมองซือจุยที่พยักหน้า ดูจากมุมนี้แล้ว..เขาสูงขึ้นรึเปล่านะ
"ดาวตกน่ะขอรับศิษย์พี่!" ซือจุยยิ้มกว้างพลางชี้ให้ฉันดูด้านบน ฉันเงยหน้ามองตาม
ฉันยกมือประสานและหลับตาลงพร้อมกับภาวนา
"ท่านทำอะไรรึขอรับ?" ซือจุยถามฉัน
"เมื่อเห็นดาวตก เราอธิษฐานอะไรเรื่องนั้นก็จะเป็นจริง" ฉันยิ้ม ตามจริงมันก็เป็นแค่ความเชื่อล่ะนะ เรื่องบางเรื่องที่เราขอก็ไม่เป็นจริงตามซะทุกอย่าง
"แล้วท่านอธิษฐานว่าอย่างไรเล่า" ฉันมองเขา
"ขอให้ซือจุยน่ารักตลอดไป" ฉันยิ้มกว้างอีกฝ่ายผงะ ฉันหัวเราะ
"ขอบคุณขอรับศิษย์พี่ ข้าเห็นท่านมีความสุขข้าก็เช่นเดียวกัน"
TALK
มาต่อแล้วว ตอนต่อไปอาจจะอัพคืนนี้นะคะ
คอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยน้าา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

สองคนนั้นทำอะไรประเจิดประเจ้อ บัดสีบัดเถลิง